ΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, επισκόπου Άχρίδος 1956)

Ο Κύριος Ιησούς δεν γεννήθηκε στη Ρώμη, στο παλάτι του Καίσαρα, για να γίνει κύριος τής οικουμένης με τη δύναμη των όπλων. Γεννήθηκε ανάμεσα στους ποιμένες, για ν' αποκαλυφθεί έτσι ό κυρίαρχος χαρακτήρας της ειρηνικής και αγαπητικής διακονίας Του στον κόσμο. Όπως ό ποιμένας αγαπά και φροντίζει το ποίμνιο του, έτσι κι Εκείνος αγαπά και μεριμνά για κάθε άνθρωπο. Όπως ό ποιμένα φροντίζει για το ένα άρρωστο ή παραστρατημένο πρόβατο περισσότερο από

ενενήντα εννέα πού είναι ασφαλή και υγιή, έτσι κι Εκείνος έχει μεγαλύτερη μέριμνα για τούς αμαρτωλούς παρά για τούς δίκαιους, περισσότερο για τους ανθρώπους παρά για τούς αγγέλους. Όπως ό ποιμένας γνωρίζει το κάθε πρόβατο του χωριστά και κάθε πρόβατο γνωρίζει τον αφέντη του, έτσι γίνεται και με τον μεγάλο, τον καλό Ποιμένα και τη λογική ποίμνη Του. Όπως ό ποιμένας ξαγρυπνάει για το ποίμνιο του, τότε πού όλη ή φύση ησυχάζει αμέριμνη, έτσι κι ό Καλός Ποιμένας αγρυπνεί νύχτες ολόκληρες, νύχτες γεμάτες τρόμο και πειρασμούς. Παρακολουθεί τη λογική Του ποίμνη και προσεύχεται γι' αυτούς με ταπείνωση κι υπακοή στον ουράνιο Πατέρα Του.

Κάθε Του πράξη στη γη είναι από μόνη της ένα ολοκληρωμένο ευαγγέλιο. Ακόμα και τότε πού ήταν νεογέννητος και δεν μπορούσε ν' ανοίξει το στόμα Του για να προφέρει μια λέξη, έδινε στην ανθρωπότητα ένα ολόκληρο ευαγγέλιο με τον τρόπο, τον τόπο και τις περιστάσεις της γέννησής Του.

Δεν θα μπορούσε ό Κύριος Ιησούς να γεννηθεί σε αυτοκρατορικό παλάτι, γιατί καθήκον Του δεν ήταν να γίνει εγκόσμιος κυβερνήτης. Ή βασιλεία Του δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου» πού είναι σκοτεινός σαν την καταιγίδα, παροδικός σαν το όνειρο. Δεν θα μπορούσε να γεννηθεί σαν γυιός κάποιου επίγειου αυτοκράτορα, γιατί ό σκοπός Του δεν είναι ή φωτιά και το ξίφος, οι διαταγές και ή βία, αλλά ή θεραπεία των άρρωστων και ή σταδιακή αποκατάσταση της υγείας τους. Τα έργα πού έκανε στη Ζωή Του δεν έρχονται σε αντίθεση με τα λόγια Του αλλά τα επιβεβαιώνουν. Ή διδασκαλία Του εμπεριέχεται στη ζωή και τα λόγια Του, είναι το σωτήριο ευαγγέλιο Του.

Όλα όσα ήρθε για να ζήσει στη γη ήταν τόσο καλά μελετημένα και προσχεδιασμένα, με τόσο μεγάλη σοφία, πού ανθρώπινη γλώσσα δεν μπορεί να εξηγήσει. Γι' αυτό κι εκείνο πού έχουμε να κάνουμε είναι να λατρεύουμε τη σοφία Του με υπακοή και ταπείνωση, γιατί Εκείνος όχι μόνο ικανοποιεί τον νου μας αλλά γεμίζει και την καρδιά μας με χαρά. Και μείς, γεμάτοι χαρά και αγαλλίαση, ας επαναλάβουμε τον αγγελικό ύμνο: «Δόξα εν Ύψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΘΕΟΣ ΕΠΙ ΓΗΣ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΝ ΟΥΡΑΝΩ», έκδ. Πέτρου Μπότση, σσ. 89 - 91)