Ή μοναξιά είναι μια εξαιρετική εμπειρία και μια θαυμάσια άσκηση.

Χτές το βράδυ, σαν έμεινα μόνος στο βουνό, φυσούσε τόσο πολύ κι ό άνεμος ήταν τόσο κρύος, ώστε έκλεισα και την πόρτα και τα παράθυρα και για πρώτη μου φορά κοιμήθηκα νύχτα με τα παράθυρα κλειστά. Μελαγχόλησα λιγάκι. Να ή δοκιμασία του εσωτερικού μας πλούτου: Έχεις μήπως με τί να ζεις εσωτερικά, δίχως τις εξωτερικές εντυπώσεις, αν τυχόν στερηθείς την παρουσία και την συναναστροφή των ανθρώπων, τις οπτικές και ακουστικές παραστάσεις του γύρω κόσμου κι αν βυθιστείς σε ολοσχερή μοναξιά; Με φρίκη φαντάστηκα αυτό το ενδεχόμενο.

Να, έχω τα βιβλία μου και την εργασία πού μ' αρέσει, όπως και την δυνατότητα να βγαίνω έξω στην φύση και να την χαίρομαι με τα μάτια μου. Αλήθεια, έβρεχε σχεδόν όλη μέρα και τα χόρτα δεν έλεγαν να στεγνώσουν. Ωστόσο σουλατσάρισα καμιά ωρίτσα στο δάσος, ανακάλυψα μερικά νέα μονοπάτια και βρήκα ένα μικρό δάσος από θαυμάσια έλατα, όπου ή γη ήταν καλυμμένη με πυκνή λειχήνα (μούσκλα)' ύστερα από την βροχή ό ήλιος έλαμπε με μια ιδιαίτερη λάμψη. Είδα και πολλά μανιτάρια.

Σήμερα, από το πρωί, πάλιν ομίχλη και βροχή. Αυτή ή μοναχική παραμονή μου στο σπίτι, σχεδόν δίχως καμιά έξοδο, με βοήθησε να παραστήσω στον εαυτό μου καλύτερα την οδό των ερημιτών, πού ασκούνται στην σιωπή, και των έγκλειστων.

Ή μοναξιά είναι μια εξαιρετική εμπειρία και μια θαυμάσια άσκηση. Μια εμπειρία, πού δείχνει αν έχεις κάποιο πραγματικό περιεχόμενο μέσα στην ψυχή σου, αν μπορείς να ζεις με το εσωτερικό αυτό περιεχόμενο, όταν τα εξωτερικά ελαττωθούν στο ελάχιστο. Γιατί κατά το πλείστον ζούμε με τις εξωτερικές εντυπώσεις —τούς ανθρώπους γύρω μας, τις διάφορες υποθέσεις και μέριμνές μας. Τί θα συμβεί, ανθρώπων όλα αυτά απομακρυνθούν από μας; Τί θα γινόταν, αν κλείνονταν οι αισθήσεις μας, πού μας συνδέουν με τον εξωτερικό κόσμο; Με πόνο και κόπο και με τρίξιμο θα 'άνοιγαν τότε οι πόρτες, για να μπορούμε στον εσωτερικό κόσμο της ψυχής μας.

Βέβαια, μέσα στον αγοραίο θόρυβο, στον όποιο ζούμε συνήθως, είναι δύσκολο ακόμη και να υποπτευθούμε ότι μέσα στην ψυχή μας υπάρχει ό εσωτερικός αυτός χώρος. Πόσο ευκολότερο είναι να προσεύχεται κανείς μέσα σ' αυτή την μοναξιά και μελαγχολία· πόσο νοιώθεις σαν δικό σου τον θρήνο των ψαλμών, πού απευθύνονται στον Θεό!

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ. ΠΡΕΣΒ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΛΤΣΙΑΝΙΝΩΦ