Δόξα τή αγία Σταυρώσει σου Κύριε.

Ξύλω τό πρίν ο Προπάτωρ, θανάτου γεύεται, ξύλω δέ νύν τιμίω, πάς πιστός εκλυτρούται, θανάτου καταδίκης, πάσα πνοή, ανυμνούντες δοξάσωμεν, τόν σταυρωθέντα βουλήσει υπέρ ημών, καί φωτίσαντα τά πέρατα.

Εν τώ Σταυρώ σου Οικτίρμον, Χριστέ καυχώμεθα, καί εν αυτώ τήν πλάνην, τού εχθρού εκπορθούντες, υμνούμέν σε απαύστως, ότι ημών, τό σωτήριον Εύσπλαγχνε, τής γής εν μέσω ειργάσω ως αγαθός, εκουσίως υψωθείς εν αυτώ.

Τήν γεύσιν τήν πάλαι τού Αδάμ, τήν πικράν εγλύκανας, χολήν καί όξος γευσάμενος, τέκνον γλυκύτατον, υψωθείς εν ξύλω, ως κριτός ο δίκαιος, διό με φαρμαχθείσαν τώ πάθει σου, γλύκανον Δέσποτα, αναστάς ως παντοδύναμος, η Παρθένος έλεγε δακρύουσα.

Τού Σταυρού σου τό ξύλον, προσκυνούμεν φιλάνθρωπε, ότι εν αυτώ προσηλώθης, η ζωή τών απάντων. Παράδεισον ηνέωξας Σωτήρ, τώ πίστει προσελθόντι σοι Ληστή, καί τρυφής κατηξιώθη, ομολογών σοι, Μνήσθητί μου Κύριε, δέξαι ώσπερ εκείνον καί ημάς, κραυγάζοντας. Ημάρτομεν πάντες, τή ευσπλαγχνία σου, μή υπερίδης ημάς.

Στερέωσον Κύριε, τήν Εκκλησίαν σου, ήν εκτήσω τή δυνάμει τού Σταυρού σου, εν ώ εχθρόν

εθριάμβευσας, καί εφώτισας τήν Οικουμένην.

Ώ! πώς λαός ο απειθής, παραδίδωσι Σταυρώ, τόν μόνον μακρόθυμον, εθελοντί πτωχεύσαντα, καί

πάθος δεξάμενον, καί απαθείας πρόξενον γενόμενον, πάσι τοίς εξ Αδάμ ολισθήσασιν.