Ο ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟ.

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟ

Βίος και πολιτεία του αββά Παφνουτίου.

ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ: Ανάμεσα στο χορό των οσίων Πατέρων, πού φώτιζαν σαν αστέρια λαμπρά την νύκτα αυτού τού κόσμου, είδαμε να λάμπει και ό αββάς Παφνούτιος, τού οποίου ή σοφία ξεχώριζε ζωηρή και ακτινοβόλα, σαν μεγάλη λαμπάδα.

Ό αββάς Παφνούτιος ήταν ό Ιερέας τής μοναχικής μας κοινότητας στην έρημο τής Σκήτης, όπου έζησε μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Αυτός ποτέ δεν σκέφθηκε να φύγει από τον κελί, στο όποιο εγκαταστάθηκε ως αρχάριος και τον όποιο βρισκόταν πέντε μίλια μακριά από την Εκκλησία. Δεν θέλησε αν και υπερήλικας, να αλλάξει τον πρώτο του κελί με ένα άλλο πιο κοντινό, τον όποιο θα τον απάλλασσε στα γεράματα του από την κούραση μιας τόσο μεγάλης οδοιπορίας, πού ήταν υποχρεωμένος να κάνει κάθε Σάββατο και Κυριακή. Αλλά αυτός ήταν τον λιγότερο. Τον σπουδαίο με τον Γέροντα Παφνούτιο ήταν ότι δεν επέτρεπε στον εαυτό του να γυρίζει μετά την ακολουθία πίσω στο κελί με άδεια χέρια. Τον βλέπαμε σχεδόν πάντα να φορτώνεται και να μεταφέρει στο κελί του τον νερό πού θα χρειαζόταν κατά την διάρκεια όλης τής επόμενης εβδομάδας. Είχε ήδη περάσει τα ενενήντα χρόνια τής ηλικίας του, αλλά δεν εννοούσε με κανένα τρόπο να δεχθεί να τού προσφέρουν αυτή την εξυπηρέτηση οικογένεια νεότεροι μοναχοί.

Από τα εφηβικά του ακόμη χρόνια ακολούθησε με ζήλο τις διδαχές των κοινοβιατών Πατέρων. Και μια μόνο μικρή παραμονή κοντά τους τού ήταν αρκετή, ώστε να ζήσει στην πληρότητά της την υποταγή και να πλουτισθεί με την γνώση όλων των αρετών. Ή επιμονή και ή συνέπεια του στην ταπείνωση και στην υπακοή και ή μαθητεία του στην άσκηση τής νέκρωσης τού «ιδίου θελήματος», εξάλειψε τα πάθη του και του χάρισε όλες εκείνες τις αρετές πού είναι καρπός τής μοναχικής άσκησης και τής εφαρμογής των διδαχών των μεγάλων Πατέρων.

Έτσι, οικογένεια πιο υψηλές επιθυμίες τού πνεύματος πυρπόλησαν την καρδιά και τούς πόθους του. Ζούσε ανάμεσα στο πλήθος των αδελφών, αλλά ή ψυχή του διψούσε να προσκολληθεί αποκλειστικά στον Κύριο και καμιά ανθρώπινη συναναστροφή δεν στάθηκε ικανή να τον αποσπάσει. Ή έρημος και ή μοναξιά της διαρκώς τον καλούσαν. Γι' αυτός έτρεξε εκεί, για να μπορέσει να πετύχει ευκολότερα την ένωσή του με τον Θεό.

Και εδώ πάλι, ό εκπληκτικός ζήλος του φάνηκε ανώτερος, ακόμα και από εκείνον των αναχωρητών. Στράφηκε με όλη του την ψυχή στην διαρκή κοινωνία με τον Θεό. Απέφευγε τα βλέμματα των ανθρώπων, μπαίνοντας όλο και βαθύτερα μέσα στις πιο κρυφές και απρόσιτες ερημιές. Εκεί έμενε κρυμμένος για πολλές ημέρες, έτσι ώστε ούτε οικογένεια ίδιοι οικογένεια αναχωρητές δεν κατόρθωναν να τον συναντούν, εκτός από πολύ σπάνιες φορές, και αυτός τον κατάφερναν μετά από πολύ κόπο. Επίσης ή πίστη του ήταν τόσο δυνατή, ώστε απολάμβανε καθημερινά την συντροφιά των Αγγέλων. Ή αγάπη του για την ερημική ζωή και για την απομόνωση έκανε τούς άλλους να τον ονομάσουν «βούβαλο», δηλαδή άγριο βόδι.

Ή συζήτηση πού κάναμε κατά την πρώτη μας συνάντηση με τον αββά Παφνούτιο.

Επιθυμώντας λοιπόν να διδαχθούμε κι εμείς από έναν τέτοιο δάσκαλο και παρακινημένοι από τούς ανήσυχους λογισμούς μας, φθάσαμε στο κελί του κατά τον σούρουπο.

Στην αρχή τής συνάντησής μας, ό Γέροντας κράτησε μερικές στιγμές σιωπής. Κατόπιν άρχισε να επαινεί τον σκοπό μας. Τον ότι δηλαδή είχαμε αφήσει την πατρίδα μας και ότι είχαμε διασχίσει για την αγάπη τού Κυρίου τόσο κόσμο. Μίλησε με εκτίμηση για τον ότι προσπαθούσαμε με τόση προθυμία να υπομείνουμε την ανέχεια τής ερήμου με την ατέλειωτη μοναξιά της. Επαίνεσε τον ότι αγωνιζόμαστε να μιμηθούμε την άσκηση των αναχωρητών, τον τρόπο δηλαδή τής ζωής πού ζουν οικογένεια πατέρες τής ερήμου, τον όποιο ακόμα και αυτοί οικογένεια ίδιοι οικογένεια ασκητές δύσκολα μπορούσαν να αντέξουν, παρόλο πού αυτοί γεννιούνται και μεγαλώνουν στον τόπο αυτό και μέσα στις ίδιες αντίξοες συνθήκες και στην ίδια φτώχεια. Εμείς του απαντήσαμε ότι ό σκοπός της επίσκεψης μας εκεί ήταν ή επιθυμία μας να ακούσουμε τη διδαχή του. Είπαμε λοιπόν ότι σχεδιάζαμε, εφόσον πηγαίναμε να επισκεφτούμε έναν τόσο σπουδαίο μοναχό, να ρουφήξουμε τη διδαχή του και να χαραχθεί μέσα μας ή σφραγίδα της τελειότητας πού εκείνος ζούσε και την οποία μας τη φανέρωναν πάρα πολλά σημάδια. Αλλά δεν θα θέλαμε να ακούσουμε εγκώμια, τα όποια μονάχα ζημιά θα μπορούσαν να μας κάνουν, και τα όποια εξάλλου, δεν έχουν καμιά βάση και κανένα αντίκρισμα. Είπαμε ότι δεν θα 'πρεπε να ειπωθούν για μας επαινετικά λόγια πού μπορούν να μας φουσκώσουν με υπερηφάνεια, τη στιγμή μάλιστα πού ό εχθρός δεν έπαυε να μας πειράζει, ακόμα και την ώρα πού βρισκόμαστε μέσα στα κελιά μας.

Ζητήσαμε λοιπόν από τον Γέροντα να μας μιλήσει έτσι, πού ό λόγος του να μας χαρίσει έμπνευση, συντριβή και ταπείνωση. Και όχι να μας δώσει αφορμές για ματαιοδοξία και αλαζονεία.

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ.