Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ

Α ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΥΛΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (ΙΑ 23-32).

Αδελφοί, εγώ παρέλαβον από τον Κύριον αυτό τον όποιον και παρέδωσα εις σας, ότι δηλαδή ό Κύριος Ιησούς κατά την νύκτα πού έμελλε να παραδοθή (εις τούς εχθρούς Του), έλαβεν (εις τας χείρας Του) άρτον και, αφού ηυχαρίστησε τον Θεόν Πατέρα, έκοψε εις τεμάχια τον άρτον και (δίδων αυτά εις τούς μαθητάς Του,) είπε: Λάβετε, φάγετε. Τούτο είναι τον Σώμα μου, τον οποίον τεμαχίζεται, χάριν της σωτηρίας σας. Να επιτελείτε πάντοτε αυτό (την ευλογία δηλαδή και την μετάληψιν του άρτου), διά να ενθυμείσθε εμέ (και την λυτρωτική θυσία μου). Ομοίως έλαβε, μετά τον τέλος του δείπνου, και τον ποτήριον (εις χείρας Του) και είπε: Τούτο τον ποτήριον είναι ή νέα διαθήκη, ή όποια επικυρείται διά τού Αίματός μου. Να επιτελείτε πάντοτε αυτό διά να ενθυμείσθε, οσάκις πίνετε από τον Αίμα μου, εμέ (και την λυτρωτική θυσία μου). (Είπε δέ ό Κύριος ταύτα,) διότι (πράγματι) οσάκις τρώγετε τον άρτον τούτον και πίνετε τον ποτήριον τούτο, διακηρύσσετε τον (λυτρωτικό) θάνατον τού Κυρίου, μέ­χρις ότου έλθη (κατά την Δευτέραν Παρουσίαν). Ώστε όποιος τρώγει τον άρτον αυτόν ή πίνει τον ποτήριον (πού περιέχει τον Αίμα) του Κυρίου αναξίως θα είναι ένοχος (βεβηλώσεως) τού Σώματος και τού Αίματος του Κυρίου. Ας εξετάζει δέ έκαστος άνθρωπος τον εαυτόν του και (αφού τον εξετάσει και τον εύρη καθαρόν,) τότε ας τρώγη από τον άρτον και ας πίνη από τον ποτήριον. Διότι όποιος τρώγει και πίνει αναξίως, τρώγει και πίνει την καταδίκη του, επειδή δεν διακρίνει από τας άλλας τροφάς τον Σώμα τού Κυρίου (αλλά τον εκλαμβάνει ως κοινό άρτον). Ακριβώς δέ διακρίνει' αυτό (επειδή δηλαδή λαμβάνετε αναξίως τον Σώμα και τον Αίμα τού Κυρίου), υπάρχουν μεταξύ σα; πολλοί ασθενείς και (βαρέως) άρρωστοι και πολλοί αποθνήσκουν. Διότι εάν κρίνομεν ορθώς τούς εαυτούς μας (και προσηρχόμεθα αξίως εις τον Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας), δεν θα εκρινόμεθα (και δεν θα τιμωρούμεθα) υπό τού Θεού. Κρινόμενοι δέ υπό τού Κυρίου, τιμωρούμεθα παιδαγωγικώς υπό' Αυτού, διά να (μετανοήσωμεν και διορθωθώμεν και ούτω) μη καταδικασθώμεν (εις την αιώνιον Κόλασιν) μαζί μέ τον (αμαρτωλό) κόσμο.