Ένας νέος παγκόσμιος καί εμφύλιος πόλεμος.

Όλοι παρακολουθούμε μέ προβληματισμό καί σκεπτικισμό, αμηχανία καί πόνο τά όσα γίνονται τά τελευταία χρόνια στήν Πατρίδα μας, σχετικά μέ τήν λεγόμενη οικονομική κρίση. Γράφω «λεγόμενη» γιατί στήν ουσία η κρίση είναι βαθύτερη, είναι κρίση αξιών, προτύπων, πολιτισμού, πνευματικής υποδομής πολλών Ελλήνων.

Κατά καιρούς έχω εντοπίσει διάφορες πλευρές τού σύγχρονου αυτού προβλήματος, κυρίως ότι αυτό στήν βάση του είναι θεολογικό. Μέ τό σχόλιο αυτό θά ήθελα νά τονίσω ότι τελικά από ό,τι μπορώ νά αντιληφθώ η λεγόμενη οικονομική κρίση συνιστά έναν νέον ιδιότυπο παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος βέβαια προκαλεί καί στό εσωτερικό τής Χώρας μας έναν ιδιόμορφο εμφύλιο πόλεμο.

Γνωρίζουμε ότι οι πόλεμοι στήν ιστορία διεξάγονταν μέ όπλα καί είχαν ως αποτέλεσμα θανάτους, τραυματισμούς καί γενική εξαθλίωση. Αυτό γίνεται καί σήμερα σέ διάφορα μέρη τής γής, χρησιμοποιούνται όμως νέα όπλα, όχι συμβατικά, αλλά πυρηνικά, πού προκαλούν αφανισμό, ακόμη καί τού περιβάλλοντος. Μέ τόν πόλεμο αυτόν καί τίς πολύνεκρες μάχες συνδέεται στενά καί ο πόλεμος τής προπαγάνδας καί τών ιδεολογιών, οι οποίες συσκοτίζουν τά πράγματα καί δημιουργούν μεγαλύτερες τραγωδίες.

Όμως, πέρα από τήν βάρβαρη αυτή πολεμική νοοτροπία, σήμερα υφίσταται ένας «πολιτισμένος» πόλεμος, πού στήν ουσία είναι βαρβαρικός, ένας πόλεμος τών... «πολιτισμένων ανθρώπων», στόν οποίο δέν χρησιμοποιούνται τά συνήθη όπλα, αφού δέν αφαιρούνται ανθρώπινες ζωές, δέν κατακτάται φανερά μιά Χώρα, αλλά χρησιμοποιούνται οι οικονομικοί παράγοντες καί ταπεινώνουν πολιτισμούς καί εθνικά Κράτη. Σήμερα δέν χρησιμοποιούνται πολύ οι πολιορκίες καί οι επιθέσεις μέ στρατούς καί ξίφη, αφού γίνονται μέ άλλον τρόπο οι βαρβαρικές επιδρομές.

Βλέπουμε όλοι μας τά «πολεμικά» αυτά παιχνίδια. Αυξάνουν μέ διάφορους τρόπους καί διάφορα αίτια τά επιτόκια τού δανεισμού ενός Κράτους –αφού όλα τά Κράτη δανείζονται- καί αυτό γίνεται επιλεκτικά, κάποια Κράτη δέν μπορούν νά ανταποκριθούν σέ τέτοιους δανεισμούς, μέ αποτέλεσμα νά μειώνεται τό εισόδημα τών ανθρώπων, νά δημιουργήται πτώχευση καί, βεβαίως, νά προκαλούνται εμφύλιοι σπαραγμοί.

Μέ τόν τρόπο αυτόν ταπεινώνουν λαούς, υποδουλώνουν τήν ανθρώπινη ελευθερία καί τήν εθνική αξιοπρέπεια, εξαναγκάζοντας τούς λαούς νά υποκύπτουν σέ εθνικούς στόχους, πλουτίζουν αυτοί πού διεξάγουν τέτοιου είδους πολέμους, προτρέπουν τούς ανθρώπους μιάς Χώρας νά αντιμάχωνται μεταξύ τους, καί τελικά επιτυγχάνουν όλους τούς σκοπούς τους.

Μέσα στά πλαίσια αυτά πρέπει νά εντάξη κανείς τήν γνωστή θεωρία τού Χάντιγκτον ότι η Ελλάδα ανήκει στόν «σλαυορθόδοξο πολιτισμό» καί δέν έχει καμμιά σχέση μέ τήν Ευρώπη καί γενικά μέ τήν Δύση, οπότε πρέπει νά αποβληθή από τούς δυτικούς οργανισμούς.

Σέ κάθε, όμως, πόλεμο υπάρχει στρατηγική, προκαλείται ο ενθουσιασμός καί τό εθνικό αίσθημα τού λαού, δημιουργείται άμυνα κι άν χρειασθή καί επίθεση κλπ. Στόν οικονομικό, όμως, πόλεμο πώς μπορεί κανείς νά αντιδράση καί τί πρέπει νά κάνη;

Έχουμε όλοι μας –ιδιαίτερα όσοι μάς κυβερνούν τόν τελευταίο χρόνο– ευθύνη γιατί ήμασταν καί είμαστε ευάλωτοι στό νά δεχθούμε τέτοιους πολέμους. Ίσως διότι προτιμάμε τήν ευδαιμονία καί όχι τήν ελευθερία, τό ατομικό συμφέρον καί όχι τήν εθνική αξιοπρέπεια.

Πάντως, ο νέος αυτός παγκόσμιος καί εμφύλιος πόλεμος προκαλεί θύματα, ήτοι θλιμμένα πρόσωπα, ανεργία, απόγνωση, φτώχεια καί πρό παντός εθνική ταπείνωση. Απαιτείται κουράγιο, πίστη στόν Θεό, πνευματική αντίσταση μέ πολλούς τρόπους, γιατί πρέπει νά γνωρίζουμε ότι «ούτοι εν άρμασιν καί ούτοι εν ίπποις, (καί δάνεια) ημείς δέ εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα» (Ψαλμ ιθ', 8).

Ν.Ι.

http://www.parembasis.gr