Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ.

Ό μοναχικός του «κανόνας»

Ή προσευχή του Παππού ήταν ζώσα και προσωπική συνάντησης με τον Θεό και όχι μία τυπική επικοινωνία και αναφορά αιτημάτων. Ακόμη και τον καθήκον του καθημερινού κανόνος, που ως μοναχός δεν παρέλειπε ποτέ, ήταν γι' αυτόν αφορμή άγαπητικής αναστροφής με τον ουράνιο κόσμο. Όταν, λοιπόν, οι αδελφές του έλεγαν με λύπη ότι την ώρα του «κανόνος» αισθάνονται ξηρασία και προσεύχονται μηχανικά, ό Παππούς απορούσε λέγοντας με μεγάλη φυσικότητα: «Ό μοναχός όταν κάνη τον κανόνα του με τον κομποσκοίνι, μπορεί, μετά τον τρίτο κόμπο, να "πιάσει σταθμό" και να μεταβάλει τον καθήκον του κανόνος σε πνευματική απόλαυση».

Παρ' ότι ή ζωή του ήταν κρυφή, πολλές φορές απόλαυση την ακένωτη πατρική του αγάπη, «παραφρονών» έλάλει. Έτσι, φανέρωνε πτυχές τής εσωτερικής του ζωής, θέλοντας να αναρρίπιση τον ενθουσιασμό και τις Θείες εφέσεις των πνευματικών του παιδιών.

Κάποτε ρωτήθηκε ποία κομποσκοίνια περιελάμβανε στον προσωπικό του κανόνα, και είπε: «Θα σας αναφέρω πώς προσεύχομαι, όχι για να σας παρουσιάσω καμία αρετή, αλλά για να δείτε τί περιλαμβάνομε στην προσευχή μας και για ποιους πρέπει να προσευχώμεθα. Δεν παρουσιάζω τις αρετές μου, γιατί τότε θα έπρεπε να σας πω και τις αμαρτίες μου, για να με κρίνετε.

»Ξεκινάω πρώτα με ένα τρακοσάρι "Δόξα Σοι ό Θεός!".

Μετά συνεχίζω με δυο τρακοσάρια στον Χριστό, δι' Ου τον Πατέρα έγνώκαμεν τρία τρακοσάρια στον Αγιον Πνεύμα και ένα τρακοσάρι στην Αγία Τριάδα.

Κατόπιν από ένα τρακοσάρι στην Παναγία, και στον Τίμιο Πρόδρομο.

Ένα για την Εκκλησία, ένα για την Γερόντισσα και την αφεντιά σας, ένα για τους ιεραποστόλους (Αφρικής, Ασίας, Κορέας), ένα για τον έθνος (ιδιαιτέρως για την Κύπρο και την Β. "Ήπειρο).

Απόλαυση ένα εκατοστάρι στον Άγγελο μου, στον αρχάγγελο Μιχαήλ, στις Αγγελικές Δυνάμεις, στον άγιο Δαμασκηνό, στους αγίους Αποστόλους, στους αγίους Πέτρο και Παύλο, στον Προφήτη Ηλία- στον άγιο Ιγνάτιο, στον άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη, στους αγίους Αμφιλόχιο και Γρηγόριο Ακραγαντίνων, στους Τρεις Ίεράρχας, στον άγιο Νεκτάριο, στους Ηπειρώτες Αγίους (για να φυλάνε την Β. Ήπειρο).

Μετά πηγαίνω στους αγίους Βασίλειο Άγκυρας, Παρθένιο, Μάρκο Ευγενικό, Σέργιο και Βάκχο, Δέκα Μάρτυρες Μεγάρων, άγιο Λαυρέντιο, άγιο Δημήτριο, αγία Παρασκευή, αγία Αικατερίνα, αγία Βαρβάρα, αγία Ευφημία, αγία Αναστασία Ρωμαία- άγιο Αντώνιο, άγιο Ιωάννη Καλυβίτη, αγίους Μακαρίους, άγιους Έφραίμ και Ισαάκ τους Σύρους, άγιο Μάξιμο ομολογητή, άγιο Σιλουανό, Αγίους τής ημέρας και σε όλους τους Αγίους, των οποίων έχω στον κελί μου τις εικόνες ή τα λείψανα.

Κατόπιν πηγαίνω στον Δεσπότη μας, στους Πατριάρχας, Οικουμενικό, Ιεροσολύμων, Αλεξανδρείας.

Μετά κάνω κομποσκοίνι για τον Αρχιεπίσκοπο, ακολούθως για τον Αγιον Όρος και όλες τις γνωστές μας Μονές.

Ύστερα για τους Αρχιερείς πρώτα για τον Αρτης Ιγνάτιο, τον πνευματικό μου, κατόπιν για τον Έλευθερουπόλεως Αμβρόσιο, τον Εδέσσης Καλλίνικο, τον Ύδρας Ιερόθεο, τον Κίτρους Αγαθόνικο και για τους λοιπούς Ίεράρχας τής Εκκλησίας.

Ύστερα έχομε τους ιερομονάχους, τους πρεσβυτέρους, τους διακόνους, τους μονάχους.

«Κατόπιν κάνομε κομποσκοίνι για τις έκτακτες περιπτώσεις, για ανθρώπους που έχουν ανάγκες, για τους συγγενείς των αδελφών, για τους ευεργέτες και για όλους τους γνωστούς.

Τελευταία προσεύχομαι για όλα τα παιδάκια που γνωρίζω.

Ακολουθούν οι τεθνεώτες, κληρικοί και λαϊκοί, γνωστοί και άγνωστοι.

Όλοι ζώντες και κεκοιμημένοι, είμαστε μία Εκκλησία.

Και πρέπει να μνημονεύωμε τους πάντας πάντοτε.

Στον τέλος κάνω ένα κομποσκοίνι και παρακαλώ: Κύριε Ιησού Χριστέ φώτισόν μου τον σκότος».

ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΩΝ.