Εξάγων ψυχάς εκ του Άδου.

Ο πατήρ Δαμασκηνός ο μύστης αυτός τής κενωτικής αγάπης χαιρόταν την δόξα των Αγίων ως ιδική του και ευχαριστούσε τον Κύριο, απολαμβάνοντας την ενότητα του Σώματος του Χριστού. Όσο, όμως, ή ψυχή του ευφραινόταν με την χάρι των Αγίων τόσο συνέπασχε και με την οδύνη των φυλακισμένων στον άδη αδελφών του. Ό Γέροντας, που τόσο θαύμαζε την Θεοείδεια του ανθρώπου, δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι ή εικόνα του Θεού, αντί να απολαμβάνει την Θεία δόξα, για την οποία έχει πλασθεί, ευρίσκεται στον ζόφο τής Κολάσεως και βασανίζεται αιωνίως από τους στυγερούς δαίμονας. Γι' αυτό προσευχόταν με βαθύτατο πόνο και μετά πολλών δακρύων και θρήνιον για τους δεσμώτας του Άδου.

Ή συμμετοχή του στην οδύνη των καταδίκων αυτών ήταν ουσιαστική. Τολμούσε να κατεβάζει τον εαυτό του μέσα στον άδη, να συμπάσχει με τους φυλακισμένους και από εκεί, με γοερές κραυγές, να επικαλείται τον Θείον έλεος. Είχε δεν τέτοια ένταση αυτή ή θρηνώδης ικεσία του, ώστε προβλημάτισε και αυτόν τον ίδιο- έφοβήθη μήπως ή φιλανθρωπία του αυτή προσβάλλει την αγάπης του Θεού: «Είχα για χρόνια απορία μέσα στην ψυχή μου και έλεγα: Μήπως ή προσευχή μου για τους νεκρούς δεν είναι κατά Θεό; Όταν κάνω κομποσκοίνι για τους εν τω άδη, πονάει ή ψυχή μου αφάνταστα και υποφέρω μαζί με αυτούς τους δυστυχισμένους, επειδή δεν έχουν καμία ελπίδα. Λοιπόν, είχα τον λογισμό: Μα τί, είμαι πιο εύσπλαχνος εγώ από τον Θεό; Μήπως ό Θεός δεν θέλει να λυπάμαι τόσο και να βγαίνω μπροστά, στην αγάπης Του; Μήπως δεν πρέπει να προσεύχομαι έτσι για τους κολασμένους;

»Γι` αυτό απεφάσισα να επισκεφθώ τον πατέρα Παΐσιο και να τον ρωτήσω αν έπρεπε να συνεχίσω την προσευχή ή να σταματήσω. Και εκείνος μου είπε:

-Τί λες, ευλογημένε; Τέτοια προσευχή ζητάει ό Θεός από μας. Αυτοί είναι οι "φυλακισμένοι,,, που έχουν την ανάγκη μας».

ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΩΝ.