ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ.

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΤΗΣ ΑΛΑΣΚΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΙΝΑ ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑΣ.

«Ή προσοχή μας», γράφει ό π. Γερμανός, «βαθμιαία άρχισε να στρέφεται στη ζωή πού μας περιβάλλει. Αρχίσαμε να βλέπουμε την πραγματικότητα όπως είναι και να μην εξαρτιόμαστε από την ανθρώπινη γνώμη.

Ό ήχος του ανέμου, οι αλλαγές του καιρού, ή επιρροή του στη διάθεση κάποιου, ή ζωή των πουλιών και των ζώων του δάσους -ακόμη και ή αναπνοή των φυτών και των δένδρων- έδειχναν να έχουν τώρα σημασία. Ειρηνικές ιδέες εμφανίστηκαν. Τα μάτια άρχισαν να προσαρμόζονται να βλέπουν όχι μόνο αυτό πού ήταν εξωτερικό και ολοφάνερο, αλλά την ουσία των πραγμάτων. Αν και φίλοι ήρθαν με αγάπη και προσπάθησαν να βοηθήσουν, ήταν πραγματικά περισσότερο βάρος και έκαναν ευθύς έξαρχης λάθη λόγιο της επιφανειακής κρίσης, ανησυχώντας για την εφήμερη Εξωτερική πλευρά χωρίς να βλέπουν την ουσία.

Και με τί χαρά γέμιζε ή καρδιά όταν βασίλευε πάλι σιωπή και ησυχία». Ό γέροντας Ζωσιμάς της Σιβηρίας, του οποίου ή ζωή και τα έργα περιλαμβάνονταν μεταξύ των σπερματικών κειμένων πού είχαν αρχικά οδηγήσει τους πατέρες στην ησυχαστική ζωή, έγραψε κάποτε για την έρημο: «Πώς είναι δυνατόν να περιγραφούν με ακρίβεια όλα τα εσωτερικά πνευματικά συναισθήματα, πού είναι τόσο γλυκά, ώστε ακόμη και ένας επιτυχημένος βασιλιάς δεν μπορεί να γευθεί την ίδια χαρά και την Ειρήνη πού παρέχει ή ζωή της ερήμου! Διότι, όταν ούτε βλέπετε ούτε ακούτε ούτε συναναστρέφεστε τον παραστρατημένο κόσμο, βρίσκετε την ειρήνη και ολόκληρος ό νους σας με τρόπο φυσικό αναφέρεται στον Θεό και μόνο.

Δεν υπάρχει κάτι στη ζωή της ερήμου πού θα εμπόδιζε ή θα αποσπούσε κάποιον από τον να υπηρετήσει τον Θεό, να αναγνώσει την Αγία Γραφή και να εντρυφήσει με την ψυχή του βαθιά στον Θεό. Τουναντίον, κάθε γεγονός και κάθε αντικείμενο τον εμπνέουν για να οδηγηθεί προς τον Θεό. Τον πυκνό δάσος τον περιβάλλει και τον κρύβει από ολόκληρο τον κόσμο. Ή πορεία προς τον ουρανό είναι σαφής και καθαρή και προσελκύει τον βλέμμα του και «πνέει την επιθυμία του να μεταφερθεί σε εκείνη την μακαριότητα.

Και εάν τον βλέμμα του γυρίσει προς την γη, για να ατενίσει όλα τα πλάσματα και τον σύνολο της φύσης, ή καρδιά του δεν είναι λιγότερο εξυψωμένη με γλυκιά αγάπη προς τον Δημιουργό των όλων, με δέος για την σοφία Του, με ευγνωμοσύνη για την φιλευσπλαχνία Του- ακόμη και τον απολαυστικό τραγούδι των πουλιών τον εμπνέει να προσεύχεται δοξολογώντας και υμνώντας. Όλη ή δημιουργία οδηγεί τον αθάνατο πνεύμα μας στην ένωση με τον Δημιουργό του»! «Πιστεύω», έγραψε άλλου ό γέροντας Ζωσιμάς, «ότι εάν κάποιος αναχωρήσει για την βαθειά έρημο έχοντας κερδηθεί και πειστεί από την ένθεη αγάπη για τον Χριστό θα ζήσει αληθινά σαν να βρίσκεται στο παράδεισο.»

ΒΙΒΛ. Π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΤΟΜΟΣ Β