ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑΣ.

Όπως ό π. Αδριανός είχε γίνει πνευματικός πατέρας του π. Βλαδίμηρου, έτσι τώρα έγινε πνευματικός και για τον Γκλέμπ. Μολονότι ό Γκλέμπ δεν έψαχνε για κάτι τέτοιο μετά τον ερχομό του π. Βλαδίμηρου στην ζωή του, ό τελευταίος τον είχε στρέψει με σοφή διάκριση προς την κατεύθυνση του δικού του πνευματικού πατέρα. Παρά την εύθραυστη υγεία και τον περιορισμένο διαθέσιμο χρόνο του, ό π. Αδριανός έκανε κοπιώδεις προσπάθειες για την πνευματική ανάπτυξη του Γκλέμπ. Ό Γκλέμπ θυμάται πώς του μετέδωσε τις διδαχές των Πατέρων της Εκκλησίας για τη «φυλακή του νοός» και τον εξαγνισμό της καρδιάς:

«Σχεδίασε μια πανέμορφη εικόνα, διηγούμενος ταυτόχρονα την ιστορία μιας αγνής παρθένου ή όποια τον επόμενο πρωί πρόκειται να αποκεφαλιστεί για την αγάπη και την πίστη της στο Θεό. Προχωρά μέσα από σκοτεινές, υγρές και ανεμοδαρμένες σήραγγες πού οδηγούν στις κατακόμβες, κρατώντας μονάχα ένα κερί πού τρεμοσβήνει και είναι ή μόνη πηγή φωτός πού τη βοηθά να φτάσει στο μυστικό τόπο σύναξης των Χριστιανών, εκεί όπου τελούν τη θεία Ευχαριστία μέσα από τη συμμετοχή της σ' αυτήν θα κληρονομήσει τον Χριστό και τη Βασιλεία Του. Ολάκερο τον μέλλον της στην αιωνιότητα εξαρτάται από αυτόν τον τρεμάμενο φωτάκι, πού την οδηγεί μακριά από τον άχαρο σκοτεινό κόσμο. Με πόσο δέος και τρόμο πρέπει να διαφυλάξει αυτήν τη φλόγα του κεριού για ν' αποκτήσει τη ζωή πού επιθυμεί!

»Ή παρθένος, είπε ό π. Αδριανός, είναι ή ανθρώπινη ψυχή πού πρέπει να κρατήσει τον φως της γνώσης του Θεού' να προσέχει και να φυλάγεται από διάφορες ανεπιθύμητες κινήσεις πού μπορεί να συσκοτίσουν ή να σβήσουν τον Φως, «τον όποιο ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι» (Α' Προς Τιμόθεον 1:15). Πόσο σημαντική είναι ή φυλακή των αισθήσεων μας, μέσω των οποίων αντιλαμβανόμαστε και κατανοούμε τη ζωή! Ή επίγνωση μας για τη ζωή, ή αγάπη μας για την Πηγή αυτής οφείλει να είναι αγνή ένώπιον Εκείνου ώστε να μπορούμε καλύτερα ν' ακούμε τη φωνή Του στην καρδιά μας, στο κέντρο της θεοδώρητης ζωής μας. Ή διαδικασία εξαγνισμού, τον συνεχές «ξεσκόνισμα» των αισθήσεων μας, είναι κάτι απαραίτητο για να διατηρηθεί αναμμένο τον φως του κεριού της παρθένου πού μάς φωτίζει. «Φως Χριστού φαίνει πάσι» . Τον Φως αυτόν είναι ή Χάρις του Θεού...».

ΒΙΒΛ. Π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΤΟΜΟΣ Α