Τη νύχτα, τσακάλια περπατούν γύρω από το σπίτι ουρλιάζοντας, και το χιόνι άρχισε πριν λίγο να πέφτει βαρύ. Επιτέλους, πόσο μόνοι είμαστε!

Δεν είναι για την ησυχία και την ασφάλεια, αγαπητοί μου αδελφοί, πού έχουμε ιδρύσει μία κοινότητα σε αυτό το μέρος, αλλά για αγώνα και σύγκρουση. Συγκεντρωθήκαμε σε αυτό το ήρεμο ησυχαστήριο, σε αυτό το πνευματικό στρατόπεδο, προκειμένου να μπορούμε μέρα με τη μέρα να κερδίσουμε έναν αγώνα εναντίον των παθών μας.

Άγιος Φαύστος της Λέρινς (+1490)

Τη νύχτα, τσακάλια περπατούν γύρω από το σπίτι ουρλιάζοντας, και το χιόνι άρχισε πριν λίγο να πέφτει βαρύ. Επιτέλους, πόσο μόνοι είμαστε!

π. Σεραφείμ Ρόουζ, 1972:

.........Τα πρώτα χρόνια στη σκήτη ήταν ιδιαίτερα δύσκολα για τούς αδελφούς. Είχαν μόνο δύο μικρά κτήρια: μία καλύβα μ' ένα μόνο δωμάτιο, όπου κοιμούνταν, έτρωγαν και έκαναν τις ακολουθίες, και μία άλλη καλύβα στην οποία στέγαζαν το τυπογραφείο. Οι χειμώνες μερικές φορές ήταν ιδιαίτερα βαρείς. Στην αρχή οι αδελφοί είχαν μόνο μια ξυλόσομπα στο τυπογραφείο- αργότερα απέκτησαν ακόμα μια μικρή σόμπα στην καλύβα όπου ζούσαν, την οποία χρησιμοποιούσαν για μαγείρεμα, αλλά σπανίως ζεσταίνονταν αρκετά σε αυτό το χωρίς μόνωση κτίσμα. Το καλοκαίρι, αντίθετα, ή ατμόσφαιρα γινόταν ξηρή, με μια ζέστη αποπνικτική σαν της ερήμου.

Καθημερινά έπρεπε να κουβαλούν τα πάντα στον λόφο με φορτηγό. Αφού δεν υπήρχε πηγή νερού πάνω στο βουνό, ακόμη έκπληκτο τον Γκλέμπ το γεγονός ότι ό Ευγένιος σε κάθε περίπτωση δεν έβλεπε κάτι το ασυνήθιστο.

Ό Γκλέμπ είχε καταπιαστεί με πλήθος οραμάτων, αποκαλύψεων, εμφανίσεων του Άκτίστου Φωτός. Δεν μπόρεσε όμως να βρει σχετική ανταπόκριση από τον Ευγένιο. Όταν του ζητούσε τον λόγο γιατί συνέβαινε αυτό, ό Ευγένιος του απαντούσε πώς ή εικόνα ήταν πολύ λαμπερή, χωρίς εμφανίσεις κάποιων προσώπων ή πνευμάτων.

Ο στόχος των αδελφών όταν ήρθαν στην σκήτη ήταν ταπεινός. Δεν σκόπευαν να δημιουργήσουν ένα κλασικό, μεγάλο και επιφανές μοναστήρι, γνωρίζοντας καλά ότι ή αυστηρότητα της ζωής τους θα ήταν αποτρεπτικός παράγοντας για κάτι τέτοιο. Δεν πρόβαλαν τη σκήτη τους ούτε δημοσίευαν σχετικά με αυτήν. Αρχικά δεν χειροθετήθηκαν καν μοναχοί ούτε χειροτονήθηκαν ιερείς και φυσικά δεν επεδίωξαν να γίνουν πνευματικοί οδηγοί των προσκυνητών.

Πάντως, ή μη χειροθεσία των αδελφών, δεν στάθηκε εμπόδιο στο να γευτούν τις εμπειρίες των δοκιμασιών, καθώς και τις χαρές της μοναχικής ζωής. Αναχωρώντας για την έρημο, δεν πίστευαν πώς με αυτήν τους την κίνηση θα ξέφευγαν «αυτόματα» από τούς πειρασμούς του κόσμου, διότι γνώριζαν από τα πατερικά κείμενα ότι, όσο παραμένουν οι κοσμικές παραστάσεις στον έσω άνθρωπο, οι πειρασμοί θα τον ακολουθήσουν ακόμη και στην έρημο. Και σύντομα έμαθαν, από την προσωπική τους εμπειρία, πώς στην πραγματικότητα οι παραστάσεις αυτές γιγαντώνονται όταν κάποιος αποσυρθεί από την κοινωνία. Στον κόσμο, οι παραστάσεις διαδέχονται ή μία την άλλη κατά κάποιο τρόπο ή μία σβήνει την άλλη. Στην ησυχία όμως της ερήμου, οι παραστάσεις είναι σχεδόν αποκλειστικά δημιούργημα του νου και εύκολα αποκτούν χαρακτηριστικά και διαστάσεις πραγματικότητας. Συχνά ή ιδέα για κάτι γίνεται πολύ πιο γλυκιά, πολύ πιο δελεαστική, από την ιδία την πραγματικότητα.

«Τον πρώτο χρόνο της ζωής στην απομόνωση της έρημου», γράφει ό Γκλέμπ, «ήταν τελείως διαφορετικά από αυτό πού περιμέναμε. Ή ηρεμία τής φύσης γύρω μας τόνιζε κραυγαλέα πώς ή γαλήνη μας χλεύαζε μέσα μας. Όπως μια ζάρα φαίνεται σε ένα λευκό ρούχο, αλλά όχι και ένα πολύχρωμο ύφασμα, έτσι και στην ζωή τής ερήμου οτιδήποτε ασήμαντο, πού προέρχεται από τον κόσμο, αποκτά ιδιαίτερο βάρος και δύναμη στο περιβάλλον τής απόλυτης ησυχίας».

Ή ορθόδοξη αγιολογία έδειξε στους αδελφούς ότι οι ασκητές οδηγήθηκαν βαθιά στην έρημο όχι τόσο από τα διάφορα εμπόδια με τα όποια ό διάβολος τούς πείραζε, όσο από τον δικό τους φόβο, τον όποιο ό διάβολος ενέτεινε................

ΒΙΒΛ. Π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΤΟΜΟΣ Β