«Ό κύκλος της αγάπης του Άγιου Πνεύματος»

Με μεγάλη θυμηδία και αγάπης αναφερόταν ό Πάππους στους συγχρόνους του Όσιους Γέροντας π. Αθανάσιο Χαμακιώτη, π. Πορφύριο, π. Παΐσιο, π. Ιάκωβο, π. Σωφρόνιο, π. Ιουστίνο Πόποβιτς, π. Φιλόθεο Ζερβακο, π. Έπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, π. Άμφιλόχιο Μακρή, π. Παύλο Βενεκά, π. Ιωσήφ Σπηλαιώτη, π. Έφραίμ Κατουνακιώτη, π. Γαβριήλ Καρουλιώτη και σε όλους τους άλλους: «Ό π. Πορφύριος, ό π. Παίσιος, ό π. Σωφρόνιος, ό π. Ιάκωβος και όλοι οι γνωστοί μας φίλοι του Θεού είναι φώτα εις τον κόσμο και φρυκτωρούν μέσα στην ζωή μας. Αυτούς κοιτάζομε, για να μας δείξουν τον δρόμο, στον όποιο πρέπει να πορευθούμε. Αυτοί έζησαν την μετάνοια! Βυθίστηκαν κάτω στον βυθό της ταπεινοφροσύνης... Ταπεινώθηκαν αυτοί οι άνθρωποι και παρέδωσαν τον εαυτό τους ελεύθερο, πλέον, στον θειο θέλημα. Αφέθησαν να τους κατευθύνει ό Θεός. Γι' αυτό έγιναν φωτιστικά όργανα του Θεού και μεγάλοι μερισματούχοι μέσα στην Εκκλησία! Έζησαν... ζούσαν συνεχώς την μετάνοια. Εισήλθαν μέσα στον Φώς!.. Ήσαν οι ταπεινωμένοι άνθρωποι, που μιλούσαν και με τα φίδια και ατένιζαν και όλο τον σύμπαν!

»Όλοι αυτοί, που αξιωθήκαμε και εμείς να τους γνωρίσαμε, είναι πολύ κοντά μας και τους μιλούμε και ευφραίνεται ή ψυχή μας. Αυτοί ήσαν οι μεγαλύτεροι θεολόγοι!.. Θεολογούντες την σωτηρία τους, θεολογούσαν τον έλεος του Θεού!.. Αυτοί ζούσαν την υπερβατική θεολογία των μυστηρίων και γνώριζαν τα πάντα. Τα πάντα ήσαν ξένα δι' αυτούς και τα πάντα ήσαν ιδικά τους!... Αγκαλιάζοντας ολόκληρο τον σύμπαν παρακαλούσαν τον Θεό να ελεήσει όλους τους ανθρώπους, αλλά και όλα τα πλάσματά Του. Α! άμα βλέπαμε τον π. Πορφύριο, θα τον ερωτούσαμε: Έχει αηδόνια εκεί πέρα; Ψάλλουν ανιδιοτελώς;».

Ή προσεδρία του Γέροντα ήταν διαρκώς στις σκηνές των Αγίων. Η θα συνομιλούσε μαζί τους, ως φίλος προς φίλον, ή θα μιλούσε στα πνευματικά του παιδιά γι' αυτούς. Όταν κάποτε ερωτήθηκε μήπως ή μεγάλη αγάπης προς τους Αγίους παρεμποδίζει την λατρεία του Θεού, έδωσε τις ανάλογες εξηγήσεις: «Δεν νομίζω ότι ή αγάπη μας προς τους Αγίους διακόπτει τον σύνδεσμο μας με τον Θεό ούτε μας εμποδίζει από την θέα του Προσώπου του Χριστού. Κάθε άλλο, μάλιστα! Να εχωμε ύπ' όψιν μας ότι, όταν κοινωνούμε μετά των Αγίων και των ουρανίων Ασωμάτων, συνδεόμεθα περισσότερο με τον Θεό.

»Πρέπει, λοιπόν, να ανοιχτούμε στον ορίζοντα των Αγίων, διά τους Αγίου Πνεύματος, που συνδέει τα πάντα εν Χριστώ... Να γίνωμε ένα!.. Να πέσωμε μαζί τους σ' αυτήν την θάλασσα του Θείου ελέους, σ' αυτή την σφαίρα της λατρείας του Θεού! Με τον "πες-πες" στους Αγίους, δεν περισσεύουν ώρες για να εχωμε άλλες έννοιες. Ρίχνομε την έννοιά μας στον ουρανό, που είναι έτσι... έτσι... αλλιώς... που οι Άγιοι λένε τούτο... εκείνο. Έχομε εκεί τον νου μας... Έτσι είπε ό Θεός... έτσι παρουσιάσθηκε ή Παναγία... έτσι οι Άγγελοι... Όλα αυτά... ή Παναγία... οι Άγγελοι... οι Άγιοι... όλη ή Εκκλησία... είναι ένας κύκλος της αγάπης του Αγίου Πνεύματος, στον όποιο πρέπει να είσδύσωμε και εμείς μέσα!.. Πρέπει να έχωμε την αίσθησι της Παρουσίας του Θεού μέσα σε όλο τον κόσμο. Καταλάβατε τί λέω με αυτό; Αντιλαμβάνεσθε μέσα σε ποίο πλούτο ευρισκόμεθα και μέσα σε ποία Χάρι;

»Για σκεφτείτε χάρι πού μας κάνουν οι Άγιοι και ή Παναγία, να φεύγουν από τον ουρανό και να έρχονται σ' εμάς! Τόσα «σεργιάνια» κάνουν οι Άγιοι! Και απολαμβάνομαι τον έλεος του Θεού και τον πλούτο του Θεού! Αλήθεια, τί πλούτος Θεού να μας έχει όλους άγιους! Να μας έχει μέσα σ' αυτήν την απειρία του αγιασμού και της Χάριτος, για να ψάλλωμε όλοι μαζί αιώνια: Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ!...».

ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΩΝ.