"Μέγας είσαι Κύριε και Θαυμαστά τα έργα Σου"

Τι υπέροχα και θαυμαστά τα δημιουργήματα σου Κύριε! Όλα για τα παιδάκια σου, όλα για την ζωή των ανθρώπων.

Δημιούργησε ο Θεός τον κόσμο, το φώς, τον ήλιο, τους πλανήτες, την θάλασσα, το χώμα, τα δένδρα, τα φυτά και όλα τα κτήνη και ζώα του κόσμου τούτου.

Και ύστερα δημιούργησε από το χώμα της γης, τον άνθρωπο, εμάς.

Του έδωσε εξουσία σε όλα τα υπόλοιπα δημιουργήματα, αλλά και υποχρέωση συντήρησης τους, και όχι κατάχρησης τους. Ο ήλιος κάθε αρχή μια ημέρας, κάθε ημέρα, ανατέλλει ώστε να δώσει ζωή και φώς στη γης.

Ανατέλλει για αμαρτωλούς και αγίους, η βροχή η κρυστάλλινη, ξεδιψά κάθε τόσο, το χώμα δίνοντας περιθώριο ζωής στα φυτά και ζώα.

Αυτή η βροχούλα, που ανακουφίζει, όπως η μετάνοια τον αμαρτωλό, και σαν θυμίαμα οι ευχαριστίες των δημιουργημάτων του θεού ανεβαίνουν προς τον ουρανό. Αλήθεια, όλοι δεν έχουμε δει , τα ζώα ειδικά με πόση χαρά χορεύουν και χαίρονται , σαν ευχαριστία στον Θεό που τους έστειλε νεράκι , και τα διατηρεί στη ζωή.

Ακόμα και τα φυτά και τα δέντρα υψώνονται , χρωματίζονται ακόμα περισσότερο! Όλα ευχαριστούν τον Θεό, για αυτά που τους παρέχει. Δυστυχώς, ο άνθρωπος αν και έμψυχο όν, αν και κατ εικόνα και καθ ομοίωση του Θεού, με ενδιάθετο λόγο και σκέψη, δείχνει όχι μόνο αγνωμοσύνη και ευχαριστία για αυτά που έχει και απολαμβάνει από τον Θεό, αλλά, παραπονιέται σαν να μην του φτάνουν αυτά!

Αχ, αδερφοί μου, μια σκέψη μόνο , αν κάνει ο καθένας, και δει τι έχει στα χέρια του, και ζει, θα μπορέσει να καταλάβει την αγάπη και φιλανθρωπία του δημιουργού του Τριαδικού Θεού, και θα τον ευχαριστεί και θα τον δοξολογεί κάθε στιγμή. Ακόμα και τα λουλούδια του αγρού με τα πολύχρωμα φουστάνια τους, και με την υπέροχη ευωδιά τους, δοξολογούν το Θεό, αρκεί μια επίσκεψη μας, στην εξοχή! Δεν είναι λοιπόν παράλογο και άξιο κατακρίσεως, όλα ακόμα και τα λουλούδια να δοξολογούν το Θεό και όχι ο άνθρωπος;;;!!!!

Αναρωτηθήκαμε ποτέ μέσα στη ψυχή μας, γιατί να έχουμε το νερό, γιατί να έχουμε το σιταράκι από το οποίο γίνεται ο άρτος ο επιούσιος; η να έχουμε όλα αυτά, που κατά την λανθασμένη εντύπωση μας, είναι σίγουρα ;;; Γιατί απλά όπως ανέφερα και πιο πάνω, ο Θεός μας αγαπά πολύ, και θέλει να είμαστε ευτυχισμένοι. Αμαρτάνουμε, προκαλούμε θλίψη στην ψυχή και πόνο από λύπη στον Θεό. Γιατί; Και αυτή είναι μία αχαριστία, είναι αγνωμοσύνη, και λέγει ο Θεός, "Παιδάκι μου, άνθρωπε μου, γιατί χάνεσαι και με λυπείς; Κάνε την ψυχή σου καθαρή και αγνή , όπως καθαρό και αγνό είναι το τρεχούμενο γάργαρο νερό των πηγών που σου προσφέρω!"

Αλήθεια, μπορούμε να καταλάβουμε την χαρά των υπέροχων δημιουργημάτων του Θεού, από τις αθώες και αγνές ψυχές των παιδιών μας, με πόση χαρά και λαχτάρα τρέχουν στο δάσος, οσφραινόμενα τις ευωδίες από τα πολλά βότανα του, και χορεύοντας από τα μυριάδες τιτιβίσματα των πουλιών. Να τι λέγει ένας άγιος γέρων διορατικός και ιαματικός, ο γέρων Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης για την ομορφιά της κτίσης :""Να χαίρεσθε όσα μας περιβάλλουν. Όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στον Θεό. Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ' τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό.

Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν τη χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγά πη του Θεού. Σκορπούν το άρωμα τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους.

Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει. Ο χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει, είναι ποιητής, είναι μες στην ποίηση. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, τη βάζουν μέσα στην καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, τη νιώθουν βαθιά.

Δυστυχώς όμως ο άνθρωπος , κατάντησε όχι μόνο αχάριστος και αγνώμων, αλλά και καταχραστής, θυσιάζει την δροσιά των δασών την αναπνοή και οξυγόνο που προσφέρουν, στο βωμό των χρημάτων, με τα θεριά πλοκάμια των πυρκαγιών που αγκαλιάζουν και νεκρώνουν κάθε ζωή, με τα δηλητήρια που απλώνει στα ύδατα και στην ατμόσφαιρα, δηλητηριάζοντας, ακόμα και αυτήν την πολύτιμη αναπνοή του! Ω Θεέ μας, πόσο παράλογα φερόμαστε! βάζουμε φωτιά και καίμε το σπίτι μας, βάζουμε δηλητήριο και φαρμακώνουμε την τροφή μας, βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας. Δεν είναι λοιπόν παράλογο; Ας ευχαριστούμε κάθε στιγμή τον Θεό μας, δοξολογώντας Τον στον ναό Του σε κάθε Θεία λειτουργία και ακολουθία, και ακόμα με το να σώσουμε τις ψυχές μας, και να τις οδηγήσουμε στην αγκαλιά Του που πατρικά και φιλάνθρωπα ανοίγει για εμάς, ο δημιουργός και Τριαδικός μας, θεός, ο πλάστης όλων αυτών των θαυμαστών, όλων αυτών των μεγαλείων σε αυτή τη γης.

Ρασσιάς Ιωάννης .

Θεολόγος - Υποψήφιος Κληρικός