Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Αφιέρωμα: Απόστολος Παύλος, ακρογωνιαίος λίθος του δυτικού πολιτισμού.


Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, με πρώτες ευρωπαϊκές στάσεις τις μακεδονικές πόλεις Φιλίππους, Θεσσαλονίκη και Βέροια, ένωσε την Ανατολή με τη Δύση και έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος του δυτικού πολιτισμού.

(φωτ.: Ο Απόστολος Παύλος, τοιχογραφία από την Έφεσο, 4ος αιώνας)

Ο Σαούλ ή Σαύλος, Εβραίος το γένος και Ιουδαίος την πίστη, Ρωμαίος κατά την ιθαγένεια, Έλληνας δε κατά την παιδεία, και εν συνεχεία Παύλος, χριστιανός στο φρόνημα και την καρδιά, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του ευρωπαϊκού και κατ' επέκταση του δυτικού πολιτισμού.

Είναι ο μέγας αναγεννητής και ανακαινιστής της οικουμένης. Κανένας άλλος άνθρωπος δεν επηρέασε τόσο την εξέλιξη του παγκόσμιου πολιτισμού, αλλά και την ίδια τη ζωή στον πλανήτη τους τελευταίους 20 αιώνες. Ο μέγας Παύλος, με "όχημα" την ελληνική γλώσσα, ένωσε την Ανατολή με τη Δύση μεταφέροντας εξ ανατολών το μήνυμα του νοητού Ήλιου της δικαιοσύνης, για να ενώσει τους ανθρώπους "ίνα ώσι εν".

Και μάλιστα όχι με κάποιο πειθαναγκαστικό, εξωτερικό θνησιγενές πολιτικό σύστημα, αλλά επ' ελευθερία και δη με την αγάπη, ιδρύοντας στο πέρασμά του και εν μέσω ποικίλων ταλαιπωριών και διωγμών τοπικές εκκλησίες. Διαβάζουμε τα λόγια του και μένουμε πάντα εκστατικοί ή ακόμη και αναπολόγητοι: "Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει...".

Από την ομηρική Τρωάδα ο Απόστολος των Εθνών θα κληθεί σε όραμα από κάποιον Μακεδόνα ο οποίος θα του πει "Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν". Και έτσι στην πόλη των Φιλίππων θα ιδρύσει την πρώτη ευρωπαϊκή εκκλησία και θα ακολουθήσουν η Θεσσαλονίκη, η Βέροια, η Αθήνα, η Κόρινθος... Και "ωσάν να είχε πτερά", όπως αναφέρει ο συναξαριστής, "διεπέρασεν όλην την οικουμένην", για να βρει τελικά μαρτυρικό θάνατο στη Ρώμη.

Αλλά ο θάνατος είχε ήδη νικηθεί, και αυτό ήταν και η ουσία του κηρύγματός του. Και για να παραφράσουμε τον ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκο, ο Απόστολος των Εθνών έκανε οίστρο της ζωής τη νίκη του θανάτου!

Ή, όπως αναφέρει ο φιλόσοφος της ιστορίας Άρνολντ Τόιμπι (Arnold Toynbee), "Ο Απόστολος Παύλος κατέκτησε τη Ρώμη με άλλον τρόπο από εκείνον που ανεπιτυχώς επεχείρησε ο Μέγας Αντίοχος της Συρίας. Η νέα θρησκεία αντικατέστησε τους παλαιούς τοπικούς θεούς των άστεων με τον παγκόσμιο Θεό της ελπίδος για τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητος. Η πίστη αυτή ανέτρεψε τις παραδόσεις της ζωής και δημιούργησε νέες, με βάση την ευρύτερη προοπτική και πείρα".

Άρθρα: Πατήρ Ιωάννης Σκιαδαρέσης, Ιωάννης Καραβιδόπουλος, Μιλτιάδης Κωνσταντίνου
Συνέντευξη: Αικατερίνη Τσαλαμπούνη
Κείμενα: Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
Επιμέλεια αφιερώματος, κείμενο, συνέντευξη: Στέλιος Κούκος
email: skoukos@makthes.gr

  • Το αφιέρωμα της "ΜτΚ" σε μορφή pdf αρχείου εδώ

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Thy Fatherly Embrace - Arte Corale- Η ΠΑΤΡΙΚΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ


Η Ρωσική Χορωδία Δωματίου "Arte Corale" τραγουδά "Η ΠΑΤΡΙΚΗ ΣΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑ "

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ.



21:10-14 «Και απήνεγκέ με εν πνεύματι έπ' όρος μέγα και ύψηλόν, και έδειξε μοι την πάλιν την άγίαν Ιερουσαλήμ καταβαίνουσαν εκ του ουρανού από του Θεού, έχουσαν την δόξαν του Θεού ό φωστήρ αυτής όμοιος λίθω τιμιωτάτω, ως λίθω ιάσπιδι κρυσταλλίζοντί έχουσα τείχος μέγα και ύψηλόν, έχουσα πυλώνας δώδεκα, και επί τοις πυλώσιν αγγέλους δώδεκα, και ονόματα επιγεγραμμένα, α έστι των δώδεκα φυλών των υιών Ισραήλ. Από` ανατολής πυλώνες τρεις, και από βορρά πυλώνες τρεις, και από νότου πυλώνες τρεις, και από δυσμών πυλώνες τρεις, και το τείχος της πόλεως έχον θεμελίους δώδεκα, και έπ' αυτών δώδεκα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του αρνίου».

Ή γυναίκα του Άρνίου, ή αγία Εκκλησία, εμφανίστηκε μπροστά στον εκστατικό Αγ. Ιωάννη, τον ορώντας τα μυστήρια, με τη μορφή μιας υπέρλαμπρης σπουδαίας πόλης που κατέβαινε από τον ουρανό - της Ιερουσαλήμ. Το υπόλοιπο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στη λεπτομερή περιγραφή αυτής της υπέροχης πόλης. Λάμποντας με πολύτιμα πετράδια ή πόλη αυτή είχε δώδεκα πύλες με τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ και δώδεκα θεμέλιους λίθους με τα ονόματα των Δώδεκα Αποστόλων.

Χαρακτηριστικό της πόλης είναι ότι «ή λάμψη της έμοιαζε με πολυτιμότατο λίθο, σαν τον ίασπι». Ό Άγ. Ανδρέας λέει: «το φως της Εκκλησίας είναι ό Χριστός πού αποκαλείται 'Ίασπίς, ως κάποιος πού είναι πάντα ζωντανός, ανθοφόρος, ζωοδότης, αγνός» (Άγ. Ανδρέας, κεφ. 67).

Ένα ψηλό τείχος περιστοιχίζει την πόλη ως σημάδι ότι ούτε ένας ανάξιος δεν μπορεί να μπει εκεί. Την ίδια αυτή ιδέα εκφράζουν και οι άγγελοι του Θεού οι όποιοι φρουρούν τις δώδεκα πύλες. Οι πύλες φέρουν τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, γιατί όπως στη γη οι φυλές ήταν οι κοινωνίες των εκλεκτών του Θεού, έτσι τα 'ίδια ονόματα χρησιμοποιούνται για τούς εκλεκτούς στον ουρανό - τον νέο Ισραήλ.

Στους δώδεκα θεμέλιους λίθους του τείχους είναι γραμμένα τα ονόματα των Δώδεκα Αποστόλων του Αρνιού- αυτό, φυσικά, αποδεικνύει ότι οι Απόστολοι αποτέλεσαν τα θεμέλια πάνω στα όποια εγκαθιδρύθηκε ή Εκκλησία, ως θεμελιωτές της χριστιανικής πίστης σε όλους τούς λαούς της γης. Στον σημείο αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη ή διάψευση του Λατινικού Δόγματος ότι ή Εκκλησία του Χριστού θεμελιώθηκε αποκλειστικά επάνω στον Απόστολο Πέτρο.

21:15-18 «Και ό λαλών μετ' εμού είχε μέτρον κάλαμον χρυσούν, ίνα μέτρηση την πάλιν και τους πυλώνας αυτής και το τείχος αυτής. Και ή πόλις τετράγωνος κείται, και το μήκος αυτής όσον και το πλάτος, και μέτρησε την πόλιν τω καλάμω επί στάδιο δώδεκα χιλιάδων το μήκος και το πλάτος και το ύψος αυτής ίσα εστί. Και μέτρησε το τείχος αυτής εκατόν τεσσαράκοντα τεσσάρων πηχών, μέτρον άνθρώπον, ο εστίν αγγέλου. Και ην ή ενδόμησις του τείχους αυτής ίασπις, και ή πόλις χρυσίον καθαρόν, όμοιον υάλω καθαρώ».

Ένας άγγελος μετρά την πόλη με ένας χρυσό καλάμι ενώπιον του Άγ. Ιωάννη. Ό Αγ. Ανδρέας λέει: «Το χρυσό καλάμι φανερώνει την τιμιότητα του αγγέλου πού κάνει την μέτρηση, τον όποιο ό Αγ. Ιωάννης είδε με ανθρώπινη μορφή, και ομοίως την αγιότητα της καταμετρούμενης πόλης, με το τείχος της όποιας πρέπει να κατανοήσουμε τον Χριστό» (Αγ. Ανδρέας, κεφ. 67).

Ή πόλη έχει σχήμα τετραγώνου ή ισότητα του ύψους, του μήκους και του πλάτους -δώδεκα χιλιάδες στάδια ή κάθε πλευρά- δηλώνει την μορφή ενός κύβου για να τονιστεί ή σταθερότητα και στερεότητα της. Το ύψος του τοίχους της πόλης είναι 144 πήχεις. Πρέπει να υποθέσουμε ότι όλες αυτές οι αριθμητικές εκφράσεις χρησιμοποιούνται για να εκφράσουν την τελειότητα, στερεότητα και συμμετρία του όλου οικήματος της Εκκλησίας του Θεού

21:19-21 «Οι θεμέλιοι του τείχους της πόλεως παντι λίθω τιμίω κεκοσμημένοι ό θεμέλιος ό πρώτος ίασπις ό δεύτερος σάπφειρος, ό τρίτος χαλκηδών, ό τέταρτος σμάραγδος, ό πέμπτος σαρδόνυξ, ό έκτος σάρδιον έβδομος χρυσόλιθος, ό όγδοος βήρυλλος, ό ένατος • πάζιον, ό δέκατος χρυσόπρασος, ό ενδέκατος υάκινθος, ό δωδέκατος αμέθυστος. Και οι δώδεκα πυλώνες δώδεκα μαργαρίτα ανάξιος εις έκαστος των πυλώνων ήν εξ ενός μαργαρίτου. Και ή πλατεία της πόλεως χρυσιον καθαρόν ως ύαλος διαυγής».

Το τείχος της πόλης είναι φτιαγμένο από ίασπι, συμφλίζοντας έτσι την θεία δόξα (στίχος 11) και την πάντα άνθιζούσα και αμάραντη ζωή των Άγιων. Ή καθαυτή πόλη ήταν από καθαρό χρυσάφι, σαν γυαλί διαυγές, ως σύμβολο της τιμής και λαμπρότητας των κατοίκων της. Τα θεμέλια του τείχους ήταν κοσμημένα με όλων των ειδών το πολύτιμους λίθους συγκεκριμένα, ό κάθε ένας από τους δώδεκα θεμέλιους λίθους είχε την όψη ενός συγκεκριμένου πολύτιμου λίθου.

Ό Αγ. Ανδρέας σημειώνει ( «οκτώ από τα δώδεκα πετράδια φοριούνται στον μανδύα του Αρχιερέα- τα άλλα τέσσερα προστίθενται για να φανεί η αρμονική σχέση της Καινής Διαθήκης με την Παλαιάς και ή υπεροχή όσων έλαμψαν μέσα σ' αυτήν». Κι αυτό είναι αλήθεια γιατί οι Απόστολοι -πού συμβολίζονταν με πολύτιμα πετράδια- ήταν κεκοσμημένοι με κάθε αρετή.

Σύμφωνα με την ερμηνεία του Άγ. Ανδρέα, ή σημασία των δώδεκα πετραδιών είναι ή ακόλουθη:

«Ό πρώτος θεμέλιος λίθος, ό 'ασπις, ένα πετράδι πρασινωπό, συμβολίζει τον κύριο Απόστολο, τον Πέτρο, ό όποιος έφερε στον σώμα του τον θάνατο του Χριστού και επέδειξε μια καρποφόρα και άσβεστη αγάπη για Εκείνον.

Ό δεύτερος πολύτιμος λίθος, ό σάπφειρος, από' τον όποιο βγαίνει το γαλάζιο χρώμα, συμβολίζει τον Απόστολο Παύλο, ό όποιος ανέβηκε μέχρι και τον τρίτο ουρανό.

Το τρίτο πετράδι, ό χαλκηδών (προφανώς ό άνθρακίτης), πού υπήρχε και στον μανδύα του Αρχιερέα, συμβολίζει τον Απόστολο Ανδρέα ό όποιος αναφλέχθηκε από το Άγ. Πνεύμα όπως ένα κάρβουνο.

Το τέταρτο πετράδι, το σμαράγδι (πράσινου χρώματος και αναμεμειγμένο με έλαια πού του προσδίδουν λάμψη και ομορφιά) συμβολίζει τον Άγ. Ευαγγελιστή Ιωάννη, ό όποιος με το θείο έλεος μαλακώνει την θλίψη και την απελπισία πού φέρνει ή αμαρτία και μέσω του πολύτιμου χαρίσματος της Θεολογίας μας δίνει πίστη πού ποτέ δεν γίνεται χλιαρή.

Ό πέμπτος πολύτιμος λίθος, ό σαρδόνυχας, ό όποιος έχει το χρώμα ενός γυαλιστερού ανθρώπινου νυχιού, συμβολίζει τον Ιάκωβο, τον πρώτο πού θανατώθηκε για το όνομα του Χριστού.

Ό έκτος λίθος, το σάρδιο (πετράδι λαμπρό, πορτοκαλί χρώματος και με θεραπευτικές ιδιότητες για πληγές πού έχουν προκληθεί από σίδερο), συμβολίζει την ομορφιά και τις αρετές του Φιλίππου και θεραπεύει τις πληγές των εξαπατημένων ψυχών.

Ό έβδομος λίθος, ό χρυσόλιθος, λάμπει σαν χρυσός και συμβολίζει, κατα πάσα πιθανότητα, τον Βαρθολομαίο, ό όποιος έλαμψε τις πολύτιμες αρετές του και τα θεόπνευστα κήρυγμα του.

Το όγδοο πετράδι, ό βήρυλλος (έχοντας τα χρώμα της θάλασσας και του αέρα), συμβολίζει τον Θωμά ο όποιος έκανε μακρινά ταξίδια για την σωτηρία Ινδών.

Ό ένατος λίθος, το τοπάζιο (μαύρο πετράδι το όποιο, λένε, βγαίνει μια γαλακτώδης ουσία με θεραπευτικές ιδιότητες για τις παθήσεις των ματιών), συμβολίζει τον Απόστολο Ματθαίο, ό όποιος, μέσω του Εύαγέλιου δίνει φώς στους «τυφλούς τη καρδία» και ποτίζει με γάλα τούς νεογέννητους στην πίστη.

Ό δέκατος λίθος ό χρυσόπρασος (όντας ό ίδιος χρυσός με έκπληκτη λάμψη), συμβολίζει τον Θαδδαίο, ό όποιος δίδαξε στον Αμπγκαρ, τον βασιλιά της Έδεσσας (στη Μεσοποταμία την Βασιλεία του Χριστού - ή όποια συμβολιζόταν με χρυσάφι, και τον θάνατο Του πού συμβολιζόταν με στάχτη.

Το ενδέκατο πετράδι, ό υάκινθος (με χρώμα γαλάζιο του ουρανού), προφανώς συμβολίζει τον Σίμωνα, τον ζηλωτή των δωρεών του Χριστού, πού είχε ουράνια σοφία.

Ό δωδέκατος πολύτιμος λίθος, ό αμέθυστος (χρώματος μωβ) συμβολίζει τον Ματθία, στον όποιο χαρίστηκε ή θεία φλόγα κατά την Πεντηκοστή εξαιτίας της φλογερής επιθυμίας του να ευαρεστήσει Εκείνον' πού τον επέλεξε να λάβει την θέση του πεπτωκότος μαθητού» ("Αγ. Ανδρέας, κεφ. 67).

Οι δώδεκα πύλες της πόλης είναι φτιαγμένες ο δώδεκα μαργαριτάρια. Ό Αγ. Ανδρέας λέει: «Οι δώδεκα πύλες είναι, προφανώς, οι Δώδεκα Απόστολοι του

Κυρίου, μέσω των όποιων έχουμε φτάσει να γνωρίζουμε την πύλη και την οδό της ζωής. Αυτοί είναι, επίσης, τα δώδεκα μαργαριτάρια πού έχουν λάβει το φως και την λάμψη τους από τον ένα, πολύτιμο μαργαρίτη, τον Χριστό. Ή πλατεία της πόλης είναι από καθαρό χρυσάφι, σαν διαυγές γυαλί. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες συντείνουν προς μία και μόνο ιδέα: τα πάντα στην επουράνια Εκκλησία του Θεού είναι καθαγιασμένα, αγνά, λαμπρά και αιώνια- τα πάντα είναι μεγαλειώδη, πνευματικά και πολύτιμα» (Αγ. Ανδρέας, κεφ. 67).

ΒΙΒΛ. Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ. ΑΡΧ. ΑΒΕΡΚΙΟΣ ΤΟΣΕΒ.

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ


Προς εντροπήν και ταπείνωσίν μου το λέγω, σαν να υπήρξαμεν ημείς ασθενείς και αδύνατοι μεταξύ σας, και δεν μπορούσαμε τάχα να κάμωμεν όσα οι ψευδαπόστολοι σας έκαμαν.

Σας λέγω όμως τούτο εις οτιδήποτε τολμά να καυχηθή κανείς τολμώ και εγώ-με αφροσύνην το λέγω αυτό.

Είναι Εβραίοι εκείνοι; Και εγώ είμαι Εβραίος είναι Ισραηλίται, απόγονοι του Ισραήλ, δηλαδή του πατριάρχου Ιακώβ; είμαι και εγώ. Καυχώνται ότι είναι απόγονοι του Αβραάμ; Είμαι και εγώ.

Καυχώνται ότι είναι υπηρέται του Χριστού-ομιλώ σαν παραλογιζόμενος αυτήν την στιγμήν-είμαι εγώ παραπάνω από αυτούς διάκονος του Χριστού. Το απέδειξε όλη μου η ζωή ως Αποστόλους του Χριστού. Διότι εγώ υπεβλήθην εις κόπους περισσοτέρους από οιανδήποτε άλλον υπέμεινα πληγές αναρίθμητες στο σώμα μου, ερρίφθην εις τας φυλακάς και έμεινα φυλακισμένος περισσότερο από κάθε άλλον πολλές φορές αντίκρισα εμπρός μου τον θάνατον.

Από τους Ιουδαίους πέντε φορές εμαστιγώθην με σαράντα παρά μίαν μαστιγώσεις κάθε φοράν.

Τρεις φορές εκτυπήθηκα με ράβδους

μια φορά ελιθοβολήθηκα

τρεις φορές εναυάγησα

επί ένα ημερονύκτιον έμεινα ναυαγός εις την θάλασσαν.

Εργάσθηκα δια το Ευαγγέλιον του Κυρίου με κουραστικές και μακρές οδοιπορίες πολλές φορές, με κινδύνους από ποτάμια και μάλιστα κατά τον χειμώνα που πλημμύριζαν.

Αντίκρισα κινδύνους από ληστάς, κινδύνους από τους ομοεθνείς μου Εβραίους, κινδύνους από εθνικούς και ειδωλολάτρας, κινδύνους μέσας εις τας πόλεις, κινδύνους μέσα σε έρημες περιοχές, κινδύνους εις την θάλασσαν, κινδύνους εκ μέρους ψευδαδέλφων, που υπεκρίνοντο, ότι είναι Χριστιανοί.

Εξεπλήρωσα μέχρι σήμερα την αποστολήν μου με κόπον και μόχθον, με αγρυπνίες πολλές φορές, με πείναν και δίψαν, με νηστείες και στερήσεις πολλές φορές, με το ψύχος του χειμώνα και με τα λίγα ρούχα, που είχα για να καλύπτω την γυμνότητά μου.

Και δια να μη αναφέρω τόσα και τόσα άλλα, με εταλαιπωρούσε και με έρριπτε εις στενοχωρίαν η καθημερινή πίεσις και ενόχλησις εχθρών και φίλων, όπως επίσης και η αγωνιώδης φροντίδα δια τας Εκκλησίας.

Ποιός Χριστιανός ασθενεί και δεν ασθενώ μαζί του και δεν συμπάσχω και εγώ; Ποιός σκοντάπτει και πίπτει και δεν καίομαι και εγώ μέσα εις αυτήν την θλίψιν;

Εάν όμως πρέπει να καυχηθώ, θα καυχηθώ δια την ασθένεια και αδυναμία μου μέσα στους πειρασμούς και τους διωγμούς.

Ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, που είναι ευλογημένος και δοξασμένος στους αιώνας, γνωρίζει ότι δεν ψεύδομαι, αλλ' ότι αυτά που θα σας πω είναι απολύτως αληθινά.

Εις την Δαμασκόν ο διοικητής ο διωρισμένος από τον βασιλέα Αρέταν φρουρούσε την πόλιν των Δαμασκηνών, επειδή ήθελε να με συλλαβή και από κάποιο παράθυρο, μέσα εις ένα καλάθι πλεγμένο με σχοινί με κατέβασαν έξω από το τοίχος και εξέφυγα από τα χέρια του.

Να καυχηθώ δια τόσα και τόσα άλλα, που υπέστην και έπραξα δια το Ευαγγέλιον, δεν με συμφέρει από πνευματικής απόψεως. Θα προχωρήσω όμως εις οράματα και αποκαλύψεις, που έλαβα εκ μέρους του Κυρίου.

Γνωρίζω ένα άνθρωπο, που ζούσε εν Χριστώ, και ο οποίος προ δεκατεσσάρων ετών-είτε ευρίσκετο στο σώμα του κατά την ώραν εκείνην δεν γνωρίζω είτε ήτο εκτός του σώματος, δεν γνωρίζω, ο Θεός το γνωρίζει-είχεν αρπαγή και αναληφθεί έως τον τρίτον ουρανό.

Και γνωρίζω, ότι αυτός ο άνθρωπος-είτε με το σώμα του έξω από το σώμα του, δεν γνωρίζω, ο Θεός γνωρίζει-

ότι ηρπάγη έως στον παράδεισον και ήκουσε λόγους, τους οποίους ανθρωπίνη γλώσσα δεν ημπορεί να διατυπώση και τους οποίους δεν είναι επιτετραμμένον στον άνθρωπο να τους είπη και τους αποκαλύψη.

Δια τον άνθρωπο αυτόν θα καυχηθώ, που τον ετίμησε τόσον πολύ ο Θεός. Δια τον ευατόν μου όμως δεν θα καυχηθώ, παρά μόνον δια τας ασθενείας μου, όπως αυταί αφάνησαν εις τας περιόδους των διωγμών και των κινδύνων.

Εάν όμως θελήσω να καυχηθώ δια τους αγώνας μου και δια τα έργα, τα οποία με την βοήθειαν του Θεού υπέρ του Ευαγγελίου έκαμα, δεν θα είμαι άφρων, διότι θα πω την αλήθειαν. Διστάζω όμως και αποφεύγω να το πράξω, μήπως τυχόν κανείς σχηματίση δι' εμέ ιδέαν ανωτέραν, από ότι βλέπεις εις εμέ η απ' ότι ακούει από εμέ.

Και ένεκα του πολλού πλήθους των αποκαλύψεων, δια να μη υπερηφανεύωμαι, επέτρεψεν ο Θεός και μου εδόθη σκληρό αγκάθι στο σώμα, άγγελος δηλαδή του σατανά, δια να με γρονθοκοπή και να με ταλαιπωρή, ανίατος ασθένεια δια να μη το πάρω επάνω μου.

Δια την θλίψιν και δοκιμασίαν αυτήν τρεις φορές παρεκάλεσα τον Κυριον να μου την απομακρύνει.

Και ο Κύριος μου είπε “σου αρκεί η χάρις μου διότι η δύναμίς μου φαίνεται ολοένα και τελειοτέρα μέσα εις την ανθρωπίνην αδυναμία με τα μεγάλα και θαυμαστά έργα που κατορθώνει”.

Με πολύ μεγάλην εσωτερικήν γλυκύτητα και ευχαρίστησιν θα καυχώμαι περισσότερο δια τας ασθενείας μου, ώστε να μένω έτσι εις την ταπεινοφροσύνην, δια να κατοικήση εις εμέ η δύναμις του Χριστού.

Δια τούτο δοκιμάζω εσωτερικήν χαράν και ευφροσύνην εις τας ασθενείας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, στους διωγμούς, εις τας στενοχωρίας, τας οποίας υφίσταμαι και υπομένω δια τον Χριστόν. Διότι όταν ευρίσκωμαι υπό το κράτος αυτών των ασθενειών, τότε με την χάριν του Θεού γίνομαι και είμαι δυνατός.

Έγινα ανόητος, που έχω καυχηθή έτσι! Αλλά σεις με αναγκάσατε. Διότι εγώ έπρεπε από σας να συσταίνωμαι, και όχι εγώ να συσταίνω τον εαυτόν μου εις σας. Επειδή, όπως και σεις ξέρετε, δεν έχω υστερήσει εις τίποτε και δεν έχω φανή κατώτερος και από τους πλέον επισήμους μεταξύ των Αποστόλων, αν και εγώ από τον εαυτόν μου δεν είμαι τίποτε.

Β ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΑ ΚΑΙ ΙΒ

All Saints of Russia and America



In the Name of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit. Amen.

Glory to Jesus Christ!

The Lord said to His disciples: “Follow Me.” And with these two short words, they left everything behind, and followed Him.

Today we continue our joyous celebration of the Saints. Last week was the universal commemoration of all of the saints throughout the world; those who are known, as well as those whose names are known only to God. The present feast is an extension, or a prolongation of that one, with the exception that today we concentrate our attention and praise on our “local” saints. “So” you may ask, “if that’s the case, why do some calendars say ‘All Saints of Russia?’ Doesn’t the word ‘local’ presuppose that we honor the saints which have shone forth on this continent, rather than some far distant land?”

My old friend Fr. Seraphim Gisetti might answer such a question like this: “Well, yes and no.” Yes, in that the goal of our celebration is to honor the saints closest to us; to ‘celebrate our own,’ as it were. No, in that we are still a very young and immature Church, and none of the saints on our calendar were born outside of the Russian Empire, nor the Russian Orthodox Church. It would be silly, not to mention spiritually arrogant, on our part to claim as uniquely ‘local’ and ‘American’ those who clearly are linked to the Church of Russia. Sometimes we in the OCA get this odd notion that our jurisdiction appeared ‘ex nihilo,’ out of nothing. This is incorrect thinking. Every baby has a mother. We are in a transition period. The Russian Church honors her saints on this continent and so do we. We have a shared history, and without our Mother, we would have no life. So now, let’s talk a little about the saints.

Why is it that St. Herman, St. John of Shanghai, St. Innocent, and the rest of our saints, are so important to us? Well, it’s because we admire them, and we also have a secret wish to be like them. I say a secret wish because most of the time we pay very little heed to that little voice that whispers in our souls: “be holy, as I am Holy.” The very word “Saint” means “one who is Holy.” It comes from the same root as the word “Sanctified.” St. John of Shanghai once said that “the closer a man is to God, the holier he is. Saints are those” he says,” who have partaken of the Divine and made it their own.” Abba John, in the Gerontikon, or ‘Sayings of the Desert Fathers’ says: “The saints are like a group of trees, each bearing different fruit, but watered from the same source. The works of one may differ from another, but it is the same Spirit that works in all of them.” So the saints are near to God, and become like Him. But the saints are also near to us. The following is taken from a sermon of St. John of Shanghai and San Francisco, on the occasion of the celebration of the Feast of All Saints of Russia:

“The saints enjoy blessedness because God is blessed. From them comes light for men. Through them the power of God is revealed. Saints retain all that is characteristic of the human condition; they know everything that pertains to us. They are near to God, but they are also near to us; they walked and lived among us. The people of Holy Russia venerated them, kissed their icons and holy relics, wanted to be as close as possible to the saints, and by touching that holiness, the Russian land was filled with it…(But) do not think that contact with holiness is the fate of only the Russian nation. No! All peoples can live in the Spirit in which Holy Russia lived and continues to live. And when they do, they shall draw near and begin to understand each other.” These are important words for us today as Americans.

Ιt is vitally important that we draw near to the saints. “Cleave to the saints” says St. Clement of Rome, “for they who cleave to them shall be made holy.” We draw near to them by attending the services celebrated in their honor. We draw near to them by praying to them and enlisting their intercession, for as St. Nectarios of Pentapolis says: “The saints listen to our entreaties..and pray to the Lord, becoming bearers of the grace and mercy of the Lord.” We draw near to them by reading their lives. Agapios Landos of Mt. Athos once said: “A person is touched more profoundly by reading one beautiful life of a saint than by all discourses and philosophies.” We draw near to them by seeking to be like them. And this returns us to the beginning of the homily. Why is it that we suppress that still, small voice that says: “You too are called to be holy?” Because we know that it is not easy. The elder Philotheos Zervakos says, “Why is it that today people do not become saints? The reason is the fact that they do not want to.”

I will conclude with the words of one of the saints of Russia, the Holy and Righteous John of Kronstadt, who says:

“We ought to have the most lively spiritual union with the heavenly inhabitants: all the saints, apostles, prophets, martyrs, prelates, the venerable and the righteous, as they are all members of the single Body, the Church of Christ, to which we sinners also belong, and the living Head of which is the Lord Jesus Christ Himself. This is why we call upon them in prayer, converse with them, thank them and praise them. It is urgently necessary for all Christians to be in union with them, if they desire to make Christian progress; for the Saints are our friends, our guides to salvation, who pray and intercede for us.”

Amen.

http://www.pravmir.com/


ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΙΝΕΖΟΣ ΙΕΡΕΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΧΑΡΜΠΙΝ ΣΤΗ Β.Α. ΚΙΝΑ.


Ο ΚΙΝΕΖΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΧΑΡΜΠΙΝ( Harbin ΕΠΑΡΧΙΑ Heilongjiang) ΤΗΣ ΛΔΚ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.

«Ο Καθεδρικός Ιερός Ναός Αγίας Σοφίας στην πόλη Harbin της επαρχίας Heilongjiang στη ΒΑ Κίνα, που κτίστηκε το 1907 ανήκει στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία»

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

ΤΗ ΚΘ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ . Μνήμη τών Αγίων ενδόξων καί πανευφήμων Αποστόλων καί Πρωτοκορυφαίων, Πέτρου καί Παύλου.

Τούς φωστήρας τούς μεγάλους τής Εκκλησίας, Πέτρον καί Παύλον ευφημήσωμεν, υπέρ ήλιον γάρ έλαμψαν, εν τώ τής πίστεως στέρεώματι, καί τά έθνη ταίς ακτίσι τού κηρύγματος, εκ τής αγνοίας εις τήν θείαν γνώσιν επανήγαγον, ο μέν τώ σταυρώ προσηλωθείς, πρός ουρανόν τήν πορείαν εποιήσατο, ένθα τής βασιλείας, παρά Χριστού τάς κλείς εγκεχείριστο, ο δέ τώ ξίφει αποτμηθείς, πρός τόν Σωτήρα εκδημήσας, επαξίως μακαρίζεται, καί αμφότεροι τόν Ισραήλ καταγγέλλουσιν, ως εις αυτόν τόν Κύριον, χείρας αδίκως εκτείναντα, Διό ευχαίς αυτών, Χριστέ ο Θεός ημών, τούς καθ' ημών κατάβαλε, καί τήν ορθόδοξον πίστιν κράτυνον, ως φιλάνθρωπος.


Τούς φωστήρας τούς μεγάλους τής Εκκλησίας, Πέτρον καί Παύλον ευφημήσωμεν, υπέρ ήλιον γάρ έλαμψαν, εν τώ τής πίστεως στέρεώματι, καί τά έθνη ταίς ακτίσι τού κηρύγματος, εκ τής αγνοίας εις τήν θείαν γνώσιν επανήγαγον, ο μέν τώ σταυρώ προσηλωθείς, πρός ουρανόν τήν πορείαν εποιήσατο, ένθα τής βασιλείας, παρά Χριστού τάς κλείς εγκεχείριστο, ο δέ τώ ξίφει αποτμηθείς, πρός τόν Σωτήρα εκδημήσας, επαξίως μακαρίζεται, καί αμφότεροι τόν Ισραήλ καταγγέλλουσιν, ως εις αυτόν τόν Κύριον, χείρας αδίκως εκτείναντα, Διό ευχαίς αυτών, Χριστέ ο Θεός ημών, τούς καθ' ημών κατάβαλε, καί τήν ορθόδοξον πίστιν κράτυνον, ως φιλάνθρωπος.


Πέτρε, κορυφαίε τών ενδόξων Αποστόλων, η πέτρα τής πίστεως, καί Παύλε θεσπέσιε, τών Αγίων Εκκλησιών ο ρήτωρ καί φωστήρ, τώ θείω θρόνω παριστάμενοι, υπέρ ημών Χριστώ πρεσβεύσατε.



Δεύρο δή μοι σήμερον, τό τών πιστών ευθύμως καλλιέρημα, χοροστατήσαντες άμα, τούς τής χάριτος εκλόγους υφάντας, Πέτρον καί Παύλον πρέπουσιν εγκωμίοις στεφανώσωμεν, ότι αφθόνως πάσι τόν λόγον κατασπείραντες, σύν τούτοις καί τήν χάριν τού Πνεύματος κατεπλούτησαν, καί τής αληθινής αμπέλου υπάρχοντες κλήματα, βότρυν ημίν πέπειρον εζεπέπαναν, ευφραίνοντα τάς καρδίας ημών. Πρός ούς βοήσωμεν, ανακεκαλυμμένω προσώπω, καί καθαρώ συνειδότι, λέγοντες. Χαίρετε πορθμευταί τών αλόγων, καί υπουργοί τών εν λόγω. Χαίρετε τού παντός ποιητού καί κηδεμόνος εκλόγια τερπνά. Χαίρετε πρόξενοι τών αγαθών, καί διώκται τών δολερών. Ούς ικετεύσωμεν πρεσβεύειν αεί, ειρήνην σταθηράν τώ κόσμω δωρήσασθαι, πρός τόν Κτίστην καί Διδάσκαλον, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.



Αρσενίου Ο αυτός

Τούς Μαθητάς τού Χριστού, καί θεμελίους τής Εκκλησίας, τους αληθείς στύλους καί βάσεις, καί σάλπιγγας ενθέους, τών τού Χριστού δογμάτων καί παθημάτων, τούς κορυφαίους Πέτρον καί Παύλον, άπας ο κόσμος ως προστάτας ευφημήσωμεν, Ούτοι γάρ διαδραμόντες τό κλίτος όλον τής γής, ώσπερ αρότρω έσπειραν τήν πίστιν, καί πάσι τήν θεογνωσίαν ανέβλυσαν, τής Τριάδος δεικνύντες λόγον, Ω Πέτρε, πέτρα καί κρηπίς, καί Παύλε, σκεύος εκλογής, οί καί ζευκτοί βόες τού Χριστού, πάντας είλκυσαν πρός τήν θεογνωσίαν, έθνη πόλεις τε καί νήσους, Εβραίους δέ πάλιν πρός τόν Χριστόν επανήγαγον, καί πρεσβεύουσι τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.


Γερμανού Ο αυτός

Πέτρε, κορυφαίε τών ενδόξων Αποστόλων, η πέτρα τής πίστεως, καί Παύλε θεσπέσιε, τών Αγίων Εκκλησιών ο ρήτωρ καί φωστήρ, τώ θείω θρόνω παριστάμενοι, υπέρ ημών Χριστώ πρεσβεύσατε.

Ο Θωμάς Μάγιστρος τον ΙΔ αιώνα τονίζει πώς είναι καθήκον όλων των πολιτών ακόμη και των πιο ταπεινών να έχουν εργασία.



Ό Θωμάς Μάγιστρος, γνωστός κι ως Θεόδουλος μοναχός, αξιωματούχος στη διοίκηση του Ανδρόνικου Β.' συνέγραψε δύο μελέτες σχετικά με τη διοίκηση. Ή μία απευθυνόταν στον αυτοκράτορα και τον συμβούλευε πώς να κυβερνά αποτελεσματικά και δίκαια, στην άλλη τόνιζε στους πολίτες τα καθήκοντα τους προς την Πολιτεία. Μεταξύ άλλων ζητούσε από την άρχουσα ταξί να συμπεριφέρεται ανθρώπινα στις λαϊκές μάζες αποφεύγοντας πράξεις πού ήταν ταπεινωτικές γι' αυτούς και δημιουργούσαν φόβο και αβεβαιότητα.

Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνώμενοι έπρεπε να μη δείχνουν ζήλια και εχθρότητα και ν' αποφεύγουν τις εξεγέρσεις και αναστατώσεις. Οι δύο τάξεις, έπρεπε να αλληλοσυμπληρώνονται. Όπως ένα τείχος χτίζεται με μικρές και μεγάλες πέτρες έτσι, υποστήριζε ό Θωμάς Μάγιστρος, και ή κοινωνία δεν ήταν δυνατόν να ύπαρξη με μία μόνο κοινωνική ταξί. Και τόνιζε ότι ένα κράτος πού εξουσιάζεται από μία μόνο ταξί είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Ενώ ή Πολιτεία, πού αντιπροσωπεύει τη Βασιλεία του Θεού στην γη, πρέπει να μιμείται την ουράνια βασιλεία και ό αυτοκράτορας να έχει ως πρότυπο τον ίδιο τον Θεό.

Όπως ό Δημιουργός μεριμνά για όλα τα δημιουργήματα, έτσι και ή πολιτεία μέσω του αυτοκράτορα πρέπει να μεριμνά για όλους τούς πολίτες ενώ οι ξένοι και οι επισκέπτες πρέπει να απολαμβάνουν τη γενναιόδωρη φιλοξενία της άρχουσας τάξεως. Οι πλούσιοι να μην εκμεταλλεύονται τούς φτωχούς διότι ή ζωή είναι άστατη κι ίσως κάποτε αντιστραφούν οι όροι και ξεπέσουν κι' αυτοί στην ανέχεια.

Στην μελέτη του με τίτλο «Καθήκοντα υπηκόων» ό Θ. Μάγιστρος τονίζει πώς είναι καθήκον όλων των πολιτών ακόμη και των πιο ταπεινών να έχουν εργασία. Ό δήμαρχος της πόλεως, πού ρύθμιζε τούς όρους εργασίας για τις διάφορες συντεχνίες των τεχνιτών και έμπορων, έπρεπε να καταλογράφη τα ονόματα όλων αυτών πού μπορούσαν να εργαστούν. Αυτό θα ωφελούσε όχι μόνο τα άτομα και τις οικογένειες τους αλλά και την Πολιτεία. Ή εργασία ήταν ή απάντηση στην φτώχεια, την αστάθεια και την ανομία.

Οι θέσεις αυτές του Θωμά Μαγίστρου μπορούν να χαρακτηρισθούν ως έκκληση για τη διατήρηση του κατεστημένου.

Ή κυβέρνηση από την πλευρά της επέβαλε πολύ αυστηρά πρόστιμα στους εμπόρους πού πουλούσαν τα διάφορα προϊόντα με ύπόβαρο. Ό RUY GONZALEZ DE CLAVIJO απεσταλμένος του βασιλέα Ερρίκου 3ου της Καστίλης, Ισπανίας, γράφει πώς όταν επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη δεν συνάντησε μόνο στυγερούς εγκληματίες δεμένους στο ξύλο των βασανιστηρίων άλλα και παραβάτες των κανονισμών της πόλεως, όπως «αυτούς πού πωλούν άρτο και κρέας με λανθασμένο ζύγι .. . Όλοι τους βρίσκονταν δεμένοι κι εκτεθειμένοι μέρα νύχτα στην βροχή και στον άνεμο και δεν επιτρέπεται σε κανένα να τούς συνδράμει.»

Ή φτώχεια, οι κλοπές, ή επαιτεία πού επικρατούν τον 14ο αιώνα καθώς και ή απώλεια ελέγχου του εργατικού δυναμικού ώθησαν την κυβέρνηση να διατηρεί μία ομάδα αξιωματούχων με την επωνυμία «Έρευνηταί.» Στην ελληνική Ανατολή ό ερευνητής εκτελούσε την ίδια υπηρεσία όπως «οι φτωχοί νόμοι» στην λατινική Δύσι. Ό Κωνσταντίνος Αρμενόπουλος αναφέρει ότι αυτοί οι αξιωματούχοι ερευνούσαν την πρωτεύουσα προς εξεύρεση των φτωχών. Οι νέοι και οι υγιείς από αυτούς προσλαμβάνονταν στα δημόσια αρτοποιεία, στους δημόσιους κήπους, ή σε άλλες εργασίες, ενώ οι άρρωστοι και οι γέροντες στέλνονταν σε ιδρύματα για ιατρική και άλλου είδους περίθαλψη. Οι άνεργοι ξένοι στέλνονταν πίσω στην πατρίδα τους.

Έκτος από αυτά τα μέτρα ή κυβέρνηση, προκειμένου να εξασφαλίζει την απελευθέρωση των αιχμαλώτων πολέμου, είχε εξουσιοδοτήσει τούς επισκόπους και άλλους κληρικούς πού ήταν υπεύθυνοι για την εκκλησιαστική περιουσία να πωλούν ή να υποθηκεύουν όχι μόνο περιουσιακά στοιχεία της Εκκλησίας αλλά ακόμη και ιερά σκεύη για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων.

ΒΙΒΛ. ΠΕΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΕΛΟΣ.

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

ΝΕΑ ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΟ ΚΟΣΟΒΟ.


Εκπρόσωποι της Επαρχίας της Ράσκας και της Πριζρένης, και της Επαρχίας του Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίας ειδοποίησαν την αστυνομία του Κοσόβου για τις σοβαρές ζημίες που προξενήθηκαν στη μεσαιωνική εκκλησία της Αγίας Κυριακής στον συνοικισμό Potkaljaja της Πριζρένης. Εδώ πρόκειται για εκκλησία από τον 14ο αιώνα, που έπαθε ζημίες και στο κύμα βιαιοτήτων των Αλβανών σε βάρος των εκεί Σέρβων, το Μάρτιο του 2004. Επίσης, οι Αλβανοί εξτρεμιστές έκλεψαν, πολλές φορές, τη στέγη απ’αυτήν την εκκλησία. Η πιο πρόσφατες ζημίες προξενήθηκαν όταν ένας Αλβανός άρχισε να σκάβει το χώμα για τα θεμέλια ενός νέου σπιτιού, και, όμως, άρχισε να υποσκάπτει τα θεμέλια της ίδιας της εκκλησίας. Οι εκπρόσωποι της Επαρχίας της Ράσκας και της Πριζρένης ειδοποίησαν για αυτό το επεισόδιο τον κύριο Δημήτριο Μοσχόπουλο, εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα προστασίας της σερβικής πνευματικής και πολιτιστικής κληρονομιάς, ζητώντας επείγουσα αντίδραση των διεθνών παραγόντων, επειδή πρόκειται για κατοχυρωμένη εκκλησία και για χώρο ιστορικής σημασίας για την πόλη της Πριζρένης. Άλλωστε, ο Ιερός Ναός της Αγίας Κυριακής βρίσκεται στον παλίο πυρήνα της πόλης Πριζρένη, όπου ζούσαν κυρίως Σέρβοι πριν από τις πολεμικές συγκρούσεις σο Κοσσυφοπέδιο. Τώρα, όμως, τα καποτινά σπίτια των Σέρβων σ’αυτήν την πόλη αποτελούν μόνο ερείπια.
22-06-2011

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΚΑΣΣΙΑΝΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ.


Πρέπει να τηρείται μια τάξη στα διάφορα είδη της προσευχής;

Άς δούμε αρχικά τί ακριβώς σημαίνουν αυτοί οι όροι. Ποιά δηλαδή είναι ή διαφορά, ανάμεσα στις προσευχές στις παρακλήσεις και στις δεήσεις;

Έπειτα, πρέπει να ασκούνται αυτοί οι τρόποι προσευχής ένας- ένας χωριστά, ή όλοι μαζί; Έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα για τους πιστούς ή σειρά με την οποία ό Απόστολος Παύλος έχει παραθέσει καθέναν από αυτούς τούς τρόπους προσευχής;

Η απλώς αυτός ό διαχωρισμός δεν έχει και τόση σημασία και μπορούμε να υποθέσουμε ότι ό Απόστολος τα παρέθεσε έτσι χωρίς ιδιαίτερη σκοπιμότητα;

Αυτή ή δεύτερη υπόθεση είναι, κατά την γνώμη μου, τελείως παράλογη. Δεν είναι ποτέ δυνατόν να έβαλε το Άγιο Πνεύμα στο στόμα τού Αποστόλου κάτι πού δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Θα ξαναπάρουμε λοιπόν αυτά τα είδη προσευχής ένα-ένα, με την σειρά πού δόθηκαν, ώστε με την Χάρη τού Θεού να τα αναλύσουμε διεξοδικά.

Τί είναι δέηση.

Ό Απόστολος λέει: «Σας παρακαλώ, πρώτα από' όλα, να κάνετε δεήσεις» (Α' Τιμ. 2, 1). Δέηση είναι ή κραυγή, ή προσευχή τού αμαρτωλού, ό όποιος με συντριβή καρδιάς εκλιπαρεί για την συγχώρηση των σφαλμάτων πού έχει διαπράξει στο παρελθόν, αλλά και για τις πρόσφατες αμαρτίες του.

Τι είναι προσευχή.

Ή προσευχή είναι ή πράξη με την οποία προσφέρουμε ή αφιερώνουμε κάτι στον Θεό. Οι Έλληνες την αποκαλούν «ευχή». Εκεί πού στα Ελληνικά λέει «τας εύχάς μου τω Κυρίω αποδώσω» (Ψαλμ .115, 9), στα Λατινικά λέμε «θα εκπληρώσω τις ευχές πού έκανα προς τον Κύριο», το όποιο σε ακριβή μετάφραση, θα μπορούσε να εκφρασθεί ως έξης: «Θα κάνω τις προσευχές, τις όποιες υποσχέθηκα στον Κύριο». Διαβάζουμε επίσης στο βιβλίο του Εκκλησιαστή: «Όταν τάξεις κάτι στον Θεό, μην αργήσεις να Του το προσφέρεις» (Έκκλ. 5, 3). Ας δούμε λοιπόν, πώς θα πραγματώσουμε αυτή την εντολή.

Προσευχόμαστε λοιπόν, όταν αρνούμαστε τον κόσμο και δεσμευόμαστε επίσημα απέναντι του Θεού, να νεκρώσουμε τον εαυτό μας για καθετί κοσμικό, για ότι δηλαδή άφορα τις πράξεις και τον τρόπο ζωής. Κι αυτός το κάνουμε για να υπηρετήσουμε τον Κύριο με όλη την θέρμη της ψυχής μας. Προσευχόμαστε, όταν περιφρονούμε την δόξα τού κόσμου και τα επίγεια πλούτη, για να προσκολληθούμε ανεμπόδιστα στον Κύριο, με συντριβή καρδιάς και με ταπεινό φρόνημα. Προσευχόμαστε, όταν αφιερώνουμε οριστικά και αμετάκλητα την αγνότητα τού σώματος μας και όταν υποσχόμαστε να ξεριζώσουμε εντελώς από την καρδιά μας τις ρίζες τού θυμού και της λύπης, οι όποιες οδηγούν στο θάνατο. Αν δεν τηρήσουμε τις υποσχέσεις μας, αν αμελήσουμε και αν παραδοθούμε στο θυμό, στα πάθη και στις παλιές ελλείψεις μας, θα δώσουμε λόγο στον Θεό για τις υποσχέσεις και για τούς όρκους μας. Δίκαια τότε θα ακούσουμε: «Καλύτερα να μην τάξεις, παρά να τάξεις κάτι και να μην το προσφέρεις» (Έκκλ. 5, 4).

Για τις έντεύξεις.

Έχουμε επίσης και τις έντεύξεις. Έντεύξεις λέμε τις γεμάτες θέρμη προσευχές που κάνουμε προς τον Θεό για χάρη των συνανθρώπων μας, είτε αυτοί είναι γνώριμοι και αγαπημένα μας πρόσωπα, είτε αυτές οι ικεσίες μας έχουν σαν αίτημα την ειρήνη του κόσμου, καθώς λέει ο Απόστολος Παύλος « Να προσευχόμαστε για όλους τους ανθρώπους για τους κυβερνήτες και για όλους εκείνους που ασκούν την εξουσία» (Α Τιμ.2 , 1-2).

Κατόπιν, στην τέταρτη θέση, έχουμε τις ευχαριστίες.

Καθώς ή ψυχή αναλογίζεται τις πλουσιοπάροχες ευεργεσίες πού έχει δεχθεί στο παρελθόν από τον Θεό και καθώς ατενίζει αυτές πού την κατακλύζουν στο παρόν ή καθώς στρέφει τον βλέμμα της στο μέλλον, στα αιώνια αγαθά πού ό Θεός επιφυλάσσει σ' αυτούς πού Τον αγαπούν, ξεχειλίζει από απέραντη ευγνωμοσύνη και Τον ευχαριστεί με όλη της τη δύναμη. Συμβαίνει πολλές φορές αύτη ή ενασχόληση τού νου με τη θεωρία των μελλόντων αγαθών, να διεγείρει την ψυχή, ώστε αυτή να προσεύχεται με μεγαλύτερη θέρμη. Γιατί βλέπει πολύ καθαρά τα αιώνια αγαθά, πού ετοιμάζει ό Θεός στη μέλλουσα ζωή για τούς Αγίους και αυτό την κάνει να ξεχύνεται σε πέλαγος ανείπωτης χαράς και σε ατέρμονες προς Αυτόν ευχαριστίες.

Κατά πόσο είναι απαραίτητο αυτά τα τέσσερα είδη προσευχής να τα κάνουμε όλα συγχρόνως η χωριστά ή και εναλλάξ.

Αυτές οι τέσσερες μορφές προσευχής φέρνουν πλούσιους καρπούς. Είναι γνωστό από την μακρόχρονη εμπειρία ότι ή δέηση πού είναι θυγατέρα τής μετάνοιας, ή προσευχή πού γεννιέται από την καθαρή συνείδηση, ή οποία τηρεί τις μοναχικές υποσχέσεις, ή ικεσία πού πηγάζει από την θέρμη τής Χάρης και ή ευχαριστία την οποία γεννά ή θεωρία των αγαθών τής Μεγαλοσύνης και τής Αγαθότητας τού Θεού, αυτές όλες οι μορφές αναφοράς τής ψυχής στον Θεό, ξεχύνονται συχνά σε ολόθερμες και πύρινες προσευχές.

ΒΙΒΛ. ΑΒΒΑ ΚΑΣΣΙΑΝΟΥ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ . ΤΟΜΟΣ Α

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΟΥΛΟΙ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.



Ό Συμεών Θεσσαλονίκης (+ 1429) λίγους μήνες πριν την κατάληψη της πόλεως από τούς Τούρκους, κατέβαλε πολλές προσπάθειες για την απελευθέρωση αιχμαλώτων. Σε διάφορα ερωτήματα πού του ετέθησαν από τον Επίσκοπο Πενταπόλεως Γαβριήλ ως προς την φύση και την ποιότητα της ελεημοσύνης, ό Συμεών απάντησε ως έξης: «Πρώτα και κύρια πρέπει να προσφέρονται τα λύτρα για την απελευθέρωση αιχμαλώτων, παιδιών, ιερέων, γερόντων, και άλλων. Βέβαια αν κάποιος είναι σε θέση να κάνει περισσότερα μπορεί να προσφέρει ελεημοσύνης στους αρρώστους, τούς λεπρούς, τούς φυλακισμένους και τις χήρες και φιλοξενία στους φτωχούς και τούς ξένους.»

Στο ερώτημα: «Ποιο είναι πιο σημαντικό και πολύτιμο να βοηθά κανείς στην απελευθέρωση ενός αιχμαλώτου ή να διανείμει το ποσόν σε δέκα φτωχούς;» ό Συμεών απάντησε ότι καλύτερο είναι να απελευθέρωση τον αιχμάλωτο. Ή στάση του Συμεών υποδηλώνει την φροντίδα της Εκκλησίας πού συχνά τόνιζε το καθήκον των Χριστιανών να ελευθερώνουν αιχμαλώτους και σκλάβους.

Παρ' όλο πού ή Εκκλησία δεν μπορούσε να κάνη πολλά, υπήρχαν επίσκοποι πού ταξίδευαν στο εξωτερικό για να εξασφαλίσουν την απελευθέρωση Ελλήνων αιχμαλώτων. Υπάρχει το παράδειγμα ενός ανώνυμου Έλληνα επισκόπου πού το 1393 μ.χ πήγε στην Ισπανία για να ελευθέρωση συγγενείς του πού είχαν πουληθεί σαν δούλοι. Στην προσπάθειά του να επιτύχει το σκοπό του και να επηρεάσει τις βασιλικές αρχές τής Ισπανίας επικαλέσθηκε ένα παπικό διάταγμα το οποίο καταδίκαζε την υποδούλωση χριστιανών. Όταν άποδείχθηκε ότι ή βασιλική αυλή δεν είχε επαρκή πληροφόρηση επί του θέματος, ό βασιλιάς ζήτησε από τον επίσκοπο τής Βαρκελώνας να του στείλει το κείμενο του διατάγματος.

Έκτος από την μεσολάβηση των κληρικών, κι ό ίδιος ό βυζαντινός αυτοκράτορας επενέβαινε εκ μέρους των Ελλήνων σκλάβων στην Ισπανία. Το Δεκέμβριο του 1419 απέστειλε τον πρεσβευτή του Παύλο Σοφιανό στον Άλφόνσο Δ.' της Άραγωνίας να συνηγορήσει για την απελευθέρωση πενήντα περίπου αιχμαλώτων από την Πελοπόννησο, τους οποίους Καταλανοί πειρατές είχαν πουλήσει σαν σκλάβους ατή Σικελία. Αρκετοί από τούς αιχμαλώτους είχαν πεθάνει πριν φτάσουν στην Ισπανία. Ό Άσφόνσο, θέλοντας να αποκατάσταση τούς νεκρούς διέταξε τον γενικό δικαστικό κλητήρα της Καταλονίας να αρχίσει έρευνες. Ιδιαίτερα τον ενδιέφερε ή περίπτωση μιας γυναίκας, με τα δύο της παιδιά.

Γενικά, ή βυζαντινή κοινωνία δεν προσευχόταν απλώς για τούς «αιχμαλώτους και την σωτηρία αυτών» όπως λέει ένα από τα αιτήματα της Θείας Λειτουργίας, αλλά προσέφερε ότι μπορούσε για την απελευθέρωση τους πληρώνοντας πολλές φορές μεγάλα ποσά. Ορισμένα μέλη της βασιλικής οικογένειας εγκωμιάζονταν θερμά για την αφοσίωση τους στην προσπάθεια απελευθερώσεως των αιχμαλώτων πολέμου πληρώνοντας τα λύτρα με δικά τους χρήματα. Ή αδελφή του Μιχαήλ Η.' Παλαιολόγου Ευλογία διέθεσε αξιόλογα ποσά για την απελευθέρωση αιχμαλώτων.

Μια από τις θυγατέρες του Ιωάννη ΣΤ.' Καντακουζηνού εξαγόρασε την ελευθερία πολλών κρατουμένων από τούς Βαρβάρους. Ό Πατριάρχης Φιλόθεος και πολλοί άλλοι εκκλησιαστικοί και πολιτειακοί παράγοντες είχαν αναγάγει το θέμα τής απελευθερώσεως αιχμαλώτων σε καθημερινή τους έννοια και φροντίδα. Ή δυστυχία τους ήταν αφόρητη και οι εχθροί επέβαλαν αυστηρές τιμωρίες ιδιαίτερα στους βυζαντινούς σκλάβους για να προκαλέσουν τούς συγγενείς και φίλους τους ή την Εκκλησία και την Κυβέρνηση να πληρώσουν τα λύτρα για την απελευθέρωση τους.

Το Πατριαρχείο συχνά μεσολαβούσε για να εξασφάλιση ανθρώπινη μεταχείριση στους δούλους πού ζητούσαν άσυλο στις εκκλησίες. Ό Γεώργιος TEBRATZO, πιθανόν έλληνοβενετός, του οποίου οι δούλοι είχαν καταφύγει στην Αγία Σοφία, αναγκάστηκε να υποσχεθεί γραπτώς (γύρω στάση 1401) ότι δεν θα άκρωτηρίαζε, πουλούσε ή δολοφονούσε το δούλο του αν οι εκκλησιαστικές αρχές του τον επέστρεφαν. Στην περίπτωση πού θα παρέβαινε την υπόσχεση του θα αφοριζόταν από τον Πατριάρχη — αν παρέμεινε Ορθόδοξος — ή από τον Πάπα, αν ασπαζόταν τον Ρωμαιοκαθολικισμό.

Για πολλούς αιώνες ή βυζαντινή κυβέρνηση παρείχε ένα συγκεκριμένο τύπο ή μέτρο πού ακολουθείτο στις περιπτώσεις απελευθερώσεως δούλων. Ή απελευθέρωση υπηρετών και δούλων γινόταν συνήθως από τον αυθέντη λίγο πριν το θάνατο του σαν δείγμα έμπρακτης μετάνοιας και ελεημοσύνης για την σωτηρία της ψυχής του. Άλλοι, απελευθέρωναν τούς δούλους μιμούμενοι την φιλανθρωπία του Θεού πού ελευθέρωσε το ανθρώπινο γένος από την αιώνια δουλεία.

ΒΙΒΛ. ΠΕΝΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΕΛΟΣ.

Ορθόδοξο ημερολόγιο: Η Ημέρα όλων των Βουλγάρων Αγίων


Φέτος στις 6 Ιουνίου η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την Ημέρα όλων των Βουλγάρων αγίων. Στο ορθόδοξο εορτολόγιο ο καθένας απ' αυτούς έχει δική του ημέρα, όμως η κοινή τους γιορτή καθιερώνει τον άθλο και το παράδειγμά τους ως Βουλγάρων χριστιανών. Πολλά είναι τα ονόματα των Βουλγάρων αγίων που τιμούνται και από την Οικουμενική Χριστιανική Εκκλησία, ενώ εικόνες και λείψανά τους εκτός στη χώρα μας φυλάσσονται και σε εκκλησίες και μοναστήρια σε άλλες χώρες.

Οι Βούλγαροι άγιοι είναι εθνεγέρτες, που σπέρνουν γενναιόδωρα τους σπόρους του Θείου λόγου και κάνουν δυνατή την ίδρυση ισχυρού και πολιτισμένου κράτους. Αυτοί φωτίζουν τη μαύρη μοίρα του λαού μας και είναι άγγελοι -φύλακές του ανά τους αιώνες, ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς.

Το 1762 ο όσιος μοναχός Παΐσιος Χιλανδαρινός περιγράφει στην "Ιστορία Σλαβοβουλγαρική" περίπου 60 αγίους μας, ξεκινώντας από τους "πιο λαμπρούς αστέρες στο στερέωμα της αγιότητας στα βουλγαρικά εδάφη" - τους Αγίους Ισαποστόλους αδελφούς Κύριλλο και Μεθόδιο και τους μαθητές τους, οι οποίοι δημιουργούν και διαδίδουν τη σλαβική γραφή και πολιτισμό. Για τις υπηρεσίες του στο λαό μας και τη θαυματουργία του ανάμεσα στους Βούλγαρους αγίους διακρίνεται ο Άγιος Ιωάννης της Ρίλας. Ο ουράνιος προστάτης του βουλγαρικού λαού ζει κατά τον 10 αιώνα και είναι ιδρυτής της ξακουστής Μονής της Ρίλας.


Ακολουθούν τα ονόματα της Βουλγάρας Αγίας Παρασκευής, του Γαβριήλ του Λεσνόβο, του Ιωακείμ του Οσογκόβο. Ο προστάτης της χριστιανικής πίστης από τις αιρετικές διδασκαλίες Άγιος Θεοδόσιος του Τίρνοβο είναι ιδρυτής της ξακουστής γραμματολογικής σχολής στο μοναστήρι του Κιλιφάρεβο, κοντά στην παλιά μας πρωτεύουσα Βελίκο Τίρνοβο. Στην ίδια περίοδο κατά τον 14 αιώνα ζει και ο μοναδικός Βούλγαρος πατριάρχης άγιος - ο Ευθύμιος του Τίρνοβο. Κατά τον 16 λάμπουν τα ονόματα των υπερασπιστών της χριστιανικής πίστης από τον εξισλαμισμό - των Αγίων Γεωργίου του Νέου της Σόφιας, Γεωργίου του Νεότερου και του Νικολάου της Σόφιας - όλοι τους δέχονται μαρτυρικό στεφάνι.


Στα τέλη του 18 και στις αρχές του 19 αιώνα κατά την Αναγέννηση εμφανίζονται καινούργια ονόματα της αγιότητας στη Βουλγαρίας. Ανάμεσά τους είναι η Αγία Ζλάτα του Μαγκλέν, η οποία διακρίνεται για την πνευματική και σωματική της ομορφιά. Αρπάζεται από έναν Τούρκο, για να την κάνει βίαια γυναίκα του και να την αναγκάσει να προσηλυτιστεί στο Ισλάμ. Η νεαρή Ζλάτα, με τη βοήθεια του Θεού, αντέχει στις θηριωδίες στο όνομα της χριστιανικής πίστης και διακρίνεται με το στεφάνι της Μεγαλομάρτυρος της Βουλγαρικής εκκλησίας.


Στη νεότερη εποχή έχουν αγιοποιηθεί και δύο από τους μεγάλους μας πνευματικούς ηγέτες και προστάτες, ο Παΐσιος Χιλανδαρινός και ο Σωφρόνιος της Βράτσας Με το έργο του "Ιστορία Σλαβοβουλγαρική" ο μοναχός Παϊσιος προκαλεί καμπή στις ψυχές των Βουλγάρων και βγάζει το λαό από την άβυσσο, στην οποία τον είχαν σπρώξει Τούρκοι και Έλληνες κατά τη μακραίωνη σκλαβιά. Ο μαθητής του Άγιος Σωφρόνιος, επίσκοπος της Βράτσας, διαδίδει με ζήλο την "Ιστορία Σλαβοβουλγαρική" και μόνος του την αντιγράφει το 1765. Στα πιο δύσκολα χρόνια κηρύσσει το Θείο λόγο στη βουλγαρική γλώσσα, διδάσκει και διαφωτίζει τα παιδιά στο κρυφό σχολείο, γράφει το πρώτο νεοβουλγαρικό τυπωμένο βιβλίο "Κυριακοδρόμιο". Мετάφραση: Έλλη Γκέκοβα



Νέα Υόρκη: Συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την εκκλησία του Αγίου Νικολάου.


Με πρωτοβουλία της Ελληνοαμερικανικής οργάνωσης, ΑΗΕPA, διοργανώθηκε στο «Σημείο Μηδέν» του Μανχάταν, συγκέντρωση διαμαρτυρίας της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας. Αφορμή, η άρνηση των Λιμενικών Αρχών Νέας Υόρκης και Νέας Υερσέης να παραχωρήσουν την άδεια να ξαναχτιστεί η εκκλησία του Αγίου Νικολάου που καταστράφηκε κατά την διάρκεια της επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου το 2001.

Μιλώντας στους παρευρισκομένους, ο Άντυ Ζαχαριάδης, πρόεδρος της ΑΗΕPA της Μητροπολιτικής Περιοχής της Νέας Υόρκης είπε: «Δεν μιλώ μόνο ως ελληνορθόδοξος, αλλά και ως ένας από τους χιλιάδες που βρέθηκαν εδώ την ώρα της επίθεσης στην γωνία της οδού Ελευθερίας. Είναι ντροπή να βρισκόμαστε εδώ σήμερα 10 χρόνια μετά, για να διεκδικήσουμε την ανέγερση του ναού του Αγίου Νικολάου. Είμαστε εδώ να υποστηρίξουμε το δικαίωμα να είμαστε ελεύθεροι αμερικανοί».

Στην διαμαρτυρία παρευρέθηκαν αρκετοί πολιτειακοί βουλευτές, εκπρόσωποι της περιφέρειας του Κουίνς, ενώ από του ελληνοαμερικανούς εκπροσώπους μίλησαν στους παρευρισκομένους ο υποψήφιος Ρεπουμπλικανός βουλευτής στην 1η βουλευτική περιφέρεια της Νέας Υόρκης, Τζώρτζ Δήμος, ο Μάθιου Μιρόνης, που ήταν και από τους οργανωτές της εκδήλωσης και η πολιτειακή βουλευτής, Νικόλ Μαλιωτάκη.

Σε δηλώσεις του, ο πολιτειακός Γερουσιαστής της Νέας Υόρκης, Μάρτι Γκόλντεν, υποστήριξε θερμά τις προσπάθειες της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας στην μάχη της να κερδίσει τον δικαστικό αγώνα με τις λιμενικές αρχές. Είπε πως η Αμερική κατάφερε να εντοπίσει τον Οσάμα Μπιν Λάντεν για να πληρώσει το έγκλημα που διέπραξε μια ομάδα φανατικών. "Σήμερα όμως - είπε χαρακτηριστικά -διαπράττεται ένα άλλο έγκλημα. Ο ιερός ναός του Αγίου Νικολάου είναι η καρδιά αυτής της περιοχής, και μόνο αν ξαναχτιστεί, η χώρα θα μπορέσει να επουλώσει τις πληγές της. " Καταλήγοντας ο γερουσιαστής Μάρτι Γκόλντεν είπε: "τώρα που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την επίθεση το οφείλουμε στην Ορθοδοξία, στον Άγιο Νικόλαο αλλά και στους υπέροχους ανθρώπους αυτής της πόλης”.

Πηγή: VOA