21:10-14 «Και απήνεγκέ με εν πνεύματι έπ' όρος μέγα και ύψηλόν, και έδειξε μοι την πάλιν την άγίαν Ιερουσαλήμ καταβαίνουσαν εκ του ουρανού από του Θεού, έχουσαν την δόξαν του Θεού ό φωστήρ αυτής όμοιος λίθω τιμιωτάτω, ως λίθω ιάσπιδι κρυσταλλίζοντί έχουσα τείχος μέγα και ύψηλόν, έχουσα πυλώνας δώδεκα, και επί τοις πυλώσιν αγγέλους δώδεκα, και ονόματα επιγεγραμμένα, α έστι των δώδεκα φυλών των υιών Ισραήλ. Από` ανατολής πυλώνες τρεις, και από βορρά πυλώνες τρεις, και από νότου πυλώνες τρεις, και από δυσμών πυλώνες τρεις, και το τείχος της πόλεως έχον θεμελίους δώδεκα, και έπ' αυτών δώδεκα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του αρνίου».
Ή γυναίκα του Άρνίου, ή αγία Εκκλησία, εμφανίστηκε μπροστά στον εκστατικό Αγ. Ιωάννη, τον ορώντας τα μυστήρια, με τη μορφή μιας υπέρλαμπρης σπουδαίας πόλης που κατέβαινε από τον ουρανό - της Ιερουσαλήμ. Το υπόλοιπο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στη λεπτομερή περιγραφή αυτής της υπέροχης πόλης. Λάμποντας με πολύτιμα πετράδια ή πόλη αυτή είχε δώδεκα πύλες με τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ και δώδεκα θεμέλιους λίθους με τα ονόματα των Δώδεκα Αποστόλων.
Χαρακτηριστικό της πόλης είναι ότι «ή λάμψη της έμοιαζε με πολυτιμότατο λίθο, σαν τον ίασπι». Ό Άγ. Ανδρέας λέει: «το φως της Εκκλησίας είναι ό Χριστός πού αποκαλείται 'Ίασπίς, ως κάποιος πού είναι πάντα ζωντανός, ανθοφόρος, ζωοδότης, αγνός» (Άγ. Ανδρέας, κεφ. 67).
Ένα ψηλό τείχος περιστοιχίζει την πόλη ως σημάδι ότι ούτε ένας ανάξιος δεν μπορεί να μπει εκεί. Την ίδια αυτή ιδέα εκφράζουν και οι άγγελοι του Θεού οι όποιοι φρουρούν τις δώδεκα πύλες. Οι πύλες φέρουν τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, γιατί όπως στη γη οι φυλές ήταν οι κοινωνίες των εκλεκτών του Θεού, έτσι τα 'ίδια ονόματα χρησιμοποιούνται για τούς εκλεκτούς στον ουρανό - τον νέο Ισραήλ.
Στους δώδεκα θεμέλιους λίθους του τείχους είναι γραμμένα τα ονόματα των Δώδεκα Αποστόλων του Αρνιού- αυτό, φυσικά, αποδεικνύει ότι οι Απόστολοι αποτέλεσαν τα θεμέλια πάνω στα όποια εγκαθιδρύθηκε ή Εκκλησία, ως θεμελιωτές της χριστιανικής πίστης σε όλους τούς λαούς της γης. Στον σημείο αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη ή διάψευση του Λατινικού Δόγματος ότι ή Εκκλησία του Χριστού θεμελιώθηκε αποκλειστικά επάνω στον Απόστολο Πέτρο.
21:15-18 «Και ό λαλών μετ' εμού είχε μέτρον κάλαμον χρυσούν, ίνα μέτρηση την πάλιν και τους πυλώνας αυτής και το τείχος αυτής. Και ή πόλις τετράγωνος κείται, και το μήκος αυτής όσον και το πλάτος, και μέτρησε την πόλιν τω καλάμω επί στάδιο δώδεκα χιλιάδων το μήκος και το πλάτος και το ύψος αυτής ίσα εστί. Και μέτρησε το τείχος αυτής εκατόν τεσσαράκοντα τεσσάρων πηχών, μέτρον άνθρώπον, ο εστίν αγγέλου. Και ην ή ενδόμησις του τείχους αυτής ίασπις, και ή πόλις χρυσίον καθαρόν, όμοιον υάλω καθαρώ».
Ένας άγγελος μετρά την πόλη με ένας χρυσό καλάμι ενώπιον του Άγ. Ιωάννη. Ό Αγ. Ανδρέας λέει: «Το χρυσό καλάμι φανερώνει την τιμιότητα του αγγέλου πού κάνει την μέτρηση, τον όποιο ό Αγ. Ιωάννης είδε με ανθρώπινη μορφή, και ομοίως την αγιότητα της καταμετρούμενης πόλης, με το τείχος της όποιας πρέπει να κατανοήσουμε τον Χριστό» (Αγ. Ανδρέας, κεφ. 67).
Ή πόλη έχει σχήμα τετραγώνου ή ισότητα του ύψους, του μήκους και του πλάτους -δώδεκα χιλιάδες στάδια ή κάθε πλευρά- δηλώνει την μορφή ενός κύβου για να τονιστεί ή σταθερότητα και στερεότητα της. Το ύψος του τοίχους της πόλης είναι 144 πήχεις. Πρέπει να υποθέσουμε ότι όλες αυτές οι αριθμητικές εκφράσεις χρησιμοποιούνται για να εκφράσουν την τελειότητα, στερεότητα και συμμετρία του όλου οικήματος της Εκκλησίας του Θεού
21:19-21 «Οι θεμέλιοι του τείχους της πόλεως παντι λίθω τιμίω κεκοσμημένοι ό θεμέλιος ό πρώτος ίασπις ό δεύτερος σάπφειρος, ό τρίτος χαλκηδών, ό τέταρτος σμάραγδος, ό πέμπτος σαρδόνυξ, ό έκτος σάρδιον έβδομος χρυσόλιθος, ό όγδοος βήρυλλος, ό ένατος • πάζιον, ό δέκατος χρυσόπρασος, ό ενδέκατος υάκινθος, ό δωδέκατος αμέθυστος. Και οι δώδεκα πυλώνες δώδεκα μαργαρίτα ανάξιος εις έκαστος των πυλώνων ήν εξ ενός μαργαρίτου. Και ή πλατεία της πόλεως χρυσιον καθαρόν ως ύαλος διαυγής».
Το τείχος της πόλης είναι φτιαγμένο από ίασπι, συμφλίζοντας έτσι την θεία δόξα (στίχος 11) και την πάντα άνθιζούσα και αμάραντη ζωή των Άγιων. Ή καθαυτή πόλη ήταν από καθαρό χρυσάφι, σαν γυαλί διαυγές, ως σύμβολο της τιμής και λαμπρότητας των κατοίκων της. Τα θεμέλια του τείχους ήταν κοσμημένα με όλων των ειδών το πολύτιμους λίθους συγκεκριμένα, ό κάθε ένας από τους δώδεκα θεμέλιους λίθους είχε την όψη ενός συγκεκριμένου πολύτιμου λίθου.
Ό Αγ. Ανδρέας σημειώνει ( «οκτώ από τα δώδεκα πετράδια φοριούνται στον μανδύα του Αρχιερέα- τα άλλα τέσσερα προστίθενται για να φανεί η αρμονική σχέση της Καινής Διαθήκης με την Παλαιάς και ή υπεροχή όσων έλαμψαν μέσα σ' αυτήν». Κι αυτό είναι αλήθεια γιατί οι Απόστολοι -πού συμβολίζονταν με πολύτιμα πετράδια- ήταν κεκοσμημένοι με κάθε αρετή.
Σύμφωνα με την ερμηνεία του Άγ. Ανδρέα, ή σημασία των δώδεκα πετραδιών είναι ή ακόλουθη:
«Ό πρώτος θεμέλιος λίθος, ό 'ασπις, ένα πετράδι πρασινωπό, συμβολίζει τον κύριο Απόστολο, τον Πέτρο, ό όποιος έφερε στον σώμα του τον θάνατο του Χριστού και επέδειξε μια καρποφόρα και άσβεστη αγάπη για Εκείνον.
Ό δεύτερος πολύτιμος λίθος, ό σάπφειρος, από' τον όποιο βγαίνει το γαλάζιο χρώμα, συμβολίζει τον Απόστολο Παύλο, ό όποιος ανέβηκε μέχρι και τον τρίτο ουρανό.
Το τρίτο πετράδι, ό χαλκηδών (προφανώς ό άνθρακίτης), πού υπήρχε και στον μανδύα του Αρχιερέα, συμβολίζει τον Απόστολο Ανδρέα ό όποιος αναφλέχθηκε από το Άγ. Πνεύμα όπως ένα κάρβουνο.
Το τέταρτο πετράδι, το σμαράγδι (πράσινου χρώματος και αναμεμειγμένο με έλαια πού του προσδίδουν λάμψη και ομορφιά) συμβολίζει τον Άγ. Ευαγγελιστή Ιωάννη, ό όποιος με το θείο έλεος μαλακώνει την θλίψη και την απελπισία πού φέρνει ή αμαρτία και μέσω του πολύτιμου χαρίσματος της Θεολογίας μας δίνει πίστη πού ποτέ δεν γίνεται χλιαρή.
Ό πέμπτος πολύτιμος λίθος, ό σαρδόνυχας, ό όποιος έχει το χρώμα ενός γυαλιστερού ανθρώπινου νυχιού, συμβολίζει τον Ιάκωβο, τον πρώτο πού θανατώθηκε για το όνομα του Χριστού.
Ό έκτος λίθος, το σάρδιο (πετράδι λαμπρό, πορτοκαλί χρώματος και με θεραπευτικές ιδιότητες για πληγές πού έχουν προκληθεί από σίδερο), συμβολίζει την ομορφιά και τις αρετές του Φιλίππου και θεραπεύει τις πληγές των εξαπατημένων ψυχών.
Ό έβδομος λίθος, ό χρυσόλιθος, λάμπει σαν χρυσός και συμβολίζει, κατα πάσα πιθανότητα, τον Βαρθολομαίο, ό όποιος έλαμψε τις πολύτιμες αρετές του και τα θεόπνευστα κήρυγμα του.
Το όγδοο πετράδι, ό βήρυλλος (έχοντας τα χρώμα της θάλασσας και του αέρα), συμβολίζει τον Θωμά ο όποιος έκανε μακρινά ταξίδια για την σωτηρία Ινδών.
Ό ένατος λίθος, το τοπάζιο (μαύρο πετράδι το όποιο, λένε, βγαίνει μια γαλακτώδης ουσία με θεραπευτικές ιδιότητες για τις παθήσεις των ματιών), συμβολίζει τον Απόστολο Ματθαίο, ό όποιος, μέσω του Εύαγέλιου δίνει φώς στους «τυφλούς τη καρδία» και ποτίζει με γάλα τούς νεογέννητους στην πίστη.
Ό δέκατος λίθος ό χρυσόπρασος (όντας ό ίδιος χρυσός με έκπληκτη λάμψη), συμβολίζει τον Θαδδαίο, ό όποιος δίδαξε στον Αμπγκαρ, τον βασιλιά της Έδεσσας (στη Μεσοποταμία την Βασιλεία του Χριστού - ή όποια συμβολιζόταν με χρυσάφι, και τον θάνατο Του πού συμβολιζόταν με στάχτη.
Το ενδέκατο πετράδι, ό υάκινθος (με χρώμα γαλάζιο του ουρανού), προφανώς συμβολίζει τον Σίμωνα, τον ζηλωτή των δωρεών του Χριστού, πού είχε ουράνια σοφία.
Ό δωδέκατος πολύτιμος λίθος, ό αμέθυστος (χρώματος μωβ) συμβολίζει τον Ματθία, στον όποιο χαρίστηκε ή θεία φλόγα κατά την Πεντηκοστή εξαιτίας της φλογερής επιθυμίας του να ευαρεστήσει Εκείνον' πού τον επέλεξε να λάβει την θέση του πεπτωκότος μαθητού» ("Αγ. Ανδρέας, κεφ. 67).
Οι δώδεκα πύλες της πόλης είναι φτιαγμένες ο δώδεκα μαργαριτάρια. Ό Αγ. Ανδρέας λέει: «Οι δώδεκα πύλες είναι, προφανώς, οι Δώδεκα Απόστολοι του
Κυρίου, μέσω των όποιων έχουμε φτάσει να γνωρίζουμε την πύλη και την οδό της ζωής. Αυτοί είναι, επίσης, τα δώδεκα μαργαριτάρια πού έχουν λάβει το φως και την λάμψη τους από τον ένα, πολύτιμο μαργαρίτη, τον Χριστό. Ή πλατεία της πόλης είναι από καθαρό χρυσάφι, σαν διαυγές γυαλί. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες συντείνουν προς μία και μόνο ιδέα: τα πάντα στην επουράνια Εκκλησία του Θεού είναι καθαγιασμένα, αγνά, λαμπρά και αιώνια- τα πάντα είναι μεγαλειώδη, πνευματικά και πολύτιμα» (Αγ. Ανδρέας, κεφ. 67).
ΒΙΒΛ. Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ. ΑΡΧ. ΑΒΕΡΚΙΟΣ ΤΟΣΕΒ.
Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, με πρώτες ευρωπαϊκές στάσεις τις μακεδονικές πόλεις Φιλίππους, Θεσσαλονίκη και Βέροια, ένωσε την Ανατολή με τη Δύση και έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος του δυτικού πολιτισμού.
Why is it that St. Herman, St. John of Shanghai, St. Innocent, and the rest of our saints, are so important to us? Well, it’s because we admire them, and we also have a secret wish to be like them. I say a secret wish because most of the time we pay very little heed to that little voice that whispers in our souls: “be holy, as I am Holy.” The very word “Saint” means “one who is Holy.” It comes from the same root as the word “Sanctified.” St. John of Shanghai once said that “the closer a man is to God, the holier he is. Saints are those” he says,” who have partaken of the Divine and made it their own.” Abba John, in the Gerontikon, or ‘Sayings of the Desert Fathers’ says: “The saints are like a group of trees, each bearing different fruit, but watered from the same source. The works of one may differ from another, but it is the same Spirit that works in all of them.” So the saints are near to God, and become like Him. But the saints are also near to us. The following is taken from a sermon of St. John of Shanghai and San Francisco, on the occasion of the celebration of the Feast of All Saints of Russia:
