ΕΝΑΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ. ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1979.

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΩΡΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Α ΚΟΡ. 14-20

Κάποτε, όταν ό επίσκοπος Νεκτάριος επισκεπτόταν ως μικρό παιδί την Όπτινα, ό διορατικός γέροντας Νεκτάριος είχε πει στη μητέρα του: «Πρόσεξέ τον. Θα είναι χρήσιμος σε μας κάποια μέρα».

Όταν έγινε μοναχός και έπειτα ιεράρχης στην Αμερική, ό επίσκοπος Νεκτάριος εκπλήρωσε την πρόρρηση του γέροντα. Δεν έγινε διάσημος ούτε έκανε κάτι θεαματικό, αλλά ενσωμάτωσε πιστά την απλότητα, την ταπεινότητα, την πραότητα, την ευγένεια και την ζεστασιά της πνευματικότητας της Οπτινα. Παρακάτω φαίνεται πώς αυτός ό σωματώδης με άσπρα γένια άνδρας είναι χαραγμένος στη μνήμη μιας Ρωσίδας πού ονομαζόταν Βαρβάρα, ή οποία τον γνώρισε κατά την παιδική της ηλικία στο Σαν Φρανσίσκο:

«Ήξερα τον επίσκοπο Νεκτάριο από τότε που ήμουν τριών ή τεσσάρων ετών. Όταν μεγάλωσα, πήγαινα στις ρωσικές κατασκηνώσεις. Ό επίσκοπος Νεκτάριος ήταν ό υπεύθυνος κληρικός των κατασκηνώσεων και ερχόταν τακτικά να κάνει κάποια ακολουθία. Ακάθιστου και να πιει τσάι. Ήταν ένας άκακος άνθρωπος και όντας όπως ένας παιδί ο ίδιος αγαπούσε τα παιδιά. Θυμάμαι που αγόρασε μια βάρκα

με τον αδελφό μου, και την βύθισαν από κοινού. Ήταν δεινός κολυμβητής, και δίδαξε την αδελφή μου κολύμβηση.

Στις κατασκηνώσεις, κάθε μέρα θα μας έλεγε ιστορίες. Έλεγε τόσο όμορφα τις ιστορίες πού γουρλώναμε τα μάτια μας καθώς ακούγαμε. Γινόταν τόσο παραστατικός. Ήταν καλύτερα από τηλεόραση.

Θα μας διασκέδαζε πάντοτε. Συνήθιζε να κάνει φωνές ζώων, όπως την φωνή μιας κουκουβάγιας ή μίας αρκούδας. Αγαπούσε τα ζώα.

Ή φίλη μου ή Βέρα συνήθιζε να τον πηγαίνει βόλτα. Μια φορά πήγε να τον πάρει για να πάνε κάπου και, βρίσκοντάς τον στην κουζίνα, είδε ένας πιάτο στο πάτωμα με μικρά μυρμήγκια να περπατάνε πάνω του.

"Βλαντίκα Νεκτάριε! Τί κάνει αυτό τον πιάτο στο πάτωμα;", ρώτησε.

"Βερόνικα", είπε, "ταΐζω τα μυρμήγκια".

Ήταν πνευματώδης και πολύ αστείος, αλλά συνήθως διατηρούσε ένας ευθύ πρόσωπο.

θυμάμαι πώς όταν κάποτε έσπασα τον δάχτυλο μου ήρθε να με περιποιηθεί προσωπικά. Κάποτε έκρυψε τον αδελφό μου σπίτι του μετά από την κακομεταχείρισή του από την μητέρα μου μου.

Ό επίσκοπος Νεκτάριος ήταν θαυμάσιο άτομο. Ήταν ένας γλυκός και πολύ θερμός - ένα πολύ ιδιαίτερο πρόσωπο αγαπήθηκε πολύ από μας τα παιδιά».

Οι πατέρες στην Πλατίνα θυμούνταν επίσης τις ιστορίες πού αφηγείτο ό απλός και ανεπιτήδευτα πνευματώδης επίσκοπος Νεκτάριος. Κάποτε επισκέφτηκε την Μονή απρόσμενα, και οι πατέρες ήθελαν να του κάνουν τον τραπέζι. Ό αδελφός Δαβίδ, ό μηχανικός αυτοκινήτων της μονής, έτυχε να είναι ό μάγειρας τής εβδομάδας και βρισκόταν ακριβώς στη μέση τής διορθώσεως ενός φορτηγού. Τα εργαλεία και τα τμήματα αυτοκινήτου ήταν παντού, και όμως συμμορφώθηκε με το επείγον αίτημα του π. Γερμανού να προετοιμάσει αμέσως γεύμα για τον επίσκοπος. Αποφάσισε να μαγειρέψει μακαρόνια.

Όταν ήταν έτοιμο τον φαγητό, ό Δαβίδ, προφανώς σκεπτόμενος ότι οι σημαντικές προσωπικότητες όπως οι επίσκοποι πρέπει να έχουν στο πιάτο τους περισσότερο φαγητό, έβαλε μια τεράστια μερίδα μακαρόνια με σάλτσα στο πιάτο του επισκόπου Νεκταρίου. Ένας αδελφός άρχισε την συνήθη ανάγνωση κατά την διάρκεια του γεύματος, ενώ ό ταπεινός επίσκοπος προσπαθούσε γενναία να αντιμετωπίσει τον βουνό από μακαρόνια μπροστά του. Έτρωγε κάμποση ώρα, όταν οι πατέρες παρατήρησαν ότι έκανε κάτι περίεργο με τον στόμα. Ό επίσκοπος κατόπιν άρχισε να βγάζει αργά κάτι από τον στόμα του. Ήταν ένας μεγάλο μπουλόνι με μία βίδα πάνω του! Ένας από τα κομμάτια του αυτοκινήτου του Δαβίδ είχε πέσει με κάποιο τρόπο ο σάλτσα τής μακαρονάδας.

Οι πατέρες στενοχωρήθηκαν πάρα πολύ, αλλά ό επίσκοπος; Νεκτάριος δεν εκνευρίστηκε ούτε ταράχτηκε καθόλου. Με ένας χαμόγελο στα μάτια του γύρισε στον π. Γερμανό και -ψιθύρισε: «Μην ανησυχείς, είναι τόσο νόστιμο».

ΒΙΒΛ. Π, ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ. Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ. ΤΟΜΟΣ Γ