ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ «ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ».

Ήταν από τους παλαιούς Γέροντες, εκείνους που εξέφρασαν το Άγιον Όρος της νεανικής ηλικίας μου. Τον γνώρισα πριν από λίγα χρόνια, όταν μου δόθηκε ευλογία να συναντηθούμε στα πλαίσια ερευνητικής εργασίας μου για τα Κελιά των Καραμανλήδων. Έκτοτε στις τακτικές επισκέψεις μου στο Περιβόλι τής Παναγίας, ήμουν συχνός συνδαιτυμόνας στο Κελί τής Αγίας Τριάδος Καρυών. Ό Γέροντες-Νεκτάριος δεν ήταν Καραμανλής την καταγωγή. Είχε όμως ταυτιστεί με την παράδοση του Κελιού του και μου τη δίδαξε.

Ήταν πνεύμα οξύ και διορατικό. Ένας ενορατικός ασκητής, που εμψύχωνε τις μελέτες μου καλλιεργώντας ταυτόχρονα και την πνευματική μου ανέλιξη. Δίκαιος και φιλάδελφος. Φιλόξενος (μολονότι θύμα κάποτε αυτής τής φιλοξενίας) επεδίωκε την εν Χριστώ εναρμόνιση των απολεσθέντων ψυχών, που συχνά περιέθαλπε.

Έτσι χαράχθηκε στην ψυχή μου ως ένας από «εκείνους όπου στη ζωή τους ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες». Που, κατά τον Αλεξανδρινό ποιητή, είναι «δίκαιοι κ' ίσοι σ' όλες των τες πράξεις, αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία». «Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες όσο μπορούν: πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδόμενους». Κυρίως, όμως, ως ένας από εκείνους, που «περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ό Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, κ' οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε». Άς είναι ή μνήμη του αιώνια!

Πειραιάς, Μάιος 2011 Τρύφων Μ. Καλαμίτσης φιλόλογος

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΡΩΤΑΤΟ ΑΡΙΘ. 123.