Διδαχή πατρός Γρηγορίου του Μαγείρου προς γέροντα Χρύσανθο Αγιαννανίτου.

Νέος δέκα επτά ετών ευρισκόμουν εις το ιερόν Κοινόβιον της Σίμωνος Πέτρας. Ητο εορτή του Μεγάλου Βασιλείου (κατά το έτος 1912 ή 1913). Εις την Αγρυπνία άκουσα να αναφέρει ό εορταστικός λόγος, ότι ό αιών, όπου βαδίζουμε, λέγεται αιών όγδοος, και μεταξύ των πολλών κακών πού θα έλθουν, θα παραμεληθεί ή Μοναχική Πολιτεία και οι Μοναχοί ούτε αυτόν τον ημερήσιο Κανόνα των δεν θα κάμνουν.

Όταν άκουσα αυτά, φοβήθηκα. Επειδή ήμουν παραμάγειρος, πήγα και βοήθησα εις την τράπεζα. Μετά το τέλος της τραπέζης με είδε φοβισμένο ό μάγειρος, ό παπά Γρηγόρης, ό όποιος ητο άγιος άνθρωπος κατάλαβε, διατί φοβήθηκα και άρχισε να με διδάσκει με αυτά τα απλοϊκά του λόγια:

«Ήκουσες την ανάγνωσαν εις την Αγρυπνία, και σαν μικρό παιδί φοβήθηκες. Διά να εκβάλεις τον φόβο από την ψυχή σου, υπάρχουν πολλοί τρόποι, μεταξύ των όποιων και οι έξης:

»Καθώς κάθεσαι εις το μαγειρείο η εις την εκκλησία η δουλεύεις η βαδίζεις, έχεις εις την διάνοια σου την εικόνα του προσώπου της αγαπημένης μητρός σου, την οποίαν μάλιστα ζωηρώς ενθυμείσαι, όταν ακούς να μνημονεύουν εις την Λιτην όνομα όμοιο με το όνομα της μητρός σου.

»Τώρα ήλθες εδώ εις το Άγιον Όρος, δεν ήλθες μόνος σου, αλλά σε έφερε ό Δεσπότης Χριστός διά πρεσβειών της Μητρός Του, της Παναγίας. Επειδή είσαι κατά χάριν παιδί του Χριστού και της Παναγίας, δεν πρέπει να φεύγει από την διάνοια σου ποτέ το πανάγιο πρόσωπον του Χριστούλη μας, του οποίου τα βλέμματα είναι πάντοτε στραμμένα διά του θείου έρωτος προς την Παναγίαν Μητέρα Του.

»Πρέπει αδιαλείπτως να είσαι ενωμένος με τον Κύριον, όπως το ξύλο με την φωτιά. Να σκέπτεσαι, ότι έκαμε τα πάντα από εκεί όπου δεν υπήρχαν, και μεταξύ των έργων Του είσαι και συ. Έτσι δεν θα μπορείς να ησυχάσεις από την χαρά σου, και όταν ακούς τα πανάγια ονόματα "Χριστέ μου, Παναγία μου", θα σκιρτά ή καρδιά σου, ώσάν περιστεράκι που δεν φεύγει καθόλου από την μάνα του, ή οποία γεμάτη χαρά του δίδει με το στόμα της την τροφή. Το δε περιστεράκι εμβάζει το ράμφος του εις την κοιλία της και από την χαρά του τραγουδά κατά τρόπον τινά- και ή μάνα περιστερά το αυτό κάμνει διά να ανταπόδοση την χαρά της.

»Τοιουτοτρόπως και εις εσένα, επειδή είσαι παιδί του Χριστού κατά χάριν, δίδει ό Κύριος με την θεία Κοινωνία το πανάγιο Σώμα και Αίμα Του χαίρων και άγαλλόμενος, διά την καθαρά σου ψυχή και την προς Αυτόν αγάπη σου. Και συ, σαν περιστεράκι φοβούμενος να μη σε αρπάξουν τα νύχια του πονηρού, προσηλώνεσαι εις Αυτόν, μετά του οποίου μένεις πάντοτε ενωμένος. Ή δε ψυχή σου χαίρεται και ευφραίνεται, και ούτε ό πρόσκαιρος θάνατος δεν δύναται να την χωρίσει από τον Γλυκύ Νυμφίο της Ιησού, αλλά μάλιστα την ενώνει περισσότερο.

»Ή μήτηρ ημών Εκκλησία διδάσκουσα να είμεθα πάντοτε ενωμένοι μετά του Δεσπότου Χριστού, έψαλε σήμερον επαινούσα τον Μέγα Βασίλειο εις ενθυμείσαι τροπάριο της Λιτής το έξης: "Χριστόν είσοικισάμενος ενθυμείσαι την ψυχή σου, διά της καθαράς σου πολιτείας, την πηγήν της ζωής, ίεροφάντα Βασίλειε...".

»Ό Μέγας Βασίλειος διδάχθηκε από την άδελφήν του, την άγια Μακρίνα, το άλφα του θείου έρωτος. Έννοήσας δε, ότι ό έρως αυτός είναι ακόρεστος, έδωσε και την ψυχή και το σώμα του εις το διηνεκές μαρτύριο της αυταπαρνήσεως και της ασκήσεως. Ούτω κατέκαυσε πάντα τα πάθη, έως και το παραμικρό ελάττωμα, και απαλλαγείς τελείως από κάθε τι το εμπαθές και μάταιο, ήτο πάντοτε ηνωμένος διαπύρως μετά του Γλυκύτατου Ιησού, παρά του οποίου ήξιώθη να φθάση εις τα ύψη των αρετών και της απαθείας. Διά τούτο ή άγια μας Εκκλησία τον τιμά κάθε χρόνο, ύπενθυμίζουσα εις ημάς τους Μονάχους, ότι πρέπει να τον έχωμεν παράδειγμα, ως κανόνα και ύπογραμμόν της καλογερικής ζωής.

»Και συ, όπου ήλθες εδώ εις το Μοναστήριο της Σίμωνος Πέτρας, εάν δεν βιάσης τον εαυτόν σου να κόψης το θέλημά σου και το φρόνημά σου, δεν μπορεί να καθαρισθεί ή ψυχή σου, διά να είσέλθη εις αυτήν ή γλυκύτατη ευχή, το- "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, έλέησον ημάς", την οποίαν, εάν αξιωθείς να την λέγεις συνεχώς, θα είσέλθη τέτοια φλόγα εις την ψυχή ν σου, όπου θ' απαρνηθείς εντελώς τον παλαιόν άνθρωπο και θα αισθανθείς την μυστική παρουσία του Γλυκύτατου Κυρίου εντός σου και την προσωπική ένωση με Αυτόν. Αυτά είναι τα χαρίσματα του Κοινοβίου, των οποίων αξιώνεται εκείνος, ό όποιος θα φυλάξη τελεία υπακοή και έκκοπή του ιδίου θελήματος και φρονήματος.

»Ενθυμείσαι τον πατέρα Δοσίθεο τον νοσοκόμο, ό όποιος ήτο από την Νάξο; Ουδέποτε παρήκουσεν, ουδέποτε έφαγε ή έπιε τι έξω από την τράπεζα και ηξιώθη οσιακού τέλους. Και συ πρόσεχε να μη σου φύγει από την διάνοια σου, ποία ήτο ή αιτία διά την οποία άφησες την πατρίδα σου και ήλθες εδώ και υποφέρεις το δριμύτατο κρύο και τας άλλας κακουχίας.

»Έχε, ως παράδειγμα, τον υποτακτικό εκείνον, ό όποιος όταν πέθανε ό Γέροντάς του, διά να τηρήσει την υπακοή άχρι τέλους, έβαλε ως Γέροντα ενθυμείσαι άψυχο κούτσουρο, και κάθε πρωί και βράδυ έβαζε μετάνοια εις αυτό, το όποιον ενθυμείσαι ώρα κίνδυνου μίλησε και τον διέσωσε από μέγα κακό.

»Γέλασες; Να μεταβείς εις το κελλίον σου και να κλάψεις. Πολυλόγησες; Να ενθυμηθείς τον μέγα εκείνον Όσιο, που μετά την Ακολουθία έσπευδε αμίλητος τελείως προς το κελίον του λέγων "Φεύγετε, φεύγετε πατέρες", και έκλεινε με το χέρι το στόμα του. Πρόσεχε πολύ, δια να έχεις πάντοτε εις την διάνοια σου τον Δεσπότη Χριστό, ό όποιος σε έξήγαγεν από τον μάταιο κόσμο και σε έφερε εις το Άγιον Όρος».

ΒΙΒΛ. ΓΕΡΟΝΤΙΚΑΙ ΕΝΘΥΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ. Ι.Μ. ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ ΜΩΛΟΣ ΛΟΚΡΙΔΟΣ.