Ό κήπος τον χειμώνα

TΟ 1829 πέρασα τον χειμώνα στην Έρημο Πλόστσανσκ. Εκεί, στον κήπο, βρίσκεται ακόμα το μοναχικό ξύλινο κελί, όπου έζησα μαζί με τον φίλο μου. Σε καιρό ήσυχο, σε μέρες ηλιόλουστες και καθαρές, έβγαινα στο ξώστεγο, καθόμουνα σ' ένα σκαμνί κι άφηνα τη ματιά μου να πλανηθεί στον απλόχωρο κήπο, πού σκέπαζε τη γυμνότητα του μ' ένα χιονένιο πάπλωμα. Όλα γύρω ήταν ήρεμα. Μια νεκρική, μεγαλόπρεπη σιγή βασίλευε παντού. Το θέαμα άρχισε σιγά-σιγά να μου αρέσει. Αθέλητα το ερευνητικό μου βλέμμα καρφωνόταν σ' αυτό το θέαμα, σαν να ξεχώριζε μέσα του κάποιο μυστικό.

Μια φορά, καθώς καθόμουνα και παρατηρούσα επίμονα τον κήπο, έπεσε ξάφνου από τα μάτια της ψυχής μου το προπέτασμα, πού έκρυβε εκείνο το μυστικό. Μπροστά τους αποκαλύφθηκε το βιβλίο της φύσεως. Είναι το βιβλίο πού δόθηκε στον πρωτόπλαστο Αδάμ για να το διαβάσει και πού περιέχει λόγια του Πνεύματος όμοια μ' εκείνα της θείας Γραφής.

Τί διάβασα, λοιπόν, στο βιβλίο της φύσεως; Διάβασα τη διδασκαλία για την ανάσταση των νεκρών, διδασκαλία δυνατή σαν την ίδια την ανάσταση. Αν δεν είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε κάθε άνοιξη την αναζωογόνηση της φύσεως, τότε αύτη θα μας φαινόταν εντελώς απίστευτη -ένα θαύμα. Επειδή, όμως, έχουμε συνηθίσει σ' αυτό το θέαμα, δεν εντυπωσιαζόμαστε- βλέπουμε το θαύμα και δεν το βλέπουμε! Κοιτάζοντας τα κλαδιά των δένδρων, τα ακούω να μου λένε ανεπιφύλακτα με τη μυστική τους γλώσσα: "Θα αναζωογονηθούμε, θα στολιστούμε με λουλούδια και φύλλα, θα μοσκοβολήσουμε, θα δώσουμε καρπούς. Δεν θα αναζωογονηθούν, άραγε, και τα ξερά κόκαλα των ανθρώπων, όταν έρθει ή δική τους άνοιξη;". Θα αναζωογονηθούν, θα ντυθούν με σάρκα και, με νέα μορφή, θα μπουν στη νέα ζωή, στον νέο κόσμο. 

Ωστόσο, Όπως τα δένδρα εκείνα πού δεν άντεξαν τη δυνατή χειμωνιάτικη παγωνιά κι έχασαν τον χυμό της ζωής, όταν μπει ή άνοιξη, κόβονται, πετάγονται έξω από τον κήπο και χρησιμοποιούνται ως καυσόξυλα, έτσι και οι αμαρτωλοί, πού έχασαν τη ζωή τους για τον Θεό, θα συναχθούν την τελευταία ήμερα του τωρινού κόσμου, στην αρχή της μελλοντικής αιώνιας ημέρας, και θα ριχθούν στη φωτιά την άσβεστη.

Αν μπορούσαμε να βρούμε έναν άνθρωπο πού να μη γνώριζε τις εποχιακές μεταμορφώσεις της φύσεως, να τον φέρουμε στον κήπο πού μεγαλόπρεπα αναπαύεται τον χειμώνα με ύπνο νεκρικό, να του δείξουμε τα γυμνά δένδρα και να τον πληροφορήσουμε για τη φαντασμαγορία πού θα ντυθούν την άνοιξη, εκείνος, αντί ν' αποκριθεί, θα μας κοίταζε και θα χαμογελούσε, θεωρώντας τα λόγια μας απραγματοποίητο μύθο! Έτσι και ή ανάσταση των νεκρών φαίνεται απραγματοποίητη στους ανθρώπους πού πλανιούνται μέσα στο σκοτάδι της γήινης σοφίας, στους ανθρώπους πού δεν αντιλαμβάνονται πώς ό Θεός είναι παντοδύναμος και πώς ή ποικιλόμορφη σοφία Του μπορεί να είναι ορατή αλλά ασύλληπτη από τον νου του πλάσματος. 

Για τον Θεό όλα είναι δυνατά. Γι`' Αυτόν δεν υπάρχουν θαύματα. Αδύναμος είναι όχι ό Θεός αλλά ό λογισμός του άνθρωπου. Ότι δεν συνηθίσαμε να Βλέπουμε, μας φαίνεται απραγματοποίητο, απίθανο. Τα έργα του Θεού, πού αδιάλειπτα αλλά και αδιάφορα τα κοιτάζουμε, είναι έργα εξαίσια, είναι θαύματα μεγάλα και άνείκαστα.

Κάθε χρόνο ή φύση, μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας, επαναλαμβάνει τη διδασκαλία για την ανάσταση των νεκρών, ζωγραφίζοντας την με την άναπλαστική μυστική της ενέργεια!

Έρημος Αγίου Σεργίου 1843

ΒΙΒΛ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ . Α  ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. Ι.Μ. ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.