ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση


ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ χριστιανοί είναι δέσμιοι του κοσμικού φρονήματος και συχνά διερωτώνται τί είναι ζωή και παράδοση της Εκκλησίας; Σε τί διαφέρει ή δική τους ζωή από αυτή πού προβάλλει και ζητάει ή Εκκλησία; Αισθάνονται ότι έχουν απομακρυνθεί από το δρόμο της εν Χριστώ ζωής, άλλα δυσκολεύονται να διορθώσουν τη δική τους πορεία. Τους αρέσει ό κόσμος, οι μικρές χαρές; του και οι μικρές αμαρτίες. Και αυτός είναι ό μεγάλος πειρασμός- να τα θέλει όλα και από λίγο. Το "λίγο" φυσικά δεν μειώνει το βάρος των αμαρτιών.

Οι χριστιανοί σκέφτονται επιχειρήματα. Βρίσκουν παραδείγματα και επικαλούνται γνώμες διαφόρων κοσμικών θεολόγων, προκειμένου να δικαιολογηθούν ενώπιον των ανθρώπων. Κόβουν και ράβουν τη χριστιανική ζωή στα μέτρα τους και διαμορφώνουν μία ζωή χωρίς Χριστό, χωρίς εντολές και άσκηση. Δεν χρειάζονται δεινοί θεολόγοι, για να τους πείσουν ότι βρίσκονται έξω από την παράδοση της Εκκλησίας. Ποιος, αλήθεια, δεν γνωρίζει ότι ή ιστορία της Εκκλησίας γράφτηκε με το αίμα των Μαρτύρων, τα δάκρυα των Οσίων και τη σοφία των Πατέρων; Το αίμα των Μαρτύρων χύθηκε άφθονο τούς πρώτους αιώνες, αλλά και τούς επόμενους μέχρι τον 20ό αιώνα, όπου ο κομμουνισμός κήρυξε επί δεκαετίες σκληρό διωγμό κατά των χριστιανών σε πολλά κράτη. Τα δάκρυα των Όσιων χύθηκαν και χύνονται στην άνυδρη και απόκοσμη έρημο, με διαρκή άσκηση, άρνηση των εγκόσμιων, πλήρη αφοσίωση στο θεό και καθημερινή μετάνοια, τόσο για τις δικές τους. αμαρτίες όσο και για τις αμαρτίες των αδελφών τους στον κόσμο. Και τέλος, ή σοφία των Πατέρων, ή οποία συνεχώς εμπλουτίζεται, γιατί σε όλους τούς αιώνες υπήρχαν πατέρες. Σήμερα ή σοφία των Πατέρων είναι πλουσιότατη και μπορεί να ικανοποιήσει όλους τούς ανθρώπους, πού θα εντρυφήσουν σε αυτή. Ποιός μπορεί να αδιαφορήσει για το αίμα των Μαρτύρων και να μη συγκινηθεί; Ποιος μπορεί να μείνει απαθής στα εκούσια δάκρυα των Ασκητών, οι όποιοι θυσίασαν τα πάντα για τη δόξα του θεού ή στον συνεχή ιδρώτα των Δικαίων, οι όποιοι αντιστέκονται στους ποικίλους πειρασμούς και αντιμετωπίζουν τα διάφορα προβλήματα με βάση τη διδασκαλία του Χριστού; Επίσης, ποιος δεν θα θελήσει να φωτιστεί από την εν Άγίω Πνεύματι σοφία των Πατέρων;


Το θεμέλιο της Εκκλησίας είναι πάντα ό Χριστός, «ό Υιός του Θεού του ζώντος». «Δεν γίνεται με κανένα τρόπο να μετακινηθεί το θεμέλιο. Κανένας συγχρονισμός, καμία προσαρμογή στις αντιλήψεις του καιρού δεν χωρεί στην πίστη της Εκκλησίας. Μπορεί να αλλάζουν ίσως και να προσαρμόζονται στην κάθε εποχή οι τρόποι εργασίας και δράσεως της Εκκλησίας, μα ή πίστης μένει αμετακίνητη και ασάλευτη. Αλλιώς ή Εκκλησία δεν είναι θεία οικοδομή, είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, μεταβαλλόμενο και πρόσκαιρο», τονίζει ό Κοζάνης Διονύσιος. Και συμπληρώνει: «Ότι ό Χριστός είναι το θεμέλιο της Εκκλησίας δεν αποτελεί μία θεωρητική και δογματική μόνο αλήθεια, μα είναι ή ουσία και το πάθος του Χριστιανισμού• ή ζωή και ή παράδοσις της Εκκλησίας».