Οι περισσότεροι άνθρωποι στην εποχή μας έχουν κλειστά τα χέρια τους.

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΑΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ κάποιος ένα δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση, θα δει ότι εκατομμύρια άνθρωποι στη γη δυστυχούν είτε από έλλειψη βασικών υλικών αγαθών είτε από τις πρωτόγονες συνθήκες, πού αντιμετωπίζουν. Το γεγονός αυτό, όταν το συγκρίνει με τη δική του ζωή, ή όποια είναι εντελώς διαφορετική, αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει το Θεό, αλλά και να τον παρακαλέσει να απαλλαγούν οι άνθρωποι από τη δυστυχία. Συγχρόνως, μπορεί να καταλήξει και σε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα, τα οποία θα τον διευκολύνουν να αντιμετωπίζει τα δικά του προβλήματα. Θα πάψει να είναι απαιτητικός στη ζωή του και δεν θα δημιουργεί προβλήματα, για δευτερεύοντα και ασήμαντα θέματα.

Όταν ένα παιδάκι της Αφρικής ή της Ασίας πεθαίνει, γιατί δεν έχει καθαρό νερό να πιει ή όταν κατά χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα, πώς μπορείς να σκεφτείς για τον εαυτό σου και πώς θα τολμήσεις να υπερασπιστείς τα συμφέροντα σου ή να αποθηκεύσεις ασφαλώς τον πλούτο σου;

Όταν βλέπεις τόση δυστυχώ στους άλλους, μπορείς να στενοχωρηθείς ή να απελπιστείς από τη δική σου μικρή και σύντομη δυστυχία;

Εάν εσύ το δικό σου πόνο τον θεωρείς ανυπόφορο, τότε τί να πεις και τί να σκεφτείς για τούς άλλους πού γεννήθηκαν, μεγάλωσαν (όσοι πρόλαβαν να μεγαλώσουν) και πεθαίνουν γρήγορα;

Πρέπει να διατηρούμε την ευαισθησία απέναντι στους αδελφούς μας. πού ζουν μέσα στη δυστυχία χωρίς να έχουν την παραμικρή ελπίδα ότι θα προλάβουν να ζήσουν καλύτερες μέρες. Είναι καθήκον, πού απορρέει από τη χριστιανική μας πίστη. Όταν η σωτηρία μας εξαρτάται από την αγάπη μας προς τον πλησίον, είναι δυνατό να μένουμε κλεισμένοι στη δική μας ευτυχία, απολαμβάνοντας όλα τα υλικά αγαθά; Είναι δυνατό να έχουμε ήσυχη τη συνείδηση μας, όταν ή φτώχεια και ή εξαθλίωση είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα σε εκατομμύρια αδελφούς πάνω στη Γή; Ίσως κάποιος αντειπεί ότι του είναι δύσκολο να εκδηλώσει την αγαπητούς προς τους μακρινούς αδελφούς. Ή αγεφύρωτη απόσταση τον εμποδίζει. Μπορεί να έχει δίκαιο. Αλλά υπάρχει ένα ερώτημα. Άραγε δείχνει αγάπη προς τούς κοντινούς του αδελφούς; Ή απάντηση είναι αρνητική. Δεν ενδιαφέρεται για κανένα άλλον έκτος από τον εαυτό του! Δηλαδή, δεν υπάρχει ή αγάπη μέσα του, γεγονός πού επιβεβαιώνει ότι και ή πίστη του στο Θεό είναι ανύπαρκτη και ας αρέσκεται μερικές φορές να εμφανίζεται στο Ι. Ναό, για να προσευχηθεί ή να συμμετάσχει σε κάποιο μυστήριο από κοινωνική υποχρέωση.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στην εποχή μας έχουν κλειστά τα χέρια τους. Δεν προσφέρουν. Τα δάχτυλα τους είναι μουδιασμένα και δεν μπορούν να τα ανοίξουν. Όταν όμως οι άλλοι τούς προσφέρουν κάτι, αμέσως ξεμουδιάζουν και απλώνονται. Δεν θέλουν να χάσουν την ευκαιρία. Κάθε προσφορά δεκτή. Εύκολα επαινούν, όταν λαμβάνουν, χωρίς όμως να αισθάνονται την ανάγκη να προσφέρουν και αυτοί και να χαρούν από τη χαρά του αδελφού τους.