Η ΖΩΟΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ. Η ΑΓΙΟΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ.

ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΑ ΦΙΔΙΑ.

Ένας άγιος άνθρωπος, ονόματι Αμμούν, πού ζούσε σε Μοναστήρι, αποφάσισε κάποτε να αναχώρηση για την έρημο της Αιγύπτου, ενοχλημένος από τις επιθέσεις των κλεπτών, πού τού στερούσαν τα ενδύματα και την τροφή του.

Φθάνοντας στην έρημο βρήκε δύο μεγάλα φίδια και τα έβαλε να φυλάνε την είσοδο τού κελιού του. Έτσι, όταν επανεμφανίσθηκαν οι κλέπτες, πάγωσαν στην θέα των ερπετών και έπεσαν καταγής. Μόλις τούς είδε ό Αμμούν τούς είπε:

- Κοιτάξτε πόσο χαμηλά πέσατε. Πιο χαμηλά και από τα φίδια! Τα πλάσματα αυτά, ευλογία Θεού, ήλθαν στην υπακοή μας, αλλά εσείς, καθώς βλέπω, ούτε Θεό φοβείσθε, ούτε τούς δούλους Του σέβεστε. Κατόπιν, τούς πήρε μέσα στο κελί του, τούς φιλοξένησε και τούς νουθέτησε, λέγοντας τους ότι είναι καιρός ν' αλλάξουν ζωή. Πράγματι, οι άνθρωποι εκείνοι μετανόησαν και αποφάσισαν να ντυθούν το σχήμα. Όσο για τα φίδια, έμειναν, όσο έζησε ό Αμμούν, να φυλάνε την είσοδο τού κελιού του.

Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΥΚΟΙ

Στο Μοναστήρι της Βορόνα ζούσε κάποιος ησυχαστής Βενιαμίν. Ήταν σχηματικός μοναχός και αγωνιζόταν στην ησυχαστική Σκήτη της Βορόνα, τέσσερα χιλιόμετρα από το Μοναστήρι. Οι γεροντότεροι μοναχοί έλεγαν, πώς αυτός ό ησυχαστής έφερε πάνω του την χάρι τού Θεού τόσο πλούσια, ώστε ακόμα και τα άγρια θηρία τον συντρόφευαν ειρηνικά και τον τιμούσαν. Ό ησυχαστής Βενιαμίν βάδιζε ανυπόδητος χειμώνα-καλοκαίρι σε όλη του την ζωή και τρεφόταν μόνο μετά την δύσι τού ήλιου, με σπόρους και ξερό ψωμί, και επαναλάμβανε την Ευχή συνεχώς. Μία νύχτα, πού ήρθε από την Σκήτη στο Μοναστήρι για να πάρει το ψωμί του, τον ακολούθησε μία αγέλη λύκων. Στάθηκαν στην πύλη της Μονής και τον περίμεναν. Εκείνος, αφού μπήκε μέσα και προμηθεύθηκε τα αναγκαία από τον οικονόμο, τον άρτο και τον οίνο για την Θεία Κοινωνία, έφυγε. Οι πιστοί του σύντροφοι -οι λύκοι- τον περίμεναν υπομονετικά και μετά τον ακολούθησαν και πάλι μέχρι την Σκήτη του.

ΣΚΥΛΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

Στο όρος όπου ασκήτευε ο Όσιος Στέφανος ό Νέος είχε μαζί του στο Μοναστήρι του και ένα μικρό σκύλο. Όταν χρειαζόταν κάτι από κάποιο γειτονικό Μοναστήρι, έγραφε μια επιστολή στον Ηγούμενο, την κρεμούσε στον λαιμό τού σκύλου και τον έστελνε να τού φέρει απάντηση. Το πιστό τετράποδο, σαν λογικός υποτακτικός, εκτελούσε αμέσως το θέλημα του. Πήγαινε έξω από το κελί τού Ηγουμένου και με τα γαυγίσματα του γνωστοποιούσε την παρουσία του. Ό Ηγούμενος, μόλις τον αντιλαμβανόταν, έβγαινε, έπαιρνε την επιστολή, την διάβαζε και εκτελούσε την παράκληση τού Στεφάνου.

Κατά παρόμοιο τρόπο έδειξαν την υποταγή τους στον Όσιο και όλα τα ζώα της ερήμου.

Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο Εκδόσεις "ΑΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ"