Αποφθέγματα και ρήσεις του π. Αρσενίου.

·       Η πείνα θα μας σώσει. Στην πείνα σπάει η τεμπελιά και η νωθρότητα, δύο πάθη τα οποία γεννούν σωματικές αρρώστιες, μελαγχολίες, μοναξιές, κακές σκέψεις, ψυχολογικά.

·       Πριν την καταστροφή μεγάλων πολιτισμών, υπήρχε χλιδή και καλοζωία σε αυτούς.

·       Όσο ο κόσμος σε αδικεί, τόσο ο Θεός σε ευλογεί.

·       Ο, τι αρπάζεις με μη νόμιμο τρόπο, κάποτε θα το χάσεις.

·       Θαύμα είναι η λύση του προβλήματος την κατάλληλη στιγμή, χωρίς να το περιμένεις.

·       Κάνε λίγο υπομονή, να φτάσεις στον πάτο του Άδη και τότε θα αναστηθείς.

·       Ο,τι γίνεται ανιδιοτελώς καρποφορεί, ο,τι γίνεται ιδιοτελώς γκρεμίζεται, εκτός και το σώσεις με τη μετάνοιά σου.

·       Όποιος ανοίγει την καρδιά του στον κόσμο, την ανοίγει και στον Χριστό.

·       Οι «άγριοι» μας δίνουν τις προϋποθέσεις (ταπείνωση, υπομονή, ανεξικακία) για να λάβουμε κατόπιν την χάρη από τους Αγίους. Ο π. Πορφύριος πρώτα ταπεινώθηκε από δύο σκληρούς γέροντες και κατόπιν έλαβε την χάρη από τον κρυφό Άγιο Ρώσο ασκητή Γέροντα Δημά. Οι Άγιοι, μας «πλένουν» με την χάρη του Θεού, αφού πρώτα μας έχουν «γδύσει» οι σκληροί και παράξενοι άνθρωποι η η σκληρή κοινωνία η οι αιμοβόροι δαίμονες.

·       Όποιος δεν αγάπησε το άδικο για τον εαυτό του, μέχρι να κλείσει τα μάτια του θα γκρινιάζει και θα στερείται μεγάλες ευλογίες που έρχονται μετά από αυτό. Ο Χριστός αναστήθηκε αφού πρώτα αδικήθηκε με το σταυρικό του θάνατο. Και ο Άγιος Νεκτάριος έγινε μέγας, αφού πρώτα ρεζιλεύτηκε και συκοφαντήθηκε βάναυσα.

·       Σύμφωνα με την παραβολή της μελλούσης κρίσεως, οι άνθρωποι που πλησίασαν τους ελάχιστους συνανθρώπους μόνο και μόνο για να τους δώσουν κάτι είναι αυτοί που καλούνται απ’ τον Χριστό να πάνε κοντά του. Εμείς αδελφοί μου, γιατί πλησιάζουμε τους ανθρώπους; Για να τους δώσουμε χαρά και αγάπη η για να αρπάξουμε απ’ αυτούς ηδονή, δόξα η πλούτο;

·       Τι να κάνω με αυτούς που βιάζουν την ψυχή μου; Να μοιάσεις με την ταπεινή γη, αφού ο Θεός από γη σε έπλασε. Τη γη όλη την πατάνε, η γη όλα τα δέχεται, ακόμη και τις κοπριές, είναι όμως τόσο σταθερή, κρύβει πολύ πλούτο και όλα τα αξιοποιεί προσφέροντας τα λουλούδια της.

·       Το μωρό, το κουνάς, για να ξυπνήσει. Όλα αυτά τα ταράγματα της εποχής μας είναι για να είμαστε εν εγρηγόρσει. Πάντοτε να είμαστε εν εγρηγόρσει. Η ανάπαυσή μας είναι η μη ανάπαυση. Οι 5 παρθένες ήσαν σε συνεχή εγρήγορση.

·       Αδικούμαστε και πάει χαμένη η ταλαιπωρία μας. Αμαρτάνουμε κατόπιν όταν δικαιολογούμαστε και αγανακτούμε η κατακρίνουμε.

·       Θα μπορούσαμε να κρίνουμε μόνο τους κρυφά αμαρτάνοντες, που κρίνουν τους αμαρτωλούς συνανθρώπους τους (αυτούς έλεγχε ο Χριστός). Εμείς κρίνουμε τους φανερά αμαρτάνοντες, ταπεινώνοντας τους απ’ τη ζωή τους και την κοινωνία (αυτούς κάλεσε ο Χριστός)!

·       Αν ο Απ. Παύλος είχε τα μυαλά τα εθνικιστικά τα δικά μας, των πνευματικών και πολιτικών ανθρώπων, θα ήμασταν ακόμη ειδωλολάτρες και δούλοι. Ξεχάσαμε το «ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, Σκύθης, Βάρβαρος, δούλος και ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός».

·       Σε μία εποχή που όλοι εμείς οι ένοχοι απέναντι στο Θεό, θέλουμε να σκοτώσουμε «τον ένοχο», οι Άγιοι και ενάρετοι άνθρωποι του Θεού, παίρνουν τις ενοχές πάνω τους για τα κρίματα του κόσμου, όπως λέει και ο Ντοστογιέφσκι στους «Αδελφούς Καραμαζόφ», με το στόμα του Αββά Ζωσιμά.

·       Το πένθος της καρδιάς προφυλάσσει τον άνθρωπο από πνευματικές πτώσεις και μεγάλους πειρασμούς.

·       Πριν από όλες τις μεγάλες πίκρες της ζωής έχουν προηγηθεί μεγάλοι ανώδυνοι και ανέμελοι περίοδοι χρονικοί, όπου κυριαρχούσε ο ενθουσιασμός, η ρηχότητα και ο εγωισμός.

·       Όποιος στενεύει την καρδιά του σε ένα πρόσωπο η σε μία ομάδα, τότε την στενεύει και για τον Χριστό, και στενεύεται στη ζωή και στριμώχνεται από τις πληγές που του προξενεί αυτό το πρόσωπο η η ομάδα.

·       Τα παλιά χρόνια τους ανθρώπους τους έτρωγε το στομάχι (πείνα), σήμερα τους τρώει το κεφάλι (λογισμοί- αυτοκτονίες)!

·       Το στένεμα της αγάπης μας αποκλειστικά στα παιδιά μας, δημιουργεί σε αυτά πνευματική ασφυξία, τα εγκλωβίζει και συχνά δημιουργεί επαναστάσεις.

·       Η πιο έξυπνη και παρηγορητική θρησκεία του κόσμου είναι η Ορθόδοξη, διότι σε μαθαίνει να ανοίγεις την αγάπη σου προς όλους τους ανθρώπους και όχι να αγαπάς μεμονωμένα κάποιον η κάποιους. Έτσι, αν χάσεις την «αγάπη σου», έχεις τις άλλες αγάπες και δεν αισθάνεσαι μοναξιά.

·       Όταν είσαι «παστωμένος», δηλαδή άλατι ηρτυμένος με τη χάρη των Αγίων, διατηρείσαι φρέσκος κι εκτός ψυγείου (=έρημος), και μέσα στις κοινωνίες τις αμαρτωλές. Είπεν ο Κύριος στους μαθητές του: «υμείς εστέ το άλας της γης»!

·       Η Ανάσταση του Χριστού έχει νόημα και αξία ως συνανάσταση όλων των εν των Άδη φυλακισμένων. Ο Χριστός, ως τέλειος Θεός, δεν χρειαζόταν την Ανάστασή Του. Η προσωπική μας ανάσταση αποκτά αξία όταν ολοκληρώνεται μέσα στη συνανάσταση με τον πλησίον. Αυτό μας διδάσκει η παραβολή της μελλούσης κρίσεως. Όσοι ανέστησαν - παρηγόρησαν τους ελάχιστους αδελφούς τους, έχουν δικαίωμα αναστάσεως κοντά στον Αναστημένο Χριστό. Όλοι οι άλλοι προτρέπονται από τον Κύριον να πορευθούν εις το πυρ το εξώτερον.

Συντάκτης: π. Αρσένιος Κωτσόπουλος

Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2011

http://www.orthodoxia.gr/show.cfm?id=1635&obcatid=3