Κυριακή της Τυρινής Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh

„Ας πάμε και εμείς προς αυτή τη Βασιλεία. Πρώτα, στην αρχή της, βρίσκεται ο σταυρός του Κυρίου και μετά θα συναντήσουμε την Ανάστασή Του. Ας πάμε, όπως το έκαναν οι φτωχοί και ζητιάνοι. Ας ξεχάσουμε όλα όσα μας διχάζουν: εχθρότητα, ανταγωνισμό, επιπολαιότητα και μίσος. Ας σκεφτούμε μόνο, πού πηγαίνουμε και μπροστά σε Ποιόν θα σταθούμε. Ας καταλάβουμε ότι το μόνο που χρειάζεται για να σταθούμε άξιοι μπροστά στον Κύριο, για να μπορεί να μας δεχτεί, είναι το να δεχτούμε και να συγχωρέσουμε ο ένας τον άλλον με αγάπη, το να υποστηρίξουμε σ΄αυτό το δρόμο τον αδύνατο, να ενισχύσουμε τον ασθενή, να δώσουμε ελπίδα στον απελπισμένο, να βοηθήσουμε καθέναν να φτάσει στο τέρμα.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για τη Κυριακή της Τυρινής

Μερικές βδομάδες πριν διαβάσαμε στο Ευαγγέλιο την παραβολή του Χριστού, του Σωτήρα, για κάποιον βασιλιά που είχε προσκαλέσει τους φίλους του στο γάμο του γιού του.

Όλοι αρνήθηκαν να ρθούν στο δείπνο την τελευταία στιγμή. Μερικοί, γιατί είχαν αγοράσει ένα κομμάτι γής, όπου ήθελαν να χτίσουν τη ζωή τους. Ήθελαν να το αποκτήσουν, να το κάνουν περιουσία τους. Πραγματικά, όμως,  έτσι έγιναν οι ίδιοι περιουσία της γής. Όπως το λέει κιόλας η Παλαιά Διαθήκη: „Από τη γη είσαι και στη γη θα γυρίσεις!“ Πριν πεθάνουν, αυτοί οι άνθρωποι κόλλησαν με την τέφρα, από την οποία τους είχε κάποτε ανακαλέσει η φιλεύσπλαχνη δύναμη του Κυρίου.

Άλλοι αρνήθηκαν την πρόσκληση στο γλέντι του γάμου, γιατί είχαν βρει άλλα ενδιαφέροντα πράγματα να κάνουν και τους φάνηκε ότι θα προλάβουν κατόπιν να μοιραστούν τη χαρά του φίλου, επειδή – όπως νόμιζαν – το να εκτελέσουν το δικό τους πράγμα στη γη και να το κάνουν σωστά και δημιουργικά και το να είναι χρήσιμοι, ήταν δυνατόν μόνο εκείνη τη στιγμή. Και παράτησαν μια φιλία χάριν ενός πρόσκαιρου πράγματος. Και ίσως αυτά τα πράγματα, όπως τους φάνηκαν, είχαν να κάνουν με αγάπη, μα επρόκειτο για την αγάπη στον εαυτό τους. Κάνανε κάτι για τον εαυτό τους, μα τίποτα για την αγάπη.

Κάποιος άλλος αρνήθηκε, γιατί είχε παντρευτεί και η ψυχή του ήταν τώρα γεμάτη με χαρά και δεν βρήκε μέσα της καμία δυνατότητα για να μοιραστεί και τη χαρά ενός άλλου.

Και όλοι οι προσκαλεσμένοι απόμειναν έξω από το γλέντι, γιατί επέλεξαν τη γη. Ήθελαν να την αποκτήσουν, προτίμησαν μια δημιουργική δραστηριότητα, μια επίγεια χαρά και αρνήθηκαν να προχωρήσουν, να ξεχάσουν τον εαυτό τους και να πάνε εκεί όπου τους ζητήθηκε να ρθούν, όπου τους ικετεύτηκαν να ρθούν, ώστε η χαρά ενός άλλου μπορεί να είναι τέλεια και να ξεχειλίσει. ...            

 Και θύμωσε ο βασιλιάς και αποφάσισε να μην τους αποκλείσει από το γλέντι. Μα στο γάμο δεν ήταν κανείς και χαρά υπήρξε πολλή, ετοιμασμένη για τους προσκεκλημένους. Μα ποιός θέλει να μοιραστεί τη χαρά μαζί του? Και έτσι έστειλε τους υπηρέτες του στους δρόμους και στα σοκάκια για να μαζέψουν πίσω και κάτω από τους φράκτες φτωχούς, κουτσούς, τυφλούς και πλανόδιους για να ρθούν εκείνοι να μοιραστούν τη χαρά του. Και ήρθαν. Γεμάτοι έκπληξη. Και με ευσέβεια και φόβο πλησίασαν στο παλάτι του βασιλιά. Πώς έπρεπε να μπουν μέσα? Η ζωή είχε κατακουρελιάσει τα ρούχα τους, τα σανδάλια τους ήταν χαλασμένα και το κορμί τους βρώμικο. Πώς μπορούσανε να μπούνε έτσι στο παλάτι του βασιλιά?

Και έτσι πήγαν. Και αυτοί που μάλλον στη φτώχεια τους συχνά μάλωναν, είχαν καυγάδες μεταξύ τους για ένα κομμάτι ψωμί ή για ένα νόμισμα που τους είχε πετάξει ένας διαβάτης, αυτοί που τσακώνονταν για μια ζεστή γωνιά ή για έναν προστατευτικό τοίχο, τώρα όλοι έγιναν σιωπηλοί. Όλοι πήγαιναν μαζί και δεν σκέφτονταν πια τις διαφωνίες τους, την εχθρότητά τους, τον ανταγωνισμό μεταξύ τους. Πήγαιναν και σκέφτονταν μόνο ένα: Πώς θα σταθώ, πώς θα σταθούμε μπροστά στο βασιλιά? Εγώ, στα κουρέλια, σχισμένα από τη ζωή, εγώ ρυπασμένος στην ψυχή και στο σώμα. Πώς θα σταθώ μπροστά Του? Και κανείς δεν σκεφτόταν πια να σπρώξει έναν άλλο από το δρόμο για να πάρει την θέση του και να είναι ο πρώτος. Καθένας, μάλλον, αναλογιζόταν, πώς μπορεί να μπει ως τελευταίος, για να μην τον προσέξει κανείς και να τον ευσπλαχνιστεί ο βασιλιάς.

Έτσι και εμείς - τώρα ξεκινάμε το δρόμο προς τη Βασιλεία του Ουρανού. Εκείνοι που κόλλησαν με όλη τη ψυχή τους στη γη, εκείνοι που θεωρούν τα επίγεια πράγματά τους πιο σημαντικά από την αιωνιότητα και την αγάπη, εκείνοι που θέλουν να κρατήσουν τη χαρά για τον εαυτό τους, που δεν ενδιαφέρονται για τη χαρά ενός άλλου, εκείνοι που δεν σκέφτονται να πάνε στη Βασιλεία του Ουρανού. Και ο Κύριος καλεί όλους που, είτε έτσι είτε αλλιώς -  είτε από σοφία είτε από ανοησία - έχουν καταλάβει ότι – αν και η γη είναι πλούσια, αν και είναι πολύτιμο να δημιουργεί κανείς κάτι στη γη, αν και θαυμάσιες και όμορφες είναι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων – το παν λάμπει και σπινθηροβολεί μόνο επειδή μέσα του αρχίζει η αιωνιότητα, και ότι η γη είναι τόσο όμορφη, όπως είναι, επειδή είναι προορισμένη να μεταμορφωθεί σε μια καινούργια γη, στη Βασιλεία του Ουρανού. Έτσι καλεί και εμάς που μαζευτήκαμε εδώ, και εκατομμύρια άλλους ανθρώπους παντού στη γη, και στη δική μας Ρωσία, που την αγαπάνε, που θέλουν να της δώσουν όλες τους δυνάμεις για τη δόξα της, για να γίνει ένας τόπος ευτυχίας και ειρήνης και χαράς για όλους.  Μα όλοι εμείς το  ξέρουμε ότι πίσω από την επίγεια χαρά σηκώνεται η αυγή της αιώνιας ζωής, ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος και έτσι αγίασε τα πάντα στη γη, μα εμάς, τους ανθρώπους έχει καλέσει στη δική Του αιώνια, θαυμάσια βασιλεία.

Ας πάμε γι΄ αυτό και εμείς προς αυτή τη Βασιλεία. Πρώτα, στην αρχή της, βρίσκεται ο σταυρός του Κυρίου και μετά θα συναντήσουμε την Ανάστασή Του. Ας πάμε, όπως το έκαναν οι φτωχοί και ζητιάνοι. Ας ξεχάσουμε όλα όσα μας διχάζουν: εχθρότητα, ανταγωνισμό, επιπολαιότητα και μίσος. Ας σκεφτούμε μόνο, πού πηγαίνουμε και μπροστά σε Ποιόν θα σταθούμε. Ας καταλάβουμε ότι το μόνο που χρειάζεται για να σταθούμε άξιοι μπροστά στον Κύριο, για να μπορεί να μας δεχτεί, είναι το να δεχτούμε και να συγχωρέσουμε ο ένας τον άλλον με αγάπη, το να υποστηρίξουμε σ΄ αυτό το δρόμο τον αδύνατο, να ενισχύσουμε τον ασθενή, να δώσουμε ελπίδα στον απελπισμένο, να βοηθήσουμε καθέναν να φτάσει στο τέρμα.

Σήμερα ξεκινάμε τη Σαρακοστή. Αυτή, ως δρόμος, μας οδηγεί προς την Μεγάλη βδομάδα, όταν ο Σωτήρ θα επιτελεί την ανάκτησή μας και θα ανοίγει μπροστά μας τις πόρτες της αιωνιότητας. Ας πάμε σ΄αυτό το δρόμο μαζί και ας φτάσουμε μαζί. Και τότε θα είναι χαρά παντού! Θα χαρεί ο Κύριος, θα χαρεί η Θεοτόκος, θα χαρούν οι άγγελοι προστάτες μας, θα χαρούν οι άγιοι που έχουν περάσει τον ίδιο δρόμο. Μα τί χαρά θα έχουν όλοι οι φτωχοί και  δυστυχισμένοι και τί χαρά θα έχουμε εμείς, όταν όλοι θα μπούμε μέσα στην ευσπλαχνία, στην τρυφερότητα, στην αγάπη και στη νίκη της Βασιλείας του Ουρανού!

 Αμήν  4.3.1979