„Εκείνο το περήφανο, άπληστο „εγώ“ πρέπει να αρνηθούμε, πρέπει να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, πρέπει να βγάλουμε τον εαυτό μας από το κέντρο της ζωής μας, όπου θα έπρεπε να υπάρχει μόνο ο Θεός για να προσκυνούμε μόνο Αυτόν.

Η προσκύνηση του Σταυρού

Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh

„Εκείνο το περήφανο, άπληστο „εγώ“ πρέπει να αρνηθούμε, πρέπει να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, πρέπει να βγάλουμε τον εαυτό μας από το κέντρο της ζωής μας, όπου θα έπρεπε να υπάρχει μόνο ο Θεός για να προσκυνούμε μόνο Αυτόν. Αν δεν το κάνουμε,  τότε η ζωή μας – μπορεί να είναι εύκολη ή δύσκολη – που την φέρουμε σαν σταυρό, ποτέ δεν μπορεί να γίνει για μας σταυρός της σωτηρίας μας, μα με το φορτίο που βάζει στους ώμους μας, μας δίνει ξανά και ξανά μια αφορμή να συγκεντρωθούμε στον εαυτό μας και να αμφιβάλουμε, αν πραγματικά μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό.“ από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για Κυριακή της προσκύνησης του Σταυρού.

Πριν να σταυρωθεί ο Χριστός, είπε στους μαθητές Του: Σας έδωσα παράδειγμα, να το ακολουθήσετε! Στο σημερινό Ευαγγέλιο μας λέει: „Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθήσει“

Το να απαρνηθούμε τον εαυτό μας είναι το πρώτο που πρέπει να κάνουμε. Ζούμε σαν ειδωλολάτρες, εξυπηρετούμε και προσκυνούμε τον εαυτό μας λόγω της ανόητης υπερηφάνειάς μας, όταν αυτοθαυμαζόμαστε, τί νου έχουμε, τί καρδιά, τί ποιότητες έχουμε - που μας δόθηκαν, όμως, από το Θεό για να τις χρησιμοποιούμε με χαρά. Δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε τόσο περήφανοι. Φέρνουμε τα πάντα σε ένα κέντρο, όπου βρισκόμαστε εμείς. Εκείνο το περήφανο, άπληστο „εγώ“ πρέπει να αρνηθούμε, πρέπει να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, πρέπει να βγάλουμε τον εαυτό μας από το κέντρο της ζωής μας, όπου θα έπρεπε να υπάρχει μόνο ο Θεός για να προσκυνούμε μόνο Αυτόν.

Αν δεν το κάνουμε,  τότε η ζωή μας – μπορεί να είναι εύκολη ή δύσκολη – που την φέρουμε σαν σταυρό, ποτέ δεν μπορεί να γίνει για μας σταυρός της σωτηρίας μας, μα με το φορτίο που βάζει στους ώμους μας, μας δίνει ξανά και ξανά μια αφορμή να συγκεντρωθούμε στον εαυτό μας και να αμφιβάλουμε, αν πραγματικά μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό. Μόνο αν είμαστε ικανοί να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση εκείνου που προσκυνάει μόνο το Θεό και τον υπηρετεί ακολουθώντας το παράδειγμά Του – όπως λέει ένας εκκλησιαστικός ύμνος, σαν αγορασμένος  δούλος  - τον πλησίον του, μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Μόνο τότε γίνεται όλο αυτό, που μας φαίνεται τόσο βαρύ, σταυρός της σωτηρίας μας. Δεν είναι πια ο σταυρός που αναγκάστηκε να υποστεί ο ληστής καθώς φέρει δικαίως την ευθύνη για την άδικη ζωή, αλλά ο σταυρός που υπέστη ο Σωτήρ, που, έτσι, υπέφερε μαζί μας τον πόνο της αμαρτίας. Αν απαρνηθούμε τον εαυτό μας, αν βάλουμε στους ώμους μας όλο το βάρος της ζωής μας και φέρουμε με ευσέβεια, με αγάπη και σεβασμό και το βάρος της ζωής των άλλων, τότε μπορούμε να ακολουθούμε τον Χριστό για να πάμε μαζί Του, όπου πηγαίνει: στη βασιλεία της αμοιβαίας και φιλεύσπλαχνης αγάπης.

Άς μας μάθει ο Χριστός, τί σημαίνει: „Αυτός που αγαπάει τη ζωή του, θα τη χάσει.“ Αυτός που περιτριγυρίζεται παντού με προστατευτικά τείχη, που φροντίζει υπερβολικά τον εαυτό του, που κανονίζει τη ζωή του γύρω του, θα χάσει τη ζωή, θα χάσει την ψυχή του, θα χάσει την αιωνιότητά του. Μόνο εκείνος που είναι πρόθυμος για χάρη του Θεού, για χάρη του πλησίον του, για χάρη της Βασιλείας του Θεού και της αλήθειας Της, να χάσει τα πάντα, να χάσει και τον εαυτό του, μπορεί να βρει τη ζωή και να μπει σ΄αυτή τη Βασιλεία, όπου ως Πρώτος μπήκε ο Χριστός. Ας μας δώσει ο Κύριος τη δύναμη στο νου μας και στις καρδιές μας! Ας εξεγείρει ο Κύριος τη θέλησή μας, ας μας δώσει θάρρος, γιατί χωρίς θάρρος κανείς δεν μπορεί να μπει στη Βασιλεία του Θεού, γιατί εκείνη η Βασιλεία κερδίζεται με προσπάθεια και την κατακτούν αυτοί που αγωνίζονται.

Αμήν

http://www.bogoslov.ru/greek/text/2496585.html