Ἀπὸ τὴν διαδικτυακὴ σαγήνη
Κατέβηκα νὰ πάρω σουβλάκια ἐδῶ στὴ
γειτονιά μου. Τὸ μαγαζὶ ἄδειο. Περίμενα νὰ γίνῃ ἡ παραγγελία μου ὥσπου… Ἀκούω
πίσω μου, μιὰ βελούδινη φωνή, νὰ ζητάῃ τὸ ἀφεντικό. Ὁ ὑπάλληλος τοῦ εἶπε πὼς ἀπουσιάζει.
Γυρίζω καὶ βλέπω τὸν ἄγνωστο. Στεκόταν δίπλα μου.
Ἕλληνας περίπου στὰ 35, ἀδύνατος,
πάρα πολὺ ἀδύνατος. Στὰ χέρια του κράταγε 3 πακέτα χαρτομάνδηλα. Στὰ μάτια του
τσακίστηκε ἡ ψυχολογία μου…
-Ψάχνω δουλειά, κύριε, μοῦ εἶπε.
Γυρνάω παντοῦ ἐδῶ καὶ 6 μῆνες. Δὲν θέλω ἔνσημα καὶ ἀσφάλεια. Θέλω ἕνα μικρὸ
μεροκάματο καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά μου…
«Τράβηξε τὰ μάτια του» καὶ κοίταξε στὸ
βάθος, στὴ σούβλα μὲ τὸν γῦρο κοτόπουλο.
Κατάλαβα…
-Ἔχω νὰ φάω ἀπὸ χθὲς τὸ πρωί, μοῦ εἶπε,
καὶ κίνησε πρὸς τὴν πόρτα.
Τοῦ ἔδωσα τὰ σουβλάκια μου. Ἔτσι χωρὶς
τὴν παραμικρὴ σκέψι.
Δίπλα μου μιὰ κυρία, γύρω στὰ 60, ἔβλεπε
σιωπηλή. Ἀνοίγει τὸ ψυγεῖο καὶ βγάζει μιὰ coca cola. Τοῦ τὴν δίνει, ζητώντας
του συγγνώμη ποὺ μόνο αὐτὸ μποροῦσε νὰ προσφέρῃ.
Ὁ ἄγνωστος, τὴν κοιτάζει, καὶ τῆς
λέει πολὺ δειλά·
-Σᾶς εὐχαριστῶ πάρα πολύ, ἀλλὰ δὲν θὰ
πάρω τὴν coca cola. Εἶναι πολυτέλεια γιὰ μένα. Ἄλλωστε ἂν τὴν πιῶ, θὰ χωνέψω,
καὶ θὰ πεινάσω πιὸ γρήγορα…
Ἔνιωσα ἐξαιρετικὰ ἄβολα. Ἔφυγα. Ἄναψα
τσιγάρο καὶ περπάτησα στὸ κρύο, μπᾶς καὶ καταλάβω… Ἐγὼ πίνω τὴν coca cola, γιὰ
νὰ χωνέψω τὴ λαιμαργία μου, ἐνῷ κάποιος ἄλλος δὲν τὴν πίνει γιὰ νὰ «ἐπιβραδύνει»
τὴν πεῖνα του…
Γιῶργος Σιώπας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας ευχαριστούμε.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.