Ό παπά-Ηλίας στο θεραπευτήριο «Ευαγγελισμός»

Ο παπά Ηλίας στο θεραπευτήριο «Ευαγγελισμός» είχε ζεστό κονάκι για τον αποκαρδιωμένο. Κάθε μέρα από τις 4 το απόγευμα μέχρι τις 10 το βράδυ παρείχε πλούσια νοσηλεία με πολλή υπομονή στους περιπεσόντας εις τους ληστάς και καυτηρίαζε και βαλσάμωνε ψυχές. Σε κανένα δεν ηρνείτο να τον ακούσει όσο κουρασμένος και να ήταν. Πάντοτε με το επιτραχήλιο καθισμένος στην «ηλεκτρική καρέκλα», όπως συνήθιζε να την χαρακτηρίζει, άκουγε με πρόσωπο εκστατικό τον μετανοούντα. 

Έδειχνε ότι σε πρόσμενε στο εξομολογητήριο. Πόσα δεν άκουσε εκείνο το «περίπτερο» πού είχε στήσει στην γωνιά της εκκλησίας του Ευαγγελισμού. Για να διευκολύνει τους προσερχόμενους στην εξομολόγηση, έγραψε μικρό βιβλίο, επιγράφοντας το «Γιατί δεν του ανοίγεις;», με εικόνα στο εξώφυλλο τον Κύριο πού κτυπά την χωρίς μάνταλο πόρτα. 

Τις πρωινές ώρες περιεφέρετο στους θαλάμους των ασθενών κάθε μέρα. Παρηγορούσε, εξομολογούσε και βοηθούσε τούς εγκαταλελειμμένους. Πολλές φορές θεάθηκε μ' ένα χαρτί στα χέρια να πηγαίνει από γραφείο σε γραφείο, για να βγάλει πιστοποιητικό απορίας για εγκαταλελειμμένους, μέχρι και αγιορείτες κελλιώτες και σκητιώτες. Παρακινούσε τούς ασθενείς στην εξομολόγηση, χωρίς να γίνεται φορτικός και ανεπιθύμητος. Την γνώριζε καλά την τέχνη των τεχνών, την διαποίμανση των ψυχών. Στην έμμονη της αμαρτίας ήταν άτεγκτος, και μάλιστα στους ρασοφόρους. Είχε την εκτίμηση και τον σεβασμό όλου τού προσωπικού.

Αργότερα, τον έκαναν εκόντα-άκοντα επίσκοπο και σβήστηκε ή εστία του Ευαγγελισμού. Πολλοί νοστάλγησαν τις θείες Λειτουργίες και τα απλά του και συγκροτημένα κηρύγματα- Ιδιαιτέρως της εξομολόγησης την Χάρη. Τότε άκουσα να λέγει ένας χριστιανός: «Χάσαμε τις εφεδρείες μας».

Ώς επίσκοπο τον απέσυρε ή Εκκλησία, γιατί δεν άντεχε καλόγερο στην υψηλή της αυλή...

Πετράδια της μίτρας του ήταν ή απλότητα, το ευπροσήγορο και προσηνές, το φιλακόλουθο και, το πιο πολύτιμο, ή πατρότητα. 

Δεν σε άφηνε στο στόμα του λύκου σου σφύριζε κυριολεκτικά να σε γλυτώσει. Τον είπαν σκληρό και τραχύ, γιατί δεν έφευγε από τις αρχές του με τίποτε. Ό πατήρ Ηλίας θα μείνει στην Ιστορία των αρχιερέων γνωστός για την ταπεινοφορία του, την ευτέλεια των αμφίων και των ενδυμάτων του. Τα άμφια του ήταν από τα φθηνότερα υφάσματα της εκκλησιαστικής αγοράς. Είχε και άλλα κοσμήματα, πού δεν πρέπει να παραλείψω.

 Την ελεημοσύνη, την όποια προτιμούσε υπέρ πάν άλλο. Πολλές φορές πλήρωσε χρέη, να μη χάσουν την κατοικία τους. Και οικοτροφείο διατηρούσε με τον πατέρα Ευσέβιο για άστεγους φοιτητές. Ένα ακόμη κόσμημα: το πνεύμα της μαθητείας, το όποιο δεν εγκατέλειψε μέχρι τα βαθιά του γεράματα. 

Για να λειτουργήσει το μοναστήρι του επί τη βάσει τού ορθοδόξου μοναχισμού και όχι με δικά του πρότυπα, ρωτούσε πάντοτε σαν μικρό παιδί.

Μετά τον διωγμό του δεν έμεινε άνενέργητος και αδρανής. Επέστρεψε στο εξομολογητήριο και ίδρυσε με πολλούς κόπους γυναικεία Μονή. Έπισυνήγαγε πνευματικές κόρες του, πού μαρτυρούν μέχρι σήμερα απροσποίητα και ανεπιτήδευτα τον Χριστό. Δεν προχώρησαν σε καινοφανή πράγματα, άλλ' έμειναν στις παραδόσεις τού πατρός Ηλία, όπως ακριβώς τις παρέλαβε από τον γέροντα Άμφιλόχιο Μακρή.

Έπειτα από μακροχρόνιο ασθένεια άνεπαύθη εις την Μονή. Υπάρχει τόμος αφιερωμένος στη μνήμη του.

"ΜΟΡΦΕΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ ΝΑ ΑΣΚΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΚΑΜΜΑ  ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ"