Η τραγωδία του κόσμου και η μοίρα του.

Επιστολή 12

Η τραγωδία του κόσμου και η μοίρα του.

The Old Rectory

Χριστούγεννα 1960-61

Αγαπητή μου Μαρία,

Ειρήνη σ’ εσένα και ευλογία.

Προς βαθύτατη λύπη μου η απόσταση που μας χωρίζει μου στερεί τη χαρά της ζωντανής, πρόσωπο με πρόσωπο, συνομιλίας μαζί σου. Συνεπώς, ας είναι τα λόγια αυτά, γραμμένα στη γραφομηχανή, μαρτυρία της βαθειάς μου αγάπης απέναντί σου και της αδιάλειπτης μνήμης μου για σένα. Όλα όσα μπορούν να βγουν από καρδιά που αγαπά σου τα εύχομαι για τον ερχόμενο Νέο Χρόνο και τις άγιες αυτές ημέρες των Χριστουγέννων. Για μένα είναι πολύτιμη κάθε πληροφορία για σένα, για όλους σας. Σε όλους διαβίβασε την αγάπη μου. Παρακάλεσε όλους να με θυμούνται, όπως κι εγώ σας θυμάμαι πάντοτε.

Ο χειμώνας αυτός είναι απίστευτα υγρός, «γκρίζος», σχεδόν χωρίς ήλιο. Έχω όμως τη δυνατότητα να καθίσω στο σπίτι, και δεν θερμαίνομαι άσχημα. Έτσι λοιπόν, λίγο με πειράζει αυτός ο καιρός, δηλαδή από την κακοκαιρία. Ωστόσο όμως κατά τις ηλιόλουστες ημέρες υπάρχει περισσότερη ενέργεια, περισσότερη έμπνευση για όλα. Στον κήπο μου περιφέρεται επίσημα ένας φασιανός. Παράξενο πουλί: Ωραίο, αλλά ταυτόχρονα έχει κάτι το άγριο, που μοιάζει ακόμη και με τα αρπακτικά, αλλά συγχρόνως όμως είναι ήσυχος, και μάλιστα ήμερος. Τρέχει ο λαγός, εκατοντάδες σπουργίτια κάθονται και τιτιβίζουν ακατάπαυστα επάνω στις αειθαλείς δάφνες. Σε τέτοιο περιβάλλον [//104] δεν έζησα ποτέ ως τώρα. Αυτό μου θυμίζει τους καιρούς εκείνους που πέρασαν στην περιοχή του «θρύλου». Ζω οικειοθελώς αποκομμένος απ’ όλο τον σάλο του κόσμου· δεν πληροφορούμαι για οποιαδήποτε γεγονότα. Δεν έχω ούτε τηλέφωνο ούτε ραδιόφωνο, και βεβαίως ούτε τηλεόραση. Δεν γνωρίζω τίποτε απ’ όσα γίνονται σε όλο τον κόσμο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έκλεισα τα μάτια σ’ εκείνη τη μεγάλη τραγωδία που ζει όλος ο κόσμος. Νομίζω ότι είναι ακριβώς απαραίτητο να αποσυρθεί κάποιος από τα «μικροπράγματα» και τις «λεπτομέρειες», για να ζήσει εντονότερα και βαθύτερα την αληθινή ζωή των ανθρώπων, δηλαδή του Ανθρώπου. Να, δεν ήθελα από την αρχή να σου μιλήσω γι’ αυτό, για να μη φανώ αδιάκριτος, αλλά με σένα μου ξέφυγε αυτός ο λόγος. Φοβάμαι πως δεν με καταλαβαίνεις πάντοτε. Σκέφτεσαι, όπως είναι χαρακτηριστικό για όλους που αγαπούν, ότι αν μιλώ για «τραγωδία», για άλλα παρόμοια πράγματα, σημαίνει ότι νιώθω άσχημα, υποφέρω. Όχι, δεν νιώθω καθόλου άσχημα. Δεν είμαι εντελώς τυφλός, ώστε να μην βλέπω το εξαιρετικό εκείνο προνόμιο που απολαμβάνω σε όλη μου τη ζωή. Μου είναι ακόμη παράδοξο γιατί έτυχε σε μένα τέτοια υπέροχη μοίρα. Υπάρχουν άραγε στ’ αλήθεια πολλοί τέτοιοι άνθρωποι επάνω στη γη, που να μπορούν να επιτρέψουν στον εαυτό τους τέτοια ελευθερία; Είη το Όνομα Κυρίου ευλογημένον …

Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ