ΙΩΑΚΕΙΜ Ο ΓΚΡΑΒΑΡΙΤΗΣ

Θάταν παράληψις στις αγιορείτικες αναμνήσεις μου αν δεν ανέφερα και για τον πατέρα

Ιωακείμ, ή τον «Γκραβαρίτη» όπως τον έλεγε ό γέροντας μου Νικόδημος. Καταγόταν από

το Μαυρολίθαρο της Ευρυτανίας, παραδελφός του γέροντα και πνευματικό τέκνο του γέρο-Γιάννη.

Χρόνια πολλά πριν, στην νεανική του ηλικία, άφησε ξαφνικά τον κόσμο κι ασκήτεψε στην άγια Άννα. Αγωνιστής, εγκρατής, φιλακόλουθος και δουλευτής πολύ ήταν ό π. ' Ιωακείμ. Είχε όμως μια αδυναμία-δεν έβλεπε με καλό μάτι τούς «ρεμπεσκέδες». Έτσι ονόμαζε τούς περαστικούς της καλύβης μας, πού ήρχοντο να φαν και να πιουν και να τούς γεμίζει ό γέρων Νικόδημος τον τρουβά τους με διάφορες κουμπάνιες λάδι, τυρί, λεμόνια και άλλα κηπουρικά από τον κήπο μας. Ήταν γνωστός σε όλους με το παρατσούκλι «γκραβαρίτης» πού στην αγιορείτικη διάλεκτο, θα πει ζητιάνος και φιλάργυρος.

Πώς όμως ήλθε στο άγιον Όρος ό π. Ιωακείμ; Αξίζει να σάς το διηγηθώ όπως ό Ίδιος μου είπε το ιστορικό του.

Νέος, λεβεντόκορμος, είχε καταταχτεί  στην ανακτορική φρουρά των Αθηνών. Η φουστανέλα το τσαρούχι και το φέσι τον έκαναν πιο λεβέντη. Εκεί στην πρωτεύουσα είχε στενές φιλίες με ένα συγχωριανό του πού υπηρετούσε στη χωροφυλακή.

Έχει απολυθεί ό Γιάννης από την ανακτορική φρουρά, και φορώντας ακόμη τα τσολιαδίστικά του γύρισε στο Μαυρολίθαρο, το χωριό του. Σε δύο τρις ήμερες ήλθε με άδεια από την Αθήνα και ό φίλος του ό χωροφύλακας. Συναντήθηκαν στην πλατεία της Εκκλησίας και τάλεγαν. Ξαφνικά ακούστηκε μια πιστολιά και οι χωριανοί πού καμάρωναν τα δύο λεβεντόπαιδα του χωριού, είδαν τον χωροφύλακα να πέφτει κάτω. 

Έτρεξαν κοντά και διαπίστωσαν ότι ήταν νεκρός, ενώ στο χέρι του Γιάννη άχνιζε ακόμα το πιστόλι. Τί είχε συμβεί; Ποιος μπορούσε να πιστέψει ότι άθελα σκότωσε το φίλο του ό Γιάννης. 

 Ο χωροφύλακας του έδειχνε το καινούργιο του πιστόλι πού αγόρασε από την Αθήνα, και μια σφαίρα ξεχασμένη πού ήταν μέσα, έκαμε το κακό.

Κλείστηκε στη φυλακή ό Γιάννης. Έγινε το δικαστήριο και καταδικάστηκε για λίγα χρόνια με την κατηγορία του ακούσιου φονιά.

Αλλά τα κρίματα του Θεού άβυσσος. Μέσα στη φυλακή γνώρισε το Χριστό. Ένας από τούς φυλακισμένους, κρατούσε το βιβλίο της αγίας Γραφής και συνεχώς δίδασκε τούς κρατουμένους.

Όταν τελείωσε ή ποινή του Γιάννη, ήταν αναγεννημένος. Έτοιμος για το μοναστήρι. Από τα δεσμά της φυλακής δέθηκε στα δεσμά του Χριστού. Έφυγε χωρίς να γυρίσει στο χωριό του και στη Σκήτη της άγιας Αννης πέθανε με όσιακό θάνατο, μιμούμενος στην ελεημοσύνη τον γέροντα Νικόδημο, όταν εκείνος απέθανε κι ανέλαβε αυτός τις ευθύνες της ηγουμενίας.

Αξέχαστα γεροντάκια. Η ευχή των μαζί μας. ΑΙΩΝΙΑ ΤΩΝ Η ΜΝΗΜΗ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΟΥ

ΙΕΡΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΝ ΜΥΡΟΒΟΛΟ ΧΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ.

ΑΘΗΝΑ 1990

ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΕΒ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΣΤΟΡΙΑΣ

Κ.Κ. ΠΕΤΡΟΥ.