Μόνη σωτηρία ή πίστη

Υπό Κ.Γανωτή , φιλολόγου – συγγραφέως.

Ή μεγάλη ροπή πού παρουσιάζεται τα τελευταία χρόνια προς τα ναρκωτικά, παράλληλα με την αύξηση των αυτοκτονιών και των διαζυγίων, δείχνουν μια κοινωνία απελπισμένη μέσα στα αδιέξοδα της. Ή ελάττωση των γάμων, όχι μόνο των θρησκευτικών άλλα και των πολιτικών, οι παράνομες συμβιώσεις και οι διαστροφικές σχέσεις ομοφυλοφίλων, παιδεραστών κ.λπ. συνθέτουν το σκηνικό μιας κόλασης, της κόλασης των απελπισμένων.

Κι όμως ή ζωή τραβάει το δρόμο της. Μια ορμή να ζήσωμε, να ευχαριστήσουμε για τις τόσες δωρεές τού Θεού, να ταιριαστούν τα ζευγάρια, να αναστήσουν παιδιά, να τιμήσουν τούς γονείς τους, να κοιτάξουν στα μάτια τον κόσμο. Πώς να σηκώσει κανείς ένα τέτοιο βάρος χωρίς ανάλαφρη καρδιά;

Κι ό Κρητικός λυράρης τραγουδά με την λύρα του: Δώσε, Θεέ μου, γρήγορα κοπέλια ν' αγαπιούνται Να γοργοζευγαρώνονται να μην παραπονιούνται. Κάποτε λέγαμε πώς είναι καλό να γνωρίζονται οι νέοι με τις νέες, νάναι δηλ. απ' το συγγενολόι ή απ' το ίδιο χωριό, από την ενορία, για να ξέρουν περίπου τον χαρακτήρα ό ένας τού άλλου. Τώρα πολύ λίγο ωφελεί κι αυτό. Οι άνθρωποι ξαφνικά προσβάλλονται από ένα είδος τρέλας κι αλλάζουν συμπεριφορά ανεξήγητα. Είναι φανερό πλέον ότι επικρατεί ό δαιμονισμός στη ζωή μας και

 δεν έχομε καμία εμπιστοσύνη ούτε καν στον εαυτό μας.

Αν σκεφτόμαστε σύμφωνα με τον λεγόμενο «ορθό λόγο», στον όποιον περιλαμβάνονται και ή ηθική και ή ψυχολογία, τότε σίγουρα θα τρελαθούμε από την αδιέξοδη εμπλοκή τού σύγχρονου άνθρωπου μέσα στους βρόχους μιας μεγάλης παγίδας. Δεν θα τρελαθούμε όμως αν σκαφτόμαστε και πιστεύομε και φρονούμε ορθόδοξα. Σε καμιά εποχή της ιστορίας δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις ταπείνωσης κι ολοκληρωτικής αφοσίωσης στην πρόνοια τού Θεού, πού υπάρχουν στην εποχή μας. Σε παλιότερες εποχές πού γινόταν λιγότερος χαλασμός, οι άνθρωποι φαίνονταν νάχουν περισσότερη πίστη, γιατί συμπλήρωναν μ' αυτή τον ορθολογισμό τους και την ηθική τους. 

Είχαν την πίστη για αξιοσέβαστο διακοσμητικό. Δεν είχαν τόσες δυνατότητες να χαλάσουν τη ζωή τους, γιατί έλειπαν τα μέσα κι ή φτώχεια αναγκαστικά τούς ταπείνωνε. Κι έτσι την αδυναμία για μια ολοκληρωτική καταστροφή της ζωής την χρέωναν στη μέτρια πίστη τους.

Τώρα πού ό άνθρωπος μπορεί να κάνει το πιο μεγάλο κακό, τώρα πού μπορεί να χλευάσει όλους τούς θεσμούς και τούς βλέπει εξευτελισμένους κι απ' τούς άλλους, τώρα δεν μπορεί να ισχύσει καμιά ηθική, κανένας ορθός λόγος. Τώρα σώζει μονάχα ή πίστη. «Ιδού νύν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νύν ήμερα σωτηρίας».