ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΑΜΠΧΑΖΙΑΣ. Π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΓΚΑΝ.

 Στη δασική έρημο, επισκεφθήκαμε μία μεγαλόσχημη μοναχή, την Αγαπητή, ερχόμενη εκεί από τη Μορντοβία. Ο άλλοτε επικεφαλής της επαρχίας. Μητροπολίτης Μανουήλ, ευλογημένος άνδρας, που πέρασε εξορίες και στρατόπεδα, ευλόγησε αυτή με την αδελφή της να φύγει και να ζήσει στην έρημο της Αμπχαζίας. Εκεί ασκήτευε για πολλά χρόνια και προόδευσε στον άθλο της μετανοίας. Χαρούμενη από τον ερχομό μας και ευχαριστώντας για τα τρόφιμα που της πήγαμε, άρχισε να καταπιάνεται με το τί θα μας κερνούσε για να μας χαροποιήσει. 0 δόκιμος Μιχαήλ (έχω ήδη αναφερθεί σ' αυτόν) μόλις μας μετέφερε εκεί, αμέσως μας χαιρέτησε και πήγε στους πατέρες, στην πιο μακρινή έρημο

Περιμένοντας το τσάι, παρατήρησα ότι στην εσωτερική πόρτα της άθλιας κατοικίας της υπήρχε ένα μικρό φυτό τσουκνίδας και σκεπτόμενος ότι αυτό είναι απλά ένα ζιζάνιο, το κλώτσησα με το πόδι και το κατέστρεψα. Όταν η μοναχή βγήκε από το κελί, φέρνοντας το τσάι και τα βραστά κάστανα, πρόσεξε την κατεστραμμένη τσουκνίδα και με πίκρα αναφώνησε:

-

 Ω Θεέ μου, ποιος το έκανε αυτό; Για πολύ καιρό παρακαλούσα τον Κύριο να μου χαρίσει εδώ αυτή την τσουκνίδα, με την οποία φτιάχνω σούπα. Τώρα δεν θα έχω πια τσουκνίδα!

Αισθάνθηκα πολύ άβολα. 

Έπρεπε να ζητήσω συγγνώμη, που δεν υποψιάστηκα ότι αυτό το απλό φυτό ήταν γι` αυτήν ένα πολύτιμο δώρο. Αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα για εμένα, για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Φαινόταν πράγμα μηδαμινό, άνευ αξίας, όμως για κάποιον άλλο μπορεί να άξιζε πολλά.

Την επόμενη φορά ο αδελφός μου την επισκέφθηκε μαζί με το φίλο μας Ανδρέα, επίσης πνευματικό παιδί του παππούλη μας. Αυτός, όπως του προείπε η μοναχή, σήμερα είναι ιερομόναχος και πνευματικός στο μοναστήρι μίας, από τις πιο κοντινές στη Μόσχα, επισκοπής. Αυτή, με την καθαρή ψυχή της, διέβλεψε και για εμάς κάτι για το μέλλον, για το οποίο πρέπει τώρα να σιωπήσω.

Έτσι λοιπόν, αφού επισκεφθήκαμε αυτή την αληθινή δούλη του Θεού, κατεβήκαμε από το ψηλό βουνό, μέσα από ένα ατελείωτο δάσος με καστανιές. Προχωρώντας με χαρούμενη διάθεση, είχαμε μία σοβαρή συζήτηση για κάποιο πνευματικό θέμα. 

Ξαφνικά είδαμε μπροστά να κινείται προς εμάς μία μικρή ομάδα μοναχών. Ήταν πέντε άνθρωποι. Πλησιάζοντας μας χαιρέτησαν με μεγάλη χαρά και, σκύβοντας, ζητήσαμε την ευλογία τους. Το ύφος όλων ήταν κάπως

 ασυνήθιστο. Η ευρισκόμενη μεταξύ αυτών ηλικιωμένη μοναχή ονομαζόταν Σεραφείμα. Βλέποντας την ομοιότητα εμένα και του αδελφού μου, ρώτησε εάν ήμασταν δίδυμοι. Ακούγοντας ότι εγώ ήμουν μόλις δέκα λεπτά μεγαλύτερος από αυτόν, εκφράζοντας την έκπληξη της, ξαφνικά μας είπε:

- Αχ, μοιάζετε με τους δίδυμους ευγενείς μάρτυρες της πόλεως Κουτάίσι της Γεωργίας, τον Δαυίδ και Κωνσταντίνο. Όπως αυτοί, έτσι και εσείς θα είστε μάρτυρες.

Κατόπιν, αφού και οι υπόλοιποι μοναχοί μας μίλησαν με ένθερμα λόγια, μας ευχήθηκαν να παραμείνουμε στον καλό αγώνα, συνέχισαν τον δρόμο τους και σύντομα χάθηκαν από τα μάτια μας στη στροφή.

 Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω με λόγια, αλλά μετά απ' αυτήν τη συνάντηση και όλα όσα ακούσαμε, μας αιχμαλώτισε μία κατάσταση εκπληκτικά ίδια μ' εκείνη που δοκίμασαν οι δύο απόστολοι, ο Λουκάς και ο Κλεόπας, όταν μαζί τους συνομίλησε ο ίδιος ο Σωτήρας, εμφανιζόμενος σ' αυτούς μετά την Ανάσταση, στο δρόμο που οδηγούσε προς Εμμαούς. «Ουχί ή καρδία ημών καιομένη ήν εν ημίν, ώς ελάλει ήμίν εν τη οδώ και ώς διήνοιγεν ήμίν τας γραφάς;» αναρωτιόντουσαν οι Απόστολοι, νιώθοντας μία φλογερή χαρά που έκαιγε τις καρδιές τους. Εγvμε τον αδελφό μου, νιώθοντας ακριβώς μία τέτοια ανείπωτη χαρά με πνευματικό ενθουσιασμό, αποφασίσαμε να τρέξουμε πίσω τους.

Έπειτα από δεκαπέντε περίπου δευτερόλεπτα, τρέχοντας προς το βουνό και φτάνοντας στη στροφή, δεν βρήκαμε κανέναν, γεγονός που μας συγκλόνισε. Μπροστά μας ήταν ένας μακρύς δρόμος, όπου η ομάδα των μοναχών, σύμφωνα με τον κοινό νου, έπρεπε να βρίσκεται πενήντα-εβδομήντα βήματα μπροστά από αυτήν τη στροφή. Πού εξαφανίστηκαν; Ποιοι ήταν; Η απορία αυτή μας απασχολούσε σ' όλη την επόμενη διαδρομή, μέχρι την πόλη Σουχούμι.

Αργότερα στη διακόνισσα Όλγα γνωρίσθηκα με την μεγαλόσχημη μοναχή Σεραφείμα, η οποία ζούσε στην έρημο, αλλά δεν έμοιαζε καθόλου μ' εκείνη τη μοναχή που είδαμε και το κυριώτερο, δεν άφηνε καθόλου την εντύπωση που σχηματίσαμε, έπειτα από εκείνη την ευλογημένη συνάντηση. Εκτός αυτού, κατά τη συνομιλία μαζί της, αποκαλύφθηκε η πνευματική της ασθένεια, για την οποία τώρα δεν μπορώ να μιλήσω. Αυτό ακριβώς, επιβεβαίωσε την εικασία μας ότι εκείνοι, που συναντήσαμε τότε, δεν ήταν κάποιοι, απλοί κάτοικοι αυτής της ερήμου. Μόνον ο Θεός γνωρίζει την ταυτότητα τους! Η συνάντηση όμως μαζί τους και τα λόγια τους μας αποκάλυψαν, για πρώτη φορά, το μυστικό των βασάνων που μας περίμεναν στο μέλλον για την πίστη μας στο Θεό και τα οποία μπορούσαν να καταλήξουν σε πραγματικό μαρτύριο για το Χριστό.

Αργότερα ο Ίδιος ο Κύριος σ' άλλες καταστάσεις, στις οποίες θ' αναφερθούμε την κατάλληλη στιγμή, μας το αποκάλυψε.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ. ΑΡΧΙΜΑΝ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΓΚΑΝ.