Ανάσταση του γιου της χήρας από τη Ναΐν

Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh

„Πρέπει να βυθιστούμε στη θλίψη της απώλειας και να σταθούμε τότε μπροστά στο Θεό, πρόθυμοι να ακούσουμε τον λόγο Του. Να μην κλαίεις για το χαμένο! Να αναμένεις ένα θαύμα! Και όταν πραγματικά τα χάσουμε όλα εκτός από την πίστη μας στο Θεό, αν είμαστε πρόθυμοι να Του προσφέρουμε τα πάντα: και τον εαυτό μας, και τον πόνο μας, τότε θα μας αναστήσει στη ζωή.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για την ανάσταση του γιου της χήρας από τη Ναΐν

Τί θέλει να μας διδάξει το γεγονός που μας λέει το σημερινό Ευαγγέλιο – η ανάσταση του γιου μιας χήρας? Πρώτο και κύριο μάλιστα να θαυμάσουμε τη δύναμη και την εξουσία του Κυρίου, ο οποίος μπορεί να ανασταίνει νεκρούς, επειδή  είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου.

Η ανάσταση, όμως, δεν έχει συμβεί έτσι απλά. Η χήρα είχε ήδη χάσει όλα όσα αγαπούσε στη γη εκτός από το μαναδικό της γιό. Και τώρα είχε πεθάνει και εκείνος και τώρα βάδιζε μέσα στην πομπή της κηδείας για να θάψει την τελευταία της χαρά, αφού έχασε την τελευταία της ελπίδα.

Και ο Κύριος την πλησίασε και την συμπόνεσε. Εκείνη η συμπόνια ήταν και η αιτία της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού. Εκείνη έκανε από τον Υιό του Θεού τον Υιό του Ανθρώπου για να σώσει τους ανθρώπους από όλα τα κακά. Δεν ανάστησε, όμως,  έτσι απλά, τον νεκρό. Πρώτα στράφηκε πρός τη μητέρα του λέγοντας: Να μην κλαίεις! Σαν να απαίτησε από εκείνη να Τον εμπιστευθεί εντελώς, να σταματήσει να κλαίει στο πρόσωπο του θανάτου του γιου της για να τον αφήσει στο θέλημα του Θεού. Και μόνο τότε ο Χριστός ανάστησε τον γιο της.

Εδώ υπάρχει για μας ένα βαθύ μάθημα. Πρέπει να περάσουμε μέσα από το να χάνουμε όλα όσα αγαπάμε, όσα μας δένουν με τη γη, όσα μας κάνουν δούλους της γης, όταν νομίζουμε ότι την εξουσιάζουμε εμείς. Πρέπει να βυθιστούμε στη θλίψη της απώλειας και να σταθούμε τότε μπροστά στο Θεό, πρόθυμοι να ακούσουμε τον λόγο Του. Να μην κλαίεις για το χαμένο! Να αναμένεις ενα θαύμα! Και όταν πραγματικά τα χάσουμε όλα εκτός από την πίστη μας στο Θεό, αν είμαστε πρόθυμοι να Του προσφέρουμε τα πάντα: και τον εαυτό μας, και τον πόνο μας, τότε θα μας αναστήσει στη ζωή.

Ας σκεφτούμε με ευσέβεια την αγάπη και τη συμπόνια που έκαναν το Θεό Άνθρωπο για να ζεί στις συνθήκες του πεσμένου κόσμου και να πεθάνει τον θάνατό μας. Τον αποδέχτηκε, αλλά στην ουσία παρέμεινε ξένος προς αυτόν και έτσι αναστήθηκε και μας άνοιξε την πόρτα προς την αιώνια ζωή.

Αμήν   
http://www.bogoslov.ru/greek/