Λέον Ντωντέ: «Κάθε Ιστορική εποχή έχει την ασθένεια της. Ό Μεσαίωνας είχε την πανώλη, ό 16ος αιώνας τη σύφιλη, o 19ος τη φυματίωση, o δικός μας τον καρκίνο».

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ.

Έλεγε ό Κύριος στους Γραμματείς και στους Φαρισαίους σχετικά με την είσοδο τους στη βασιλεία των ουρανών: «υμείς γάρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχόμενους άφίετε είσελθείν», δηλαδή, ούτε εσείς μπαίνετε ούτε σε όσους θέλουν να μπουν το επιτρέπετε. (Ματθ. 24, 13 Λουκ. II, 12) Αντίθετα, όμως, στη σχέση του Ντουμίτρου με τον Ντυγκαί-Μαρτέν τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

 Όχι μόνο σώζει τον εαυτό του ό Ντουμίτρου, άλλα βοηθά και τον Ντυγκαί-Μαρτέν να σωθεί, αποκαλύπτοντας του την παρουσία του Θείου Πνεύματος πού υπάρχει μέσα του.

Διότι, όπως λέει ό Κύριος, στο Λουκ. 2, 55: «ουκ οίδατε ποίου πνεύματος έστε υμείς», δηλαδή, δεν ξέρετε ποιο πνεύμα κατευθύνει την ζωή σας. Ό Ντουμίτρου ήξερε, ό Ντυγκαί-Μαρτέν όχι, αλλά στο τέλος κατάλαβε κι αυτός.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ήξερε πώς για να φανερωθεί ή δόξα Του στους ανθρώπους έπρεπε να ενσαρκωθεί και να θυσιαστεί. Για να είναι μάλιστα αυτή Του ή θυσία αυθεντική και ή διδασκαλία Του αναμφισβήτητη, έπρεπε να δώσει την ίδια του τη ζωή.

Μόνο δίνοντας τη ζωή Του (αυτό είναι το πάν), μόνο αυτή ή πράξη κάνει την πίστη του Χριστού απόλυτη, χωρίς ενδοιασμούς και έννοιες διφορούμενες.

Το θάρρος του Κυρίου μπροστά στο θάνατο είναι το μόνο πού μπορεί να αποδείξει πώς ό Χριστός δεν ήρθε για περίπατο σ' αυτό τον κόσμο και πώς οι προθέσεις Του ήταν πολύ σοβαρές.

Λέον Ντωντέ: «Κάθε Ιστορική εποχή έχει την ασθένεια της. Ό Μεσαίωνας είχε την πανώλη, ό 16ος αιώνας τη σύφιλη, ό 19ος τη φυματίωση, ό δικός μας τον  καρκίνο».

Πιστεύω πώς έχουν και οι αμαρτίες τα δικά τους πάθη. Μερικές έχουν τη  διαφθορά, άλλες την απληστία, άλλες τη σκληρότητα, κτλ.

Στον 20° αιώνα φαίνεται πώς κυριαρχεί ή τελειομανία, ή επιθυμία να πετύχουμε την απόλυτη τελειότητα. Ή πεποίθηση πώς κρατάμε στα χέρια μας το  μυστικό της ευτυχίας μας κάνει να πιστεύουμε πώς έχουμε το δικαίωμα να την επιβάλλουμε με οποιοδήποτε μέσο.

Αποτέλεσμα: Έλλειψη επιείκειας και κύλισμα στη βρόμα και στην προστυχιά. Κυνηγάμε το καινούργιο και το τέλειο και δυστυχώς επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, που μας οδηγούν στην κοινοτοπία.

Ή τελειομανία, αναπόφευκτη συνέπεια της οποίας είναι ή έλλειψη επιείκειας, έρχεται σε πλήρη αντίθεση, κουρελιάζει, θα 'λεγε κανείς, την ελευθερία του ανθρώπου. Μια ελευθερία πού καθιέρωσε ό Ιησούς Χριστός και τη σεβάστηκε (στέκομαι στην πόρτα και χτυπώ) πρώτα ό ίδιος, θεωρώντας την ταυτόχρονα την υπέρτατη επαγγελία.

Μπερδιάγεφ: «Για τον άνθρωπο του αρχαίου κόσμου, ή τραγικότητα έγκειται στο πεπρωμένο του. Για τον χριστιανό, ή τραγικότητα είναι ή ίδια ή ελευθερία του».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ. ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ.