ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΥΛΙΑΣ (1926-2012)

Ρώτησαν ένα μοναχό «Τί κάνεις εδώ πού μένεις»; Και κείνος απάντησε• «Φυλάγω τον τόπο». Δηλαδή τον επιμελούμαι, τον φροντίζω, τον καλλιεργώ, τον δενδροφυτεύω, τον εποπτεύω και γενικά ενδιαφέρομαι γι' αυτόν. Το σπουδαιότερο τον αξιοποιώ πνευματικά και τον αγιάζω. Γεωργώ «της έρημου το άγονων ταις των δακρύων μου ροαίς».

Τη στιχομυθία αύτη και το νόημα της θυμάμαι, όταν σκέπτομαι τον αγαπητό σε όλους μας κύριο Γ

εώργιο Λαμπρούλια ή μπάρμπα-Γιώργη, όπως συνήθως τον φωνάζαμε.

Φύλαξε κατά κυριολεξία και κατ' άνθρωπο τις εγκαταστάσεις του «Ορθοδόξου Τύπου» στην Ν. Ερυθραία, φροντίζοντας σχολαστικά για τη φύλαξη τους, διπλοκλειδώνοντας κάθε φορά, άσχετα αν ήτανε μέρα ή νύχτα, τις εξώπορτες και παραμένοντας χρόνια ολόκληρα άγρυπνος φύλακας και επιστάτης έτι 24ώρου βάσεως.

Τις φύλαξε όμως και πνευματικά ! και κατά Θεό. Διότι έζησε σαν ιδιότυπος μοναχός, ψάλλοντας στις ακολουθίες με τούς σεβαστούς και αλησμόνητους πατέρες Χαράλαμπο Βασιλόπουλο και Μάρκο Μανώλη, ανάβοντας συγχρόνως τα καντήλια και εκτελώντας χρέη νεωκόρου στις εκκλησίες, πού λειτουργούσαν.

«Ένας μοναχός προσευχόμενος» -και ό μπάρμπα-Γιώργος ήταν ιδιότυπος μοναχός, όπως προαναφέραμε, μη έχοντας να ζηλέψει τίποτα από τούς μοναχούς των Ιερών Μονών- «είναι φρουρός, πού φυλάττει απυρόβλητο και απάτητο από το Σατανά και τις δυνάμεις του τον τόπο, όπου στέκεται. Ό έμπεριπατών την οικουμένη ολόκληρη, δεν μπορεί να πλησιάσει εκεί όπου μία ψυχή ασκείται, υπομένοντας το μαρτύριο της συνειδήσεως και δίδοντας την

μαρτυρία του Χριστού».

Ό κύριος Γιώργος γνώρισε τον ιδρυτή της Π.Ο.Ε. και του «Ο.Τ.» Αρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο γύρω το 1974 και παρέμεινε, άγαμος ων, μαζί του σαν αφιερωμένος συγκάτοικος για δύο χρόνια, εργαζόμενος συγχρόνως στο τυπογραφείο. Από το 1976, όταν απέκτησε ό «Ο.Τ.» τις εγκαταστάσεις του στην Ν. Ερυθραία και εγκαταστάθηκε εδώ το τυπογραφείο, ήρθε και αυτός και παρέμεινε πλέον μόνιμα σε ένα δωμάτιο συνεχίζοντας την εργασία του.

Συγχρόνως φρόντιζε τον λαχανόκηπο των εγκαταστάσεων καλλιεργώντας τον με απαράμιλλη τέχνη και μαστοριά. Όταν αντίκριζες το χώρο, πού καλλιεργούσε, νόμιζες ότι βλέπεις καλλιτέχνημα. Δεν έχω δει ωραιότερο λαχανόκηπο. Ήταν μερακλής, επιμελής, ορεξάτος και ακούραστος μπαξεβάνης. Από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός και μεσονυκτίου φρόντιζε τα λαχανικά του. Τα προϊόντα, πού απεκόμιζε, τα μοίραζε εδώ και κει χωρίς να παίρνει χρήματα.

Ήταν λιγόλογος, προσηνής, πάντα χαμογελαστός δεν κατέκρινε ποτέ κανένα και είχε αγάπη προς όλους.

Υπήρξε ψάλτης ιδιότυπος και ιδιόμορφος. Δεν βιαζόταν και έψαλλε κατανυκτικά και με νόημα, απολαμβάνοντας τα τροπάρια. Κυριολεκτικά μεταρσιωνόταν και ζούσε σε άλλους πνευματικούς κόσμους την ώρα εκείνη.

Ήταν πολύ ευλαβής. Όπου συναντούσε εικόνα, ακόμη και μέσα στο κτίριο, έκανε το σταυρό του και την ασπαζόταν. Ανεβαίνοντας τη σκάλα για το δεύτερο όροφο του κτιρίου, στη μέση της σκάλας, υπάρχει μία τεράστια εικόνα της Άγιας Τριάδας. Ό κύριος Γιώργος όποτε ανέβαινε σταματούσε, έκανε το σταυρό του, την ασπαζόταν και την χάιδευε, λέγοντας μικρές παρακλητικές φρασούλες.

Ασκούσε την ελεημοσύνη σε μεγάλη έκταση με τη μικρή σύνταξη, πού έπαιρνε.

Το τελευταίο διάστημα της ζωής του δοκιμάσθηκε από την ασθένεια και παρέμεινε αρκετό χρόνο σε νοσοκομείο και στο τέλος, επειδή ήταν κλινήρης και πολύ αδύναμος, εισήλθε σε Ίδρυμα κατάκοιτων της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. 'Εκεί μετά από δέκα ήμερες παραμονής, στις 5/11/2012, παρέδωσε το πνεύμα του, ειρηνικά και έχοντας καλήν απολογία στον Δημιουργό και Κριτήν των πάντων.

Γεωργίου του απλού άκακου φίλεργου νηπτικού ελεήμονα και αγαπητού σε όλους μας ας είναι αιώνια η μνήμη του.

Αρχιμ. Μελέτιος Βαρδαχάνης.