Φρέαρ Ιακώβ_Εορτή του Αγ. Φιλουμένου 2012.

Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόιτσκι

Γνώρισμα του αληθινού φιλοσόφου είναι η ζωή του να συμφωνεί με τις πεποιθήσεις του. Ο Ιερομάρτυς Ιλαρίων δεν μας άφησε μόνο συγγράμματα με βαθύ περιεχόμενο και έμπνευση, αλλά και με τη ζωή του έδωσε μαρτυρία για τη μεγάλη τους σημασία. Τη διδασκαλία του περί Εκκλησίας τη βεβαίωσε με τη γεμάτη αυταπάρνηση διακονία του. Την απολογία του για τον μοναχισμό την επαλήθευση με τις μοναστικές του αρετές, και το κήρυγμα για ένα χαρούμενο Χριστιανισμό με τη μεγαλοψυχία του στο μαρτύριο. Η θεολογία του επισκόπου Ιλαρίωνος ποτέ δεν ήταν αφηρημένη και σχολαστική, αλλά πάντοτε είχε μεγάλη αμεσότητα με τη ζωή και τα ουσιαστικά της ερωτήματα. Και στις δημοσιευμένες εργασίες του βρίσκεται εκείνη η αντανάκλαση της αιωνιότητος που μας επιτρέπει να βλέπουμε τα πράγματα στη γνήσιά τους διάσταση.

1886-1929: Ιερομάρτυς και πρόμαχος της εκκλησίας του Χριστού: Βίος και επιλογή από τα έργα του από την τρίτομη έκδοση της Ιεράς Μονής Σρέτενσκι (Υπαπαντής) Μόσχας

Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόιτσκι

μετάφραση: Πρωτοπρεσβ. Ιωάννης Φωτόπουλος

Άθως (Σταμούλη Α.Ε.), 2012

ΤΟ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ Κ. ΝΕΟΦΥΤΟΣ.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ Κ. ΝΕΟΦΥΤΟΣ. ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΘΑΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΑΓΙΟ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟ. ΜΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΟΛΟΙ.

ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ NIKOLAE STEINHARDT-ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ

Ομιλία στη 5 Κυριακή μετά του Πάσχα

Είτε μιλάμε για τη χώρα των Γαδαρηνών ή των Γερασηνών, για ένα ή δύο δαιμονισμένους, το κείμενο του σημερινού ευαγγελίου (που βρίσκεται σε τρεις διαφορετικές διηγήσεις στους συνοπτικούς Ματθ. 8, 28-34, Μρ. 5, 1-19, Λου. 8, 26-39) μας λέγει, νομίζω, πέντε ουσιώδες ιδέες•

Η πρώτη• Η ψυχή ενός ανθρώπου αξίζει περισσότερα από ένα κοπάδι χοίρων, αν και αυτό ήταν από δυο χιλιάδες. Η σωτηρία ενός ανθρώπου είναι άρρητος αξιότερη από οποιαδήποτε υλική αξία, όσο αξιότερη θα ήταν αυτή.

Κάποιοι έχουν αναρωτηθεί άραγε γιατί ο Χριστός επέτρεψε στους δαίμονες να μπουν μέσα στα γουρούνια; Δεν ήξερε από πριν ότι τα ζώα θα ριχτούν στο νερό και θα πνίγουν; Δεν έχει αγνοήσει ο Κύριος αυτό το πράγμα και δεν έδειξε αδιαφορία προς τη ζημιά που έγινε για τους κατοίκους;

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλο παρά αυτή- Ο Κύριος ήξερε πολύ καλά τι θα γίνει. Αλλά επέτρεψε επίτηδες να καταστρέφουν τα γουρούνια, για να αποδείξει δυνατά την αξία μιας ανθρώπινης ψυχής, που είναι πάνω από πολλά ζώα, όσο πολλά θα ήταν αυτά.

Η δεύτερη• Ο φόβος συνιστά τη αιτία της καταδίωξης του Χριστού, «φόβω μεγάλω συνείχοντο» τους Γερασηνούς (Λκ 8, 37), τι κάνουν; Ζητούν στο Χριστό να φύγει απ' αυτών ( άπελθείν απ' αυτών). Επομένως, το πρώτο αποτέλεσμα του φόβου είναι η καταδίωξη του Χριστού, η άρνηση Του. Ο Κύριος όμως δίδαξε πάντα τους μαθητές και του οπαδούς Του να μην είναι φοβητσιάρες• Μην φοβάστε! Τους λέει• Μην είστε φοβητσιάρες! Γιατί είστε φοβητσιάρες; Θάρσει, κόρη! Θαρσείτε, θαρσείτε, εγώ νίκησα τον κόσμο!

Στο βιβλίο της Αποκάλυψης (21, 8) οι δειλοί είναι οι πρώτοι στη λίστα αυτών που θα πάνε στην κόλαση.

Ο φόβος είναι μεγάλη αμαρτία και το κουράγιο μια χριστιανική αρετή. Δεν ήταν δυνατόν να είναι αλλιώς σε μια θρησκεία που ο ιδρυτής της ανέβαινε με κουράγιο (γενναίως) πάνω στο σταυρό.

Η τρίτη• από τα ευαγγελικά κείμενα συνάγεται πως οι δαίμονες γνωρίζουν τον Χριστό, ξέρουν πολύ καθαρά ποιος είναι• Ο Υιός του Θεού του Υψίστου (Ματθ. 8, 29• Μρ 5, 7• Λκ 8, 28). Μπορούμε να συνάγουμε απ' αυτό ότι και οι δαίμονες είναι χριστιανοί, αφού γνωρίζουν τον Χριστό και τον αναγνωρίζουν ως Υιός και Άγιος του Θεού; Βεβαίως όχι, αν και θα φαινόταν ότι η απάντηση είναι ναι.

Οι δαίμονες γνωρίζουν (δηλαδή πιστεύουν) και φοβούνται. Αλλά το να γνωρίσεις και να φοβάσαι δεν είναι αρκετά για να σου δίνουν την ιδιότητα Χριστιανού. Χρειάζεται ακόμα, και οπωσδήποτε, για να αξιωθεί κανείς απ' αυτή την ονομασία, δύο ιδιότητες- η αγάπη και η υπακοή. Δηλαδή να αγαπάει τον Χριστό και να εκπληρώσει το θέλημα Του, να πληρώνει τις εντολές Αυτού, να προσπαθεί με όλες τις δυνάμεις του για να τα εκπληρώσει με ακρίβεια. Μόνο η γνώση, η αγάπη και η υπακοή είναι μαζί απόδειξη της χριστιανικότητας.

Η τέταρτη: ιδέα συνδέεται με την απάντηση που ο δαίμονας δίνει στο ερώτημα του Χριστού: Τί όνομα σοι; (Μρ 5, 9) και η απάντηση είναι «Λεγεών όνομα μοι, ότι πολλοί έσμεν» (το λεγεών, η ρωμαϊκή στρατιωτική ομάδα, περιείχε, όπως ξέρετε, περίπου 5-6000 ανθρώπους).

Συνάγεται από' δω ότι αν επιτρέπουμε μιας μόνη αμαρτία να κατακυριεύει την ψυχή μας, με άλλα λόγια αν επιτρέπουμε ενός μόνου δαίμονα να εισέλθει μέσα στη δική μας ύπαρξη, είμαστε χαμένοι. Αυτός ο μοναδικός δαίμονας θα πολλαπλασιάσει, θα μετατραπεί σε πολλά δαιμόνια. Μεγάλο πλήθος δαιμόνια θα έρχονται πάνω μας, άφθονα, πλούσιως. Οι αμαρτίες και τα δαιμόνια πολλαπλασιάζουν με τον ίδιο τρόπο όπως τα μικρόβια, που μπαίνουν μέσα στο σώμα μας και πολλαπλασιάζουνε, αφού βρίσκουν καλές συνθήκες.

Ο πολλαπλασιασμός των δαιμόνιων και η αρχή της κατακυρίευσης αυτών μέσα μας μοιάζει ακόμα και με τη υποδούλωση ενός ναρκομανούς από το παραισθησιογόνο. Είτε το ναρκωτικό ονομάζεται χασίσι, μοφίνη, κοκαΐνη ή ηρωίνη, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η εξάρτηση του ναρκομανή από αυτό το παραισθησιογόνο.

 Οι γιατροί λέγουν εξάρτηση, αλλά αν μιλάμε στη κοινή γλώσσα το ουσιαστικό πρέπει να εξηγηθεί ως υποδούλωση. Υπάρχουν άνθρωποι που θα λεγόταν: μα αν δοκιμάσω, από περιέργεια, μόνο μια παστίλια, ή βάλω μόνο δέκα σταγόνες σ' ένα ποτήρι νερό, ή κάνω ένεση μόνο μια φορά με τέτοιο πράγμα, μόνο μια δόση ή στη μύτη λίγο παραισθησιόγονη σκόνη, τί θα είναι; 

Τίποτα! θα είναι. Διότι αμέσως που δημιουργείται η συνήθεια, τα κύτταρα του σώματος βρέχονται με αυτό το παραισθησιογόνο και, ακόμη και πιο συχνότερα και πιο κυριαρχικά, θα ζητήσουν ποσότητες ακόμη και πιο μεγάλες από αυτό το παραισθησιογόνο. Σ' αυτή την κατάσταση ο ναρκομανής θα χρησιμοποιεί οποιοδήποτε μέσο, για να αποκτήσει τον κυρίαρχο παραισθησιογόνο: κλέβει, σκοτώνει, και πράττει οποιαδήποτε ανομία. Και η ιατρική θεραπεία είναι άκρως δύσκολη, με πολύ άλγος, δαπανηρή και δεν είναι σίγουρο αν θα πετύχει ή όχι. Η θεραπεία έχει μόνο μερικά αποτελέσματα και για λίγο χρόνο.

 Σύντομα, ο ναρκομανής θα υποπέσει στη δυναστεία του παραισθησιογόνου και θα περνά τις άλλες μέρες της ζωής του ανάμεσα στα νοσοκομεία αποτοξίνωσης (περισσότερο άσχημα και πένθιμα από κάθε φυλακή) και σύντομες περιόδους με βασανιστικές πορείες μέσα στο κόσμο των υγιών και αδέσμευτων από τον διάβολο ανθρώπων.

Η πέμπτη: ο κίνδυνος του δαιμονισμού. Ο Ντοστογιέφσκι στο Οι  Δαιμονισμένοι, ο Θωμάς Μανν στο DOKTOR FAUST και ΗELMITO VON DODEROR  σε ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο αυτού του Ντοστογιέφσκι αποδεικνύουν σαφή η ύπαρξη του δαίμονος, στον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι του αιώνος μας δεν θέλουν να πιστεύουν και σηκώνουν τους ώμους τους στον Θεό, ναι, πιστεύω, αλλά να πιστεύω στους δαίμονες, στον Εξαποδό και γελάνε κρυφά.

Απογοητεύονται και δελεάζονται! Ο δαιμονισμός, βαβαί, είναι μια πραγματικότητα. Στην κοινωνική ζωή εκδηλώνεται με δυο ακρότητες: ή η τυραννίδα του Κράτους, ο καταναγκασμός, η τυραννία, η δικτατορία, ή αντίθετα, στον αντίποδα, η μεταβολή της ελευθερίας σε τρέλα, σε πορνεία, σε αισχρότητα και αναρχία. Και οι δύο άκρες είναι εκτός φύσης, επικίνδυνες και δαιμονιώδεις. Ορθή και σωτηριώδης είναι μόνο η βασιλική οδός, η οδός της σωφροσύνης και της ισορροπίας. Αν η ελευθερία μεταβάλλεται σε αναρχία, θα χρειαστεί το Κράτος να επέμβει για να αποκαταστήσει την τάξη, και τα κάνει αυτό διαμέσου των εξαναγκαστικών μέσων τα οποία έχει στο χέρι του, πράγμα που για τα άτομα θα σημαίνει να καθοδηγούνται με το ζόρι, σαν τα ζώα, σαν τα γουρούνια που έγιναν από την ελεύθερη θέληση τους και τα γουρούνια δεν γνωρίζουν την ελευθερία και δεν την χρειάζονται.

Και στη διάρκεια της ιστορίας αποδεικνύονται αληθή τα λόγια του μεγάλου Γάλλου νομικού ΜAURICE JAURIOZ ο οποίος έγραψε: αν διώκεται η ηθική, θα διωχτεί και η ελευθέρια. Τα λόγια αυτά θα έπρεπε να γίνουν διδασκαλία για τους νέους, οι οποίοι μήπως δεν καταλαβαίνουν γιατί η πορνεία και η αταξία υπάρχουν αντίπαλοι της ελευθερίας και γιατί η ηθική είναι ουσιώδης προϋπόθεση της ύπαρξης της.

Τα γουρούνια! Ολόκληρο το κείμενο του σημερινού ευαγγελίου φαίνεται να αναφερθεί σ' αυτά, να τους έχει στο κέντρο!

Και όντως υπάρχει ακόμη ένα ευαγγελικό κείμενο μέσα στο οποίο κάνει λόγο για τα γουρούνια και το οποίο παρουσιάζει για μας εξαιρετική πρακτική αξία. Στη διήγηση του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ματθαίου, στο 7" κεφάλαιο, στο 6" στίχο, βρίσκεται μια φράση που όλοι οι άνθρωποι την γνωρίζουν πολύ καλά: Μη δώτε το άγιον τοις κυσίν μηδέ βαλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε καταπατήσουσιν αυτούς εν τοις ποσιν αυτών και στραφέντες ρηξωσιν υμάς. Μόνο που όλοι οι άνθρωποι την αναφέρουν αποσπασματικά μη βαλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων. Αλλ' ο Χριστός δεν έλεγε μόνο αυτά, αλλά συμπλήρωσε: μηποτε καταπατησουσιν αυτούς εν τοις ποσιν αυτών και στραφέντες ρηξωσιν υμάς.

Έτσι, τα ίδια κάνουν και οι άνθρωποι. Διότι ο κόσμος χωρίζεται σε ανθρώπους και σε απάνθρωπους. Οι τελευταίοι πληρώνουν το καλό που τους έκανε κάποιος κάποτε προσβάλλοντας τους ευεργέτες τους. Γι' αυτό απαιτείται μεγάλη προσοχή. Καλές και ωραίες είναι η καλοσύνη και η μεγαλοψυχία (μεγαλοδωρία), αλλά όχι προς οποιονδήποτε. Δεν είναι δίκαιο και σώφρον να αφήσουμε τον εαυτό μας απογοητευμένοι, διαψευσμένοι και σκλαβωμένοι από τους απάνθρωπους. Η καλοσύνη και η μεγαλοδωρία δεν συγχέονται με την τύφλωση, με ηλιθιότητα και αφέλεια. 

Η αφέλεια, λέει ο LEON DAUDET  καλή και ωραία μόνο στα βρέφη, στα παιδιά, στη νεολαία. Στους ανθρώπους και στους πρεσβύτες (γέροντες) τους πάει να είναι έξυπνοι, σοφοί, φρόνιμοι, οδηγούμενοι από αυτό το πράγμα που τα παλαιά εκκλησιαστικά μας βιβλία ονομάζουν «νήψη».

Ποτέ η καλοσύνη και η μεγαλοδωρία δεν πρέπει να εκμεταλλευθούν σ' αυτή τη αξιοθρήνητη και παράλογη ασθένεια (μαλακία), η οποία να επιτρέπει στους ανθρώπους να καταπατήσουν τα άγια και τα μαργαριτάρια.

Τα συμπεράσματα που προέρχονται από το σημερινό ευαγγελικό κείμενο είναι, πιστεύω, τέσσερα. Βλέπουμε πως ο Κύριος ζητά από μας:

1.       Να βάλουμε τα ψυχικά (τα πνευματικά) πάνω από τα κοσμικά (υλικά), από τα σωματικά. Ο Χριστός δεν κατακρίνει τα κοσμικά, ο χριστιανισμός δεν είναι μανιχεαϊσμός, δεν νομίζει ότι η ύλη είναι καταραμένη. Αλλά επιβάλλεται αναμφίβολα μια ιεράρχηση: πρώτα τα πνευματικά, ύστερα τα κοσμικά (υλικά). Πρώτα η σωτηρία του δαιμονισμένου και ύστερα η μέριμνα για τα γουρούνια.

2.       Να Τον αγαπάμε και να τον ομολογήσουμε με δυνατή και υψηλή φωνή, να μην Τον αρνούμαστε και να ντρεπόμαστε για Αυτόν, ίνα μήποτε και Αυτός να αναγκαστεί να μας αρνηθεί και να αισχυνθεί για μας στη μέρα της Κρίσεως. Η εντός μας πίστη, όσο ειλικρινής καν είναι, δεν είναι αρκετή- πρέπει οπωσδήποτε, για να σωθούμε, να ομολογήσουμε τον Κύριο με το στόμα μας («στόματι») (Ρωμ. 10, 10).

3.       Να είμαστε και έξυπνοι (και όχι βλάκες, όχι τυφλοί, όχι αφελείς) και γενναίοι (ο φόβος δεν είναι μόνο ντροπαλός, αλλά και αμαρτωλός).

4.       Να έχουμε τη συνείδηση ότι κάθε στιγμή μπορεί να δαιμονιστεί η ψυχή

μας.

Ο Ντοστογιέφσκι στα βιβλία Οι Δαιμονισμένοι και Τα αδέλφια Καραμαζώφ -όχι μόνο πανέμορφα  μυθιστορήματα,  αλλά  και όντως  βιβλία  χριστιανικής διδασκαλίας (τα οποία εγώ δεν ντρέπομαι να τους καταθέσω αμέσως μετά τα Ιερά Ευαγγέλια και τα συγγράμματα των Πατέρων) - περίγραψε δυνατά και πολύ πιεστικά (ακόμη και προφητικά) τρία είδη δαιμονισμένωνNIKOLAI VSEVOLODOVICI STRAVROGHIN, PIOTR STEPANOVICI, IVAN FEODOROVICI KARMAZOF. Προφητικές όντως επιφαίνονται αυτές τις προσωπογραφίες, οι οποίες δημιουργήθηκαν εδώ και πάνω από εκατό χρόνια, μέσα σε ένα κόσμο όπως αυτό το δικό μας, στο οποίο η τρομοκρατία, τα στρατόπεδα και ο βασανισμός φαίνονται να πολλαπλασιάζουν, όχι λιγότερα από τα δαιμόνια και τα μικρόβια που αναφέρθηκαν πριν.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του δαιμονισμού; Δύο ιδιαίτερα: ο ακίνητος σαδισμός και η δωρεάν κακία. Ο σαδιστής δεν χρειάζεται ούτε νόστιμα φαγητά, ούτε ποτό, ούτε χρήματα, ούτε σωματικές ικανοποιήσεις. Ένα μόνο πράγμα μπορεί να τον ικανοποιήσει και να του φέρει χαρά: ο βασανισμός του πλησίον του, να τον βλέπει στα βάσανα, στην κόλαση, να κοιτάζει πολλή ώρα το σπαρτάρισμά του σε μεγάλη αγωνία. 

Ο κοινός αμαρτωλός κλέβει, παραδίδει, σκοτώνει, απαιτεί με ορισμένο (άχρηστο) λόγο: να νιώθει αυτός πιο καλά, να φάει, πίνει, μαζεύει περισσότερα πράγματα, κλπ. Ο σαδιστής όμως ενεργεί ανιδιοτελώς, δεν ψάχνει κανένα υλικό κέρδος, η μόνη ηδονή την οποία δύναται να επιθυμεί είναι το θέαμα (η παράσταση) τού πόνου του άλλου συνανθρώπου του, παράσταση που κοιτάζει στη παγωνιά, με τη καρδιά παγωμένη.

Στη παγωνιά και αδιάφορα! Ο Ντάντες  στη Κόλαση, προϋποθέτει μέσα στην κόλαση, εκτός από τους δράκοντες, φλόγες, φωτιά, βραστό νερό και καυτή πίσσα, μια ψίχα η οποία είναι ένας συμπαγής όγκος. Εκεί, στο κέντρο της Αδη, κατοικούν εις πάντας τους αιώνας ο ΒRUTUS και CASIUS , οι δολοφόνοι του Καίσαρος, όπως και ο Ιούδας. Η ψυχή του σαδιστή, του δαιμονισμένου, είναι ένας συμπαγής όγκος. Η κακία (πονηρία) του είναι δωρεάν (τσάμπα): δεν σκοπεύει σε καμία προσωπική ηδονή, αλλά μόνο στο να αποκτήσει την πιο ηδονική απ' όλα παράσταση: τον πιο δυνατό πόνο του πλησίον.

Ο Χριστός μας λέγει στη Αποκάλυψη (3, 20): Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω- εάν τις ακούση της φωνής μου και άνοιξη τήν θύραν, [και] εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ αυτού και αυτός μετ' εμού. Σ' αυτή την θύρα όμως δεν κάθεται μόνο ο Κύριος Χριστός κάθονται και οι διάβολοι, και κατασκοπεύουν, μήπως μπορούν να βρουν τον κατάλληλο καιρό να παρεισφρήσουν μέσα στη ψυχή μας, όταν η θύρα είναι μισάνοιχτη. 

Αν συμβαίνει να μην φυλάξουμε την θύρα, να την αφήσουμε μισάνοιχτη, αυτοί στριμώχνονται και επιτίθενται προς τη ψυχή μας, και κατακυριευόμαστε από αυτούς.

Ας προσέξουμε: ας φυλάξουμε με νήψη και σύνεση την θύρα της ψυχής μας. Να μην το ανοίξουμε σε κανένα, εκτός από τον Κύριο για τα δαιμόνια ουδέποτε, ούτε μια φορά, ούτε λίγο (για μια παστίλια, σύριγγα ή για δέκα σταγόνες), γιατί και αυτό το λίγο θα τους επιτρέπει να υπεισέλθουν και να πολλαπλασιάσουν. Ας μας φυλάξει ο Θεός από ένα τέτοιο. Φοβερότερη καταστροφή δεν μπορεί να συμβεί!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΟΜΙΛΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ.

ΚΑΤΑ ΤΟ Β ΜΕΣΩ ΤΟΥ 20 ΑΙΩΝΑ.

PREDA IONEL SABINΤ ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

THE MONK FILOTHEOS

Mount Athos or Agion Oros, as it is locally known, is the oldest surviving monastic community in the world. It dates back more than a thousand years, to Byzantine times. It is a unique monastic republic, which, although part of Greece, it is governed by its own local administration. Because of its isolation Mount Athos has remained one of the most unspoiled parts of Greece. It is a land where myth is entwined with history, miracles mingle with reality. Savage mountain scenery reflecting on the dark blue sea create that essential framework of isolation in a peaceful, solitary world, chosen by the hermits for their monastic state.

From the moment the man is ordained as a monk his entire life is dedicated to the quest of reaching for god, a life of continuous prayer and contemplation. He has now died to the outside world and has been re-born into the holy world of Mount Athos. He gives up his past life, his name, his status and property. He takes up the name of one of the saints with the same initial as his original name. Instead of a surname he uses the name of the monastery where he lives. All monasteries are now Coenoveatic (communal) so he is given a sparse room and habits to wear. He is also appointed to a particular job, when he is not in church.

Pater Filotheos is an extraordinary carpenter and through his devotion to God he crafts the wooden body of the monastery, templates, windows, ladders, artctrafts, dooms, doors, tables anything you can imagine, and it can be made from wood. Through his craftwork he had found a channel that connects him with his faith to God and he transmits this wooden to the rest of us.

Il monastero di VALAAM. Oasi di BELLEZZA.

Θαύμα της Παναγίας μας στο νοσοκομείο Σωτηρία 20-11-2012

Θαύμα της Παναγίας μας στο νοσοκομείο Σωτηρία 20-11-2012

Γράφει ο υιός του ανθρώπου που βίωσε το θαύμα και ζει σήμερα.

Τα εισόδια της Θεοτόκου, της Παναγίας μας, σήμερα και είναι η επόμενη μέρα από το χειρουργείο του μπαμπά. Μία πολύ κρίσιμη περίπτωση μικροκυτταρικού καρκίνου πνεύμονος. Υπήρχε συγκέντρωση υγρού τόσο στον πνεύμονα αλλά και μεγάλη περικαρδιακή συλλογή-υγρό στην καρδιά. Κοινώς, η κατάσταση σύμφωνα και με τους θεράποντες ιατρούς του κρίθηκε κρίσιμη και άκρως επείγουσα.

 Την Δευτέρα 19/11/2012 αποφασίστηκε ότι πρέπει να μπει για χειρουργείο την Τρίτη. Όλοι αγωνιούσαμε και σκεφτόμασταν ότι μπορεί να είναι οι τελευταίες στιγμές που θα τον βλέπαμε. Προσευχόμασταν να πάνε όλα καλά. Και όντως την Τρίτη το πρωί αφού τον χαιρετήσαμε, μάθαμε μετά από μία ώρα ότι το χειρουργείο για αφαίρεση του υγρού στέφθηκε με επιτυχία! Δόξα τω Θεώ! Τότε επαληθεύτηκε κάτι που είχα βιώσει εγώ ο ίδιος προσωπικά και το είπα στους συγγενείς όσο περιμέναμε στην αίθουσα αναμονής όλο αγωνία για το αποτέλεσμα.

Τους αφηγήθηκα λοιπόν το εξής : Το Σάββατο το πρωί επισκέφθηκα την εκκλησία των Ταξιαρχών στο Περιστέρι όπου από έξω καθόταν ένας νεαρός σχετικά καλά ντυμένος, με καθημερινά ρούχα. Ζητούσε ελεημοσύνη. Του έδωσα λοιπόν ένα ευρώ που μου είχε δώσει η αδελφή μου Ε. την προηγούμενη μέρα και το οποίο όταν πήρα σκέφτηκα να το βάλω στην τσέπη μου για να το δώσω κάπου που θα έχουν ανάγκη. Του έδωσα λοιπόν αυτό το ευρώ και μπήκα μέσα. Μπαίνοντας μου λέει : Ευχαριστώ πολύ, η Παναγία μας μαζί σου.

Μου έκανε εντύπωση και είπα μόλις βγω από την εκκλησία να του δώσω μια εικόνα του Γέροντα Παϊσίου που γράφει από πίσω : Ο Χριστός και η Παναγιά μαζί σου. Τελικά, μόλις βγήκα του την έδωσα και μου είπε ότι με ευχαριστεί πολύ και ότι θα την κρατήσει για φυλαχτό, όπως είχε μια άλλη που μου έδειξε των Ταξιαρχών που του την είχε δώσει ένας Ιερέας από τον Κορυδαλλό.

 Του έπιασα την συζήτηση και τον ρώτησα πως και είναι σε αυτή την θέση. Μου είπε ότι έχασε την δουλειά του γιατί έκλεισε ξαφνικά το εργοστάσιο στο οποίο δούλευε και ότι τώρα προσπαθεί να μαζέψει 7-8 ευρώ για να μπορέσει να φάει σαν άνθρωπος και να πάρει και φαγητό στην γιαγιά του. Μου είπε ότι οι γονείς του είχαν πεθάνει σε τροχαίο πριν 5 χρόνια και ότι τότε είχε πάει στο Άγιον Όρος για να ηρεμήσει και ότι έπαθε σοκ! Σοκ από την γαλήνη και την ηρεμία που βίωσε εκεί. Του είπα και την περίπτωση του πατέρα μου και μου είπε περαστικά. Αφού έκατσα λίγο ακόμα τον χαιρέτησα και πήγα να φύγω. Φεύγοντας μου λέει να ξέρεις ότι η Παναγιά είναι μαζί σου και ότι ο πατέρας σου θα γίνει καλά Δευτέρα ή Τρίτη! Όπως και έγινε!

Παραμονή από τα Εισόδια της Θεοτόκου! Τρίτη έγινε το χειρουργείο και βγήκε ζωντανός, χωρίς το αίσθημα της δύσπνοιας που είχε πριν. Τον βάλανε στην εντατική και αποφασίσαμε να πάμε λίγο σπίτι να ξεκουραστούμε, αφού δεν μπορούσαμε να τον δούμε πάλι μέχρι την ώρα του επισκεπτηρίου.

 Πήγαμε λίγο στο μοναστηράκι όπου βρήκαμε ανοιχτή την πόρτα της εκκλησίας στην πλατεία και μπήκαμε να ανάψουμε κεράκι. Και η εκκλησία ήταν και αυτή της Παναγίας μας!

Η Παναγία η Παντάνασσα που έχει την ιδιότητα και ειδική χάρη να θεραπεύει την ασθένεια του καρκίνου

(http://users.sch.gr/aiasgr/Theotokos_Maria/Istorikes_eikones/Panagia_h_Pantanassa.htm)! 

Τέλος, άλλο ένα σημάδι ότι πράγματι η Παναγία μας βοήθησε ήταν ότι συνεχίζοντας λίγο το περπάτημα μας στο μοναστηράκι δίπλα σε ένα μαγαζί με ρούχα που μια θεία μας μπήκε να πάρει κάτι, υπήρχε ένα μαγαζί με εκκλησιαστικά είδη, όπου μπήκα για να ρωτήσω αν υπάρχει εικόνα του Αγίου Φιλούμενου. Δεν είχαν αλλά είπα να ρίξω μια ματιά στις εικόνες. Αμέσως, έπεσε το βλέμμα μου σε μια εικόνα της Παναγίας μας που κρατάει τον Χριστό και λεγόταν Παναγία η Καρδιώτισσα! Κάτι που δεν ήξερα καθόλου και ούτε είχα ξαναδεί!

Το συσχέτισα αμέσως με το χειρουργείο στην καρδιά! Φαίνεται λοιπόν μέσα από όλα αυτά ότι η Παναγία μας και οι Ταξιάρχες μας βοήθησαν και ξεπεράσαμε αυτό το δύσκολο κομμάτι στην εξίσου δύσκολη διαδρομή. Συνέχεια τώρα έχει η ανάρρωση και έπειτα χημειοθεραπείες. Ότι θέλει η καλή μας Παναγία. Έγραψα αυτό το κείμενο για να το μοιραστώ μαζί σας. Για να δούμε ότι θαύματα γίνονται συνέχεια γύρω μας απλά αρκετά δεν τα αντιλαμβανόμαστε ή μπορεί και να εθελοτυφλούμε. Ο Θεός μας είναι πάντα μαζί μας και φροντίζει για μας με ένα τρόπο μυστικό θα έλεγα. Ακριβώς όπως λέει ένα χωρίο από ένα «ποιηματάκι-τραγουδάκι» για την ευχή : Το πώς δρα η ευχή μην ζητάς να σου το πω, δεν μπορώ να εκφραστώ είναι θείο μυστικό!

Θα παρακαλούσα θερμώς όποιοι το διάβασαν να πουν μια προσευχή για τον δούλο του Θεού Δημήτριο.

Σας ευχαριστώ,

Ι.Π.Δ.Σ.

ΙΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ- "Ο Γέροντάς μου ο π.Πορφύριος"

ΙΕΡΟΝ  ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

Η  ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ  ΤΟΥ  ΣΩΤΗΡΟΣ

ΙΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

Θὰ τελεσθεῖ τὴν Κυριακή, 2 Δεκεμβρίου, στὸν Ι.Ν. Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, μετὰ τὸ πέρας τῆς θείας λειτουργίας

http://www.porphyrios.net/

 Σχολή Γονέων --Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης, συνεχίζοντας τις εβδομαδιαίες διαλέξεις -- ομιλίες της, είχε καλεσμένο της τη Δευτέρα 1η Νοεμβρίου 2010, τον πατέρα Ακάκιο τον Καυσοκαλυβίτη, ο οποίος μίλησε με θέμα: «Ο γέροντάς μου ο π. ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ». Στην κατάμεστη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Κατερίνης (Περισσότεροι από 700 άτομα), και μέσα σε ατμόσφαιρα κατάνυξης και μυσταγωγίας ο π. Ακάκιος μίλησε με συγκίνηση για τον γέροντά του και μεταξύ άλλων ανέφερε: Έχω μιλήσει πολλές φορές αλλά όχι σε τόσο μεγάλο ακροατήριο. Η ζωή μου κοντά στον γέροντα Πορφύριο ήταν μια πνευματική μυσταγωγία. Όταν ανοίγουμε το στόμα μας να μιλήσουμε για το γέροντα Πορφύριο, δεν μπορούμε παρά να μιλήσουμε για έναν λαμπρότατο άγιο γεμάτο αρετές και μόνο. Ο γέροντάς μου ήταν θεοφόρος και άγιος.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΠΑΡΑΙΑΝ- ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΑ

Ομιλία στη Κυριακή του σπορέα

Αυτή τη ομιλία είναι μια ηχογραφημένη ομιλία που εμείς είχαμε τη χαρά να τη ακούσουμε ζωντανά στη εκκλησία Σταυρουπόλεως στο Βουκουρέστι, το 15 Οκτώβριο 2000, με τη ευκαιρία επίσκεψης του πατέρα Θεόφιλο.

Άνω σχωμεν τας καρδίας!

Όσιε πάτερ, σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί πιστοί!

Όταν έφυγα για Βουκουρέστι, δεν σκεφτόμουνα ότι θα φθάσω εδώ, μολονότι ο πατέρας μου έκανε πολλές φορές την πρόσκληση να 'ρθώ. Φαίνεται ότι πρέπει να περάσουν χρόνια και χρόνια μέχρι να μπορούμε να πραγματοποιήσουμε αυτά που επιθυμούμε.

Έχω περάσει πάντα βιαστικά από το Βουκουρέστι, πάντα υπολογίζοντας να γυρίσω γρήγορα, επειδή η θέση μου δεν είναι αλλού παρά στο μοναστήρι. Αν και έχω ταξιδέψει πολύ και ακόμα ταξιδεύω πολύ, ωστόσο η σημαντικότερη μου σκέψη είναι να είμαι στο μοναστήρι.

Κανόνισε ο Θεός μετά χρόνια και χρόνια, μετά εννέα χρόνια, να φθάσω πάλιν εδώ να λειτουργήσουμε ακόμη μια φορά με τον πατέρα, όπως λειτουργήσαμε την τελευταία φορά και όταν έχω πει λόγο διδασκαλίας. Ήτανε τότε ο Μυστικός Δείπνος. Διαβαζότανε το Άγιο Ευαγγέλιο για τον Μεγάλο Δείπνο. Και μίλησα τότε για το συμπόσιο της πίστεως.

Νομίζουμε ότι είναι πολύ υποδειγματική η ανάλυση μια τέτοιας ζωντανής ομιλίας.

Τώρα ήρθα ξανά. Ήρθα όμως με τη χαρά την οποία θα ερχόμουνα πάντα αν θα μπορούσα. Και έχω την ελπίδα ότι, σ' αυτό το τρόπο, πληθαίνουμε τον καλό, πληθαίνουμε τη χαρά. Πληθαίνουμε τον καλό και πληθαίνουμε τη χαρά, είμαστε εργαζόμενοι της χαράς με τη βοήθεια του Θεού, χάριτι και φιλανθρωπία του μονογενούς Υιού του Θεού, μεθ' ού ευλογητός εστίν ο Πατήρ και το Άγιο Πνεύμα στην Αγία μας Εκκλησία και στη συνείδηση μας του εκάστου.

Βρέθηκα τυχαία τώρα στην Κυριακή στην οποία έχει κανονισθεί να διαβαστεί παντού στην Αγία μας Εκκλησία η παραβολή του σπορέα. Σταματούμε με το μυαλό μας σ' αυτή την παραβολή για την ωφέλεια μας, όχι μόνο για να θυμηθούμε κάποια πράγματα, αλλά για να αναλαμβάνουμε αυτά τα πράγματα.

Στο Άγιο Ευαγγέλιο υπάρχουν δύο παραβολές τις οποίες Χριστός ο Κύριος τις είπε και τις εξήγησε πλέον: η παραβολή του σπορέα και η παραβολή με τον καλό σπόρο και την ήρα. Αυτές οι δύο παραβολές ο Κύριος όχι μόνον τις είπε αλλά και εξήγησε. Θα φαινόταν ότι δεν έχουμε τίποτα να λέμε σχετικά σ' αυτή την παραβολή με το σπορέα, δεδομένο ότι ο ίδιος ο Κύριος μας είπε τι πρέπει να καταλαβαίνουμε. Ξέρουμε ότι ο Κύριος, όταν είπε αυτή την παραβολή, σκέφτηκε σε κάτι άλλο, θέλησε να οδηγήσει τις καρδιές μας πάνω, προς τα πάνω. Δηλαδή ο Κύριος Χριστός είχε στο μυαλό Του - και μας το λένε ο ίδιος - το λόγο, το λόγο της Βασιλείας, το λόγο του Θεού. Αυτός είναι ο σπόρος (Λουκ. 8, 11). Είχε στο μυαλό Του ο Κύριος τέσσερα είδη χώματος στα οποία φθάνει ο σπόρος: το πεπατημένο χώμα, το πετρώδες χώμα, το περιβαλλόμενο με αγκάθια χώμα και το καλό χώμα.

Μας είπε ο Κύριος τι σημαίνει το πεπατημένο χώμα, ποιόν απεικονίζει το πεπατημένο χώμα το οποίο δεν έχει δυνατότητα τουλάχιστον να φυτρώσει ο καλός σπόρος, δηλαδή ο λόγος του Θεού. Επειδή έρχεται ο σατανάς -όπως ακούσαμε στο Άγιο Ευαγγέλιο του Λουκά - και αίρει τον λόγο από της καρδίας αυτών που ακούνε το λόγο -λέγεται και γιατί - ίνα μη, κατά κάποιον τρόπον, πιστεύσαντες σωθώσιν (Λουκ. 8, 12). Να ένα πράγμα το οποίο καλά είναι να το προσέξουμε όσο μπορούμε καλύτερα και όσο πολύ μπορούμε να το κάνουμε. Ο λόγος έχει σαν σκοπό την καρποφορία. Και την καρποφορία την βοηθάει η πίστη. Και η πίστη προσάγει στη σωτηρία. Και η σωτηρία είναι ο καρπός του λόγου του Θεού τον οποίον τον σέρνει ο Κύριος.

Και ο ενάντιος, ο διάβολος, ο σατανάς, αρπάζει το λόγο από την καρδιά αυτών του τον δέχονται με αδιαφορία, οι οποίοι είναι ως ένα πεπατημένο χώμα, ίνα μη, κατά κάποιον τρόπον, πιστεύσαντες σωθώσιν. Μόνο αυτός που πιστεύει μπορεί να σωθεί, μόνο ο οποίος πιστεύει φθάνει στη σωτηρία. Η σωτηρία είναι ο καρπός της πίστεως. Ο καλός σπόρος πρέπει να έχει συνθήκες για να καρποφορεί. Κι αν δεν έχει συνθήκες να καρποφορεί, όσο καλό κι' αν είναι, δεν προσάγει στο σκοπό που τον είχε.

Καταλαβαίνουμε μετά ότι υπάρχει και πετρώδες χώμα, υπάρχει και μία σπορά πάνω στην πέτρα, στο χώμα που δεν μπορεί να εξασφαλίζει την ανάπτυξη επειδή τα ρίζα του φυτρωμένου σπόρου δεν μπορούν να μπηχτούν. Και αυτοί είναι οι άνθρωποι που χαίρονται από το λόγο, αλλά, αμέσως που έρχεται καμία εναντίωση, παραιτούνται το λόγο (Λουκ. 8,13).

Μας έβαλλε μπροστά ο Κύριος ακόμα ότι μερικοί σπόροι φθάνουνε και στο καλό χώμα, δηλαδή σ' αυτούς τους ανθρώπους που, εν καρδία καλή και αγαθή ... τον λόγο κατέχουσιν και καρποφορουσιν έν υπομονή (Λουκ. 8,15).

Αγαπητοί πιστοί!

Βλέπετε, κάνει Λόγο εδώ για τέσσερα είδη χώματος. Μήπως αυτά τα τέσσερα είδη είμαστε καθένας από μας; Καμία φορά πεπατημένο χώμα, αδιάφοροι έναντι του λόγου του Θεού. Άλλη φορά πετρώδες χώμα καρποφορώντας μόνο αρχές λογισμών. Άλλη φορά χώμα περιβαλλόμενο με αγκάθια, τα αγκάθια των εγνοιών, των εγνοιών της ζωής, τα αγκάθια των απολαύσεων, τα αγκάθια των κακιών, τα αγκάθια των ταραχών τα οποία δεν αφήνουν το λόγο να αναπτυχθεί και να λειτουργεί. Και κάποιες φορές, αναμφίβολα, είμαστε και καλό χώμα, έχουμε καθαρά και καλή καρδία, δεχόμαστε το λόγο με υπομονή και συνεργάζουμε μ' αυτό. Και φθάνουμε από την πίστη στη σωτηρία και έχουμε τη χαρά που ο Θεός θέλει να την χαρίζει σε όλους μας που ακούμε το λόγο, σε όλους μας που εκπληρώνουμε το λόγο.

Αγαπητοί πιστοί!

Πρέπει να σκεφτόμαστε ακόμα και σε μία άλλη σπορά, δηλαδή στη σπορά που εμείς την κάνουμε, όχι μόνο σ' αυτή που εμείς την δεχόμαστε.

Αν στεφτούμε τη σπορά που οι άλλοι την κάνουν μέσα στις ψυχές μας πρέπει να σκεφτούμε έτσι: η ψυχή μας είναι πεπατημένο χώμα -ξεχνούμε γρήγορα το λόγο, η ψυχή μας είναι πετρώδες χώμα -χαιρόμαστε στην αρχή και ύστερα ξεχνούμε ότι πρέπει να θυμηθούμε. Μπορεί να  είναι η ψυχή  μας  χώμα  με αγκάθια - σκεφτόμαστε περισσότερο σε κάτι άλλο από την καρποφορία προς την σωτηρία. Κι'αν η ψυχή είναι καλό χώμα τότε καρποφορούμε ,,εις υπομονήν", επειδή έχουμε καθαρά και καλή καρδία και δεχόμαστε το λόγο του Θεού. Όλα αυτά σχετικά με το σπόρο σπαρμένο μέσα στη ψυχή μας, που μπορεί να είναι με τη σειρά και καμία φορά πεπατημένο χώμα, πετρώδες χώμα, χώμα με αγκάθια ή καλό χώμα.

Κι αν πρόκειται όμως για τη σπορά μας; Σκεφτόμαστε άραγε όσα θα έπρεπε να σκεφτούμε ότι και εμείς είμαστε σπορείς; Είμαστε σπορείς όταν σπέρνουμε με το προφορικό λόγο. Είμαστε σπορείς όταν σπέρνουμε με το γραπτό λόγο. Είμαστε σπορείς όταν διαδίδουμε δια τη ζωή μας εμπιστοσύνη ή δυσπιστία, καλοσύνη ή κακία, αλήθεια ή ψέμα, δολιότητα ή ειλικρίνεια. Νιώθουν οι άνθρωποι που είναι γύρο μας ότι ο σπόρος μας είναι ο καλός σπόρος, όχι μόνο όταν κηρύσσουμε, αγαπητοί πιστοί, -  και όταν κηρύσσουμε πρέπει να σκεφτούμε πολύ καλά τι σόι σπόρου σπέρνουμε, αλλά και όταν συνομιλούμε και τότε σπέρνουμε.

Ο σπόρος του λόγου πολλές φορές [σπέρνονται] ανοργάνωτα, οι περισσότερες φορές ανοργάνωτα. Βρισκόμαστε μιλώντας. Φέρουμε μέσα στη ψυχή του ανθρώπου εμπιστοσύνη ή δυσπιστία, φέρουμε μέσα στη ψυχή του ανθρώπου πίστη ή αμφιβολία, φέρουμε μέσα στη ψυχή του ανθρώπου χαρά ή θλίψη, φέρουμε μέσα στη ψυχή αυτού που τον έχουμε μπροστά μας, αυτού που του μιλούμε ή για τον οποίο γράφουμε, φέρουμε κάτι γι'αυτό προς τον καλό ή προς τον κακό; Αυτά πρέπει να τα σκεφτούμε συχνά και να τα σκεφτούμε καλά! Να σκεφτούμε ότι εμείς, με τους σπόρους που τους ρίχνουμε μέσα στις ψυχές των άλλων, πληθαίνουμε τη χαρά ή μήπως πληθαίνουμε τη θλίψη; Να σκεφτούμε πάρα πολύ καλά τι σπέρνουμε για να ξέρουμε και τι μπορούμε να μαζέψουμε! Φέρουμε μέσα στις ψυχές χαρά; Χαρά μαζεύουμε και εμείς. Φέρουμε μέσα στις ψυχές αυτών που είναι γύρο μας την πίστη στο Θεό; Χαιρόμαστε κι' εμείς από τους καρπούς της πίστεως, χαιρόμαστε κι' εμείς από τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος: η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια (Γαλ. 5, 22).

Φέρουμε εμείς τέτοια για άλλους; Φέρουμε και για μας. Επειδή δεν είναι δυνατό να προσφέρεις τίποτε σε κάποιον και να μην έχεις κι' εσύ ωφέλεια απ' αυτό που προσφέρεις. Πληθαίνεις την χαρά; Χαίρεσαι κι' εσύ! Πληθαίνεις τον καλό; Έχεις και εσύ καλό! Πληθαίνεις την πίστη; Έχεις και εσύ τους καρπούς της πίστεως! Πληθαίνεις την ειλικρίνεια; Να μην έχεις κανένα φόβο απέναντι στον άνθρωπο που μαθαίνει από σένα να είναι ειλικρινής! Μεταβάλλεται κατά κάποιον τρόπο το πρόσωπο του κόσμου.

 Όχι του ολόκληρου κόσμου, επειδή κανένας από μας δεν έχει τη δυνατότητα να μεταβληθεί ένα ολόκληρο κόσμο. Έχουμε όμως τη δυνατότητα να φέρουμε περισσότερη ελπίδα, περισσότερη εμπιστοσύνη σ' αυτούς που τους έχουμε κοντά: στη δική μας οικογένεια, στους δικούς μας φίλους, εκεί που δουλεύουμε. Να φέρουμε περισσότερη εμπιστοσύνη, περισσότερη καλοσύνη, περισσότερη κατανόηση, περισσότερη ειρήνη. Και τότε σπέρνουμε ωφέλιμα και μαζεύουμε καρπούς κατά το μέτρο της σποράς.

Βλέπετε όμως ότι πολλές φορές η σπορά είναι λίγο πιο μακριά από το θέρισμα. Πρέπει να περάσουν μήνες, να περάσει ύστερα από ένα φθινόπωρο ένας χειμώνας, να' ρθεί και μία άνοιξη και μετά να' ρθεί και το καλοκαίρι με το θέρισμα! Γι' αυτό, πολλές φορές, κι αυτά που τα κάνουμε εμείς και τα σπέρνουμε για μας μας φαίνονται ότι δεν φέρνουν τους καρπούς που τους υπολογίσαμε. Γιατί; Επειδή δεν ξέρουμε πια τι καρπούς πρέπει να μαζέψουμε από τη σπορά μας. Σκέφτομαι περισσότερο σε μία ανοργάνωτη σπορά, σε μία καθημερινή σπορά, επειδή οι άνθρωποι, οι περισσότεροι, ζούνε μαζί στην καθημερινή ζωή τους και έτσι πολλαπλασιάζεται και τους μεν και τους δε, και το καλό και το κακό σ' αυτόν τον κόσμο. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, ότι είμαστε σπορείς και να προσέξουμε τι σπέρνουμε!

Αγαπητοί πιστοί!

Ας σκεφτούμε όχι μόνο ότι δεχόμαστε μέσα στη ψυχή το σπόρο, το σπόρο για την καρποφορία, αλλά ας σκεφτούμε και ότι δίνουμε από την ψυχή μας σπόρο για να καρποφορεί μέσα στις ψυχές των άλλων.

Χριστός ο Κύριος όταν είπε την παραβολή με το σπορέα είχε στο μυαλό Του κάτι άλλο από τη σπορά, από την οποία άρχισε ο λόγος και την οποία όλοι τη γνωρίζουν. Αυτός θέλησε να οδηγήσει τις καρδιές αυτών που τον άκουσαν κάπου πάνω, προς τα πάνω, π ιό πάνω. Ας έχουμε κι εμείς αυτήν τη σκέψη, να οδηγούμε τις καρδιές μας και τις καρδιές των άλλων προς τα πάνω και ας ελπίζουμε να έχουμε τη χαρά την οποία την έχουμε όταν λέμε στη Θεία Λειτουργία : Άνω σχωμεν τας καρδίας! Και οι πιστοί απαντούν: Έχωμεν προς τον Κύριον!

Λοιπόν, κάθε φορά που κάνουμε τίποτε, κάθε φορά που αναλαμβάνουμε σ' έναν καλό ου θέλουμε να τον κάνουμε και τον οποίον προσπαθούμε να τον κάνουμε κατά την δυνατότητα μας, κάθε φορά να σκεφτόμαστε να έχουμε τις καρδιές μας προς τα πάνω, προς τον Κύριο Χριστό, προς το Σωτήρα μας, προς τον Θεό, να έχουμε τις καρδιές μας στραμμένες  προς  το Ευαγγέλιο Του, να  έχουμε  τις  καρδιές  μας στραμμένες προς τις ακολουθίες μας, να στερεωθούμε στους κάλους λογισμούς και οι καρδιές μας να είναι πάνω. Και όταν κάποιος θα μας εφιστεί στην προσοχή ως να είναι η καρδιά μας στραμμένη προς τα πάνω, εμείς να μπορέσουμε να του απαντήσουμε κάθε φορά: Έχωμεν την καρδία προς τον Κύριον

στραμμένες προς τις ακολουθίες μας, να στερεωθούμε στους κάλους λογισμούς και οι καρδιές μας να είναι πάνω. Και όταν κάποιος θα μας εφιστεί στην προσοχή ως να είναι η καίρια μας στραμμένη προς τα πάνω, εμείς να μπορέσουμε να του απαντήσουμε κάθε φορά: Έχω μεν την καρδιά προς τον Κύριο!

Αγαπητοί πιστοί!

Αυτές είναι κάποιες σκέψεις που θέλω να τους αφήσω εδώ να είναι εργαζόμενες και ύστερα. Θεός ξέρει πότε θα συναντηθούμε πάλιν εδώ ή κάπου αλλού σ' αυτόν τον κόσμο, αλλά οπουδήποτε θα συναντηθούμε σαν αυτοί που δέχονται τον καλό σπόρο και σαν αυτοί που καρποφορούν καθαρή ζωή. Και οπουδήποτε θα συναντηθούμε ας έχουμε την συνείδηση ότι δεν είμαστε μόνο αποδεχόμενοι των καλών σπόρων. Και ας κάνει Θεός να είναι [αυτοί σπόροι] πάντα καλοί με την αγαθοσύνη του Θεού, με τη βοήθεια του Θεού, με τις προσευχές της Παναγίας, με τις προσευχές πάντων των αγίων, οι οποίοι ήτανε όλοι και σπορείς και αποδεχόμενοι των πνευματικών σπορών. Και να μας βοηθήσει ο Θεός να διαδίδουμε πάντα τον καλό και τη χαρά ίνα και δι' αυτού να δεδοξαστεί ο Θεός σ' όλες τις ημέρες της ζωής μας και εις τον αιώνα των αιώνων. Αμήν.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΟΜΙΛΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ.

ΚΑΤΑ ΤΟ Β ΜΕΣΩ ΤΟΥ 20 ΑΙΩΝΑ.

PREDA IONEL SABINΤ ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

Ο κίνδυνος του πλούτου (Λουκ. 18,18-27)

Ο κίνδυνος του πλούτου (Λουκ. 18,18-27)

Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh

„Αν φερόμαστε έτσι, απομακρυνόμαστε από τον Ίδιο τον Θεό. Ο Θεός, όμως παραμένει με τον πλησίον μας, με όλη Του την αγάπη. Εμείς, όμως, απομακρυσμένοι από τον πλησίον μας, απομακρυνόμαστε από τον Ίδιο το Θεό. Είναι φοβερό να το φανταστούμε, αλλά αυτό συμβαίνει συνεχώς με όλους μας!“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για την αγάπη στον πλησίον

Στην ερώτηση του γραμματέα: „Τί να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή“, ο Χριστός δεν απαντάει, αλλά του κάνει μια άλλη ερώτηση: Τί λέει ο Θεός γι΄ αυτό? Ο γραμματέας απαντάει, ότι ο δρόμος προς την αιώνια ζωή συνίσταται στο να αγαπάει κανείς τον Θεό με όλη του την καρδιά, με όλη του τη ζωή, με όλες τις δυνάμεις και με όλη την ψυχή του και ιδιαίτερα τον πλησίον του όπως τον εαυτό του.

Ο Χριστός ρωτάει τον καθένα από μας: Λοιπόν, θέλεις να κληρονομήσεις την αιώνια ζωή, ίσως την λαχταράς ή απλά μόνον την ονειρεύεσαι? Μα πές μου, ξέρεις τον δρόμο για την αιωνιότητα? Και βέβαια ο καθένας από μας ξέρει αυτό το δρόμο: δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από την αγάπη, επειδή όλα τα άλλα είναι παροδικά. Η πίστη υπάρχει μέχρι να σταθούμε – πρόσωπο με πρόσωπο – μπροστά  στην παρουσία και την πραγματικότητα αυτού που πιστεύουμε. Η ελπίδα παρέρχεται, όταν εκπληρώνεται το παν. Απομένει η αγάπη. Η αγάπη στο Θεό, η αγάπη στον πλησίον, η αγάπη που συνέχει τα πάντα.

Μα πώς μπορούμε να μαθαίνουμε να αγαπούμε? Συχνά παραπονιόμαστε, ότι δεν νιώθουμε αρκετή αγάπη για το Θεό μέσα μας. Ζεί για μας σε μια ομίχλη, μακριά από μας. Αλλά έχουμε τον πλησίον μας, και εκείνον μπορούμε να τον αγαπούμε. Και αν δεν αγαπούμε τον πλησίον μας, όπως το λέει ο απόστολος Ιωάννης, τότε δεν έχουμε το δικαίωμα να πούμε, ότι αγαπούμε το Θεό. Επειδή, αν ξέρουμε, ότι ο Θεός αγαπούσε τον πλησίον μας τόσο, ώστε έδωσε Τον μονογενή Υιό Του στο θάνατο, για να τον σώσει, όπως και εμάς, εάν το ξέρουμε, άραγε μπορούμε ακόμα να μισούμε τον πλησίον μας, άραγε μπορούμε να  τον διώχνουμε, να του φερόμαστε με ψυχρότητα, όταν ξέρουμε, πόσο τον αγαπάει ο Θεός?

Αν φερόμαστε έτσι, απομακρυνόμαστε από τον Ίδιο τον Θεό. Ο Θεός, όμως παραμένει με τον πλησίον μας, με όλη Του την αγάπη. Εμείς, όμως, απομακρυσμένοι από τον πλησίον μας, απομακρυνόμαστε από τον Ίδιο το Θεό. Είναι φοβερό να το φανταστούμε, αλλά αυτό συμβαίνει συνεχώς με όλους μας!

Μα πώς μπορούμε να μαθαίνουμε να αγαπούμε τον πλησίον μας? Να αγαπάει κανείς δεν σημαίνει οπωσδήποτε να έχει κάποια τρυφερά και ζωντανά συναισθήματα για τον καθένα γύρω του. Αυτό θα εξελιχθεί. Φυσικά, αυτό πρέπει να επιδιώκουμε, αλλά πριν αγαπήσουμε τον πλησίον μας με ένα τρυφερό τρόπο, από όλη την καρδιά μας, μπορούμε να τον αγαπήσουμε με τις πράξεις μας. Η πίστη εκδηλώνεται έμπρακτα με αγάπη. Εάν το καταλαβαίνουμε, ότι ο Θεός μας αγαπάει τον πλησίον μας, αγαπάει τον καθέναν και μάλιστα τον πιο απαίσιο, τον πιο δύσκολο και βδελυρό για μας άνθρωπο, μέχρι να πεθάνει γι΄αυτό στο Σταυρό, τότε μπορούμε να αναρωτηθούμε: Πώς μπορώ να εξυπηρετήσω τον πλησίον μου στη σωτηρία του? Τί μπορώ να κάνω για να τον αγγίξει, μέσο από μένα, η φροντίδα της αγάπης του Θεού? Τί μπορώ να κάνω για να πάρει ο πλησίον μου ότι θέλει να του δώσει ο Θεός? Πώς μπορώ να μάθω να βλέπω με τα μάτια του Κυρίου που αναγνωρίζουν κάθε ανάγκη?

Πώς μπορώ να μάθω να ακούω με τα αυτιά του Κυρίου που διακρίνουν  κάθε βογγητό και αναστεναγμό. Πώς μπορώ να γίνω τα χέρια Του που κάνουν το καλό ή τα πόδια Του που βιάζονται να βοηθήσουν τους ανθρώπους? Πώς μπορώ να αποκτήσω τον νού Του, τον βαθύ, οξύ και αβρόφρονα, πώς την καρδιά Του, την στοργική μα και αυστηρή, που είναι πάντα πρόθυμη να βοηθήσει? Πώς μπορώ να μάθω να ζω με έναν τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι η ύπαρξή μου, ώς πλησίον για κάποιον άλλο, μια ευλογία γι΄αυτόν, για να του είμαι μια βοήθεια για να εκπληρωθεί η θεία Πρόνοια γι΄αυτόν?

Ο Χριστός μας δίνει μια συμβουλή. Λέει: Να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Άραγε αγαπούμε τον εαυτό μας? Όχι! Νομίζουμε, ότι τον αγαπούμε, γιατί ζητούμε για μας όλα όσα μας λέει η καρδιά μας. Μα αυτό είναι αγάπη? Μέσα στον καθένα από μας ζεί ένας μικρόψυχος και μικροπρεπής άνθρωπος. Για εκείνον μέσα μας φροντίζουμε συνέχεια. Πώς προστατευόμαστε από την προσβολή της ματαιδοξίας μας, από την ταπείνωση της αλαζονείας μας, πώς αμυνόμαστε απ΄όλα όσα μπορουν να μας πληγώσουν! Επειδή είμαστε τόσο μικροπρεπείς! Ταυτόχρονα, πόσο αδιάφορα φερόμαστε σ΄εκείνο το μεγαλείο που βρίσκεται στον καθένα από μας! Ο καθένας από μας είναι ένα πλάσμα του Θεού. Φτιαγμένος σύμφωνα με την εικόνα και την ομοίωση την δική Του. Ο καθένας από μας είναι ο αγαπημένος του Θεού, ο καθένας είναι διορισμένος να είναι φίλος του Θεού στην αιωνιότητα. Μα πόσο αδιάφορα φερόμαστε σ΄όλα όσα μας προτείνει ο Θεός.

Μας προτείνει να είμαστε ένας άνθρωπος όπως ήταν ο Χριστός, με όλο το μεγαλείο Του, την ομορφιά Του. Εμείς, όμως, αφοσιωνόμαστε στα πάθη και στις συνήθειες και επιθυμίες μας που  καταστρέφουν πράγματα γύρω μας. Δεν είμαστε μια εικόνα του Θεού για τους ανθρώπους γύρω μας, γιατί την παραμορφώσαμε με τη φοβερή συμπεριφορά μας τόσο, ώστε οι άλλοι γύρω μας δεν μπορούν πια να την αναγνωρίσουν. Όπως το πρόσωπο ενός ανθρώπου γίνεται απαίσιο, όταν είναι θυμωμένος, όταν το κυριαρχούν τα πάθη, όταν ψυχραίνεται η καρδιά και σκοτίζεται ο νους του.  

Ώστε, λοιπόν, πριν μάθουμε να αγαπούμε και να σεβόμαστε τον πλησίον μας πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε τον εαυτό μας, να αγαπούμε μέσα μας εκείνη την ομορφιά που έβαλε ο Κύριος μέσα μας. Πρέπει να την φυλάξουμε και να την προστατέψουμε από παραμόρφωση και κηλίδωση. Γι΄αυτό χρειάζεται ένα μεγάλο κατόρθωμα από την δική μας πλευρά.  Δεν είναι εύκολο, γιατί ο εαυτός μας επαναστατεί απέναντι σ΄αυτό το μεγαλείο μέσα μας:  οι φόβοι και η απληστία μας για τα επίγεια, η ικανότητά μας να μισούμε, να είμαστε σκληροί, να συγκεντρωνόμαστε σ΄όλα όσα  συμφέρουν το „εγώ“ μας, τη στιγμή που το „εγώ“ δεν είναι το γνήσιο εγώ μας αλλά ένα τέρας.

Ας σκεφτεί ο καθένας από μας, ποιός είναι. Ποιός κυριαρχεί μέσα του? Αυτό το γνήσιο και αληθινό „εγώ“ ή ίσως περισσότερο εκείνο το επιπόλαιο που το προσκυνούμε σαν ένα ίνδαλμα, στο οποίο προσφέρουμε ως θυσία όλη την πνευματική ομορφιά μας, όλο το μέλλον μας, όλη την αιωνιότητά μας και τον πλησίον μας. Αλλά εκείνο τον βαθύ άνθρωπο που τον έφτιαξε ο Θεός με την εικόνα Του, που ζεί μέσα στη καρδιά μας, τον κρατούμε σαν έναν φυλακισμένο, τον σταυρώνουμε σαν έναν μάρτυρα μέχρι να πεθάνει μέσα στην ψυχή μας.

Για να μήν συμβεί αυτό υπάρχει ένας πολύ απλός τρόπος ζωής. Να μη κοιτάξουμε τον εαυτό μας αλλά την εικόνα του Χριστού. Ας αναρωτηθούμε, ποιά  χαρακτηριστκά μου μοιάζουν με τα δικά Του και σε τί διαφέρω? Και αν ανακαλύψουμε, ότι υπάρχουν μέσα μας κάποια συναισθήματα που μοιάζουν με εκείνα του Χριστού ή κάποιες σκέψεις άξιες Αυτού, κάποιες κινήσεις της θέλησής μας που συμφωνούν με το θέλημά Του ή κάποιο χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να θυμίσει τον Χριστό σε μας ή στους άλλους, τότε πρέπει να το κρατήσουμε στο μυαλό μας! Σ΄εκείνο το χαρακτηριστικό, σ΄εκείνη την σκέψη ή σ΄εκείνο το αίσθημα, σ΄εκείνο το λόγο ή σ΄εκείνη την πράξη, σ΄εκείνη την κατάσταση ή διάθεση, μπορούμε κάπως να πλησιάσουμε το Χριστό, μπορούμε να είμαστε ο δικός Του άνθρωπος, αν και είναι μόνο ένα μικρό μέρος μας, πρέπει να το κρατήσουμε για να είμαστε πάντα - τουλάχιστον σ΄αυτό – έτσι και όχι αλλιώς. Ταυτόχρονα πρέπει να ανακαλύψουμε σε τί πράγματα δεν μοιάζουμε καθόλου με Αυτόν για να τα αλλάξουμε, για να το πετάξουμε από μας, αν και πονάει πολύ και μας βασανίζει η απληστία μας. Πρέπει να αποστρεφόμαστε όλα όσα μας κάνουν ξένους και ανόμοιους  προς το Χριστό, δηλαδή, όσα μας ασχημίζουν.

Αν φερόμαστε στον εαυτό μας με έναν τέτοιο τρόπο, αν αγαπήσουμε τον εαυτό μας με μια τέτοια αυστηρή και σωτήρια αγάπη, τότε ανάμεσά μας δεν θα υπάρξουν πια εκείνοι οι τοίχοι της απληστίας, του φόβου και του μίσους, που μας εμποδίζουν να είμαστε μαζί. Τότε αυτοί οι τοίχοι σιγά-σιγά θα διαλυθούν, πρώτα θα γίνουν σαν μια πικρή, αλλά μετά σαν μια λεπτή ομίχλη, σαν ένας καπνός που ανεβαίνει και εξαφανίζεται.

Και τότε θα παρατηρήσουμε, ότι η καρδιά και ο νους μας, η θέληση και η σάρκα μας, και μάλιστα η ίδια η ζωή, μας έδωσαν χώρο για την αγάπη, έγιναν χώρος της αγάπης και έτσι θα μπορέσουμε να αρχίσουμε να αγαπούμε τον Θεό, όχι πια με μια υπάκουη αγάπη, όχι πια με μια αγάπη από πίστη και ελπίδα, αλλά με μια θερμή, τρυφερή, σωτήρια και χαρούμενη αγάπη της καρδιάς.

Ας μας δώσει ο Κύριος να αρχίσουμε αυτό το δρόμο σήμερα, τώρα. Ας αποστραφούμε από όλα όσα μας εμποδίζουν σ΄αυτό το δρόμο να προχωρήσουμε προς την αιώνια κοινή μας χαρά, προς την χαρά του Χριστού και του Θεού, που χαίρεται περισσότερο για έναν αμαρτωλό που βρήκε το δρόμο του προς την σωτηρία, παρά για ενενήντα εννιά δικαίους που πρακτικώς δεν χρειάζουνται να μεταινιώσουν.

Αμήν

http://www.bogoslov.ru/greek/text/2975864.html

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΕΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.( ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΣΚΗΤΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΒΕΡΟΙΑΣ)

Π. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗΣ. ΠΩΣ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ. ΠΩΣ ΕΖΗΣΕ ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Ο ΓΕΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ME TON ΑΓΙΟ ΣΑΒΒΑ . ΠΩΣ ΤΑ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ Ο Π. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ.

Π. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗΣ- ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΣΗΜΕΙΑ.

14 ΙΟΥΝΙΟΥ 1966 ΤΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΕΡΟΝΥΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

14 Ιουνίου 1966

-           Καλώς την. Τί κάνεις;

Μόλις ήρθα και πριν πάω στον Γέροντα, άφησα μέσα στην κουζίνα κάτι που είχα φέρει, λίγες φράουλες κλπ. Ήταν ή Γερόντισσα εκεί. Μετά πήγα στο κελί του Γέροντος, μόνη μου. Κάνεις δεν του είπε, αν είχα φέρει τίποτα. Γνωρίζω ότι τις αγαπούσε λίγο τις φράουλες.

-           Μήπως έφερες τίποτα;

-           Ναι, λίγες φράουλες. Γέροντα.

-           Γιατί;

-           Ήταν πολύ καλές, μου άρεσαν και τις πήρα για σάς.

-           Απ' ότι έφαγες, τί αισθάνεσαι τώρα;

-           Τίποτα, Γέροντα.

-           Ότι ζηλεύουμε θα το παίρνουμε: Άλλη φορά να μη φέρεις. Να φέρνεις μόνον την τάδε (είπε το όνομα μου) όταν έρχεσαι και αύτη μαλακωμένη, καλύτερη.

Όπως όταν διαβάζεις, για να καταλάβεις αυτά πού είναι γραμμένα, δεν έχεις τίποτα άλλο στο νου σου, άλλα τα διώχνεις όλα, έτσι και όταν προσεύχεσαι χωρίς να τα διώχνεις όλα τελείως απ' τον νου σου και χωρίς να βλέπεις μόνον την Αγάπη του Χριστού μας, τίποτα δεν έκανες.

' Κόρη, να ευχάριστης τον Θεό διά τις τόσες ευεργεσίες. Υγεία έχεις, γνώσιν καλή έχεις, μόρφωση έχεις, το καθημερινό σου, τούς γονείς σου κλπ. Αι όλα τα αγαθά πού έχομεν να ευχαριστούμε τον Θεό, διότι είναι πάρα πολλοί άλλοι πού πολλά υστερούνται.

Πόση δυστυχία δεν υπάρχει! Ό «Ευαγγελισμός», το Νοσοκομείο, και μόνον ό «Ευαγγελισμός», πόσες εκατοντάδες ασθενείς έχει; Εις όλα τα Νοσοκομεία, ανά πάσα στιγμήν, χιλιάδες ασθενείς είναι. Πόσοι υποφέρουν εις τα σπίτια των από ασθένειες, από κακούς ανθρώπους, πόσα παιδιά υποφέρουν, πληγώνονται καθημερινώς από τους γονείς των πού δεν έχουν καθόλου λογική. Πόσοι πεθαίνουν ξαφνικά κάθε στιγμήν κλπ.

Κάθε βράδυ, να ευχάριστης τον Θεό, με πολλή ευγνωμοσύνη, πού σε διατήρησε όλη την ημέρα καλά, και με ταπείνωση να Τον παρακαλείς διά τα πάντα. Ή αγάπη του Θεού, ή πνοή Του, είναι παντού απλωμένη γύρω μας. Μας χαϊδεύει, μας παρηγορεί, μας ενισχύει, μας προστατεύει, μας φροντίζει. Δεν μάς εγκαταλείπει. Πολύ να Τον άγαπώμεν.

Από τη δουλειά σου θα πάρεις αργότερα σύνταξη;

-           Μα τόσα χρόνια, Γέροντα, θα εργάζομαι;

-           Σήμερα πρέπει να είσαι στη δουλειά. Να εργάζεσαι. Αύριο, δεν γνωρίζουμε. Ό Θεός θα οικονομήσει το καλύτερον, το συμφερότερο. Επίσης, δύναται και να μεταβάλει. Δεν γνωρίζομε. 

Εσύ πάντως, ούτε να ανήσυχης, ούτε να το σκέπτεσαι. Να σκέπτεσαι μόνον την κάθε μέρα πού έχεις μπροστά σου πώς πρέπει να την πέρασης και να αγαπάς τον Θεό.

-           Γέροντα, έχετε δίκιο. Έχω δει τόσες ευεργεσίες από τον Θεό, πού πιστεύω ότι, και μέχρι τέλους, δεν θα με αφήσει, μου έχει προσφέρει πάρα πολλά, ενώ το γνωρίζετε, δεν τ' αξίζω.

-           Και ακόμη πιο πολλά θα σου δώσει, πιο πολλές ευεργεσίες, αρκεί εσύ να πιστεύεις και να Τον αγαπάς. Ό Θεός δεν δείχνει μόνον πολλή Αγάπη αλλά και μεγάλη στοργή. Λέγει ό Ισαάκ ό Σύρος: «Γενού κήρυξ της άγαθότητος του Θεού. Διότι, ενώ υπάρχεις ανάξιος, σε κυβερνά και διότι, ενώ χρεωστείς εις Αυτόν άπειρον χρέος, δεν σ' εκδικείται, αλλά διά τα ολίγα καλά έργα, τα όποια πράττεις, σοι ανταποδίδει μεγάλους μισθούς κλπ.» (Ξ' Λόγος). Μεγάλη στοργή, κόρη, καταλαβαίνεις τί εννοεί στοργή; Με λίγη καλή προαίρεσιν, πού δεικνύομεν, μάς συντρέχει, μας βοηθά. Με λίγη μετάνοια, συντριβή κλπ., μάς συγχωρεί πολλά και μεγάλα αμαρτήματα. Ποταμός το έλεος Του!

Να λες εις τον Χριστό μας: «Σ' αγαπώ. Κύριε. Σ' αγαπώ, διότι είσαι Αγάπη!» Μη τον αγαπάς, ούτε διά τα μέλλοντα αγαθά, ούτε δι` όσα σε έδωκε μέχρι τώρα, αλλά να Τον αγαπάς και μόνον διότι χρεωστείς να Τον αγαπάς μόνον διότι είναι Αγάπη! Και να γνωρίζεις, οι προχωρημένοι εις τα πνευματικά, αυτοί όπου κατάλαβαν τι είναι ό Θεός, όταν πίπτουν, δεν σκέπτονται την τιμωρία και δεν φοβούνται, άλλα πονά ή ψυχή των, κλαίγουν συχνά ημέρες, μήνες, διότι να λυπήσουν τον Θεό. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα τους τιμωρήσει, αλλά διότι να Τον λυπήσουν! Ένα μικρό δείγμα ότι αγαπάει κάνεις τον Θεό, είναι και τα δάκρυα-, ιδίως εις την προσευχή. Όχι, κόρη, δάκρυα λύπης, όχι δάκρυα απελπισίας, όχι δάκρυα διά δυσκολίες πού συναντάς και διά τούτες 

Τον παρακαλείς, αλλά δάκρυα από αγάπη Θεού. «Ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος», λέγει εις το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (ζ 38).Όπως ενθυμείσαι, έλεγε ό μακαρίτης Γέροντας μου: «Τα μάτια μου μικρά, τα δάκρυα πολλά, δεν χωρούν!» Ναι, ποταμοί τα δάκρυα του, κόρη!

"Αχ! "Αχ! Μόνον οι πνευματικές χαρές μένουν και δεν φεύγουν. Να το ενθυμάσαι τούτο. Ή χαρά τού κόσμου, όποια και να 'ναι, ή χαρά ή κοσμική, δέκα λεπτά χαρά έρχεται και μετά ξεχνιέται, φεύγει. Συχνά, αμέσως μετά έρχεται ή θλίψις. Ενώ ή χαρά ή πνευματική σε κάνει και πετάς! Να προσπαθείς, να ζητάς, μόνον αυτήν την χαρά. Όλα τα άλλα λύπη φέρνουν.

-           Γέροντα, κουραστήκατε. Να πάω να μείνω λίγο έξω;

-           Ναι, πήγαινε, κόρη, και πες στην καλογραία να φτιάξη και καφέ, ή αν πείνασες, πριν από τον καφέ, κάτι να φάγεις. Υπακοή να κάνης.

Μετά από λίγη ώρα, περίπου 20', με φώναξε. Με το γνώριμο, το μετά την ανάπαυση ύφος, πού δεν είχε τον αυθορμητισμό και το χαμόγελο τ ου « καλώς ήλθες» κλπ., αλλά πού θύμιζε Προφήτη πού φέρνει κάποιο σοβαρό, θεϊκό μήνυμα, μου λέγει:

-           Πρόσεχε, κόρη, να μη υποδούλωση ό νους σου. Εκεί πού θα υποδουλωθεί ό νους σου, εκεί θα είναι δεσμευμένος ό λογισμός σου, όπου και να πάς, ότι και να κάνης. Δηλ. χάνεις την Ελευθερία σου, δεν ορίζεις εύκολα τον νουν σου και θα κουραστείς, όταν θελήσεις να τον ελευθερώσεις. Να προσπαθήσεις να τα ξεπεράσεις όλα.

Να μελετάς καλά τον βίο και να λες: Εκείνος πέθανε, ό άλλος αρρώστησε, άλλοι έχουν μεγάλα, ανίατα βάσανα, λύπες κλπ., και να προσεχής να βαδίζεις με γνώσιν. Δεν είμαστε τίποτα, κόρη. Φεύγουμε όλοι. Σήμερα εγώ είμαι εδώ, αύριο δεν γνωρίζομαι. «Ως άνθος χόρτου» ό άνθρωπος! Όλα αυτά συχνά να τα σκέπτεσαι.

Τον Ισαάκ μη αφήσεις. Κάθε ήμερα ένα φύλλο Ισαάκ. Όχι περισσότερο. Ό Ισαάκ είναι ό καθρέπτης. Εκεί μέσα να βλέπεις τον εαυτόν σου. Ό καθρέπτης είναι δια να βλέπωμεν, αν έχωμεν κανένα ελάττωμα, μουτζούρα εις την όψιν, να το βγάλωμεν, να καθαρίσωμεν. Αν έχεις μίαν μουτζούρα εις το πρόσωπον η εις τους οφθαλμούς, εις τον καθρέπτη θα την δεις και θα την καθαρίσεις. Εις τον Ισαάκ θα βλέπεις τους λογισμούς σου. Τί μελετούν; Τα πόδια σου πού βαδίζουν, φως τα μάτια σου αν βλέπουν. Και εκεί θα βρεις πολλούς και σωστούς τρόπους, απλανείς, διά να βοηθηθείς.

Να ευχάριστης τον Θεό και διά την λίγη γνώσιν πού σε έδωσε και να Τον παρακαλείς να σου δώσει και ακόμη περισσότερα.

Ήλθαν σήμερα εδώ δύο παπάδες. Μεγάλο πόλεμο είχε ό ένας. Μου είπε κάτι πράγματα, κάτι λόγια, πού δεν τα περίμενα από στόμα ιερέως και πάρα πολύ λυπήθηκα. Ακόμη πόνο έχω εις την καρδία μου. Ελπίζω ό Θεός να τον λυπηθεί. Αυτό σε το είπα, διά να Ίδης τί μπορεί να συμβεί εις τον άνθρωπο! Αλλά διά να σου πω και ότι ό πόλεμος δεν έρχεται μόνος του, δηλαδή αν δεν δώσουμε εμείς αιτία. Φταίνε τα εξαρτήματα, τα πάθη πού τα αφήνουμε και δεν τα πολεμάμε. 

Αφού δεν αποφεύγουμε τις αιτίες, δεν μπορεί-θα 'ρθη ό πόλεμος. Αν εσύ δώσεις αιτία εις το γραφείο σου, θα σου μιλήσουν άσχημα η θα σε λυπήσουν. Δεν το κάνουν επειδή προσέχεις και δεν δίνεις αιτία.

Ευχαρίστησε τον Θεό, διότι τα κατάφερες και ησυχάζεις τελείως μόνη εις το δωμάτιό σου. Και άλλα θα σε δώσει.

Από την ησυχία και την καινούργια σου κατοικία, βρήκες αυτό πού περίμενες; Πάντως πρόσεχε: Την μισή ημέρα είσαι στο γραφείο, την άλλη προσπάθησε όσο γίνεται, να μένεις μόνη, να μελετάς, να εργάζεσαι κλπ. Και 10' μόνον λεπτά της ώρας ησυχίας, καθαρίζει και ηρεμεί ολίγον ό νους. Όπου κόσμος, όπου αναρχία, όπου συγκεντρώσεις, εκεί δεν είναι καλά, δεν ωφελείται ό νους. Εμποδίζεται μετά ή κατάνυξης. Όλα αυτά να τα αποφεύγεις. Στο γραφείο, όταν σε ερωτούν απάντησε. Όταν έχεις κάτι για την δουλειά, μίλησε. Αλλιώς σιώπησε. Περιορίσου εις την εργασία σου. Αν σου πουν διά κάτι άσχετο με την δουλειά: τί λες εσύ, τί γνώμη έχεις; Να πεις με ταπείνωση: «Εγώ ακόμη πρέπει να ακούω και να μανθάνω. Τί γνωρίζω να πω. Εσείς περισσότερο από μένα γνωρίζετε». Να είσαι ταπεινή. Περίπου έτσι να απάντησης.

Στο δρόμο μη ομιλείς. «Καλημέρα, τί κάνεις;» αν σου πουν, πες

 «καλημέρα, καλά ευχαριστώ». Μη πεις, εσείς τί κάνετε κλπ. Πώς να σου πω, να είσαι μυστικός άνθρωπος.

Όταν χρειαστεί, διά κάτι να μιλήσεις, μελέτησε πρώτα το πνεύμα του άλλου, αν δηλ. θα σε δεχθεί και έπειτα μίλησε.

Στην (τάδε) πού έχεις καιρό να την δεις, πες της: «Σε παρακαλώ πολύ, μη με παρεξηγείς πού δεν σε βλέπω συχνά. Δυστυχώς ορθώθηκε τώρα ένα μεγάλο τείχος ανάμεσα μας. Εσύ έχεις την εργασία σου και εγώ την εργασία μου. Και εγώ και εσύ. σπίτι, μαθήματα κλπ., αν και πολύ το θέλουμε, δεν μπορούμε συχνά να βλεπώμεθα. Πάντως ή ίδια αίσθησης, ή ίδια αγάπη υπάρχει. 

Οπότε θέλεις, έλα εσύ, πού έχεις κάπως ολιγότερα από έμενα»... "Έτσι αν της μιλήσεις, κόρη, ούτε θα σε παρεξήγηση, ούτε θα λυπηθεί.

Ή μητέρα σου τί κάνει; Αν δεν ήταν ό δεσμός του γάμου, πού τον σέβεται, θα είχε χωρίσει με τον πατέρα σου, αλλά υπομένει και έτσι πρέπει. Όταν νευριάζει, κοκκινίζει; Μη τη λύπης. (Πράγματι δε, πολύ κοκκινίζει. Φυσικά ό Γέροντας, δεν την είχε δει ποτέ νευριασμένη!!!). Στους άλλους του σπιτιού σου μη ομιλείς, μόνον σε κείνη να λέγεις ότι θέλεις. (Ό Γέροντας, χωρίς να δη, γνώριζε απολύτως τούς χαρακτήρας και των δύο αδελφών μου).

Είχα πει στον Γέροντα για το μωρό παιδί κάποιας, πού γεννήθηκε άρρωστο και συνεχώς τρέμει. Το έχουν δώσει σε ίδρυμα, αλλά είναι διαρκής ή θλίψις για τούς γονείς του. Το είπα λοιπόν στον Γέροντα και τον παρακάλεσα: Γέροντα, κάμετε προσευχή να το πάρει ό Θεός, γιατί κατά τούς γιατρούς δεν θεραπεύεται και οι γονείς του πολύ υποφέρουν. Μού άπαντα:

- Άκουσε, μη λέγεις έτσι, δηλ. να το πάρει ό Θεός. Να λέγεις «ότι θέλεις, ότι κρίνεις. Θεέ μου». 

Ποιος ξεύρει τί αμαρτίες έκαναν ό ένας ή ό άλλος από τούς γονείς. Και ποιος ξεύρει, αν αυτό το επέτρεψαν ό Θεός, διά να ωφεληθούν οι γονείς εις την ψυχή. Δεν γνωρίζει κάνεις τις βουλές του Θεού. Θα παρακαλούμε, αλλά δεν θα υποδεικνύουμε. Θα λέγωμεν: «Πλην, γενηθήτω το θέλημα Σου».

Ό (τάδε) είναι καλός, αλλά στάσιμος. Ό δε (δείνα) σήμερα αναπνέει και δεν ξεύρει πώς θα ναι την άλλην μέρα. Τόσον επικίνδυνη είναι ή κατάστασης του με την καρδιά του. Πότε-πότε το σκέπτεται, αλλά συχνά το ξεχνά.

Τούς δύο αυτούς κυρίους μία φορά μόνον είχε δει. Αλλά ό Γέροντας δεν έπεφτε έξω σχετικά μ` αυτούς. Εν συνεχεία με ρώτησε διάφορα θέματα προσωπικά, οικογενειακά η και τοπικά, δηλ. της περιοχής μου. Και αμέσως κατόπιν:

-           Τα λόγια σου να προσεχής. Να είναι «αλάτι ήρτυμένα». Το φαγητό χωρίς αλάτι είναι νόστιμο;

Άσχημα βλέπω τα πράγματα. Φοβάμαι. Οργή Θεού σίγουρα θα έλθει. Εις τα πολιτικά μη αναμειγνύεσαι. Αδιάφορη και ουδέτερη να είσαι. Τον Ισαάκ τον Σύρον, Γέροντα μου τον έχω. Να τον έχεις και σύ. Το βράδυ, να μη πέφτεις, αν δεν σου έλθουν εις την προσευχή δάκρυα.  Αν δεν έλθουν αμέσως, να περιμένεις και να επιμένεις εις την προσευχή. Δέκα λεπτά, μισή ώρα και θα 'ρθουν. Αν δεν έχεις δάκρυα, πώς και πόσην δύναμιν θα πάρεις; Με τα δάκρυα, ανακαινίζεται ό νους και όλα τα μέλη. Ή (τάδε) τί κάνει; Αλλά, όχι. Εκείνη στο σπίτι της και εσύ στο σπίτι σου.

Όταν κοινωνείς πώς αισθάνεσαι; Κανονικά πρέπει να έχεις πριν λίγο φόβο, πολλή ευλάβεια, και συντριβή. Μετά, πρέπει να αισθάνεσαι ηρεμία, χαρά και την αίσθηση να μη θέλεις όλη την μέρα να μιλήσεις εις άνθρωπο! Όμως, είναι νωρίς τώρα γι' αυτά. Αργότερα. Τόσα χρόνια δεν είχες την πνευματική γνώσιν, και τώρα σε τα είπα όλα μαζί. Αλλά, μερικά, αργότερα. Τώρα μη θέλεις να τα καταλάβεις ή να τα ζήσης. Είναι νωρίς.

Εκείνη την ώρα ήρθε κάποια νεαρά κυρία γνωστή μου. Είπε ό Γέροντας να έλθει μέσα.

-           Τέτοια ώρα πού ήλθες, πότε θα φύγεις; Σχεδόν κοντεύει να νυχτώσει. Μη φύγεις με το τελευταίο, να φύγεις με αυτήν εδώ μαζί. Ό άνδρας σου με ενδιαφέρει. Τί κάνει; Πότε θα με τον φέρεις; Με τρόπο και με το καλό να του μιλήσεις και πιστεύω θα δεχθεί να έλθει. Προσπάθησες και δεν ήλθε ό άνδρας ή ή γυναίκα, όποιος γνωρίζει από τα πνευματικά, οφείλει και τον άλλον να τραβήξει.

Να είσαι ταπεινή και υπομονετική και μη του αντιμιλάς. Με αγάπη να του ομιλείς. Εκείνος έχει πιο πολλά εις το κεφάλι του. Εσύ στο σπίτι είσαι. Περισσότερη ηρεμία έχεις. Να το λαμβάνεις ύπ' όψιν σου αυτό.

Εσύ εις άλλα θέματα να μη απαιτείς από τον άνδρα σου. Πρέπει να γνωρίζεις ότι ό γάμος είναι διά να φέρουν οι άνθρωποι εικόνας Θεού εις τον κόσμο, όχι δι' άλλα. Ούτε διά να σκοτώνονται ή να καταστρέφονται ψυχές. Πρέπει αυτά να λαμβάνουν ύπ' όψει των όσοι πανδρεύονται και να εξετάζουν αν και ό άλλος θα καταλάβει και θα συγκατάνευση εις τούτο. Αλλά επειδή λίγοι σκέπτονται με λογική και όπως θέλει ό Θεός πριν υπανδρευτούν. διά τούτο πολλοί γάμοι διαλύονται ή πολλά άσχημα συμβαίνουν.

 Από εσένα ότι εξαρτάται θα κάνης διά να μη προκαλείς τον άνδρα σου. Να έχεις σύνεση και φόβο Θεού.

Προσοχή εις την ανατροφή των τέκνων σου. Θα δώσεις λόγο δι αυτά και εις τον Θεό και εις αυτά, όταν μεγαλώσουν και δεν γίνουν καλοί άνθρωποι. Προσπάθησε να έλθεις με τον άνδρα σου. Άς ύπάγωμεν πες του, εις τον 'Άγιο Νεκτάριο να προσκυνήσω μεν, και μετά εις ένα Γέροντα παπά από την Ανατολή πού μου λέγει, πώς επιθυμία έχει να σε γνωρίσει. Έτσι πες του, κόρη, και θα δεχθεί.

Να πηγαίνετε. Καλό ταξίδι».

Καθώς ασπαζόμουν το χέρι του, μου λέγει:

-           Μη λυπάσαι, μη αγωνιάς για τίποτα. Μόνον διά την Αγάπη του Χριστού μας φρόντιζε, 

να μη λείψει από την καρδιά σου. Πάρε αυτές τις 100 δραχμές. Άν το πής πουθενά, θα χάσης την ευλογία. Στο καλό. Ή Παναγία μαζί σου!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΝΟΥΣΗ. 
Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ