ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ANTONIE PLAMADEALA ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΟΥ SIBIU KAI ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΟΥ ARDEAL, CRISANA, MARAMURES. (+1926- 2005). ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ.

  Η μοναξιά αλλά και η υπομονή και η ελπίδα του παραλύτου

«Πρέπει να προσέξουμε ακόμα ένα πράγμα από την ιστορία αυτού του παραλύτου. Πρέπει να προσέξουμε την ελπίδα αυτού... Ερχόταν πάντα εκεί. Έλπιζε πως καμία μέρα θα γίνει κάτι. Είχε μέσα του την πίστη για ένα θαύμα, μια δυνατή πίστη. Και να, μία μέρα Κάποιος ήρθε. Και ήρθε ιδιαίτερα για αυτόν. Και σας παρακαλώ να παρατηρείτε ούτε που τον έριξε στην κολυμβήθρα. Δεν το χρειάστηκε πια. Δεν περίμενε ούτε τον άγγελο. Του είπε μόνο· Έγειρε άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει(1ω. 5, 8) Γιατί αυτός που ήρθε ήταν ο Θεός. Ο Θεός μπορεί να λύσει τα προβλήματα και με έναν άλλο τρόπο, διαφορετικό από αυτό που σκεφτόμαστε εμείς ότι είναι δυνατόν. ... Έλεγε πως δεν έχει άνθρωπο. Είχε όμως Θεό, γιατί είχε πίστη και γιατί είχε ελπίδα,

-   Στην ομιλία για τον δαιμονισμένο στο Γαδάρα:

«Αν οι εκ Γαδαρηνοί είδαν πόση δύναμη έχει και αν είδαν ότι ήταν από το Θεό, τότε γιατί τον παρακάλεσαν να φύγει από τα όρια τους;

Μία από τις υποθέσεις θα ήταν ότι τον παρακάλεσαν να φύγει από τα όρια τους, γιατί δεν μπορούσαν να υποφέρουν το ασυνήθιστο. Δεν μπορούσαν να υποφέρουν το υπερφυσικό. Δεν μπορούσαν να υποφέρουν κάτι που υπερέβαινε τις συνήθειες τους, τη καθημερινή ζωή τους. Αν τέτοια υπερφυσικά πράγματα θα γινόταν μέρος κάθε μέρα, αυτό θα έκανε άνω κάτω όλη την ύπαρξη τους. Αυτοί δεν ήξεραν να ζουν, παρά στα όρια του φυσικού, με το οποίο είχαν συνηθίσει. Γι' αυτό τον παρακάλεσαν να φύγει από τα όρια τους. Ο Χριστός τους ενοχλούσε. Με έναν τέτοιο άνθρωπο όλες οι εκπλήξεις ήταν δυνατές. Τώρα είχαν χάσει μόνο τους χοίρους, αλλά ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί πιο αργά!

Άρα τί θα κάναμε εμείς στη θέση τους; Νομίζω ότι και εμείς θα κάναμε το ίδιο. Και εμείς συνηθίζουμε να ζούμε στη φυσική ζωή, έτσι όπως είναι, στην καθημερινή ζωή μας. Ας φανταστούμε ότι θα έπρεπε να ζούμε σε μια ατμόσφαιρα υπερφυσικού κάθε μέρα, με γεγονότα που θα υπερέβαιναν διαρκώς την φυσική τάξη. Π.χ. ας φανταστούμε ότι διαρκώς κάποιος, ή ο ένας στον άλλο, θα μπορούσε να βλέπει μέσα στη ψυχή μας. Θα ήταν εύκολο για μας; Θα το υποφέραμε εύκολα;... Το ίδιο ήταν και αυτοί- δεν είχαν την δύναμη να υποφέρουν το ασυνήθιστο».

Ομιλία για τη αμαρτωλή γυναίκα (Λου. 7, 37-50)

«Η γυναίκα αυτή ήταν αμαρτωλή. Τώρα έκλαιγε τις αμαρτίες της. Ένιωθε στο Χριστό το πρόσωπο που είχε την εξουσία να συγχωρήσει. Και δεν ξεγελιόταν. ... Η μετάνοια είχε ανοίξει τα μάτια για να αγαπά περισσότερο από πριν. Η μετάνοια την είχε αλλάξει. Είχε καρποφορήσει μέσα της την αγάπη. Ο Ιησούς την συγχωράει, γιατί κατάλαβε την καινούρια της μορφή της αγάπης, μια αγάπη καινή, γενναιόδωρη, θυσιαστική, με π6χρρησία, πλήρη, μεγάλη όπως ήταν και οι αμαρτίες της. άφέωνται αι άμαρτίαι αυτής αί πολλαί, ότι ήγάπησεν πολύ... Ο Ιησούς εκτιμά τα δάκρυα της μετανοίας της, αλλά την συγχωράει γιατί, εγκαταλείποντας μέσα στη καρδιά της τις αμαρτίες, τώρα αγαπούσε. Την συγχωράει γιατί αγαπούσε. Η μετάνοια είχε γεννήσει αγάπη μέσα αυτής. Για τους καρπούς της μετανοίας την συγχωράει. Διότι, αν μετανιώνουμε, αλλά μένουμε στείροι, ξυροί, εγωιστές, δεν αποκτάμε τίποτα μεγάλο. Η μετάνοια πρέπει να μας κάνει να γινόμαστε καινοί άνθρωποι, ώστε οι γύρω μας να δούνε πως έχουμε γίνει πιο αγαθοί.

Ομιλία για τον παράλυτο του Βηθέζδα (Ιω. 5, 7)

«Κανείς δεν βρέθηκε τόσα χρονιά κινούμενος από φιλανθρωπία προς αυτόν ή από κάποιο άλλο συναίσθημα, για να προσπαθήσει να το ρίξει στη κολυμβήθρα. Ο άνθρωπος ήταν εντελώς μόνος, βρισκόταν σε μια τέλεια μοναξιά και απομόνωση. Τον είχαν αφήσει μόνον με το εαυτό του. Και προσέξτε πόσο κακό είναι ναι σε αφήσουν όλοι. Να μην έχει άλλον άνθρωπο! Να μην έχει ένα φίλο. Να μην έχει κάποιον κοντά του.

Ο Σωτήρας μας ήρθε αυτό το πράγμα να διορθώσει. Ήρθε να διακηρύξει τον Εαυτό του ως τον άνθρωπο που χρειαζόταν ο παράλυτος και δεν τον έβρισκε. Ήρθε για να δώσει το παράδειγμα σε όλους εμάς. Να είμαστε άνθρωποι που βοηθούν. Να είμαστε άνθρωποι που αφιερώνονται στους άλλους. Να είμαστε άνθρωποι που παλεύουν εναντίο στην απομόνωση όπου έβρισκε ο πλησίον και που παλεύουν αντί της μοναξιάς. Ρώτησαν κάποιον ποτέ· ποια είναι ή χειρότερη κατάσταση για ένα άνθρωπο; Η απάντηση ήταν μία- η μοναξιά.

Το ευαγγέλιο τούτο είναι το ευαγγέλιο της κοινωνίας. Μας διδάσκει πώς να συμπεριφερθούμε ο ένας απέναντι τον άλλο, να ζούμε σαν αδέλφια, να μην αφήνουμε κανέναν μέσα στην απομόνωση, να μην αφήνουμε κανέναν όπως εκείνοι άφησαν αυτόν τον παράλυτη αυτό, ο οποίος για 38 χρόνια δεν βρήκε άνθρωπο που να τον βοηθήσει».

Ομιλία στο ευαγγέλιο των δαιμονισμένων στα Γαδαρά 

«... ελευθερία είχε και ο διάβολος. Αλλά ελευθερία είχε και ο άνθρωπος. Και ο δαίμονας του την είχε ακυρώσει. Τον κατείχε. Δηλαδή κυριαρχούσε πάνω του, του περιόριζε τη δική του ελευθερία. Ο άνθρωπος δεν είχε πια την δύναμη να εκφράσει τον εαυτό του. Ο δαίμονας την είχε και τώρα ζητούσε τα δικαιώματα του εν ονόματι της ελευθερίας. Αλλά ο Ιησούς δεν συμφώνησε μαζί του. Τι σοι και εμοί, τι πρόβλημα έχεις με εμένα; Το πρόβλημα ήταν ότι ο δαίμονας, ασκώντας την ελευθερία του, είχε ακυρώσει την ελευθερία του ανθρώπου. Ο Ιησούς επεμβαίνει μέσα στη ελευθερία του δαίμονα για να αποκαταστήσει τη πλήρη δύναμη του δαιμονισμένου, ώστε να χρησιμοποιεί τις δικές του δυνάμεις, τις δικές του ιδιότητες, τη δική του ελευθερία».

Ομιλία στη περικοπή της χήρας του Ναίν (Λκ. 7,11-16)

«Η χήρα του Ναϊν δεν είπε προς τον Σωτήρα ούτε ένα λόγο. Δεν το παρακάλεσε καθόλου. Τί να τον παρακαλέσει; Αυτή ήταν κλειστή στο πόνο της. (...) Η γυναίκα αυτή έχει την συμπάθεια των συνάδελφων της (ο ευαγγελιστής σημειώνει ότι όχλος πολύς την συνόδευε). Άρα δεν ήταν δυνατόν να μην προσελκύσει και την συμπάθεια του Ιησού»

Ομιλία στο ευαγγέλιο με το Ζακχαίο

Ο Ζακχαίος έγινε προσήλυτος του Ιησού, αν μπορούμε να πούμε έτσι. Άφησε το εαυτό του να νικηθεί από αγάπη. Από μια αγάπη με την οποία δεν ήταν συνηθισμένο οποία δεν του είχε δοθεί ποτέ από κανέναν. Είδε πώς κανείς δεν συμπεριφέρθηκε ποτέ έτσι σε αυτόν. Και κατάλαβε ότι δεν ήταν άξιος για μια τέτοια συμπεριφορά, αλλά του ήρθε δωρεάν. Κατάλαβε πως ο Ιησούς ήταν διαφορετικός και ότι έχει διακινδυνεύσει τα πάντα για αυτόν. Γιατί ο Ιησούς δεν έδινε σημασία πως όλοι διαμαρτυρόταν και ο Ζακχαίος ακουγόταν»

Ομιλία στη θεράπευση του τυφλού από Ιεριχώ (Μαρ 10, 46-52).

«Πρέπει να παρατηρήσουμε την πίστη του τυφλού στον Κύριο ως Μεσσία, διότι τον ονομάζει   Ιησούς, Υιός του Δαυίδ. Επομένως ο τυφλός ήξερε με ποιον καταπιάνεται. Είχε ακούσει για αυτόν. Ήταν σαν τον περίμενε (...) Στα βάθη της διανοίας αυτού πρέπει να τον περίμενε από πολύ καιρό.

Ο τυφλός βρισκόταν σε ένα μεσσιανικό καιρό. Από αυτό τον καιρό, από αυτή την πραγματικότητα απευθύνθηκε απελπισμένα προς τον Ιησού, με το φόβο ότι υπάρχει η πιθανότητα να παρέλθει αυτός ο χρόνος, χωρίς να αγγίξει και αυτόν μέσα του με τις ευλογίες του. Γι'αυτό ζήτησε με πίστη να κάνει το μεγάλο του θαύμα και σ' αυτόν. Όχι να του δώσει κανένα δηνάριο ή κάτι να φάει. Τί αξία είχαν πια όλα αυτά;»

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΟΜΙΛΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ.

ΚΑΤΑ ΤΟ Β ΜΕΣΩ ΤΟΥ 20 ΑΙΩΝΑ.

PREDA IONEL SABINΤ ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.