ΣΥΓΧΩΡΩ- ΞΕΧΝΩ

 ΦΥΛΑΚΕΣ Βάρατεκ, 1971

ΣΤΗ ΝΗΣΤΕΙΑ του Δεκαπενταύγουστου εξομολογούμαι στον π. Καλλίνικο

Ανάμεσα στ' άλλα του λέω: ένας πρώην συγκροτούμενος μου στις φυλακές έρχεται συνεχώς και μου γυρεύει δανεικά (κι αγύριστα). Βρωμοκοπάει κρασί και  κάπου, κάπου μου πετάει χοντρά ψέματα: πώς πέθανε το παιδί του και  δεν έχει χρήματα για την κηδεία (ξεχνάει ότι εγώ ξέρω πώς δεν είχε ποτέ του παιδί) έδωσα ότι του έδωσα και μετά απομακρύνθηκα. Αισθάνομαι παρ' όλα αυτά ένταση μέσα μου. Πώς όμως να φερθεί κανείς με κάποιον μεθύστακα.

Καλά έκανες και του έδωσες με κόβει ό πνευματικός. Αν ξανάρθεις δώσεις πάλι, μην τον διώξεις. Κι εγώ, λέει ό π. Καλλίνικος, έχω έναν φίλο που  μεθάει ό κακομοίρης κι όταν έρχεται από δω του δίνω ανθρωπιά

Πόσο χαίρομαι πού έγινα ορθόδοξος!

Συγχωρώ, ξεχνώ.

Στο κήρυγμα του πατρός Γκ. Τ.:

«Έρχονται οι κρατούμενοι και του λένε: "Εντάξει, πάτερ, τον συγχωρώ, άλλα  να τα ξεχάσω, όχι, δεν μπορώ". «Τους άπαντα: "Το να συγχωρέσεις κάποιον, χωρίς να ξεχάσεις αυτό πού σου έκανε  ,δεν σημαίνει τίποτα. Θα σου βάλει ό εξομολόγος το πετραχήλι στο κεφάλι θα σου πει: εγώ ό ανάξιος Ιερέας σε συγχωρώ. Πώς θα ένιωθες όμως αν 'άκουγες  να πεταγόταν ό Χριστός από τη γωνία λέγοντας: Μπορείς εσύ να τον συγχωρέσεις όσο θέλεις. Εγώ όμως δεν θα τον ξεχάσω, όπως κι αυτός δεν ξέχασε το κακό που του έκαναν"».

Σκέπτομαι την Ήμερα της Κρίσεως. Σαν κάτι πού έχουμε σημειώσει στην τοπική μας ατζέντα.

Τρομερή εικόνα: Να μην αξιωθώ ποτέ να δω τον Χριστό να γυρίζει άλλου το κεφάλι Του, να σκεπάζει το πρόσωπο Του με την παλάμη (κίνηση πού συνήθως συνοδεύεται με μικρό ανασήκωμα του ώμου), κίνηση πού θα ράγιζε και την πιο σκληρή καρδιά. Κίνηση τόσο φοβερή, όσο κι εκείνη πού καρφώνουμε τα καρφιά στο Σταυρό του Χριστού κάθε φορά πού διαπράττουμε μια αμαρτία.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ. 

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ.

 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΙΣΤΡΟΣ