Μάχη επιβίωσης στο Πέραμα με στήριγμα την Εκκλησία

Όλοι «γνωρίσαμε» την οικονομική κρίση στις 23 Απριλίου 2010, όταν ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας Γιώργος Παπανδρέου (πρωθυπουργός των Μνημονίων, όπως θα μείνει στην Ιστορία), από το ακριτικό Καστελόριζο ανακοίνωσε την προσφυγή της χώρας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, αλλάζοντας δραματικά τις ζωές μας. Υπήρχαν όμως περιοχές της Αττικής οι οποίες βρίσκονταν (πολλά χρόνια πριν) ήδη σε κρίση, όπως το Πέραμα, όπου μετά το κλείσιμο των ναυπηγείων οι κάτοικοί του (στο μεγαλύτερο ποσοστό βιοπαλαιστές) φυτοζωούν. Η ανεργία βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη της τάξης του 60% και 70%, με αποτέλεσμα η καθημερινή μάχη για την επιβίωση να είναι άνιση. Αυτό γίνεται αντιληπτό αμέσως μόλις εισέρχεται κάποιος στην πόλη της ανεργίας και της απελπισίας.

Παρασκευή ώρα 8 το βράδυ στον κεντρικό Ναό του Αγίου Γεωργίου Περάματος βρίσκονται δεκάδες πιστών που προσεύχονται σε κλίμα κατάνυξης, κάτι πρωτόγνωρο, αφού σε κανέναν άλλο ναό δεν υπάρχει τόσο αργά κόσμος (εκτός αν πρόκειται για αγρυπνία). Στην Ωραία Πύλη είναι ο π. Ιωάννης Κατής, ο οποίος δέχεται έναν έναν ξεχωριστά τους πιστούς, τους εξομολογεί και τους ανακουφίζει από τον πόνο και τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Είναι άνθρωποι όλων των ηλικιών (στην πλειονότητά τους νέοι), ακόμα και οικογένειες που βρίσκουν παρηγοριά στη ζεστή αγκαλιά του ακούραστου π. Ιωάννου, άνθρωποι που είτε είναι χτυπημένοι από βαριές ασθένειες είτε βιώνουν την οικονομική δυσπραγία. Αυτό συνεχίζεται ως τις πρώτες πρωινές ώρες.

 Ανθρώπινα δράματα

 Καθημερινά εκτυλίσσονται πολλά οικογενειακά δράματα. «Έρχονται πολλοί και μου λένε: Πάτερ, είστε η τελευταία μας ελπίδα… Εμείς δεν κλείνουμε την πόρτα σε κανέναν, όχι μόνο από το Πέραμα αλλά και από τον Πειραιά έρχονται απελπισμένοι άνθρωποι οικογενειάρχες, που δεν έχουν τα προς το ζην. Ανταποκρινόμαστε άμεσα παρέχοντας τρόφιμα. Είχε έρθει τις προάλλες ένας πατέρας και μου είπε ότι δεν τον ενδιέφερε ότι πείναγε αλλά ότι δεν είχε να πάρει ένα γάλα στα παιδιά του…» αναφέρει κατασυγκινημένος ο π. Ιωάννης, ενώ συμπληρώνει ότι «μετά λύπης μου λέγω ότι πολλοί συνάνθρωποί μας σκέφτονται να δώσουν ένα τέλος στη ζωή τους. Αντιμετωπίζω την κάθε περίπτωση ξεχωριστά, τους δίνω κουράγιο και τους ενισχύω πνευματικά ώστε να ξεφύγουν από αυτές τις σκέψεις».

Πρόκειται πραγματικά για μια πολύ δραστήρια ενορία, αφού υπήρξε πρωτοπόρα στον θεσμό των κοινωνικών ιατρείων, ενώ είχε και κοινωνικό φαρμακείο στα τέλη της δεκαετίας του '90, τα οποία δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν λειτουργούν γιατί κάποιοι ενοχλούνταν που είχε η εκκλησία ιατρείο και φαρμακείο. Ήταν διαφορετικές οι συνθήκες τότε. Αξιόλογο, επίσης, είναι το γεγονός ότι μοιράζονται συσσίτια εδώ και 25 χρόνια, με τους αποδέκτες να είναι κυρίως οικογένειες, κάτι που καταδεικνύει τη σπουδαιότητα αυτής της προσφοράς, ενώ δίνονται χρηματικά βοηθήματα για την αποπληρωμή λογαριασμών (κυρίως της ΔΕΗ), για να μη μείνει ο κόσμος στο σκοτάδι. Παρότι τα έσοδα του ναού είναι μειωμένα αισθητά λόγω της κρίσης, γίνεται αγώνας ώστε να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις ανάγκες που συνεχώς αυξάνονται.

  Δυσοίωνο το μέλλον

 «Πιστεύω ότι θα συνεχιστεί η οικονομική κατηφόρα, αισθάνομαι εσωτερική μελαγχολία όσον αφορά την παρούσα κρίσιμη κατάσταση και δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος. Αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι κάποιοι νέοι άνθρωποι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στη Γερμανία, στην Αυστραλία, αλλά και πάλι δεν μπόρεσαν να βρούνε δουλειά και αντιμετωπίζουν εκ νέου το φάσμα της ανεργίας. Πολλοί αφήσανε πίσω τις οικογένειές τους για να βρούνε μια καλύτερη τύχη και βρίσκονται σε αδιέξοδο» λέει δακρύζοντας ο π. Ιωάννης, ενώ προσθέτει: «Έχω θυσιαστεί για τον κόσμο και την πόλη την οποία διακονώ εδώ και 31 χρόνια, ο ναός είναι το σπίτι μου».

«Στην απόφασή μου να γίνω ιερέας έπαιξε ρόλο ο βίος του μακαριστού μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανού, που τον έχω ως πρότυπο και μάλιστα ήταν αυτός που με χειροτόνησε. Ακόμα και τώρα, όταν ακούω σε κασέτες τη φωνή του, συγκινούμαι βαθύτατα. Τέτοιοι ιεράρχες δεν βγαίνουν πια» καταλήγει ο π. Ιωάννης.

Τελευταία στάση στην κεντρική πλατεία (Τσορμπατζόγλου) του Περάματος, όπου εύκολα κάποιος βλέπει την κατήφεια στα πρόσωπα των αγωνιστών κατοίκων. «Μέρα με τη μέρα έρχομαι όλο και σε πιο δύσκολη θέση, αφού με τα μέτρα που ψηφίστηκαν κόβεται περαιτέρω η σύνταξη που παίρνω, με την οποία επιβιώνουν και τα παιδιά μου, που είναι άνεργα», αναφέρει με θλίψη ο κ. Αργύρης Κ., συνταξιούχος της περιοχής