ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΡΩΤΑΤΟΝ.

«Ανήκω στους ανθρώπους που ακουσία αγρυπνούν ή που αγρυπνούν ψευτοδιασκεδάζοντας και κυρίως ψευτοζώντας, που θέλουν ένα Θεό στα δικά τους μέτρα, για να περνάνε καλά. Πάσχω από «πρεσβυωπία» σαν άλλος Φαρισαίος, έχοντας καταντήσει το ενδοσκόπιο-τηλεσκόπιο.

Επειδή «ό Θεός αγάπη εστίν», επειδή μαθήτευσα στον πόνο, κατά την επίσκεψη του απρόσμενου επισκέπτη στη ζωή των ανθρώπων που αγάπησα. 

Μαθήτευσα, αλλά δυστυχώς δεν αρίστευσα, έμεινα τρόπον τινά «ανεξεταστέα». Επειδή «τσαλακώθηκα», βγήκα νικήτρια από τις ήττες μου,, «με το συνακόλουθο πνευματικό σημειωτόν».

Προσπαθούμε να Τον αναγνωρίσουμε, να Τον συναντήσουμε, μέσα από το αποφατικό του βάθος και τα υπέρλογα ρίσκα με τις συνακόλουθες και οικείες πια σε όλους εμάς πτώσεις, στάσεις, καθυστερήσεις, οπισθοχωρήσεις... 

Δεν είμαι περήφανη για την προσευχή μου, μάλλον της λείπει και ή σοφία και ή ταπείνωση, αλλά τουλάχιστον έχει πόνο και αυτό με παρηγορεί και με ανακουφίζει.

Πάτρα, Χειμώνας 2012

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΡΩΤΑΤΟΝ. ΑΡΙΘΜΟΣ 128.