ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ -ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΕΛΛΑΔΕΣ

Τα τελευταία έκανα την διαδρομή που ακολούθησε ό λαός του  Ισραήλ όταν έφυγε από την Αίγυπτο και ταξίδεψε στην γη της επαγγελίας. Κατάληξη της διαδρομής ήταν οι Άγιοι Τόποι, εκεί που γεννήθηκε ή Χριστιανοσύνη και κέντρο ή Ιερουσαλήμ.

Εκεί βρίσκεται ή αρχή και ή συνέχεια της Ορθοδοξίας ή πίστη ή Ελληνορθόδοξη κάτω από συνθήκες αντίξοες, κυρίαρχη όμως και πανταχού παρούσα. Ότι δείτε θα σας κάνει κατάπληξη. Θα συναντήσετε σε κάθε σας βήμα αμέτρητες μικρές Έλλάδες. Σε κάθε πέτρα γράμματα Ελληνικά. Μα είμαστε τόσο σπουδαίοι και δεν το γνωρίζουμε; Μήπως δεν εκτιμούμε όσο πρέπει την Ελληνική μας καταγωγή;

Παντού εκκλησίες. Ακόμη και στην απεραντοσύνη της ερήμου. Μία όαση. Λίγα φοινικόδεντρα μία εκκλησία και στην πόρτα Ελληνική σημαία. Τόσες Ελληνικές σημαίες δεν είδα ούτε στην Ηπειρωτική Ελλάδα.

Επιγραφές, επιγραφές... ακόμη και στα άδυτα και τα ιερά των Εβραίων στον τάφο του βασιλιά Δαυίδ σε κάποιο σημείο διάβασα ΔΙΑΣΠΟΡΑ - Φαίνεται πώς καμιά γλώσσα στον κόσμο δεν μπορεί να δώσει στην λέξη αυτή την ορθή της σημασία και οι έγωϊσταί και σκληροί Εβραίοι το δέχονται και το γράφουν σωστά Ελληνικά.

Μέσα στην κάψα του μεσημεριού, πάνω από 40 βαθμοί, κοντά στην Ιεριχώ, δίπλα στην νεκρά θάλασσα προχωράει το πούλμαν με τους προσκυνητές όταν από μακριά φαίνεται σαν κάστρο με το προστατευτικό τείχος γύρω του, φοίνικες, τοπίο επιβλητικό, σκηνικό ταινίας σινεμά. Μας εξηγεί ό παπάς-ξεναγός. Πλησιάζομε στο μοναστήρι του Γερασίμου του Ίορδανίτη. Φαίνεται από μακριά και μια σημαία να κυματίζει στην κορυφή. Μη μου πείτε... Ναι είναι ή σημαία μας.

Και βγήκε στο ιερό ό ηγούμενος και μας χαιρέτησε. Χαραγμένος από την σκληρή ζωή, νηστεία, προσευχή και σκληρή δουλειά χειρωνακτική να σταθεί όρθιο το μοναστήρι.

Μέσα του φωτιά τα λόγια της θρησκείας μας. Ρήτορας, χειμαρρώδης, μας μιλάει για την προσευχή και την μετάνοια. Τον θαυμάσαμε εκεί με τα χέρια ψηλά, με σχισμένο ράσο, πάμπτωχος και ξυπόλητος. Ναι φίλοι μου, ξυπόλητος πάνω στις πλάκες του ιερού, παλεύει, αγωνίζεται ό λευίτης, ζυμώνεται με το ξερό, αρμυρό χώμα της Ιεριχώς και κάθε πρωί ανεβάζει μια γαλανόλευκη.

Τελείωσε τα λόγια του και μείναμε βουβοί με εντυπώσεις ανάμεικτες από θαυμασμό και υπερηφάνεια: Από που κατάγεστε γέροντα; Από την Καλαμάτα. Χαίρε Καλαμάτα... Χαίρετε πόλεις και χωριά της Ελλάδας πού στείλατε τέτοιους υπηρέτες της Ορθοδοξίας πού έκαναν πραγματικότητα τις αμέτρητες μικρές Έλλάδες.

Χάρης Παναγιωτίδης

(Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό των ραδιοερασιτεχνών του συλλόγου Άν. Μακεδονίας - Θράκης λίγο πριν τον πόλεμο της έρημου).