ΦΥΛΑΚΕΣ ΒΑΡΑΤΕΚ 1970 YΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΥΠΟΥΛΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ - ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ

ΦΥΛΑΚΕΣ ΒΑΡΑΤΕΚ 1970

YΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΥΠΟΥΛΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ 

(ό π. Κλεόπας τον λέει πειρασμό εκ δεξιών) —θα μπορούσα να τον ονομάσω πειρασμό της πίστεως— που θεωρείται πανάκεια για καθετί πού απασχολεί τον άνθρωπο, πού αντικαθιστά όλες τις ανθρώπινες αρετές και πού κατά βάθος αποτελεί μια τετραπλή υπόσταση της αλαζονείας, σε συνδυασμό με την αφέλεια:

[ α) Ή πεποίθηση ότι με την πίστη δεν αρρωσταίνουμε ποτέ, oτι δεν είναι δυνατόν να ξανά αρρωστήσουμε ή oτι, αν παρ' ολ` αυτά αρρωστήσουμε, δεν έχουμε ανάγκη από γιατρούς και φάρμακα, τη στιγμή πού μπορούμε να θεραπευτούμε ανά πάσα στιγμή με τις προσευχές.

Μια τέτοια πεποίθηση, ή οποία μας θυμίζει αυτό πού είπε ό Ζακ Μαριταίν (θα πάρη τον Χριστό στο τηλέφωνο), είναι τό ίδιο με την πεποίθηση πού έχουν κάποιοι οι όποιοι δέχονται την ύπαρξη του Θεού μόνο μέσα από κάποιο θαύμα. Ό άνθρωπος πού πιστεύει κάτι τέτοιο μοιάζει με τον μηνυτή, πού, αντί να καταφύγει σε πρωτοβάθμιο δικαστήριο, κάνει προσφυγή.

Ταυτόχρονα όμως είναι και έλλειψη ταπεινότητας. Οι γιατροί, τα φάρμακα, του θεού δώρα είναι. Ό πιστός αρρωσταίνει, όπως ακριβώς αρρωσταίνει όλος ό κόσμος και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο θεραπεύεται, με τη βοήθεια δηλαδή των γιατρών και των φαρμάκων (αν βέβαια του είναι γραφτό να θεραπευτεί).

Ό θεός βέβαια κάνει και θαύματα, αλλά μόνον όταν Εκείνος το θελήσει. Ή ιστορία της Εκκλησίας μας δείχνει πώς τα θαύματα δεν γίνονται ένα κάθε μέρα, ούτε ό θεός μας προειδοποιεί πότε θα κάνει θαύμα, για να πάμε να το παρακολουθήσουμε.    Ο SADHU SUNDAR SINGH είναι αλήθεια πώς ζήτησε απ' τον Κύριο να του φανερωθεί, και ή προσευχή του εισακούστηκε. Δεν ζήτησε όμως κάποια σωματική θεραπεία για τον εαυτό του, άλλα σε όλη τη ζωή του βάδισε στο δρόμο του Ευαγγελίου και της βίας (όπως την αναφέρει ό Ματθαίος στο II, 12) για  να συναντήσει την πίστη. Σύμφωνα με τη Λούρδη, ό αριθμός θεραπειών πού έγιναν με θαυμαστό και ανεξήγητο τρόπο και πού αναγνώρισε επίσημα ή Ιατρική επιτροπή συναγωνίζεται τον αριθμό πού αναφέρει ή επίσημη Εκκλησία.

 Ή Εκκλησία μάλιστα δείχνει πιο προσεκτική σε τέτοια θέματα, από την ιατρική, όπως για παράδειγμα ή σινδόνη του Τουρίνου, θέμα για το όποιο έδωσε προτεραιότητα στα ιστορικά επιχειρήματα, σε σχέση με τα επιστημονικά (υπεριώδεις ακτίνες).

Ό Απόστολος Παύλος έμεινε με την παλιά του αρρώστια (στα μάτια;) τη δωρεά της Χάριτος (...εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατανά  ίνα κολαφίζη...), δηλαδή, ...μοϋ δόθηκε ένα αγκάθι στο σώμα, ένας Άγγελος του Σατανά, για να με ραπίζει...

Αρά λοιπόν; Ό πιστός άνθρωπος να ξέρει πώς μπορεί κι αυτός σαν τους άλλους ανθρώπους να αρρωστήσει κάποια στιγμή και τότε να προσευχηθεί να τον βοηθήσει ό Θεός, αλλά να βοηθήσει και τον γιατρό πού πρέπει να επισκεφτεί και να ευλογήσει τη θεραπεία, πού εκείνος ως ειδικός θα προτείνει. β)

Ή πεποίθηση ότι με την πίστη

γλιτώνουμε από τη θύελλα των πειρασμών.

Όχι. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει.

Πατερικά Κείμενα: στην είσοδο ενός χωριού με αμαρτωλούς κατοίκους κατοικούν δύο δαίμονες. Γύρω από ένα μοναστήρι με ευσεβείς και άπορους μοναχούς στέκουν δύο χιλιάδες δαίμονες.

γ) Ή πεποίθηση ότι με την πίστη δεν έχουμε ανάγκη από τις συνηθισμένες αρετές των ανθρώπων, όπως την εξυπνάδα, τη δικαιοσύνη, την επίμονη προσπάθεια...

Ό πιστός άνθρωπος έχει ανάγκη όλες τις παραπάνω αρετές, όπως τις ανάγκη όλοι οι άνθρωποι. Ή πίστη μας βοηθά, μας ενδυναμώνει, μας ανυψώνει μας χαροποιεί, αλλά δεν παραμερίζει τις ανθρώπινες αρετές. (Ή πίστη γενικά —και αυτό αποτελεί κανόνα— δεν μας προσφέρει ένα όμορφο καταστατικό . Μας κάνει ευτυχισμένους σε σχέση με τούς συνανθρώπους μας, αλλά όχι μόνο δεν παραχωρεί προνόμια, μα απεναντίας μας δημιουργεί πρόσθετες υποχρεώσεις.

Αν λοιπόν ό πιστός υποπέσει σε κάποιο σφάλμα, σε μια απερισκεψία, ασύνετη πράξη, θα υποστεί κι αυτός, όπως όλοι οι άνθρωποι, τις φυσιολογικές συνέπειες, κι αυτό δεν θα πρέπει να τον κάνει να απορήσει ή να παραπονεθεί.

 Κανείς δεν εξαιρείται.

δ) Ή πεποίθηση ότι με την πίστη μπορούμε να αποκτήσουμε οτιδήποτε, να καταβάλουμε καμία απολύτως προσπάθεια. Λάθος. Με την πίστη και προσευχή μπορούμε να αποκτήσουμε όλα τα πνευματικά δώρα, τα υπερφυσικά Τα δώρα της φύσης μας, όμως, πού είναι ανάλογα με τις δικές μας ισχνές δυνάμεις, πρέπει να προσπαθούμε να τα αποκτήσουμε με τα κοινά μέσα. είναι και το νόημα της παροιμίας: αυτό «Ό Θεός σου δίνει, αλλά μην περιμένεις  σου τα βάλει και στο δισάκι». Ή παροιμία αυτή θα μπορούσε κάλλιστα κάνεις ότι αποτελεί τη μεταφορική περίληψη ενός χωρίου της Αγίας Γραφής (Πραξ. 12, 7).

 Ό Άγγελος ανοίγει στον Πέτρο τις πόρτες της φυλακής και τον απελευθερώνει από τα δεσμά, διότι αυτά τα δύο μόνος του ό Πέτρος δεν θα μπορούσε να τα κάνει. Κατόπιν όμως του λέγει: «ανάστα εν τάχει... περίζωσαι και υποδησαι τα σανδάλια σου... περιβαλού το ιμάτιο σου και ακολουθεί μοι», δηλαδή, σήκω γρήγορα... ζώσου και φόρεσε τα σανδάλια σου... φόρεσε το μανδύα σου και ακολούθησε με, διότι αυτά μπορούσε να τα κάνει. Επομένως πρέπει να τα κάνει μόνος του, με τα δικά του χέρια.

Ίσως και ό δύστυχος ό Κρόμγουελ να κατάλαβε τελικά πώς έχουν τα πράγματα όταν είπε «Έχε εμπιστοσύνη στον Θεό και κράτα το μπαρούτι του όπλου σου ξερό  » οι τέσσερις τύποι πού διατύπωσε ό Γερμανός παιδαγωγός Κύνεκε υπάρχουν απαράλλακτοι και στις φυλακές: Ό Τσέζαρ: (Κλείστε το παράθυρο! Μην πάτε στην τουαλέτα μετά τις εννιά!). Βεντέτα και κλάψες: (Θέλω τη μαμά μου), και φενάκη αντί να περνάς απαρατήρητος καλύτερα να κάνεις τον παλιάτσο).

ΒΙΒΛΙ. ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ.