ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΑΡΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ."«Μνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων «σοί δέ αρκέσει ή μαρτυρία» του πνευματικού σου θειε Παναγή. "

«Μνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων «σοί δέ αρκέσει ή μαρτυρία» του πνευματικού σου θειε Παναγή. Ανεδείχθης όντως σεβαστός παρά πάντων.

Έδωσες φώς, από το ουράνιο φως, φωτίζοντας το χωριό σου και πάν-τας όσους κατέφευγαν εις σε.

Όλη του ή ζωή ήταν μια αντανάκλαση της χάρης τού Θεού πού κατοικούσε μέσα του. Εμείς, οι κατά σάρκα συγγενείς του ζώντας καθημερινά από τα γεννοφάσκια μας την παρουσία του, Ίσως δεν εκμεταλλευτήκαμε και δεν εκτιμήσαμε στο έπακρο τις γνώσεις και τη σοφία του. Εκμεταλλευτήκαμε όμως τις προσευχές του, την αγάπη πού μάς χάριζε- αλλά και μόνη ή παρουσία του ήταν τόσο σημαντική.

Γεννιέται στη Λύση το 1904 από πολυμελή οικογένεια. Μαθαίνει πρώτα την τέχνη τού υποδηματοποιού με παράλληλη συνεισφορά στις αγροτικές ασχολίες της οικογένειας του. Ή αφιέρωση του στο Θεό αρχίζει από τη νεανική του ηλικία. Με συχνές επισκέψεις στο Σταυροβούνι και με τη γνωριμία του με τον πατέρα Κυπριανό, (1955), άγιο πνευματικό ιερομόναχο, μπάζεται στα μυστικά της ασκητικής και μοναχικής ζωής. Όμως, γεγονότα όπως ή αλλαγή τού ημερολογίου, με τα παρατράγουδα της, και άλλες οικογενειακές υποχρεώσεις τον άφησαν μαζί με τον αδελφό του και την αδελφή του στη Λύση οικονόμο της Παναγίας της Χρυσολυσιώτισσας. Με ομιλίες στο σπίτι του, στους συλλόγους της Λύσης και τελικά σε κατάλληλο οίκημα, το θρησκευτικό σύλλογο, τον περίβολο τού ναού, ασκεί κηρυγματικό έργο. Διαβάζουν την Παλαιά Διαθήκη και την Καινή Διαθήκη, κάθε Σάββατο το Κυριακοδρόμιο, ερμηνεύοντας τα αναγνώσματα της Κυριακής, Συναξάρια και ότι άλλο ωφέλιμο μπορούσαν με δυσκολία να βρουν τότε.

Ασκώντας δέ και τα καθήκοντα τού νεωκόρου, από τα βαθιά χαράματα βρίσκεται στο ναό, για το άναμμα των καντηλιών και στη συνέχεια, για την τέλεση τού όρθρου, και τις άλλες τρέχουσες εργασίες του ναού. Τέλος το βράδυ, ό εσπερινός, το απόδειπνο, χαιρετισμοί, παρακλήσεις, κ. λ. π. Τα βράδια τού Σαββάτου ή νυκτερινή προσευχή μεταβαλλόταν σε αγρυπνία μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Το 'ίδιο δέ συνέβαινε και στις μεγάλες εορτές. Σε όλα αυτά τον ακολουθούσε αριθμός πιστών, κυρίως ελεύθερων γυναικών, και έτσι ασκούνταν όλοι μαζί σαν σε ένα κόσμο-μονάστηρο.

Ή πνευματική δραστηριότητα αυτή δεν περιοριζόταν στο μικρό κύκλο αυτό, αλλά επεκτεινόταν σ' όλο το χωριό, σαν καρπός της βίωσης της εν Χριστώ ζωής, σαν αποτέλεσμα της χάρης τού Θεού. Ήταν υπεύθυνος για το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας τού χωριού. Σαν άνθρωπος εμπιστοσύνης δεχόταν και έδινε. Διαχειριζόταν το φιλανθρωπικό ταμείο του ναού, πού προερχόταν από φιλανθρωπικές αγορές, προβολές ταινιών ή άλλων εκδηλώσεων. Πρόσφερε βοήθειες σε δυσπραγούντες τού χωρίου κατά τις μεγάλες εορτές αλλά μερικές φορές ακόμη και μηνιαίως, πάντα δέ με κάθε διακριτικότητα και μυστικότητα Ειρήνευε επίσης πολλά ζευγάρια, πού είχαν δυσκολίες στο γάμο, νουθετούσε τούς νέους.

Παραμονές μεγάλων εορτών ειδοποιούσε τούς ανήμπορους τού χωριού να ετοιμαστούν για τη Θεία Κοινωνία πού γίνονταν κατ' οικον. Πρώτος ήταν δέ στις προτροπές για Άγια Ευχέλαια στους άσθενούντας αλλά και στους υγιείς; Στους κεκοιμημένους διάβαζε τα σχετικά όλονυκτίς, παρηγορώντας επίσης τούς συγγενείς του κοιμηθέντος.

Οι τακτικότατες Θείες Λειτουργίες πού τελούνταν στη Λύση οφείλονταν, σε μεγάλο βαθμό σ' αυτόν, μια και προέτρεπε κάθε ένα να έχει τη δική του γιορτή και να γιορτάζει Αγίους πού δεν συνηθιζόταν μέχρι τότε να εορτάζονται.

Αυστηρός επίσης ήταν στην τήρηση της τάξης και της ησυχίας στο ναό. Ή διαχείριση μέρους των οικονομικών του ναού, κυρίως των δαπανών, ήταν παραδειγματική. Λιβάνι, καρβουνάκια, φιτιλάκια -ίταρέδες γίνονταν από τον ίδιο, με τη βοήθεια των συναγωνιστών του.

Λόγω της έλλειψης έκδεδομένων ακολουθιών υπήρχε ή ανάγκη αντιγραφής τους. Έτσι μια και ήταν καλλιγράφος αντέγραψε πλήθος φυλλάδων για χρήση στο ναό.

Ή φιλοξενία ήταν μέρος της ζωής του. Το σπίτι τους ήταν μικρό παν-δοχείο για κάθε μοναχό ή λαϊκό πού έφτανε στο χωριό. Παράλληλα δέ ήταν και φοβερός πολέμιος των αιρετικών ούτε στο σπίτι του να μπουν δεν επέτρεπε. Όταν κάποτε προσπάθησαν να ιδρύσουν οι «Ευαγγελικοί» αίθουσα στο χωριό δεν μπόρεσαν, και έφυγαν γρήγορα, λόγω της δράσης του.

Ή προσωπική του ζωή ήταν υπόδειγμα. Ασκητικότατος σε όλα του. Πράγμα πού φαινόταν από την πρώτη ματιά από το ίδιο το κορμί του. Απείχε από κρέας και νήστευε αυστηρά όπως και οι μοναχοί, με τριμέρια κλπ.

Κέντρο της ζωής του όπως και κάθε Χριστιανού ήταν ή Θεία Λειτουργία. Χαρακτηριστική είναι ή μαρτυρία τού μακαριστού Καθηγητή Παναγιώτη Τρεμπέλα, όπου, όταν επισκέφθηκε τη Λύση για να μιλήσει, στις 2 Φεβρουαρίου το 1961, τον είδε να δακρύζει κατά την ώρα τού καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων. Αργότερα έλεγε στους μαθητές της Ιερατικής Σχολής ότι πρώτη φορά είδε νεωκόρο να δακρύζει στη Θεία Λειτουργία

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια πού έλεγε κατά τη Θεία Ευχαριστία: «Ευλαβικά σαν τον Προφήτη σου τον άνθρακα στα χείλη παίρνω, και καθαρμού φωτιά αδαπάνητη, μέσα στην ύπαρξη μου παίρνω. Σ' ευχαριστώ πού καταδεκτικές στη φάτνη τούτη να ξανάρθεις Ώ μείνε χρόνια ατελεύτητα μέσα μου, αφέντης και μονάρχης...»

και στη διάρκεια της προσφυγιάς συνεχίζει με τον ίδιο ζήλο παρά τις

ταλαιπωρίες και το χωρισμό από την αγαπημένη του Παναγία και τη Λύση να τα δέχεται όλα σαν ευλογία Θεού. Γίνεται επίσης ή προσφυγιά αίτια να γίνει γνωστός σε πλήθος ανθρώπων πού τον έβλεπαν και πάλι ωφελούνταν. Έτσι τα λόγια τού Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ: «Βρες την ειρήνη του Θεού μέσα σου και χίλιοι άνθρωποι θα αναπαυθούν κοντά σου» γίνονται πραγματικότητα

Κλείει ή ζωή του με μια σχετική σύντομη αλλά επώδυνη αρρώστια για να κοιμηθεί στις 30 Δεκεμβρίου.

Η ζωή του μιλά από μόνη της αλλά όλα αυτά τα λόγια είναι κύμβαλα μπροστά στη μαρτυρία τού πνευματικού του.

Τώρα πού δεν είναι σωματικά μαζί μας καταλαβαίνουμε ίσως καλύτερα τί είχαμε και τί χάσαμε. Όμως ελπίζουμε ό Κύριος να τον έβαλε «αππέσω σε μια γωνιά» όπως έλεγε, για να χαίρεται μαζί με την Παναγία και όλους τούς Αγίους και το Χριστό, πού τόσο αγάπησε και αφιέρωσε τη ζωή του. Παρηγοριά μας ή ελπίδα και χαρά μας ότι θα έχουμε «οικείους εν Ιερουσαλήμ». Αιωνία του ή μνήμη.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΑΡΗΣ

Θεολόγος