ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ. ΠΟΛΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΙΑΜΒΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ.

Πολύ μου αρέσουν οι ιαμβικοί κανόνες

—        Πολύ μου αρέσουν οι ιαμβικοί κανόνες! Αυτός ό Ιωάννης ό Δαμασκηνός έχει πολύ υψηλά νοήματα. Τί να την κάνεις τη μόρφωση; Έδώ είναι το Πνεύμα του Θεού. Ένα σημείο μου αρέσει πολύ, πού λέει: «Νυν ποτνιάται της παλιγγενεσίας...». Μάλλον είναι στον ιαμβικό κανόνα, στο δεύτερο στίχο, τρίτη σειρά, στην ενάτη ωδή. Τώρα αμέσως να το βρείτε.

—        «...νυν ποτνιάται της παλιγγενεσίας ως ζωοποιού την χάριν δε, Παρθένε, νέμεις, Άχραντε, προσκυνήσαι το κλέος».

Άκου να δεις. Είναι ένας τρόπος δοξολογίας, προσευχής στον Θεό. Παλαιά, όταν συνέβαινε κάτι δυσάρεστο, ξύριζαν το κεφάλι και έριχναν στάχτη στο κεφάλι και έκόπτοντο και ώδύροντο, όταν πενθούσαν. Όπως συνέβη με τον Δαβίδ, όταν αμάρτησε. Και αυτός έκανε κάτι τέτοιο, για να δείξει τη συντριβή του. Και στην Καινή Διαθήκη έχομε τέτοια φαινόμενα. «Πότνια» στην Αρχαία Ελλάδα λεγόταν ή αρχηγός των μαινάδων γυναικών. 

Έχετε ακούσει για τις Μαινάδες; Είναι οι Μαινάδες, οι Βάκχες, οι Ευμενίδες. Οι Μαινάδες στην αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν γυναίκες πού τρέχανε έξαλλες στον Κιθαιρώνα μέσα στα πεύκα και λατρεύανε τον σατανά με έναν τρόπο οργιώδη. Οι «ποτνιώντες» ερχόντουσαν σε μια κατάσταση, σε μια σατανική έξαρση. Ό ποιητής χρησιμοποιεί αυτές τις λέξεις, αλλά τούς δίδει άλλο νόημα. Τη λέξη «έξαρση» τη χρησιμοποιούμε και εμείς οι χριστιανοί, αλλά με εντελώς διαφορετική έννοια. Υπάρχει τεράστια διαφορά.

 Εκεί, στην ειδωλολατρία, γίνεται με ενέργεια σατανική. 'Εδώ, με θεία ενέργεια. Εκεί  ό σατανάς να καταστρέφει, να υποδουλώνει την ψυχή. Έδώ, ή χάρις του Θεού να ενθουσιάζει, να αγιάζει, να δημιουργεί σκίρτημα στην ψυχή. Πείτε το όλο το τροπάριο: — «Πόθου τετευχώς και Θεού παρουσίας ό χριστοτερπής λαός ήξιωμένος, νυν ποτνιάται της παλιγγενεσίας, ως ζωοποιού την χάριν δέ, Παρθένε, νέμεις, Άχραντε, προσκυνήσαι το κλέος».

—        Λοιπόν, είναι πάρα πολύ σπουδαίο. Είναι ένας τρόπος προσευχής, δοξολογίας. Ένας ενθουσιασμός. «Ότι γλεύκους μεμεστωμένοι είσί» . Δεν το είπαν την ήμερα τής Πεντηκοστής για τούς μαθητές του Κυρίου;

Είναι και ένα άλλο, πού λέγει για τις Βάκχες. Βρείτε το.

—        «Την άγριωπόν, άκρατώς γαυρουμένην, άσεμνα βακχεύουσαν, έξοιστρουμένου κόσμου καθεϊλες πανσθενώς άμαρτίαν

ους εΐλκυσε πρίν, σήμερον των άρκύων σώζεις δε, σαρκωθείς εκών, Εύεργέτα» .

—        Κι αυτό είναι σπουδαίο, όπως το άλλο, το προηγούμενο. Έχει άλλη, βέβαια, σημασία. Δείχνει το τί έκαναν οι ειδωλολάτρες με τα είδωλα. Άλλα «των άρκύων» πού λέγει έχει τη σημασία ότι ό Χριστός ελευθέρωσε τον άνθρωπο από τα δίχτυα της αμαρτίας, πού είχε εγκλωβιστεί υπό του σατανά. Για να δούμε, βγαίνει ετσι; «Την άγριωπόν, άκρατώς γαυρουμένην, άσεμνα βακχεύουσαν, έξοιστρουμένου κόσμου καθείλες πανσθενώς άμαρτίαν ους εϊλκυσε πριν, σήμερον των άρκύων σώζεις δέ, σαρκωθείς εκών, Εύεργέτα». Τα «άρκυα» είναι τα δίχτυα. Τούς ελευθέρωσε. Ήταν μπερδεμένοι εκεί, σκλάβοι. Ήταν ήγκιστρωμένοι στα δίχτυα. Σήμερα τούς ελευθερώνει Αυτός. Αυτούς τούς οποίους άλλοτε ό σατανάς τούς είχε μπλέξει μες στα δίχτυα, τώρα ήλθες 'Εσύ και τούς ελευθέρωσες.

Για σκεφθείτε τί μελετημένος ήταν ό Άγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός! Ήξερε τη λατρεία των ειδωλολατρών. Πώς έλάτρευαν τούς θεούς των. 'Εμείς που να ξέρομε τώρα να εμβαθύνομε τόσο...



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ. ΧΑΝΙΑ 2010