Η ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (1988-1953_ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΑ.

Το 1920 ή Παρασκευή γνώρισε τον επίσκοπο του Ντμήτροβ Σεραφείμ (Ζvezdinsky) και τον έκανε πνευματικό της πατέρα. Ό επίσκοπος καθοδηγούσε την Παρασκευή στην πνευματική ζωή με αρκετή αυστηρότητα, στους άλλους όμως μιλούσε γι` αυτήν με μεγάλο σεβασμό. Στο ημερολόγιο της ή οσιομάρτυρας σημείωνε και τα παρακάτω:

"Με τις προσευχές του αγίου γέροντα μου, αυτού του σοφού και στοργικού πνευματικού οδηγού μου μέσα στην ταραγμένη θάλασσα της ζωής, χαίρομαι και ψάλλω: «Έστερεώθη εν Κυρίω ή καρδία μου». Τώρα ό Κύριος μου αποκάλυψε ' με πόση σοφία με οδήγησε ό γέροντας μου από το σκοτάδι στο φώς. Χαίρομαι και ευχαριστώ το Θεό πού με αξίωσε να συναντήσω έναν τόσο σοφό άββά. Ευχαριστώ το γέροντα μου πού με καθοδηγούσε με τέτοιο τρόπο, αν και ομολογώ ότι ήταν πολύ δύσκολη κι επίπονη ή διαδικασία, κυρίως όταν ό γέροντας μου στερούσε τόσο αδίστακτα εκείνα πού έτρεφαν τον εγωισμό μου. Πόσα βάσανα και πόσοι πόνοι γέμισαν τότε την ανήσυχη, φίλαυτη και πονηρή καρδιά μου. Τώρα ανακάλυψα από μόνη μου εμπειρικά πόσο δύσκολος και επίπονος είναι ό αγώνας για να μεταβεί κανείς από τον εγωισμό στην αγάπη. Και χαίρομαι όταν βλέπω πώς ή αγάπη και ή υπακοή στο γέροντα μου κατεδάφισαν τη φιλαυτία και την αυτοεκτίμηση μου, και βλέπω γκρεμισμένα τα είδωλα εκείνα πού πριν από λίγο καιρό λάτρευα.

Με πολλά δάκρυα, με βαθιά καρδιακή ευγνωμοσύνη ασπάζομαι ακατάπαυστα τα τίμια πόδια τού σοφού γέροντα μου, πού ως δεύτερος πράος Δαβίδ, τόσο απλά και τόσο εύστοχα, χτύπησε στο κεφάλι το νοητό Γολιάθ μου. Τώρα βλέπω πόσο δύσκολο είναι να μείνεις αληθινό παιδί τού πνευματικού πατέρα σου, όταν εκείνος ξεριζώνει τη ρίζα της υπερηφάνειας, όταν σταυρώνει ή σκοτώνει στο πρόσωπο σου τον παλαιό άνθρωπο. Στο δρόμο αυτόν δεν μπορεί κανένας αμαρτωλός γιός τού Αδάμ να κρατηθεί χωρίς τη βοήθεια και τη στήριξη τού Θεού, πού μας επισκέπτεται με τις προσευχές του Γέροντα".

Το 1921 ό επίσκοπος Σεραφείμ διάβασε την ρασοευχή στην Παρασκευή, πού κράτησε το ίδιο όνομα - Παρασκευή - και συναριθμήθηκε στην αδελφότητα της Ιεράς Μονής των Βλαχερνών. Πολύ σύντομα όμως στη Μητρόπολη ήρθε ένα γράμμα με παραλήπτη τον επίσκοπο. Μ' αυτό ή ενορία της εκκλησίας της Παναγίας του Καζάν, του χωριού Ποντλίπιτσιε. παρακαλούσε να γυρίσει πίσω ή μοναχή για να συνεχίσει την εκπαίδευση των παιδιών. Υποσχέθηκαν πώς θα της νοικιάσουν ένα διαμέρισμα και θ' αναλάβουν τη διατροφή της. Στις 25 Ιουλίου τού 1921 ό επίσκοπος Σεραφείμ προχώρησε στην έκδοση της ακόλουθης απόφασης:

"Απαντώντας στο αίτημα των αγροτών και με στόχο τη στερέωση της πίστης και τη μόρφωση των παιδιών με κανόνες χριστιανικούς, ή μοναχή Παρασκευή Ματιέσινα, υπακούοντας στους ιερούς όρκους της, καλείται από το μοναστήρι για το ιεραποστολικό έργο στο χωριό, παραμένοντας ταυτόχρονα μέλος της αδελφότητας της Ιεράς Μονής Βλαχερνών. Ευελπιστώ και είμαι βέβαιος, ότι ή ηγουμένη και οι αδελφές θα δώσουν ευλογία στη μοναχή Παρασκευή να φύγει από το μοναστήρι χωρίς κανένα γογγυσμό ή δυσαρέσκεια και θα την προπέμψουν με χαρά για το σπουδαίο χριστιανικό και ιεραποστολικό έργο, επειδή γνωρίζουν τη δύσκολη εποχή της απιστίας πού ζούμε σήμερα, και  θα θυμούνται πώς ό άγιος Σέργιος έδωσε ευλογία σε δύο μοναχούς του να φύγουν από το μοναστήρι, για να προστατέψουν την Αγία Εκκλησία και την πατρίδα από τις επιθέσεις τού εχθρού".

Στις 27 Νοεμβρίου τού 1921 ό επίσκοπος χειροτόνησε διακόνισσα τη μοναχή Παρασκευή, σύμφωνα με την αρχαία χριστιανική τάξη. Από τότε ή Παρασκευή άρχισε να διακονεί στην εκκλησία της Παναγίας τού Καζάν στο Ποντλίπιτσιε, όπου πολύ συχνά λειτουργούσε κι ό επίσκοπος Σεραφείμ, πού ζούσε κοντά στην εκκλησία. Ό σοφός γέροντας καθοδηγούσε τη μοναχή Παρασκευή στο δύσκολο δρόμο της πνευματικής τελείωσης, ταυτόχρονα όμως τη θεωρούσε ως ένα από το πιο κοντινά πνευματικά του παιδιά. Σημείωνε ή ίδια τα ακόλουθα:

"Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια πόσο ωφέλιμη και παρηγορητική ήταν ή τελευταία μου επίσκεψη στο γέροντα, έγραφε στο ημερολόγιο της ή Παρασκευή. Ένιωθα να κυριαρχεί μέσα μου ή ειρήνη κι ή χαρά, αισθανόμουν το φωτισμό του νου και της καρδιάς μου, την αλλοίωση όλης μου της ύπαρξης. Ή συνείδηση μου ήταν ήρεμη, ήμουν απελευθερωμένη από τα δεσμά της αμαρτίας. Θεέ μου! Τί ευλογία πού είναι ή μετάνοια για τούς πεπτωκότες! Πόσο μεγάλη εξουσία «του δεσμείν και λύειν» δόθηκε στους αγίους αποστόλους! Ευλογημένη ή μέρα και ή ώρα πού ό Κύριος με αξίωσε να βρεθώ μπροστά στον άγιο γέροντα μου και να δέχομαι από εκείνον τα άγια μυστήρια. 

Ω, βάθος σοφίας! Ω, βάθος ελέους! Εγώ, ένας μικρός κόκκος άμμου, χάνομαι μέσα σ' αυτήν την άβυσσο. Ήμουν μια τιποτένια και μιαρή, ακάθαρτη, ταλαιπωρημένη, με βαρύνουν όλα τα εγκλήματα, ήμουν παραμορφωμένη από την αμαρτία, εξαντλημένη, ασύνετη. Και τώρα είμαι ξανά αναζωογονημένη, παρηγορημένη, θεραπευμένη, κεκαθαρμένη και πνευματικά ίματισμένη. Για όλ' αυτά τα χαρίσματα, πού μου δόθηκαν δωρεάν από το έλεος του Θεού, τί μπορώ να πω, πώς να σ' ευχαριστήσω; Δέ βρίσκω λόγια κατάλληλα. Έδώ τα χείλη σιωπούν. Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόμου. Μακάρι να μπορούσα να περπατώ πάντα μπροστά στα μάτια τού Θεού με φόβο και τρόμο. Πόσο θλιβερό και άδικο είναι να δέχεσαι τέτοια δώρα και αγαθά, κι έπειτα να γίνεσαι πάλι αιχμάλωτος της αμαρτίας! Πόσο φόβο μου προκαλεί ή δική μου αδυναμία και αστάθεια! Θεέ μου. Θεέ μου, τί να κάνω; Είμαι τόσο αδύναμη, τόσο ασταθής, τόσο επιρρεπής στην αμαρτία! Στήριξε με μην επιτρέπεις να πέσω. κλείσε την άβυσσο της αμαρτίας, θέσε μου όρια να μη σε παροργίσω ξανά, αλλά να μένω πάντα σταθερή στην αλήθεια Σου, με τις ευχές τού γέροντα μου και πάντων των αγίων".

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ  ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ Γ

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΡΙΕΣ.

ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ. ΑΘΗΝΑ 2012