Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ.

Κατανόηση της αγίας Γραφής

Άνοιξε το Ευαγγέλιο και διάβασε: «Λέγει αύτώ Ναθαναήλ- πόθεν με γινώσκεις; Άπεκρίθη Ιησούς  και είπεν αύτώ- πρό του σε Φίλιππον φωνήσαι. Οντα υπό την συκήν ειδόν σε» (Ίω. 1,48), και «άπεκρίθη Ιησούς και είπεν αύτώ ότι ειπόν σοι ότι ειδόν σε ύποκάτω της συκής, πιστεύεις; Μείζω τούτων όψει» [ (Ίω. 1.50).

Αυτά τα λόγια ισχύουν για τον καθένα μας. Το λέω και σέ σένα «μείζω τούτων όψει». Αυτό, είναι ή αρχή της κάθαρσης τού νου: όταν ό άνθρωπος αρχίζει και βλέπει πράγματα πού προηγουμένως δεν τα έβλεπε- πού άλλοι δεν τα προσέχουν πού ποτέ δεν , το φανταζόταν ότι υπήρχαν. Έτσι, σταδιακά, ό Κύριος αφαιρεί το πέπλο της εσωτερικής τύφλωσης.

0 Γεώργιος ό έγκλειστος, αν και ζούσε με την πιο αυστηρή ασκητική ζωή της μόνωσης, όμως αλληλογραφούσε. Να τί έγραφε για τον εαυτό του:

Διάβαζα πολλά κοσμικά βιβλία. Τώρα πια τα σταμάτησα. Και τι  λένε; Ωραία λόγια και όμορφες σκέψεις. Τίποτα περισσότερο. Πάρε την αγία Γραφή Τί πλούτος! Τί βάθος! Ολόκληρη περιβάλλεται από ένα μυστήριο. Τα νοήματα της είναι ανεξάντλητα. Ή άγια Γραφή μοιάζει με κρεμμύδι. Κάθε φορά πού ξεφλουδίζεις ένα φύλλο ανακαλύπτεις και δεύτερο. Έτσι και με την μελέτη της αγίας Γραφής. 

Πίσω από το πρώτο της νόημα κρύβεται ένα δεύτερο, βαθύτερο κ.ο.κ.

Ή αγία Γραφή, έλεγε ό Γέροντας, έχει δύο όψεις. Την εξωτερική και την εσωτερική. Δηλαδή, έκτος από τα απλά ιστορικά γεγονότα πού περιγράφει, υπάρχει, και άλλο βαθύτερο νόημα. Ή προτύπωση. Και αυτό αποκαλύπτεται στον άνθρωπο ανάλογα με τον βαθμό της κάθαρσης του νου.

Παράδειγμα:

Ή διάβαση της Ερυθράς θάλασσας από τους Εβραίους είναι ταυτόχρονα και προτύπωση του βαπτίσματος της Καινής Διαθήκης, χωρίς το όποιο δεν μπορεί να εισέλθει ό άνθρωπος στην Βασιλεία του Θεού. Ή διάβαση, ξέρομε, ήταν ένα ιστορικό γεγονός. Πώς έγινε; Οι Εβραίοι είχαν φτάσει μπροστά στην θάλασσα. Από πίσω, τούς κατεδίωκε ό Φαραώ με την πανστρατιά του. Και από τα δύο μέρη άμμος. Ίσως. δεν γνωρίζομε, να υπήρχε κάποιο δύσβατο μέρος από όπου θα μπορούσαν να ξεφύγουν. Αλλά και πάλι κίνδυνος. Θα συναντούσαν άλλες άγριες φυλές. Με λίγα λόγια οι Εβραίοι είχαν έγκλωβισθή. Τα βρήκαν «μπαστούνια». Τί έπρεπε να κάμουν; Προς ποια κατεύθυνση να έτρεχαν; Και λοιπόν, τί έγινε τότε;

Ό Μωυσής πήρε εντολή (με τί τρόπο δεν γνωρίζομε) να χτυπήσει την θάλασσα με το ραβδί του, χαράσσοντας μια κάθετη γραμμή. "Η θάλασσα τότε σχίσθηκε στα δύο μέχρι τον βυθό και οι Εβραίοι πέρασαν μέσα από τον βυθό περπατώντας επάνω  σε ξηρά γη, ανάμεσα σε δύο τοίχους από νερό Για πόσα χιλιόμετρα περπατούσαν δεν γνώριζα. Σίγουρα, περισσότερο από δύο ώρες- Έτσι Λοιπόν, οι Εβραίοι, πρώτα κατέβηκαν στο πάτο της θάλασσας και μετά άρχισαν να ανεβαίνουν στην «έναντι παραλία. Ό Φαραώ και τα στρατεύματα το, ήταν αποφασισμένοι να τούς καταδιώξουν.

Ενώ λοιπόν, ό Αιγυπτιακός στρατός κατέβαινε μέσα στην θάλασσα, και οι Εβραίοι ανέβαιναν από την θάλασσα, ό Μωυσής πήρε πάλι εντολή από τον Θεό να ξαναχτυπήσει την θάλασσα με το ραβδί του. Αυτή την φορά οριζόντια, ώστε με αύτη τη κίνηση να έπανενωθούν τα νερά. Έτσι, ό Φαραώ με όλο το στράτευμα του πνίγηκαν στα νερά (Έξοδ. 1,28). Το βαθύτερο-μυστικό νόημα είναι: Με τις δύο κινήσεις πού έκαμε ό Μωυσής σχημάτισε ένα σταυρό. "Ίσως ρωτήσει κανείς: ο  Μωυσής άραγε, εκείνη την στιγμή το καταλάβαινε: Ότι αυτό πού έκαμε, ήταν σταυρός; Φυσικά. Ήταν ό μόνος άνθρωπος της Π.Δ., πού θα μπορούσε να το καταλάβει. Όπως είπαμε, το πέρασμα της Ερυθράς θάλασσας ήταν προτύπωση τού βαπτίσματος.

 Όταν ένας άνθρωπος βυθίζεται στο νερό της κολυμβήθρας, σαν σέ μια άλλη θάλασσα, αφήνει εκεί μόνο  τον παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας και  βγαίνει καθαρός και αγνός. 'Ο Φαραώ και ή πανστρατιά του αφοπλίζουν την τυραννία τού κακού και της αμαρτίας. Όλη ή ανθρωπότητα, πριν την έλευση του Χριστού βρισκόταν κάτω από την εξουσία του διαβόλου, Ανεξάρτητα από τα οποιαδήποτε έργα δικαιοσύνης.

Έτσι λοιπόν, με το άγιο βάπτισμα ό άνθρωπο ελευθερώνεται από τον διάβολο, όπως οι Ισραηλίτες ελευθερώθηκαν από τον Φαραώ, τότε πού βγήκαν από την θάλασσα, και ξέφυγαν από την καταδίωξη του Φαραώ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΡΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ. ΟΣΙΟΥ ΣΤΑΡΕΤΣ ΝΙΚΩΝΟΣ ΜΠΕΛΙΑΕΦ (1931)