Ο ΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΣ. ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ Ο ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΦΙΛΟΘΕΙΤΗΣ.

          

 Επί Ιουλιανού του παραβάτη, ό αυτοκράτορας Ιουλιανός, είχε συλλάβει κάποτε έναν 18χρονο Χριστιανό ονόματι Θεόδωρο. Αυτόν τον νεαρό, ό Ιουλιανός διέταξε τούς στρατιώτες του να τον κρεμάσουν και να τον ξεσχίζουν το σώμα του. Στις αυλακώσεις πού είχαν δημιουργηθεί στο σώμα του νεαρού, οι στρατιώτες έριχναν ξύδι και αλάτι, για να κάνουν πιο οδυνηρό το μαρτύριο του νεαρού Θεόδωρου. 

Τόσο φρικτό ήταν το μαρτύριο του νεαρού πού είχαν φανεί τα οστά του! Τα αίματα κάτω ποτάμι, τα κρέατα πέφτανε... 

Μια φοβερή κατάσταση!

 Σε κάποια στιγμή ή νεαρός από τα μαρτύρια λιποθύμησε και έδειχνε ότι θα παρέδινε από στιγμή σε στιγμή το πνεύμα του. Σέ αυτήν την κατάσταση οι στρατιώτες παρέδωσαν τον νεαρό στους γονείς του. 

Οι γονείς παρέλαβαν τον γιό τους στο σπίτι και τον περιποιήθηκαν και εκεί πού ήταν να πεθάνει τελικά ανένηψε και επανήλθε στη ζωή! Τότε ή μητέρα του παιδιού, τον ρώτησε το έξης: Θεόδωρε, παιδί μου, πώς έκανες αυτήν την μεγάλη υπομονή; Δεν πονούσες; Και αν πονούσες τί σκεφτόσουνα; Πώς τόσες ώρες μαρτυρίου, δεν έβγαλες ένα παράπονο, έναν λόγο, έναν αναστεναγμό;

 Και ό νεαρός άγιος μάρτυς και ομολογητής, είπε στην μητέρα του: Μητέρα, όταν ήμουν επάνω στο ξύλο κρεμασμένος και με «έψηναν» οι στρατιώτες, πονούσα ναι μεν τρομερά, αλλά έκανα την σκέψη, ότι άμα δεν κάνω υπομονή θα πάω στην κόλαση. Και είπα στον εαυτόν μου, να κάνω υπομονή αυτήν την κόλαση, για να γλυτώσω την άλλη.

Όταν έβαλα αυτόν τον λογισμό και θεμελίωσα πάνω σέ αυτόν την υπομονή μου, τότε είδα να έρχονται τρεις νεαροί, τρεις άγγελοι.

 Ό ένας άγγελος είχε μία λεκάνη με ουράνιο μύρο, ό άλλος είχε πετσετάκια, το ένα πάνω στο άλλο και ό τρίτος άγγελος έπαιρνε ένα πετσετάκι, το βουτούσε στην λεκάνη με το ουράνιο μύρο και με το έβαζε στο πρόσωπο! Και από την ουράνια αυτή ευωδία, δεν αισθανόμουνα κανένα πλέον πόνο! Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, πού με κατέβασαν από το ξύλο, διότι μόλις έγινε αυτό, οι άγγελοι έφυγαν. Θα ήθελα να πεθάνω εκεί πάνω!