ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. "ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

O Χριστός  είναι το θαύμα της ιστορίας σ` αυτόν τον κόσμο. Όχι μόνο για τα θαύματα πού έκανε, ούτε και για την ανάσταση Του μόνο, αλλά και για την άγαπητική και στοργική παρουσία του πνεύματος Του. Ήρθε στη γη, αλλά ταυτόχρονα βρισκόταν και στον ουρανό. Έβλεπε τούς ανθρώπους, μα την ίδια στιγμή παρατηρούσε το σατανά να πέφτει από τον ουρανό. Όταν συναντιόταν με ανθρώπους, έβλεπε τόσο το παρελθόν όσο και το μέλλον τους. Τις σκέψεις των ανθρώπων τις έβλεπε σαν σέ ανοιχτό βιβλίο. 

Όταν οι άνθρωποι τον εγκωμίαζαν και τον θαύμαζαν, Εκείνος μιλούσε στους αποστόλους για το πάθος Του. Την ώρα του πάθους Του, μιλούσε για την επικείμενη νίκη και δόξα Του. Ατένιζε το μαρμάρινο ναό της Ιερουσαλήμ, άλλ' έβλεπε και την καταστροφή του. Συνομιλούσε με το Μωυσή και τον Ηλία όπως μιλάμε με τούς συγχρόνους μας.

 Ζούσε εγκλωβισμένος στο σώμα Του, άλλ' έβλεπε όλα όσα γίνονταν στον ουρανό. Άκουγε τη συνομιλία πού γινόταν ανάμεσα στον αμαρτωλό πλούσιο από την κόλαση και στον Αβραάμ από τον παράδεισο. Έβλεπε από μακριά που ήταν δεμένος ό γάιδαρος και το πουλάρι του κι έστειλε τούς μαθητές Του να τα φέρουν. Από μεγάλη απόσταση είδε τον άνθρωπο στην πόλη κεράμίον ύδατος βαστάζοντα, κι έστειλε τούς μαθητές Του να τον συναντήσουν και να του δώσουν την εντολή να του ετοιμάσει το Πάσχα. 

Ό χρόνος δεν μπορούσε να βάλει παραπέτασμα στην πνευματική Του όραση. Έβλεπε όλα όσα είχαν γίνει κι εκείνα πού επρόκειτο να γίνουν, σα να λάβαιναν χώρα μπροστά στα μάτια Του. Το διάστημα κι ή απόσταση δεν ήταν εμπόδια γι' Αυτόν. "Ότι κι αν γινόταν, οπουδήποτε στον κόσμο, το έβλεπε σα να γινόταν μπροστά στα σωματικά Του μάτια. Οτιδήποτε γινόταν σέ κλειστό χώρο, το 'βλεπε σαν συμβάν σέ ανοιχτό μέρος. Ακόμα κι αν κάτι λάβαινε χώρα στο πιο απομονωμένο μέρος, στην καρδιά του άνθρωπου, στα μάτια Του ήταν ανοιχτό, ολοφάνερο.

Ή απανταχού παρουσία του Κυρίου Ιησού κι ή παντογνωσία Του δημιούργησαν σύγχυση στο Ναθαναήλ. Το ίδιο είχε γίνει και με τον Πέτρο όταν μάζευε τα δίχτυα με την πλούσια ψαριά στη λίμνη, με τούς άλλους μαθητές όταν τον είδαν να περπατάει πάνω στα κύματα κι έπειτα όταν γαλήνεψε τον άνεμο και την καταιγίδα. Ό Κύριος πού γνώριζε τις καρδιές των ανθρώπων, ήξερε ποιά από τις υπερφυσικές δυνάμεις Του θα ενεργούσε καλύτερα και αποτελεσματικότερα στο συγκεκριμένο μαθητή. Αν ό Πέτρος θαύμαζε περισσότερο την κυριαρχία Του στη φύση, ό Ναθαναήλ, όπως είδαμε, έμεινε έκπληκτος με τη διόραση και την παντογνωσία Του. Ό Κύριος τα γνώριζε αυτά και χρησιμοποιούσε την παντογνωσία Του στην υπηρεσία της θεϊκής Του οικονομίας για τη σωτηρία των ανθρώπων.

Ό Φίλιππος Ίσως μπορούσε να το διακρίνει αυτό από τις πρώτες μέρες της μαθητείας του, γι' αυτό και είπε στο Ναθαναήλ, έρχου και ΐδε. Ό Φίλιππος ήταν σίγουρος πώς ό πάνσοφος και παντοδύναμος Κύριος θ' αποκαλύπτονταν στο Ναθαναήλ με τον πιο κατάλληλο τρόπο πού άρμοζε στο χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του.

Είχε ίσως κάποιο αμυδρό προαίσθημα εκείνου πού αργότερα διαπίστωσε καθαρά. Κι αυτό ήταν τα θαυμαστά μυστήρια πού κρύβονταν μέσα στο ευαίσθητο ανθρώπινο στήθος του Κυρίου Του. Και πραγματικά, τα μυστήρια πού ήταν κρυμμένα στο στήθος του Θεανθρώπου ήταν ευρύτερα από τον ουρανό, μακρύτερα από το χρόνο.

Αποκάλυψε ό Χριστός έστω και το ένα χιλιοστό από τις δυνάμεις και τα μυστήρια πού ήταν κρυμμένα μέσα Του; Σίγουρα όχι. Ή μεγάλη πλειονότητα των μυστηρίων Του παρέμεινε μυστική, άγνωστη στον άνθρωπο, για ν' αποκαλυφτεί στους αγίους στην ουράνια βασιλεία Του. Μέσα Του είχε τόση δύναμη, ώστε δε χρειαζόταν να καταβάλει καμιά προσπάθεια για να κάνει θαύματα. Μάλλον συγκρατούνταν, για να μην κάνει πάρα πολλά. Είπε, αποκάλυψε και έκανε μόνο όσα ήταν απαραίτητα για τη σωτηρία μας, χωρίς να πιέσει ή ν' ασκήσει κάποια δύναμη στη θέληση μας. Όλα στηρίζονταν στην ελεύθερη βούληση κι απόφαση μας.

Ας παρακολουθήσουμε όμως το Ναθαναήλ, πώς απάντησε στον Κύριο: «άπεχρίθη Ναθαναήλ και λέγει αύτω ραββί, σύ ει ο υιός του Θεού, σύ ει ό βασιλεύς του Ισραήλ» (Ίωάν. α'50). Δάσκαλε, Εσύ είσαι ό γιός του Θεού, Εσύ είσαι ό βασιλιάς του Ισραήλ. Κι αυτό το ομολόγησαν τα ίδια χείλη πού λίγο νωρίτερα είχαν πει στο Φίλιππο: εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι;

Τί θαυμαστή αλλοίωση! Τί ξαφνικό ξέσπασμα χαράς! Αχ, αδελφοί μου! Πόσο μέγιστη, πόσο θαυμαστή είναι ή παρουσία του Θεού! Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψουν αυτό, ούτε χέρια να το αποτυπώσουν σέ χαρτί. Μόνο καρδιές υπάρχουν ικανές για να το νιώσουν, να ευφρανθούν όπως ή πρωινή δροσιά στην πρώτη συνάντηση της με τις ακτίνες του ήλιου. Δεν είναι αρκετός και πειστικός ό λόγος αυτός, για να ένανθρωπήσει ό Κύριος, να φορέσει ανθρώπινη σάρκα και να παρουσιαστεί ως αδύναμος άνθρωπος, για τη σωτηρία του ανθρώπου; Ποιος θα μπορούσε ν' αντέξει την παρουσία Του, αν είχε εμφανιστεί ως πύρινος άγγελος; Η ακόμα, αν είχε παρουσιαστεί ως Θεός, με την αιώνια δύναμη και δόξα Του, χωρίς να καλύπτεται με ανθρώπινη σάρκα, ποιος θα μπορούσε να τον ατενίσει και να συνεχίσει να ζει; Ποιος θα μπορούσε ν' ακούσει τη φωνή Του χωρίς να μετατραπεί σέ πηλό; Και μόνο με το άγγιγμα της ανάσας Του, ή γη ολόκληρη δέ θα εξατμιζόταν; Δέστε μόνο τη δύναμη της απλής παρουσίας Του. Σέ μια στιγμή ή καρδιά κι ό νους του άνθρωπου αλλοιώνονται. 

Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί λίγες στιγμές πριν από τη συνομιλία του Χριστού με το Ναθαναήλ, πώς ό τελευταίος θα ομολογούσε ότι αυτός ό υιός του Ιωσήφ ήταν Διδάσκαλος, Υιός του Θεού και Βασιλιάς του Ισραήλ; "Αν εκείνη τη στιγμή ό Ναθαναήλ είχε σκεφτεί πώς ό Βασιλιάς του Ισραήλ ήταν κάποιος επίγειος βασιλιάς, όπως ήταν ή κοινή αντίληψη τότε για το Μεσσία, το να ομολογήσει το Χριστό και να τον ακολουθήσει αμέσως, ή ομολογία αυτή για έναν αρχάριο ήταν παραπάνω από αρκετή. Ό Ναθαναήλ τον αποκάλεσε επίσης Υιό του  Θεού. Και μ' αυτό τοποθέτησε το πρόσωπο του Χριστού πολύ ψηλότερα από εκεί πού τον ήθελε ή κοινή αντίληψη, ως ένα συνηθισμένο επίγειο βασιλιά στο θρόνο του Δαβίδ.

«Άπεκρίθη Ιησούς και είπεν αυτώ• ότι ειπόν σοι, είδόν σε ύποκάτω της συκής, πιστεύεις; μείζω τούτων όψει • και λέγει αυτώ  αμήν αμήν λέγω ύμίν, άπ'άρτι όψεσθε τον ούρανόν άνεωγότα, και τούς αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον υιόν του ανθρώπου» (Ίωάν. α'51,52). Κι ό Ιησούς του απάντησε: Επειδή σου είπα πώς σέ είδα να κάθεσαι κάτω από τη συκιά πιστεύεις; Θα δεις πολύ περισσότερα απ' αυτά. Και στη συνέχεια είπε: Αλήθεια σας λέω, πώς από τώρα θα δείτε ν' ανοίγει ό ουρανός και τούς αγγέλους του Θεού ν' ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν, για να υπηρετούν το γιό του ανθρώπου.

Ό Κύριος αποκάλυψε στο Ναθαναήλ μόνο ένα μικρό μυστήριο για τον Εαυτό Του, με το να του πει πώς τον είδε κάτω από τη συκιά. Αυτή ή διόραση, πού κάλυπτε μια πολύ μικρή απόσταση, είναι σαν μια πολύ μικρή ακτίνα σέ σχέση με το πλούσιο φως του ήλιου πού απλώνεται πάνω στη γη. Ό Ναθαναήλ πού είχε αγνή ψυχή, βρήκε πώς το λίγο αυτό ήταν αρκετό για να τον κάνει να πιστέψει. Οι ακάθαρτοι και ένοχοι φαρισαίοι και γραμματείς είδαν τον Κύριο να θεραπεύει λεπρούς, να δίνει το φώς σέ τυφλούς, ν' ανασταίνει νεκρούς. Κι όμως, όλ' αυτά δεν ήταν Ικανά να τούς κάνουν να πιστέψουν. Ό Ναθαναήλ όμως ήταν αληθινός Ισραηλίτης, γνήσιος. Και μόλις είδε μια μικρή ακτίνα από τη θαυμαστή δύναμη Του, αμέσως πίστεψε κι ομολόγησε. «Θα δεις πολύ περισσότερα απ αυτά», του υποσχέθηκε ό Κύριος. Τί θα 'βλεπε; Ν' ανοίγει ό ουρανός κι οι άγγελοι του Θεού ν' ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν, για να υπηρετούν το γιό του άνθρωπου. Ό Κύριος τα είπε αυτά στο Ναθαναήλ, μα ή υπόσχεση Του ισχύει για όλους. «Αμήν αμήν λέγω υμίν», είπε, όχι «αμήν αμήν λέγω σοι». Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία πώς θα τηρήσει την υπόσχεση Του, την τονίζει με την επανάληψη της λέξης αμήν. Αμήν αμήν, δηλαδή «αλήθεια σας λέω, σας διαβεβαιώ»


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ.