ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ ΜΑΡΤΥΡΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. - Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ.

Το Άγιον Φως Μαρτυρεί την Ορθοδοξία

Συνοπτική Παρουσίαση από τις ιστοσελίδες της «Ρομφαίας».

Συμβολίζει, άλλα και αποδεικνύει περιτρανώς το Μέγα Μυστήριον της έκ νεκρών Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστό. Μάς γεμίζει αισθήματα πνευματικής, ψυχικής και θρησκευτικής ανατάσεως. Αι καρδίαι όλων χτυπούν από πίστιν, θαυμασμόν και ελπίδα διά το Μέγα μυστήριον της Ζωής. Πρόκειται διά άληθινόν θαύμα, το όποιον δεν χωρά καμιάν άμφισβήτησιν.

Από το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου χιλιάδες πιστοί της Ιερουσαλήμ και προσκυνηται από όλα τα μέρη του κόσμοι κατακλύζουν τον Ναόν της Αναστάσεως διά να παρακολουθήσουν την Τελετήν του Αγίου Φωτός.

Την 12ηϊ μεσημβρινήν ό Ορθόδοξος Πατριάρχης των Ιεροσολύμων συνοδεία Αρχιερέων και άλλων Κληρικών φθάνει εις το Πατριαρχείο. Εισέρχεται εις το Άγιο Βήμα του Καθολικού και οι ετερόδοξοι παίρνουν την άδεια διά να λάβουν μέρος εις την Τελετήν. Κατόπιν οι Αρχιερείς και Κληρικοί ντύνονται με άμφια και ο Πατριάρχης με την πλήρη Αρχιερατική στολή. Ό Πατριάρχης ηγείται της πομπής, ή όποια ξεκινά από το Άγιο Βήμα του Καθολικού και βαδίζει τρεις φοράς πέριξ του ιερού Κουβουκλίου υπό των ήχων των ψαλμωδών, οι όποιοι ψάλλουν το «Την Ανάστασίν σου Χριστέ Σωτήρ....»

Είναι αναγκαίο να τονίσουμε ότι οι ετερόδοξοι έχουν προκαταβολικούς ερευνήσει όλον το εσωτερικό του ιερού Κουβουκλίου, διά να πιστοποιήσουν... ότι δεν υπάρχει αναμένον κανδήλιον ή άλλη πηγή φωτός. Μετά την λιτανεία ό Πατριάρχης Ίσταται εμπροσθεν της θύρας του Αγίου Κουβουκλίου, αφαιρεί τα άμφια και περιμένει με το στοιχάρι, πετραχήλι και την ζώνην. Οι ετερόδοξοι κάνουν ερευνά διά να βεβαιωθούν ότι επάνω του δεν έχει κάτι, το όποιον θα ήδύνατο να δημιουργήση ύπονοίας, ή να κίνηση υποψίας. Όταν όλοκληρωθή ή ερευνά, οι φύλακες αφαιρούν τας σφραγίδας από την θύραν και ό Πατριάρχης εισέρχεται εις το Ιερό Κουβούκλιο με δυο δεσμίδας σβησμένα κεριά. Μαζί του εισέρχονται εις τον προθάλαμο ό Αρμένιος Πατριάρχης και ό Δραγομάνος, οίτινες παραμένουν εις τον προθάλαμο. Εις όλον τον Ναό επικρατεί συγκίνησης και αγωνία.

Ό Πατριάρχης γονατιστός έμπροσθεν του Αγίου Τάφου του Χριστού προσεύχεται προς τον Σταυρωθέντα, κρατών δύο σβηστάς λαμπάδας και με ταπείνωσιν και ευλάβεια αναπέμπων την ακόλουθη ευχή:

«Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, ή άρχίφωτος σοφία του άνάρχου Πατρός. Ό φώς οίκων απρόσιτον, ό είπών έκ σκότους φώς λάμψαι, ό είπών γεννηθήτω φώς και έγένετο φώς. Κύριε, ό τού φωτός χορηγός, ό έξαγαγών ημάς από του σκότους της πλάνης και είσαγαγών εις το θαυμαστόν φώς της σής έπιγνώσεως, ό την γήν μέν πάσαν διά της έν αυτή ένσάρκου παρουσίας σου, τα καταχθόνια δέ διά της εις Άδην καταβάσεώς σου φωτός πληρωσας και χαράς, μετά δέ ταύτα διά τών άγίων σου Αποστόλων φώς καταγγείλας πάσι τοις έθνεσιν.

 Ευχαριστούμεν σοί, ότι διά της ευσεβούς πίστεως μετήγαγες ημάς από σκότους εις φώς και γεγόναμεν υιοί διά του αγίου βαπτίσματος,  θρασεμένοι την δόξων σου πλήρη ουσών χάριτος και αληθείας. άλλ' ώ φωτοπάροχε Κύριε, ό το μέγα φώς ων, ό ειπών, ό λαός ό καθήμενος εν σκότει. Δέσποτα Κύριε, το φώς το άληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. Το μόνο φώς του κόσμου και φώς της ζωής των ανθρώπων, ου από της δόξης έπληρώθη τα σύμπαντα, ότι φώς εις τον κόσμον έλήλυθας διά της ένσάρκου σου οικονομίας, ει και οι άνθρωποι ήγάπησαν μάλλον το σκότος ήτο φώς.

 Σύ Κύριε φωτοδότα, έπάκουσόν ημών των άμαρτωλών και αναξίων δούλων σου των τη ώρα ταύτη παρισταμένων τω παναγίω σου και φωτοφόρω τούτω τάφω και πρόσδεξαι ημάς τιμώντας τα άχραντα πάθη σου, την παναγίαν σου σταύρωσιν, τόν έκούσιον θάνατον και την εν τω πανσεβάστω τούτω μνήματι τού τεθεωμένου σου σώματος κατάθεσιν και ταφήν και τριήμερον έξανάστασιν, ήν χαρμονικώς ήδη άρξάμενοι έορτάζειν, μνείαν ποιούμεθα και της εν Αδου καθόδου σου, δι’ ης τας έκείσε των δικαίων κατεχομένας ψυχάς δεσποτικώς ήλευθέρωσας τη αστραπή της σης θεότητας φωτός πληρώσας τα καταχθόνια. 

Όθεν δή άγαλλομένη καρδία και χαρά πνευματική κατά τούτο το ύπερευλογημένον Σάββατον το εν γή και υπό γήν θεοπρεπώς τελεσθέντα σοι σωτηριωδέστατα μυστήριά σου έορτάζοντες και σέ το όντως ίλαρόν και έφετόν φώς εν τοις καταχθονίοις θεϊκώς έπιλάμψαν άναμιμνησκόμενοι, φωτοφάνειαν ποιούμεθα, σου την προς ημάς συμπαθώς γενομένην θεοφανείαν, είκονίζοντες.

 Επειδή γαρ τη σωτηρίω και φωταυγεί νυκτι πάντα πεπλήρωται φωτός ούρανος τέ και γή και τα καταχθόνια διά το υπερφυές μυστήριον της εν Αδου καθόδου σου και της έκ Τάφου σου τριημέρου άναστάσεως.

 Διά τούτο, έκ του έπί τούτον τον φωτοφόρον σου Τάφον εύλαβώς λαμβάνοντές, διαδίδομεν τοις πιστεύουσιν εις σέ το άληθινόν φώς και παρακαλούμεν και δεόμεθά σου.

 Πανάγιε Δέσποτα, όπως άναδείξης αυτό αγιασμού δώρον και πάσης θεϊκής σου χάριτος πεπληρωμένον διά της χάριτος τού Παναγίου και φωτοφόρου Τάφου σου.

 Και τούς άπτομένους εύλαβώς αυτού εύλογήσης και άγιάσης του σκότους των παθών ελευθεριών και των

φωτεινοτάτων σου σκηνών καταξίωσης, όπου φώς το άνέσπερόν της σης θεότητας λάμπει. Χάρισαι αύτοίς, Κύριε, ύγείαν και ευζωίαν και τους οίκους αύτών παντός αγαθού πλήρωσον.

Ναι, Δέσποτα φωτοπάροχε, έπάκουσόν μου του αμαρτωλού εν τη ώρα ταύτη και δός ημίν τέ και αύτοίς περιπατείν εν τω φωτί σου και εν αύτω μένειν, έως το φώς της προσκαίρου ζωής ταύτης εχωμεν. Δος ημίν Κύριε, ίνα το φώς των καλών έργων ημών λάμπη εμπροσθεν των άνθρώπων και δοξάζωσι αι συν τω άνάρχω σου Πατρί και τω Παναγιω Πνεύματι. Εις φώς γάρ εθνών ημάς τέθηκας, ίνα αύτοίς τη σκοτίς περιπατούσι  φαίνωμεν. Άλλ’ ημείς ήγαπήσαμεν το σκότος μάλλον ή το φώς, φαύλα πράσσοντες. 

Πας γάρ ό φαύλα πράσσων μισεί το φώς κατά τον αψευδή λόγον σου. Διά τούτο όσημέραι προσκόπτομεν άμαρτάνοντες επειδή περιπατούμεν εν τη σκοτίς. Αλλ’ άξίωσον ημάς το υπόλοιπόν της ζωής ημών βιωτεύσαι πεφωτισμένους τους οφθαλμούς της διανοίας ημών. Δος ημίν, ίνα ως τέκνα φωτός περιπατήσωμεν εν τω φωτι των εντολών σου. Το του άγιου βαπτίσματος φωτεινόν ένδυμα, όπερ διά των έργων ήμαυρώσαμεν, λεύκανον, ως το φώς ό άναβαλλόμενος το φώς ώσπερ ίμάτιον. 

Δός ημίν ένδύσασθαι τα όπλο του φωτός, ίνα δι’ αύτών τον άρχοντα του σκότους τροπούμεθα, ός μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Ναι, Κύριε, και ως εν ταύτη τη ήμερα τοις εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένοις φώς ελαμψας ούτω σήμερον λάμψον εν ταις καρδίαις ημών το σόν άκήρατον φώς ίνα τούτου φωτιζόμενοι και θερμαινόμενοι εν τη πίστει, δοξάζωμεν Σέ το μόνον έκ μόνου του άρχιφωτου φωτός, ίλαρόν φώς εις τούς άτελευτήτους αιώνας. Αμήν»

Μετά το πέρας της ευχής τοποθετεί το βαμβάκιον εις τον Πανάγιον Τάφον και με θαυμαστόν τρόπον ανάβει. Με αυτό ανάβει τα κεριά και εξέρχεται από το Ιερόν Κουβούκλιον. Το σπουδαίο είναι ότι το άγιον φώς διά ολίγα λεπτά δεν έχει πυράδα. Δηλαδή εάν εις άκουμπήση το άγιον φώς εις τα χέρια του δεν θα καή. Πραγματικώς είναι εν έκ των μεγαλύτερων Θαυμάτων της Χριστιανοσύνης, το όποιον επαναλαμβάνεται κάθε χρόνον το Μέγα Σάββατον.