ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ." Ό Κύριος βρισκόταν ψηλότερα από τα υλικά στοιχεία, όπως κι από το χρόνο. "

Και παραλαβών τούς δώδεκα ηρξατο αυτοίς λέγειν μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν» (Μάρκ. ι'32). Αυτή δεν ήταν ή πρώτη ούτε ή δεύτερη ούτε κι ή τελευταία φορά πού ό Σωτήρας μας θα τούς μιλούσε για το επικείμενο πάθος Του. Ταξιδεύοντας για τελευταία φορά ως άνθρωπος από τη Γαλιλαία προς τα Ιεροσόλυμα, ό Κύριος τούς μίλησε ξανά για πράγματα πού τούς είχε ξαναπεί αρκετές φορές.

 Γιατί επαναλάμβανε τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά; Για να ξεριζώσει και το τελευταίο μικρόβιο υπερηφάνειας πού διέκρινε μέσα τους και πού αποκαλύφτηκε την ίδια αυτή στιγμή. Ήθελε επίσης να μην τούς βρουν απροετοίμαστους τα φοβερά γεγονότα πού θ’ ακολουθούσαν, να μην τούς οδηγήσουν σε απόγνωση, να μην χάσουν κάθε ελπίδα πού διατηρούσαν στην καρδιά τους.

 Έτσι ή σαφής διόρασή Του να τούς προμηνύσει όλα όσα επρόκειτο να γίνουν, θα τούς άγγιζε σαν μια παράξενη και μυστηριώδης ακτίνα, θα φώτιζε και θα θέρμαινε τις ψυχές τους τις σκοτεινές στιγμές της σύντομης νίκης πού θα κατήγαγαν οι αμαρτωλοί εναντίον του Δίκαιου. Και τελικά ήθελε να τούς προετοιμάσει για ν’ αντιμετωπίσουν τις δικές τους δοκιμασίες και το σταυρό. Τούς είχε προειδοποιήσει γι’ αυτό σέ άλλες περιπτώσεις. «Ότι ει εν τω υγρώ ξύλω ταύτα ποιούσιν, εν τω ξηρώ τί γένηται;» (Λουκ. κγ'31). «Ει εμέ έδιωξαν και υμάς διώξουσιν» (Ίωάν. ιε'20).

Εκείνος ήταν ό πρώτος πού θα έπασχε, δίνοντας το παράδειγμα σέ όλους. 

Στο τελευταίο Του ταξίδι στα Ιεροσόλυμα ό Κύριος το έδειξε αυτό στους αποστόλους τόσο με λόγια όσο και με έργα. Ό ευαγγελιστής Μάρκος στην αρχή του σημερινού ευαγγελίου κάνει το περίεργο αυτό σχόλιο: «Ήσαν δέ εν τη  οδώ, άναβαίνοντες εις Ιεροσόλυμα και ήν προάγων αυτούς ό Ιησούς, και έθαμβούντο, και άκολουθούντες εφοβούντο» (Μάρκ. ι'32). Βάδιζαν το δρόμο πού οδηγεί στα Ιεροσόλυμα. Ό Ιησούς πήγαινε μπροστά. Κι εκείνοι καθώς τον Έβλεπαν να προχωρεί ήταν ανήσυχοι, τούς είχε πιάσει δέος, τον ακολουθούσαν αλλά φοβόντουσαν.

Φαίνεται πώς αντίθετα με ότι συνήθιζε, βάδιζε πιο μπροστά απ’ αυτούς. 

Ήθελε έτσι να τούς δείξει πώς επειγόταν να φτάσει στο πάθος Του θεληματικά, να τούς διδάξει την υποταγή Του στο θέλημα του Πατέρα Του, αλλά κι ότι ήταν ό πρώτος πού θα έπασχε. Οι μαθητές Του έπρεπε έπειτα ν’ ακολουθήσουν το θειο Διδάσκαλό τους, τον Πρώτο πού θα έπασχε με τη θέλησή Του, να όδεύσουν κι αυτοί προς το μαρτυρικό τέλος τους. Οι μαθητές του όμως έθαμβούντο, είχαν μείνει κατάπληκτοι, τούς είχε πιάσει δέος. 

Δεν είχαν κατανοήσει την ταπείνωση και το θάνατο Εκείνου, πού τόσες φορές είχε δείξει μπροστά στα μάτια τους πώς ήταν πιο δυνατός από τούς ανθρώπους, από τη φύση κι από τις λεγεώνες των δαιμόνων. Γι’ αυτό τον ακολουθούσαν και έφοβοΰντο, γιατί μπορεί μεν να μην κατανοούσαν, είχαν όμως το προαίσθημα πώς όλ’ αυτά τα τρομερά κι ακατανόητα πράγματα πού τούς είχε πει τόσες φορές, θα γίνονταν.

«Ιδού άναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ό υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις άρχιερεύσι και γραμματεύσι, και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω και παραδώσουσιν αυτόν τοις εθνεσι, και εμπαίξουσιν αύτω και μαστιγώσουσιν αυτόν, και εμπτύσουσιν αύτώ και άποκτενούσιν αυτόν, και τη Τρίτη  ήμερα άναστήσεται» (Μάρκ. ι'33-34). Αναβαίνουμε στα 'Ιεροσόλυμα, τούς είπε. 

Εκεί ό Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και τούς γραμματείς κι αυτοί αφού τον καταδικάσουν σέ θάνατο, θα τον παραδώσουν στους ειδωλολάτρες (Ρωμαίους). Αυτοί θα τον περιπαίξουν, θα τον μαστιγώσουν, θα τον φτύσουν και θα τον θανατώσουν, άλλ’ αυτός την τρίτη μέρα θ’ αναστηθεί.

 Όλ’ αυτά έγιναν λέξη προς λέξη, φράση προς φράση, λίγες μόνο μέρες αργότερα. Τέτοια ακριβής πρόβλεψη μπορούσε να κάνει μόνο Εκείνος, πού στα μάτια Του δεν υπήρχε κάποιο παραπέτασμα να χωρίζει το παρόν από το μέλλον, πού βλέπει όσα πρόκειται να γίνουν τόσο καθαρά, σα να γίνονται εκείνη τη στιγμή. Ό Κύριος βρισκόταν ψηλότερα από τα υλικά στοιχεία, όπως κι από το χρόνο. Οπότε κι αν λάβαιναν χώρα τα γεγονότα, στα μάτια Του αποκαλύπτονταν με τον ίδιο τρόπο πού βλέπει ό άνθρωπος αυτά πού γίνονται μπροστά του στο δρόμο. 

Μπορούσε να δει όλο το παρελθόν της Σαμαρείτιδας, το μέλλον του κόσμου ως το τέλος του χρόνου. Από την ημέρα εκείνη πού όδευε για τελευταία φορά προς την Ιερουσαλήμ, περπατώντας στους λόφους της Ιουδαίας, έβλεπε άνετα και καθαρά αυτά πού θα συνέβαιναν στον ίδιο λίγες μέρες αργότερα.

 Οι μαθητές Του, με την ανθρώπινη λογική τους, περίμεναν να δουν απ’ Αυτόν όλο και μεγαλύτερα θαύματα, όλο και περισσότερη δόξα, ό ίδιος όμως έβλεπε την ίδια ακριβώς στιγμή τον Εαυτό Του ανάμεσα σέ μεγάλο πλήθος να προπηλακίζεται, να εμπαίζεται, να τον φτύνουν, να χύνει το αίμα Του και να σταυρώνεται. Προτού φτάσει στο τελευταίο και μέγιστο θαύμα Του, έπρεπε να γίνει αποδιοπομπαίος για τον κόσμο, ένα άθυρμα για να τον φτύνουν οι πιο αποκρουστικοί και απαίσιοι αμαρτωλοί πού γνώρισε ποτέ ό κόσμος. 

Πριν από την Ανάληψή Του στους ουρανούς, έπρεπε να κατεβεί κάτω από τη γη, κάτω από τα μνήματα, να φτάσει στα βάθη του Αδη. Προτού δοξαστεί και λάβει τη θέση Του στο θρόνο ως Κριτής ουρανού και γης, έπρεπε να υποστεί μάστιγες και ονειδισμούς. 


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ