Ατενίζοντας τον Ιησού εν Σιωπή!

Ατενίζοντας τον Ιησού εν Σιωπή

Από τον Παναγιώτη Σημάτη, Εφημερίδα «ΕΡΕΥΝΑ» 

Αίγιου, 27Απριλίου 2005.

Κάθε χρόνο, όταν φτάνει ή Μεγάλη Εβδομάδα, ό πιστός προσκαλείται για μία επανατοποθέτηση της ζωής του μπρος στο μυστήριο του πάθους του Χριστού.

Ό Χριστός μάς ατενίζει καθηλωμένος εκεί στα μεσούρανα, στο Σταυρό Του, προσκαλώντας μας και προκαλώντας ταυτόχρονα πιστούς και λιγότερο πιστούς. Και ποιός άραγε θα μπορούσε να διαβεβαιώσει ότι προσπέρασε το Σταυρό του Χριστού, το αιώνιο αυτό σκάνδαλο της λογικής ανθρώπων και αγγέλων, χωρίς κλυδωνισμούς αμφιβολιών, χωρίς κραδασμούς στο επίπεδο των αυτονόητων ένδοκοσμικών βεβαιοτήτων;

Φέτος ιδιαίτερα, και ενώ ακόμη είναι νωπές οι εντυπώσεις από τα σκάνδαλα πού ήρθαν, και απ’ αυτά πού θα έρθουν, θα αντικρίσουμε και πάλι το Χριστό. Ίσος φέτος να φαντάζει περισσότερο μόνος: Δεμένος σαν κακούργος, περιτριγυρισμένος και λοιδορούμενος από τον όχλο και το αρχοντολόι της πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας του «καιρού εκείνου»• με τούς μαθητές Του αποσυναρμολογημένους, διασκορπισμένους και ανήμπορους να τού προσφέρουν κάτι περισσότερο από την άρνηση του Πέτρου.

Κι Αυτός σιωπηλός, να ατενίζει όλους. όπως τότε τον Πέτρο πριν λαλήσει ό πετεινός, και να αναμοχλεύει μέσα μας όλες τις άρνησης κι όλες τις προδοσίες στο πρόσωπό Του, όλα τα πάθη κι όλες τις πληγές.

Να μάς κοιτά με μίαν απέραντα μεγαλόπρεπη Σιωπή —όση κι ή Αγάπη Του—πού θεραπεύει την κούφια και υβριστική πολυλογία των «εκπροσώπων» Του, κάθε μεγαλόστομη και υπερφίαλη καπηλεία της Σιωπής και του Πάθους. Μία αγιασμένη, πονεμένη Σιωπή για τούς πόνους και τις αποτυχίες των ανθρώπων όλων των αιώνων, μυστική φωνή στα μύχια της ψυχής μας. Μία μεγαλειώδης, εύγλωττη, κατανυκτική Σιωπή Αγάπης.

«Ό δε Ιησούς εσιώπα». Στον πόνο και στον θρίαμβο. Και όταν έκανε τα θαύματα, και όταν δεχόταν τα ραπίσματα. Και όταν εισέρχεται θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα «μετά βαΐων και κλάδων», και όταν έρωτάται από τον αρχιερέα Καϊάφα, τον Πιλάτο, τον βασιλιά Ηρώδη: «Ουδέν αποκρίνη: ουκ άκουεις πόσα σου καταμαρτυρούσιν: Ό δε Ιησούς εσιώπα».

Σιωπά όταν ό όχλος και οι στρατιώτες τον χλευάζουν, όταν τον προκαλούν λέγοντας: 

«Σώσον σεαυτόν ει Υιός ει του Θεού». Όταν καταφέρουν στο άγιο πρόσωπό Του ραπίσματα και με σαρκαστική ειρωνεία τον εξωθούν να «προφητεύσει» ποιος τον ράπισε. Ανταποδίδει στην παράλογη πρόκληση της ανθρώπινης κακότητας την πορφυρά Σιωπή των σταυρωμένων Του χεριών, τη ματωμένη καρδιά της Αγάπης.

Σιωπά ό Ιησούς μπροστά στην μισαλλοδοξία εχθρών, στην αλαζονεία και την υποκρισία των «φίλων», γιατί οι λέξεις δεν μπορούν να πουν τίποτα περισσότερο απ’ όσα πολυσήμαντα μαρτυρούν τα πάθη, ό Σταυρός και  ή Ανάστασή Του. Ή Σιωπή του Ιησού είναι διακριτική συνομιλία, ένας αέναος διάλογος αγάπης με τις ψυχές, όταν τα λόγια καθίστανται ανήμπορη να διασπάσουν τα τείχη του ορθολογισμού και της αμφιβολίας πού έχουν ερμητικά σφραγίσει τα «ώτα» μας. Όταν τα πάθη έχουν αλλοιώσει την «λογική» ψυχή μας και την έχουν παραδώσει στο παράλογό της τυχαιότητας, το χαοτικό ένήδονο κυνήγι της οδύνης.

Συνομιλεί και τότε «εν τη σιωπή» ό Χριστός μαζί μας, γιατί ό άνθρωπος ποτέ δεν παύει να είναι Εικόνα τού Θεού, πότε δεν χάνει την ικανότητα να διαισθάνεται, να ξέρει, να «καταλαβαίνει πολύ περισσότερα πράγματα απ’ όσα μπορεί να εκφράσει», απ' αυτά πού μπορεί να ακούσει. Ό Σιωπών Χριστός του Πάθους, μάς έχει εξασφαλίσει το προνόμιο, ώστε «νύν και άεί» να μπορούμε να ψιθυρίζουμε το «μνήσθητί μου, Κύριε» του ληστού, ακόμα και πάνω στο σταυρό της πιο μεγάλης ντροπής, της πιο μεγάλης απελπισίας

Ό Χριστός της Σιωπής, είναι ό Χριστός της αγάπης, ό Χριστός της αναμονής, δηλαδή ό Χριστός της ελευθερίας: κανένα δεν εξαναγκάζει μα αγαπά, σιωπά και περιμένει την μετάνοιά μας. Ή σιωπή είναι ό εσχατολογικός τρόπος με τον όποιον μιλεί

και πράττει ό Θεός...Όποιος αγαπά δεν φλυαρεί...μά υποφέρει και υπομένει.

Ή Σιωπή τού Λόγου! Τα λόγια είναι τα εργαλεία της χρονικότητας. Ή κατανόηση της ουσίας των λόγων εισάγει στην αιωνιότητα του ύπέρλόγου, εκεί όπου τα λόγια είναι περιττά. Ή σιωπή είναι ή γλώσσα της Βασιλείας του Θεού. «Η σιωπή, μυστήριόν εστί του αιώνος του μέλλοντος οι δέ λόγοι οργανόν εστί τούτον του κόσμον.» ( Ισαάκ ό Σύρος).

Ή Σιωπή του Λόγου λογοποιεί την παράλογη λογική του πεπτωκότος ανθρώπου. Σιωπηλά ανασκάπτει τις καρδιές, αποκόπτει τα καρκινώματα του άλογου εγωισμού, δένει τα τραύματα, ζωντανεύει την ερειπωμένη πίστη, ετοιμάζει την εξανάσταση.

Μέσα στην σιωπή συντελείται ή θεανθρώπινη συνάντηση. «Ιδου, ό Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός». Ό άνθρωπος εκεί, στη σιγή της ησυχίας, «των υπερφυών γεύεται αγαθών και υπερκόσμιων απολαύει καλών, και της του Θεού Αγάπης καθίσταται χώρημα' και οντω έρωτοληπτείται και χαίρει και ευθυμεί.» ('Άγ. Κάλλιστος). 

«Ό φίλος της σιωπής προσεγγίζει τον θεό και συνομιλώντας μυστικά μαζί Του, φωτίζεται απ’ Αυτόν.» (Ιωάννης Κλίμακος).

Όσοι αυτή την Μεγάλην Εβδομάδα κατορθώσουμε —ατενίζοντες τον Ιησού— ν’ αφουγκραστούμε ταπεινά τη πολύφθογγη Σιωπή Του, αποφασίσουμε «εν μετάνοια» να εναποθέσουμε στα χέρια Του την ζωή μας και μπούμε στη σιωπή του «όλβιου» τάφου, θα μάς χαρίσει άλλη μία φορά διά του θανάτου Του την «έκ νεκρών Ανάσταση».