Άφετε τά παιδία έρχεσθαι προς με...

Άφετε τά παιδία έρχεσθαι προς με...

Ν. Α.

O δίχρονος γιός της φίλης μου από τότε πού έφυγε ή κοπέλα πού τον «κρατούσε» όσο οι γονείς του ήταν στην δουλειά, κλαίει απαρηγόρητος κάθε πρωί - κυρίως όταν φεύγει ή μαμά του - και αρνείται να φάει όλα αυτά πού με χαρά και ευκολία έτρωγε πριν. Εξαιρετική ή καινούργια κοπέλα, καταφέρνει να μετριάζει τον πόνο του, αλλά δεν μπορεί να τον θεραπεύσει. Ή φίλη - ψυχοπαιδαγωγός στο επάγγελμα - δοκίμασε όλα όσα το μητρικό της ένστικτο και οι γνώσεις συναισθηματικής αγωγής την ενέπνευσαν. Καμιά αλλαγή!

Ώσπου, ένα βράδυ, τού είπε απλά -πολύ απλά- ότι το σπίτι της κοπέλας πού τον «κρατούσε» είναι άλλου και εκείνη γυρίζει μετά την δουλειά της εκεί, ενώ το σπίτι της μαμάς και του μπαμπά είναι έδώ και σέ αυτό γυρίζουν μετά την δουλειά. «Έδώ είναι το σπίτι μας! Έδώ είναι το σπίτι του μπαμπά, της μαμάς και τού Ανάσταση και, όπου κι αν πάμε, γυρίζουμε πίσω σέ αυτό». 'Ο μικρός φάνηκε να μην δίνει πολύ σημασία, αλλά λίγη ώρα μετά έκανε μόνος του πρόβες με την μπαλκονόπορτα: «'Ο Ανάστασης πάει στην δουλειά», όταν έβγαινε στο μπαλκόνι, και «'Ο Ανάστασης γυρίζει από την δουλειά», όταν έμπαινε μέσα. Την άλλη μέρα το πρωί, την επίμαχη στιγμή, ό μικρός είπε απλά: «Γεια σου, μαμά» και ασχολήθηκε πανευτυχής με τά παιχνίδια του.

Σκεφτόμενη το «δράμα» τού μικρού Ανάσταση, ταξίδεψα ή ίδια στα παιδικά μου χρόνια και στην τόση ασφάλεια πού μου έδινε εκείνο το πρώτο σπίτι πού γνώρισα και πού έζησα ως τά έξι μου χρόνια. Μέχρι σήμερα στα όνειρά μου αλλά και στις ονειροπολήσεις μου εκεί μεταφέρομαι, για να ζήσω την ζεστασιά και την ξενοιασιά, το παιχνίδι και την σιγουριά. Εγγραφές στο ευαίσθητο βρεφικό και παιδικό μυαλό αναντικατάστατες.

Πολλά έχει πει ή ψυχολογία για την σημασία τών πρώτων χρόνων της ζωής μας και τον ρόλο τών γονιών. Μα έμενα ή σκέψη μου πάει στα βρέφη και τά μικρά παιδιά πού βλέπω στο Ναό. 

Τά φαντάζομαι από τον πρώτο τους εκκλησιασμό τών σαράντα ήμερών, στην αναγέννηση τους με το βάπτισμα, στην κατήχηση και το μεγάλωμά τους, να νιώθουν την εκκλησία ως το πρώτο τους εκείνο σπίτι. Το σπίτι πού μένουν ό μπαμπάς, ή μαμά και τά αδέλφια τους και, όπου κι αν πάνε, θα γυρίζουν στην ζεστασιά και την ασφάλεια του. Το σπίτι τού Πατέρα πού τούς άγαπάει, Ανεξάρτητα από το αν είναι ή όχι «καλά» παιδιά, πού τούς δίνει χώρο για παιχνίδι και χαρά. Το σπίτι εκείνο πού όλες οι αισθήσεις τους ευχαριστιούνται και οι μνήμες πού καταγράφονται έχουν και αυτές εικόνα, ήχο, γεύση, άγγιγμα και μυρωδιά. Και οι πιο απαλές είναι συγχρόνως και οι πιο δυνατές!

Θα φύγουν από το σπίτι κάποια στιγμή, είτε σαν την πρόβα του μικρού Ανάσταση για να βγούνε στο μπαλκόνι της ζωής, είτε για να λείψουν πολύ περισσότερο. Οι μνήμες όμως τών πολύ μικρών τους χρόνων είναι και οι πιο μεγάλες για να τά φέρουν πίσω στο «σπίτι». Στο «σπίτι», πού μετά την μετάνοιά μας, περιμένει για να φιλοξενήσει την ζωή μας, εκεί πού χωράνε τά αχώρητα όνειρά μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΛΟΓΟΣ. ΑΝΟΙΞΗ 2014. ΤΕΥΧΟΣ 14